Γιατί να υπάρχει ένα ξεχωριστό μέσο για τον γυναικείο αθλητισμό; Γιατί να γίνεται συνέδριο μόνο για τις γυναίκες; Αρκετά «γιατί» έχουν φτάσει στα αυτιά μου σχετικά με την προσπάθεια του Gazzetta Women να προβάλλει όλα αυτά που θάβονται κάτω από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, κάτω από τις διακρίσεις των ανδρών. Αυτά τα «γιατί» με έχουν κάνει να καταλάβω, τελικά, την απίστευτα μεγάλη σημαντικότητα της ύπαρξης και του GWomen αλλά και του συνεδρίου που φέτος διεξήχθη για δεύτερη φορά.
Ένας ζεστός χώρος, ένα «σαλονάκι» πάνω στη σκηνή στο οποίο σπουδαίες γυναίκες κάθισαν και συζήτησαν για όλα αυτά που θάβουμε (ναι, όλοι μας στα media) και όλα όσα πρέπει να αναδείξουμε. Χρειαζόταν η Βασιλεία Γκουζίνη για να τονίσει την αξία της ισοτιμίας; Χρειαζόταν η Ελεάννα Χριστινάκη να τονίσει πως είναι μάλλον παράδοξο ο κόσμος να μην ξέρει τη συμπαίκτριά της στην Εθνική, Μαριέλλα Φασούλα; Χρειαζόταν η Δώρα Γκουντούρα να θυμίσει πως αν σε έναν αγώνα δεν τα πάει καλά, τότε στην επιστροφή της στο αεροδρόμιο θα βρει μόνο τους γονείς της; Χρειαζόταν η Άννα Κορακάκη να πει αυτό που όλοι ξέρουν, πως δηλαδή αν η ίδια βγει και «φωνάξει» για όσα την ενοχλούν είναι γκρινιάρα αλλά αν κάνει το ίδιο ένας άνδρας αθλητής θα είναι μάγκας; Μάλλον χρειάζονταν όλα τα παραπάνω. Δεν χρειάζονται βαρύγδουπες λέξεις και φωνές. Μια συζήτηση αρκεί για να ακούσουμε τα σωστά, τα λογικά, τα αυτονόητα.
Στο φετινό συνέδριο ανέβηκα στη σκηνή κι εγώ. Οι Νίκη Μπακογιάννη, Δώρα Γκουντούρα, Όλγα Βασδέκη, Εύη Μωραϊτίδου και Εμμανουέλα Κατζουράκη με περίμεναν και τότε το άγχος μου εξαφανίστηκε αφού δίπλα και απέναντί μου είχα γυναίκες που ήξερα, που θαύμαζα, που είχα δει ξανά και των οποίων την προσπάθεια αντιλαμβανόμουν πλήρως. Χωρίς ρεπό, χωρίς να επιτρέπουν στον εαυτό τους κακές μέρες, χωρίς να λένε «δεν πειράζει», χωρίς να υπολογίζουν τι θα πει ο κόσμος, χωρίς το βάρος των ευθυνών που αποδίδει η κοινωνία σε μία γυναίκα αθλήτρια απλώς επειδή είναι γυναίκα, μόνο με το βάρος των προσωπικών προσδοκιών για να φέρουν στην επιφάνεια την πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του εαυτού τους. Απελευθερωμένες, από δύο διαφορετικές γενιές, μίλησαν για όσα βιώνουν οι ίδιες για να πετύχουν τον άθλο της παρουσίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Με μετάλλιο ή χωρίς, το να φορά κανείς το εθνόσημο και να μπαίνει σε μία Ολυμπιακή αρένα αποτελεί την ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή και αυτές οι γυναίκες το γνώριζαν πολύ καλά. Το κοινό όμως; Το κοινό δεν γνώριζε πως η Γκουντούρα είναι στο Νο2 του κόσμου, πως η Κατζουράκη έχει πάρει χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο, πως η Βασδέκη έχει αγωνιστεί σε τρεις τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων και πως η τιμή αυτή ταιριάζει τέλεια δίπλα στη συλλογή των μεταλλίων της από διεθνείς διοργανώσεις, πως η Μωραϊτίδου έχει πάρει αργυρό στους Ολυμπιακούς της Αθήνας με την ομάδα πόλο και πως τώρα βοηθά ξανά τις διεθνείς πολίστριες να βιώσουν το συναίσθημα που βίωνε εκείνοι όταν αγωνιζόταν με την Εθνική στους Ολυμπιακούς, πως η Νίκη Μπακογιάννη μετά το αργυρό Ολυμπιακό στην Ατλάντα πέρασε δύσκολα γιατί κανείς ποτέ δεν την προετοίμασε για το «μετά» παρ΄όλο που το «πριν» ήταν μυθικό.
Δεν θέλει πολλά λόγια για να καταλάβει κανείς πως όσα είπαν όσες σπουδαίες βρέθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις 11 Δεκεμβρίου είναι η μόνη αλήθεια, η αλήθεια που βιώνουν, και πως δεν πρέπει άλλο πια να την υποτιμάμε. Κάθε χρόνο θα μαζευόμαστε και θα φωνάζουμε για τα ίδια, ξανά και ξανά, μέχρι όλα αυτά να αποτελούν την πραγματικότητα.
Από γυναίκες, για γυναίκες.
Photo credits: Τζίνα Σκανδάμη, Λάμπρος Στοιχειός