Γκουντούρα στο Gwomen: «Θεωρώ πως αδικήθηκα στο Παρίσι, δεν κυνηγάω επευφημίες αλλά θέλω να γράψω τη δική μου ιστορία»

«Ναι, θεωρώ πως αδικήθηκα στο Παρίσι - Είμαι 100% ευχαριστημένη από την παρουσία μου και ίσως αυτό είναι που με τρώει»

Είχες χρόνο να κάτσεις, να επεξεργαστείς όλα αυτά που συνέβησαν. Και όχι μόνο στο Παρίσι αλλά όλη την τριετία μάλλον, που ήταν πάρα πολύ έντονη.

«Είχα χρόνο. Δεν τα σκέφτηκα πάρα πολύ τα των αγώνων. Καταρχάς αυτό που είχα πει και στη συνέντευξη μετά τον τελευταίο αγώνα στο Παρίσι, το ότι έκλαιγα από συγκίνηση, το εννοούσα. Συγκίνηση γιατί έκλεινε μια δύσκολη τριετία. Οπότε εκείνη τη στιγμή έβγαινε και πάρα πολλή πίεση και πάρα πολύ συναίσθημα, γιατί έκλεινε αυτός ο κύκλος και όλες αυτές οι δυσκολίες που πέρασα, μέχρι να φτάσω εκεί. Ολοκλήρωσα τους στόχους μου και αυτό που είπα, ότι δεν τον σκέφτηκα πολύ και δεν τον ανέλυσα πολύ στο μυαλό μου τον αγώνα, το εννοώ γιατί εγώ είχα κάνει deal με τον εαυτό μου ότι φτάνοντας εκεί θα δώσω το 100% μου. Μπήκα μέσα, το έδωσα και ήμουν OK με αυτό. Δεν μπορούσα να κάθομαι, να αναλώνομαι με σκέψεις, τί θα είχε γίνει, αν θα είχα περάσει, τί θα είχα πάρει.

Δεν σου λέω ότι δεν πονάει, δεν σου λέω ότι ακόμα όταν πολλές φορές βλέπω εκείνο το βιντεάκι δακρύζω ασυναίσθητα, γιατί είναι συναίσθημα ακόμα δεν έχει σβήσει τελείως μέσα μου. Αλλά δεν έκατσα να το αναλύσω, γιατί ξέρω ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Ό,τι περνούσε από το δικό μου χέρι, εγώ το έκανα».

Εκείνη η συνέντευξη έδειξε στον κόσμο μία πτυχή του εαυτού σου που δεν γνώριζε. Διαχειρίστηκες μία πολύ δύσκολη κατάσταση με υποδειγματικό τρόπο...

«Μου λένε όλοι «Δεν μπορώ να φανταστώ πώς το διαχειρίστηκες». Αυτό που απαντάω όμως είναι ότι δεν το διαχειρίστηκα όπως νομίζει ο κόσμος. Για μένα, για το δικό μου μυαλό, η διαχείριση ήταν να ολοκληρώσω τη συνέντευξη και να μην κλάψω. Δηλαδή, εγώ ξεκίνησα να μιλάω και έλεγα από μέσα μου, από το πρώτο δευτερόλεπτο,«Μην κλάψεις! Μην κλάψεις! Μην κλάψεις!» και το ότι δεν κατάφερα να το συγκρατήσω και τελικά έκλαψα είναι το ότι δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ. Δεν το διαχειρίστηκα.

Αυτό που εξηγώ στον κόσμο είναι πως εγώ δεν βρέθηκα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και με αδίκησαν, έχω αδικηθεί πολλές φορές πριν βρεθώ εκεί απλά ο κόσμος το είδε εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα άθλημα το οποίο έχει διαιτησία και αυτό δεν αλλάζει και όπου υπάρχει διαιτητής και κριτής, δυστυχώς αλλοιώνονται κάποιες φορές τα αποτελέσματα. Όπως λέω όμως, έχω ευνοηθεί κιόλας! Απλά οι αθλητές, καλώς ή κακώς, κρατάνε μόνο τις φορές που αδικήθηκαν και όχι τις φορές που ευνοήθηκαν.

Απλά ένιωσα ότι δεν θέλω να αφιερώσω αυτό το ένα λεπτό, στις δηλώσεις μου, για να παραπονεθώ και να γκρινιάξω γιατί έχω δει πάρα πολύ στον αθλητισμό αρκετούς "μέτριους" αθλητές να βασίζονται σε αυτή την αδικία, κι ας μην την έχουν υποστεί, για να δικαιολογήσουν κάποιες εμφανίσεις τους. Οπότε δεν ήθελα να μπω σε αυτήν την κατάσταση και αποφάσισα να πω ειλικρινά αυτά που σκέφτομαι, δεν είπα ψέματα.

Όντως, η συγκεκριμένη αθλήτρια ήταν πάρα πολύ καλή και όντως το ματς θα κρινόταν στις λεπτομέρειες, το ήξερα και δεν περίμενα ότι αυτός ο αγώνας θα λήξει εύκολα γιατί ήμασταν και οι δύο για να βρισκόμαστε εκεί, ήμασταν και οι δύο για χρυσό μετάλλιο, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Οπότε ένιωσα ότι θέλω να πω αυτά τα οποία σκέφτομαι χωρίς να το τραγικοποιήσω και χωρίς να θυματοποιήσω τον εαυτό μου. Δεν τα κατάφερα πολύ, δηλαδή βγήκε το συναίσθημα...

Εν τω μεταξύ, το πιο δύσκολο, ήταν ότι είχα έναν δημοσιογράφο απέναντί μου ο οποίος ήταν ήδη βουρκωμένος, είχα εσάς από πίσω και όσο και να ήθελα να συγκρατηθώ, σας έβλεπα που ήσασταν εσείς βουρκωμένοι... Και μετά κλαίγαμε όλοι μαζί. Δηλαδή ήταν και το κλίμα το οποίο δεν με βοηθούσε πάρα πολύ. Εσείς που ήσασταν μέσα και νιώθατε και το vibe του κόσμου, το πώς έβραζε η αρένα όταν κέρδιζε πόντο η Γαλλίδα, είναι αλλιώς. Γιατί αυτή την ατμόσφαιρα, όσο και να το εξηγήσω, αν δεν είσαι εκεί να τη νιώσεις δεν μπορείς να την καταλάβεις. Το ότι όταν έπαιρνα πόντο εγώ ξαφνικά το γήπεδο δεν μίλαγε εδώ και όταν έπαιρνε η Γαλλίδα γινόταν σεισμός… Εσείς το καταλαβαίνατε και το νιώθατε αυτό και το βλέπατε, εντάξει δεν ήταν εύκολο.

Ήταν μία πολύ φορτισμένη και έντονη μέρα, μέσα σε μία αρένα που έβραζε, με δύο Γαλλίδες αντιπάλους, μία κερκίδα εναντίον σου και αρκετά αμφίβολα χτυπήματα. Σήμερα που το σκέφτεσαι, νιώθεις ευχαριστημένη για την εμφάνιση στο Παρίσι;

«Και στους Ολυμπιακούς του Τόκιο μπορεί να υπήρξαν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού κάποια χτυπήματα λίγο αμφίβολα αλλά ξέροντας το ότι εγώ εκεί πέρα έδωσα το 10% μου, τι θα γυρίσω και θα πω; Μου έφταιξε η διαιτησία; Όχι, εγώ μου έφταιξα, δεν ήμουν προετοιμασμένη ψυχολογικά, δεν ήμουν focus, δεν έδωσα το 100% μου οπότε ακόμα και στη διαιτησία να γίνουν ένα-δύο λάθη, δεν μου έφτιαξαν αυτά.

Όταν όμως ξέρεις ότι στην άλλη συνθήκη που ήταν το Παρίσι, εγώ ήμουν στο 100% μου εκεί σε πειράζει! Δεν θα τολμούσα ποτέ να βγω στο Τόκιο και να πω ότι μου έφταιγαν αυτά τα δύο χτυπήματα της διαιτησίας ποτέ. Δηλαδή θα ένιωθα ότι είναι κοροϊδία στον εαυτό μου, δεν θα ήμουν εγώ ειλικρινής στον εαυτό μου και επειδή δεν δουλεύω έτσι σαν άνθρωπος και ξέροντας έχω μια πορεία 15 χρόνων στην ξιφασκία δεν έχω ασχοληθεί σε καμία συνέντευξη μου με τη διαιτησία και ο κόσμος το ξέρει αυτό.

Είμαι 100% ευχαριστημένη από το Παρίσι και ίσως αυτό είναι που λίγο με τρώει. Το ότι έδωσα το 100% μου και δεν πήρα το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δηλαδή τί άλλο πρέπει να κάνω για να φτάσω την επόμενη φορά στο επιθυμητό αποτέλεσμα; Το τερμάτισα και δεν πήρα αυτό που ήθελα, πώς πρέπει να το διαχειριστώ την επόμενη φορά; Γιατί γυρίζοντας από το Τόκιο είχα ξεκάθαρο feedback για το τί πρέπει να κάνω και το έκανα και μου βγήκε. Τώρα τι feedback να πάρω από αυτό, όταν αυτή η συνθήκη δεν ήταν στο χέρι μου; Τις ψάχνω τις απαντήσεις, θα τις βρω ελπίζω».

Μήπως έλειπε η τύχη;

«Δεν θέλω να βασίζομαι στην τύχη».

Εκείνα τα χτυπήματα, τα είδες ξανά αργότερα; Θα μπορούσαν τελικά να έχουν κρίνει το αποτέλεσμα;

«Είπα πως κάποια χτυπήματα θέλω να τα ξαναδώ γιατί λόγω της έντασης του αγώνα τα νιώθεις δικά σου αλλά εμένα μου έχει τύχει σε αγώνα να βλέπω τα χτυπήματα και να λέω ότι είναι δικά μου και μετά να μου τα δείξουν και να καταλάβουμε πως δεν ήταν τελικά δικά μου.

Κάποια χτυπήματα εκεί, όμως, ήταν σίγουρα δικά μου, θα έπρεπε να έχουν δοθεί ανάποδα για μένα. Θα μπορούσαν να είχαν κρίνει το αποτέλεσμα, ναι. Έστω και ένα να δινόταν υπέρ μου, δεν σου λέω όλα μόνο ένα ήθελα, το παιχνίδι θα είχε πάει στα 14 όλα. Αλλά δεν δόθηκε».

Άρα αδικήθηκες…

«Θεωρώ πως ναι.

Εκείνη τη στιγμή που δίνονταν τα χτυπήματα το ήξερα. Εγώ με την αθλήτρια δεν έχω κάποιο πρόβλημα φυσικά, εκείνη διεκδικούσε το μετάλλιο σαν εμένα. Τι να της πω; Γιατί δεν παραδέχτηκες ότι το χτύπημα που σου έδινε ο διαιτητής ήταν δικό μου; Δεν θα είχα τα μούτρα. Εμένα ο διαιτητής ήταν το πρόβλημά μου. Τα ξαναείδαμε και με τον Θανάση (σ.σ. Δελενίκα, προπονητής Δώρας Γκουντούρα) τα χτυπήματα, τα ήξερα και εκείνη τη στιγμή και τα ήξερε κι εκείνος, γι' αυτό φώναζε ο άνθρωπος. Και θέλω να πω ότι ο Θανάσης, την ώρα που εγώ πήγαινα να δώσω συνέντευξη δεν άκουγε τι έλεγα και δεν ξέρω αν θα ερχόταν για δηλώσεις. Απλά ξέρω ότι με είδε να κλαίω, να σπάω εκείνη τη στιγμή και άφησε όποιον μιλούσε και έτρεξε να έρθει σε μένα, γιατί με είδε που στεναχωρήθηκα. Και τον ευχαριστώ, όχι που ήρθε εκείνη τη στιγμή αλλά για όλες τις στιγμές γιατί αν δεν ήταν ο Θανάσης και μερικοί άνθρωποι ακόμα σήμερα δεν θα ήμασταν εδώ να συζητάμε, στο εγγυώμαι».

Το ότι έπαιζες με Γαλλίδα, μέσα στην Γαλλία σε επηρέασε;

«Το ήξερα από όταν είδα την κλήρωση. Όταν έμαθα την κλήρωση, ότι θα αγωνιστώ με δύο Γαλλίδες και νομίζω και μετά θα έπαιζα και με τρίτη Γαλλίδα αν δεν κάνω λάθος, ήξερα ότι το στάδιο θα είναι έτσι. Το είχα ήδη στο μυαλό μου. Απλά είχα πει στον εαυτό μου μην δώσεις σημασία, μην βγεις από τη συγκέντρωσή σου, δεν έχει νόημα, αυτή είναι η στιγμή σου και μην τη χαραμήσεις για να ασχοληθείς με το κοινό. Και πήγε καλά, δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε».

Πιστεύεις ότι αυτή η κατάσταση επηρέασε τη διαιτησία και την απόφαση σε ορισμένα χτυπήματα;

«Αυτό όσο και να το συζητάμε, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για τις προθέσεις του διαιτητή δηλαδή αν το έκανε σκόπιμα ή όχι. Ούτε μπορώ να το αποδείξω κιόλας και ούτε θέλω να πω και σε αυτή τη διαδικασία, γιατί μετά αρχίζεις να βλέπεις φαντάσματα και δεν θέλω να βάλω τον εαυτό μου σε αυτό το κάπως αρρωστημένο mindset. Δεν είμαι αφελής, καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα δεν είναι τόσο αθώα αλλά ούτε μπορώ να βλέπω συνέχεια φαντάσματα.

Καταλαβαίνω όμως ότι και ο διαιτητής είναι άνθρωπος και θυμάμαι, χαρακτηριστικά, να βλέπω με τα μάτια μου τον διαιτητή να έχει μια νευρικότητα. Βράζει το στάδιο, είσαι αγχωμένος, έχεις δύο αθλήτριες να φωνάζουν και οι δύο για τον πόντο… Δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς όσο εκπαιδευμένος κι αν είσαι, είσαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα τι είχε στο μυαλό του, ποια ήταν οι προθέσεις του, ποια ήταν τα κίνητρά του; Δεν θα μάθουμε και ποτέ».

Το ότι είσαι πέμπτη Ολυμπιονίκης, το οποίο είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία, το έχεις επεξεργαστεί;

«Δεν μπορώ να το αντιληφθώ και δεν το νιώθω έτσι όπως το περιγράφεις, για δύο λόγους. Σκέψου τον εαυτό σου, να γράψεις ένα διαγώνισμα και να πηγαίνεις για 10. Και τελικά να πάρεις 9. Θα πεις ότι όχι ρε παιδί μου, εγώ είχα διαβάσει για 10 και μπορούσα να γράψω 10 αφού σε όλα τα τεστάκια είχα γράψει 10. Για μένα είναι αυτό. Το ότι έγραψα 8, που είναι ένας πολύ καλός βαθμός αντικειμενικά αλλά αφού μπορούσα να γράψω 10! Σε πονάει, για μένα δεν είναι το ίδιο. Ο κόσμος θα σου πει ότι “Εντάξει, 5η βγήκες δεν το ευχαριστιέσαι;”. Δεν το ευχαριστιέσαι γιατί ξέρεις ότι θα μπορούσες και παραπάνω.

Μένει κάτι μέσα σου μετά γιατί ξέρεις ότι ήσουν για χρυσό αλλά μέχρι να το πάρεις το χρυσό και να το αποδείξεις αυτό, απλά το λες.

Εμένα αυτό που με πείραξε δεν είναι αυτό που έγινε στο Παρίσι είναι το ότι γύρισα στην Ελλάδα και μπαίνοντας πρώτη μέρα να κάνω διαιτησία σε αγώνες ξιφασκίας, άκουσα πολλά σχόλια του τύπου ότι “Εντάξει μωρέ δεν σε κλέψανε” ή “Εντάξει μωρέ δεν ήταν και τόση η αδικία όση νόμιζες”. Και είδα περισσότερο σεβασμό από ανθρώπους που δεν ήταν του χώρου, παρά από ανθρώπους που ήταν του χώρου. Δεν είδα νομίζω τον τυπικό σεβασμό που απαιτώ σαν άνθρωπος, ούτε για το αποτέλεσμα ούτε για το όνομα- δεν με ενδιαφέρουν αυτά και ποτέ δεν με ενδιέφεραν. Είδα περισσότερο σεβασμό από ανθρώπους που δεν με ήξεραν παρά από αυτούς που είναι μέσα στο χώρο και ξέρουν πόσο δύσκολα έφτασα ως εδώ.

Γιατί έτσι είναι οι κύκλοι του ελληνικού αθλητισμού και έτσι είναι οι κύκλοι της ξιφασκίας. Γιατί όταν κάτι δεν μπορείς να το φτάσεις προσπαθείς να το αποδομήσεις, προσπαθείς να το κατεβάσεις, να το φέρεις στα μέτρα σου. Επειδή κάτι φέρνει αποτελέσματα και δεν μπορούν να τα χτυπήσουν τα αποτελέσματα πλέον, γιατί και παλιότερα έχουν προσπαθήσει το ίδιο αλλά με μια αθλητική πορεία 15 χρόνων απλά σε κάνει να φαίνεσαι ανόητος όταν σχολιάζεις τα αποτελέσματα μου, αρχίζουν μετά και βρίσκουν μικροπράγματα. Ότι έκανα αυτό, ότι είπα εκείνο, που αντέδρασα έτσι, που μου απάντησα το άλλο. Προσπαθούν να σε τραβήξουν κάτω, για να μπορέσουν να σε φέρουν στο ίδιο level.

Δεν θα γυρίσεις πίσω γιατί έχεις κάνει ένα αποτέλεσμα και όλοι ξαφνικά σε βλέπουν Θεό και σε σέβονται. Ίσα ίσα μπαίνεις στο στόχαστρο και σε βαράνε πιο πολύ από ό,τι σε βαρούσαν πριν. Όσο δεν είσαι καλός δεν ασχολείται κανείς μαζί σου, όσο γίνεσαι καλός σε χτυπάνε ακόμα περισσότερο. Είναι κομμάτι της ζωής, δεν είναι απλά μέρος του αθλητισμού αλλά μέρος της ανθρώπινης φύσης. Και στη δική σας δουλειά, τη δημοσιογραφία, αν το καλοσκεφτείς κάπως έτσι λειτουργεί.

Δεν το σχολιάζω γιατί μου αφήνει πικρία και επηρεάζει την καθημερινότητά μου. Εγώ έχω ξαναπεί ότι προσπαθώ να φτιάξω ένα πλαίσιο ανθρώπων γύρω μου που ξέρω ότι με στηρίζουν και τους στηρίζω και νομίζω το ότι αν μιλήσεις και με συναθλητές μου, θα ακούσεις ότι είμαι πολύ δοτικός άνθρωπος, θέλω να πάμε όλοι μαζί πάνω. Απλά το διευκρινίζω για να ξέρει ο κόσμος ότι αυτή είναι η πραγματικότητα στον ελληνικό αθλητισμό».

«Οι Έλληνες στις δυκολίες ενώνονται, συνδέθηκαν μαζί μου γιατί ταυτίστηκαν»

Μετά από την παρουσία σου στο Παρίσι, παρ' ότι δεν ολοκληρώθηκε όπως εσύ ονειρευόσουν, ο κόσμος σε αγκάλιασε. Εξέλαβες αυτή την αγάπη;

«Νιώθω ότι οι Έλληνες γενικά, με όλα τα στραβά που έχουμε, ένα από τα πολύ καλά μας είναι ότι στην αδικία και στις δυσκολίες ενωνόμαστε. Το έχω δει πολλές φορές αυτό και νιώθω ότι συνδέθηκαν μαζί μου, ταυτίστηκαν. Σαν κάποιος να ταυτίστηκε με τις δικές του εμπειρίες και με το πως αδικείται στη ζωή του, πως το αντιμετωπίζει και σαν να συνδέθηκε με αυτόν τον τρόπο και όχι αμιγώς γιατί αδικήθηκα εγώ στην ξιφασκία.

Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα έτσι μαθαίνουμε τα ερασιτεχνικά αθλήματα, μέσα από τις δυσκολίες που περνάνε. Δηλαδή και τον Θοδωρή Ιακωβίδη, τον αθλητή της άρσης βαρών, τον μάθαμε στο Τόκιο γιατί ήταν ένα βήμα πριν σταματήσει και μίλησε για τις δυσκολίες του. Ή τα άλλα παιδιά τα οποία παίρνουν Ολυμπιακά μετάλλια και βγαίνουν μετά και μιλάνε για τον δύσκολο δρόμο του να φτάσουν ως εκεί, δεν είναι το ότι παρακολουθούν τα αθλήματα μας. Αλλά έστω κι έτσι είναι μια ευκαιρία να εμπνεύσεις δύο παιδιά, να κινητοποιείς κάποιους ανθρώπους και χαίρομαι που μέσα από αυτή την κατάσταση βγήκε έστω και μισό καλό.

Έρχεται αρκετός κόσμος γενικά και δεν το περίμενα. Μετά τους Ολυμπιακούς μου είπε η οικογένειά μου ότι γίνεται ένας χαμός πίσω στην Ελλάδα αλλά δεν το πολύ πίστεψα. Λέω, εντάξει, οι γονείς μου είναι και μπορεί να έγραψαν για μένα πέντε site παραπάνω οπότε να υπέθεσαν ότι πήρα μια δημοφιλία. Αλλά όταν γύρισα πίσω το τηλέφωνο δεν σταματούσε, βγήκαν στη γειτονιά μου στα μπαλκόνια, περπατούσα στη περιοχή μου και με σταματούσαν, με πήραν τηλέφωνο άνθρωποι που είχα να τους μιλήσω τόσα χρόνια. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω αυτό.

Δεν είναι μόνο το ότι σε αναγνωρίζουν αλλά είναι ο τρόπος προσέγγισης τους και αυτά που σου λένε πιο πολύ. Για παράδειγμα, ήρθε ένα κορίτσι στη ΔΕΘ, όπου είχαμε πάει για μια παρουσίαση, το οποίο δεν έμενε στην Αθήνα, ήταν πάρα πολύ καλή μαθήτρια και στόχευε σε μια σχολή που χρειαζόταν πολλά μόρια. Είχε πολύ διάβασμα και είχε σταματήσει την ξιφασκία γι' αυτό. Και μου είπε ότι «Με ενέπνευσες τόσο πολύ που ενώ είχα πει ότι θα αφιερωθώ μόνο στο διάβασμα, είπα στον εαυτό μου ότι θα ξεκινήσω ξανά ξιφασκία εξαιτίας σου και θα τα καταφέρω και τα δύο!».

Εδώ ακόμα και τώρα μπορεί να έρθουν άνθρωποι στον δρόμο, δεν μου μιλάνε και αρχίζουν και κλαίνε και κλαίω κι εγώ μαζί τους! Δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό, δηλαδή απλά συναντιούνται δύο άνθρωποι και αρχίζουν και κλαίνε, χωρίς νόημα. Μου έχει συμβεί αρκετές φορές, όχι μία και δύο».

Πιστεύεις έρχονται παιδιά στην ξιφασκία από εσένα, αφού σε δουν σε μεγάλους αγώνες;

«Ναι και μου στέλνουν και γονείς να με ρωτήσουν πού να στείλουν το παιδί τους. Δεν το περίμενα αυτό. Γενικά, ναι βλέπω ότι κάτι αλλάζει και βλέπω ότι έρχονται παιδιά, το βλέπω από τον κόσμο που με σταματάει στον δρόμο και από τα μηνύματα που μου στέλνουν στα social media. Υπάρχει μια κινητοποίηση κι ένα ενδιαφέρον που προκύπτει και επειδή πλέον διαφημίζεται περισσότερο ο αθλητισμός γιατί όλοι οι σύλλογοι έχουν instagram accounts, διαφημίζουν τη δουλειά τους, τα αποτελέσματα των παιδιών βγαίνουν παραέξω, παίζουν στα αθλητικά site».

Αλλάζει κάτι ουσιαστικά την επόμενη μέρα ή θα ξεχαστεί και ο κόσμος θα θυμηθεί ξανά την ξιφασκία και την Γκουντούρα σε τέσσερα χρόνια;

«Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Θέλω να είμαι αισιόδοξη και να πω ότι θα αλλάξει. Αλλά θέλω να αλλάξει ουσιαστικά γιατί κατάλαβαν τις δυσκολίες που περνάμε και γιατί κάποιος θέλει να βγει μπροστά να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια. Και όχι γιατί απλά είναι ένα θέμα το οποίο αυτή τη στιγμή είναι καυτή πατάτα και πουλάει και θέλουν να επωφεληθούν μέσα από αυτό το κόνσεπτ που πουλάει και λέγεται Δώρα. Και με ενδιαφέρει και οι συνεργασίες που έχω και οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου να είναι έτσι.

Αυτό που κάνουμε εμείς τεσσέρα χρόνια είναι ένα ολόκληρο ταξίδι. Δεν είναι on-off. Έχει σημασία για μένα να ξέρω ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίζουν σε όλη την τετραετία γιατί θα υπάρχουν ανεβοκατεβάσματα, θα υπάρχουν νίκες, θα υπάρχουν μετάλλια αλλά θα υπάρχουν ήττες, θα υπάρχουν περίοδοι δύσκολες που δεν θα έρχεται αποτέλεσμα και όλο αυτό το ταξίδι θέλω να το ζήσω μαζί με τους συνεργάτες μου και με αυτούς που με στηρίζουν. Το να ασχοληθεί κάποιος μαζί μου τώρα επειδή τώρα πουλάω και το κόνσεπτ “Ολυμπιακοί Αγώνες” τώρα πουλάει δεν έχει πολύ νόημα για μένα. Δεν αλλάζει ουσιαστικά η κατάσταση. Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα.

Εγώ είμαι τυχερή γιατί ήδη έχω χτίσει ένα δίκτυο και κάποιους ανθρώπους, που τους είχα από πριν γίνει όλο αυτό με το Παρίσι. Οπότε είμαι τυχερή που τους έχω ήδη.

Σε μία κουβέντα που είχαμε με έναν συνεργάτη μου, τον κύριο Μισιτζή από την Adidas, του είπα “σας ευχαριστώ πολύ” και πολύ αυθόρμητα γυρίζει και μου λέει ότι “Μη με ευχαριστείς γιατί το ότι είσαι σήμερα εδώ το ωφείλεις 100% σε σένα. Εμένα γιατί με ευχαριστείς;” Και παίρνω ένα λεπτό και το επεξεργάζομαι αυτό και λέω έχει δίκιο. Το σκέφτηκα, μου είπε κάτι τόσο σημαντικό, γιατί πολλοί σου λένε “μπράβο που με ευχαριστείς γιατί εγώ σε βοηθάω”. Κι όμως εκείνη τη στιγμή μου έδειξε ότι συνεργαζόμαστε γιατί αξίζω που είμαι εκεί, γι’ αυτό που είμαι. Και τον ευχαριστώ που με έβαλε σε μια σκέψη τόσο απλή που όμως καμιά φορά τα απλά είναι τα πιο δύσκολα, τα πιο αυτονόητα».

Όσον αφορά στους χορηγούς; Υπήρξε κινητοποίηση; Ήρθε βοήθεια;

«Όχι τόσο μεγάλη όσο πιστεύει ο κόσμος θα έλεγα. Θα έρθει ένας χορηγός αλλά επειδή η τετραετία (ανάμεσα στις διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων) ίσως τους φαίνεται μεγάλη, θα κάνουν προτάσεις για βραχυπρόθεσμες συνεργασίας που αφορούν τα social media, για πιο ευκαιριακά πράγματα. Και εννοείται πως αυτό είναι μεγάλη βοήθεια και τους ευχαριστώ, γιατί δεν συνέβαινε παλιότερα. Απλά για μένα είναι σημαντικό να ξέρω ότι έχω 2-3 μεγάλους χορηγούς οι οποίοι θα με στηρίξουν για τέσσερα χρόνια για να μπορώ να συντηρήσω το staff που έχω γύρω μου. Ο γυμναστής μου, ο φυσικοθεραπευτής μου, ο ψυχολόγος μου, αυτά είναι πάγια έξοδα.

Το θέμα μου είναι να με στηρίξει κάποιος, να μπορούμε να πούμε μετά ότι φτάσαμε μαζί ως το Λος Άντζελες και το εννοώ αυτό γιατί με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι έτσι γίνεται. Δεν έχω κανέναν χορηγό ο οποίος με κοιτάει σαν νούμερα ή μόνο ως διαφήμιση».

Αυτή τη στιγμή στην ξιφασκία είστε στο "περίμενε", κυρίως όσον αφορά στις εγκαταστάσεις μιας και πριν λίγο καιρό φύγατε από την αίθουσα του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ. Κινούνται οι διαδικασίες;

«Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ευθύνες και αρμοδιότητες που δεν πήρανε πολλοί, μετά ήρθαν οι επόμενοι, τις πήραν εις διπλούν αυτές τις ευθύνες, δεν μπόρεσαν να τις διαχειριστούν, τις πήρε ο επόμενος εις τριπλούν και γενικά όλο αυτό είναι λάθος.

Καταρχάς να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο μόνος τρόπος να συντηρηθούν τα Ολυμπιακά ακίνητα, τα οποία είναι τόσα χρόνια σε πάρα πολύ άσχημη κατάσταση, είναι να τα αναλάβει κάποιος ιδιώτης ή κάποιος που μπορεί να τα χρηματοδοτήσει για να τα συντηρήσει. Οπότε από τη μία στεναχωριέμαι που φύγαμε από το μπάσκετ, γιατί είναι ένας εκπληκτικός χώρος, από την άλλη όμως ξέρω ότι ο Παναθηναϊκός που το έχει αναλάβει για 100 χρόνια θα το έχει στην πένα, θα το συντηρήσει, θα κάνει ωραίες εγκαταστάσεις. Οπότε αν είναι να σωθεί ένα ολυμπιακό ακίνητο έστω από ιδιωτική πρωτοβουλία, ας σωθεί από το να μαραζώσει. Γιατί έχουμε δει ότι τόσα χρόνια το ΟΑΚΑ δυστυχώς μαράζωνε. Για τι να μιλήσω, για σκουριασμένες σωληνώσεις; Για νερό που δεν είχαμε; Για το ότι έσταζαν τα ταβάνια; Οπότε από το να ρημάξει, ας το πάρει ένας ιδιώτης για μένα.

Και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναθηναϊκό και στην ΕΟΕ και στην ομοσπονδία που το έτρεξαν, γιατί το συμβόλαιο του έλεγε ότι εμείς αρχές του καλοκαιριού έπρεπε να έχουμε βγει από εκεί μέσα και επειδή εγώ προκρίθηκα στους Ολυμπιακούς με αφήσαν να συνεχίσω να κάνω προπόνηση εκεί. Αν μου έλεγαν ότι πρέπει να φύγω θα μου δημιουργούσαν ένα μεγάλο πρόβλημα. Το σεβαστήκαν, παρ’όλο που αυτό τους καθυστέρησε. Θα μπορούσαν να με έχουν διώξει τελευταία στιγμή, δεν θα ήξερα πού να πάω, πού να μεταφέρω πράγματα, θα μου δημιουργούσε ένα τεράστιο πρόβλημα. Τους ευχαριστώ όλους που το έτρεξαν.

Τώρα, από εκεί και πέρα, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο θεωρώντας ότι θα φτιαχτεί η Παιανία. Μας έχουν φέρει σε έναν χώρο ο οποίος δεν είναι ιδανικός για προπόνηση, έχει πολλή φασαρία, έχουμε κοινά αποδυτήρια για άνδρες και γυναίκες, τα πράγματα είναι πεταμένα, χρειάζεται μια απεντόμωση… Είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα αλλά ξέρουμε ότι είναι προσωρινό γιατί, από την ενημέρωση που έχουμε από τον κύριο Βρούτση και από τον κύριο Χαλιορή, θα φτιαχτεί η Παιανία.

Μας έχουν πει ότι θα είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο, έχουμε δει και τα σχέδια. Σίγουρα η τοποθεσία δεν εξυπηρετεί αλλά ένα ένα τα προβλήματα, ας βρούμε έναν χώρο ο οποίος να πληροί τις προδιαγραφές, να κάνουμε ποιοτική προπόνηση και αν η θυσία είναι απλά να οδηγώ 20 λεπτά παραπάνω νομίζω μπορώ να την αντέξω, αν οι συνθήκες είναι τόσο ιδανικές. Αυτή τη στιγμή βασίζομαι στον λόγο τους, στου κυρίου Βρούτση και στου κυρίου Χαλιορή, πως το συντομότερο δυνατό δηλαδή πριν τα Χριστούγεννα ή λίγο μετά θα το έχουμε και ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα γίνουν όλο και καλύτερα.

Λείπει ένα προπονητικό κέντρο, το οποίο παλιότερα το είχε η ρυθμική και ο ΣΕΓΑΣ, που να μην έχει μόνο το μέρος όπου κάνεις προπόνηση αλλά να έχει να μείνεις, να έχει ένα εστιατόριο να μπορείς να φας. Για εμάς που κάνουμε διπλές προπονήσεις, είναι αναγκαίο γιατί αν πρέπει να οδηγήσω 40 λεπτά να πάω προπόνηση, 30 λεπτά να βρω το φυσικοθεραπευτή μου, 30 λεπτά να πάω από το σπίτι μου να πάρω το φαΐ μου… Θέλω ένα μέρος το οποίο να μπορώ να τα κάνω όλα εκεί μέσα για να μειώνω τις αποστάσεις.

View this post on Instagram

A post shared by Dora Goudoura (@dora_goudoura)

Τώρα, που ξεκινάει ο νέος Ολυμπιακός κύκλος, αλλάζει κάτι;

«Δεν αλλάζει πολύ το πρόγραμμα με τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Το καλεντάρι μου έχει μέσα στάνταρ δέκα αγώνες. Ψυχολογικά είναι πολύ διαφορετικό. Δηλαδή, αυτή η πίεση των Ολυμπιακών Αγών έχει φύγει πλέον. Προσπαθείς να δεις λίγο τα πράγματα με μια διαφορετική ματιά, να ασχοληθείς με πράγματα που ίσως έχεις αφήσει πίσω πριν, γιατί λόγω των σημαντικών αγώνων δεν μπορούσες να διορθώσεις. Οπότε, τώρα που ξεκινά η νέα τετραετία πρέπει να δουλέψουμε διαφορετικά πάνω σε άλλα πράγματα, να τους δώσουμε περισσότερο χρόνο που δεν τους είχαμε αφιερώσει και να βελτιωθούμε και σε όποιες άλλες μικρές λεπτομέρειες πρέπει».

«Είμαι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς - Δεν κυνηγάω επευφημίες αλλά θέλω όταν τελειώσω την καριέρα μου θέλω να έχω πετύχω όσα στοχεύω»

Όσον αφορά στα σχόλια που γράφει ο κόσμος, τα διαβάζεις; Γνωρίζω πως αρκετοί τα διαβάζουν και ίσως να τους επηρεάζουν κιόλας.

«Δεν πολυδιαβάζω τα σχόλια, βαριέμαι. Μπορεί να μου στείλανε οι φίλοι μου 2-3 μετά τους Ολυμπιακούς και σίγουρα θα μου γράψει αρνητικά αλλά δεν έχω πάρει εγώ χαμπάρι κάτι. Είχα τόσα μηνύματα να ανοίξω από τόσο κόσμο που μου έλεγε ωραία πράγματα, τώρα να κάτσω να ξεψυρίζω από κάτω τα σχόλια και τι είπε ο καθένας… Πήρε μερικά το μάτι μου αλλά πολύ φευγαλέα και ήταν όλα θετικά.

Έναν κύριο είδα μόνο που μου έγραψε σε ένα σχόλιο “Πάλι κλαίει αυτή;” και έτσι για χαβαλέ ήθελα να τον ρωτήσω “Συγγνώμη κύριέ μου, που με έχετε ξαναδεί να κλαίω; Είστε στο σπίτι μου και με έχετε ξαναδεί;”.

Βρίσκομαι στον κύκλο της ξιφασκίας που βλέπω απαξίωση και ακούω αρνητικά σχόλια από άτομα που είναι στον χώρο και ξέρουν πόσο δύσκολα περνάω και πόσο δύσκολα το κάνω όλο αυτό, και δεν με νοιάζει! Τώρα, ένας οποιοσδήποτε κύριος ο οποίος δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό, πώς μπορεί να με επηρεάσει; Δεν στο παίζω υπεράνω, θα μπορέσει να με επηρεάσει αν πει κάτι αρνητικό κάποιος που σε σέβομαι, κάποιος δικός μου. Όταν περνάς στο hard κομμάτι, το να βλέπεις άτομα τα οποία ξέρεις χρόνια να σου συμπεριφέρονται έτσι, δεν θα περάσει μετά από τους άγνωστους».

Η νεαρή Δώρα, τι σκεφτόταν όταν έπιανε την σπάθη στις αρχές;

«Δεν ξεκινάς ένα άθλημα σαν παιδάκι και σκέφτεσαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή έχεις τόσο μεγαλεπίβολα όνειρα. Όμως νομίζω πως κάποιοι αθλητές έχουν γεννηθεί γι’ αυτό και πως σε όποιον χώρο θα βρίσκονταν θα έκαναν αυτό ακριβώς, γιατί το ταλέντο τους είναι τόσο μεγάλο που τους ξεπερνά. Υπάρχουν τέτοια ονόματα και νομίζω πως δεν είναι πολλά. Εγώ δεν νομίζω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Ήμουν ένα παιδί με δυναμισμό αλλά δεν είναι ότι έπιασα τη σπάθη και είχα τόσο καλή τεχνική που με κοιτούσε ο προπονητής μου και δεν το πίστευε. Είχα άγνοια κινδύνου, δεν φοβόμουν, και δεν είχα και άγχος γιατί η λαχτάρα μου να πάω να παίξω ήταν πιο μεγάλη από το άγχος μου. Είχα έναν καλό προπονητή που με βοήθησε, άντεξα τη σκληρή δουλειά και έφτασα εδώ που έφτασα. Θεωρώ πως είμαι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Δεν ξέρω, δηλαδή, αν δεν τα έφερνε έτσι η ζωή ώστε να κουμπώσουν κάποια κομμάτια αν έχω γεννηθεί για να κάνω ξιφασκία».

Η Δώρα από εδώ και πέρα, μετά από δύο Ολυμπιακούς, μετάλλια, διακρίσεις, εμπειρίες... πώς θέλεις να είναι;

«Σίγουρα χρειάζομαι λίγο χρόνο για να αποσυμπιεστώ. Χωρίς να σημαίνει πως θα σταματήσω την προπόνηση ή να δουλεύω σκληρά. Στόχος μου είναι τώρα να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα που έχω στο μυαλό μου, κάτι που να με ξεκουράζει και να με κάνει εγκεφαλικά να “φεύγω”, με την ξιφασκία πάντα να είναι προτεραιότητα.

Εγώ έχω βάλει τους δικούς μου στόχους, να κάνω συγκεκριμένα πράγματα και να γράψω μία δική μου ιστορία. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω και να συγκριθώ. Ξεκινάς να δώσεις το καλύτερό σου και αν φτάσεις τελικά να γίνει η καλύτερη ξιφομάχος της χώρας σου και του κόσμου, καλώς να έρθει. Δεν κυνηγάω, όμως, ούτε επευφημίες ούτε τίποτα. Θέλω όταν κλείσει ο κύκλος μου στην ξιφασκία να έχω κάνει όλα όσα θέλω.

Δεν σκέφτομαι ακόμη το 2028. Μου φαίνεται μακρινό. Στον πρωταθλητισμό πας με το να βγει η μέρα, να βγει η εβδομάδα, να βγει ο μήνας, να βγει ο χρόνος. Έτσι το πάμε, με πιο μικρούς στόχους. Τον αγώνα που έρχεται, το Παγκόσμιο που ακολουθεί, το Ευρωπαϊκό του χρόνου και ως εκεί. Χρειάζονται οι μικρότεροι στόχοι για να μπορέσεις να φτάσεις τόσο μακριά».