Η άγρια δολοφονία του Βιδάλη από τη συμμορία του Σούρλα: «Τον έγδυσαν, τον βασάνισαν και τον αποτελείωσαν με 5 σφαίρες» (pics)
- Το τελευταίο του μήνυμα
- Η αρπαγή μέσα από το τρένο
- Τους έδωσε το τελευταίο πενηνταράκι
- «Τον βασάνιζαν έτσι ως τις τέσσερις το πρωί»
- Ένα χέρι αποκομμένο και πεταμένο παραπέρα
Είναι τα χρόνια που η Ελλάδα είναι διχασμένη στα δυο. Αύγουστος του 1946 λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα για την επάνοδο ή όχι του βασιλιά Γεωργίου Β΄ στην Ελλάδα. Το δεξιό Λαικό Κόμμα πάσχιζε να διατηρήσει την εξουσία και να αποκλείσει την Αριστερά. Είναι τα χρόνια δράσης των παρακρατικών και των συμμοριτών στη Θεσσαλία. Αυτή τη δράση ήθελε να ξεσκεπάσει ο πολιτικός συντάκτης του «Ριζοσπάστη», Κώστας Βιδάλης. Να κάνει έρευνα για τις συνθήκες που επικρατούσαν…
Το τελευταίο του μήνυμα
Δεν ακούει καν τις παραινέσεις του διευθυντή της εφημερίδας, Κώστα Καραγιώργη για την επικινδυνότητα της αποστολής και ο Βιδάλης μπαίνει στο τρένο στις 11 Αυγούστου. Δυο μέρες μετά ταξίδευε από τη Λάρισα για Βόλο. Είχε στείλει μάλιστα και μήνυμα στην εφημερίδα του, λέγοντας: «Λογαριάζω να 'μαι αυτού Παρασκευή βράδυ, 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό. Θα τα πούμε». Ήταν και το τελευταίο του μήνυμα. Η τελευταία φορά που είχαν νέα του.
Η αρπαγή μέσα από το τρένο
Στο χωριό Πλατύκαμπος, κοντά στο Κιλελέρ, 10 χιλιόμετρα απόσταση από τη Λάρισα σταματούν το τρένο οι διαβόητοι συμμορίτες του Σούρλα και εισβάλλουν στα βαγόνια. Οι αξιωματικοί του στρατού που βρίσκονται μέσα δεν κάνουν τίποτα, απλά παρατηρούν… Οι «Σουρλαίοι» αρπάζουν τον Βιδάλη και τον τραβούν έξω από το τρένο.
Τους έδωσε το τελευταίο πενηνταράκι
Tον οδηγούν στο νεκροταφείο και αφού τον ξεγυμνώνουν και χτυπούν με ρόπαλα το γυμνό κορμί του, του καταφέρουν χτυπήματα με μαχαίρια. Ο Βιδάλης δεν είχε υποκύψει. Ακόμα και όταν τον ρώτησαν τι έκανε εκεί και να τους πει αν είχε να τους δώσει κάρτι (προφανώς το υλικό της έρευνας) εκείνος έβγαλε και τους έδωσε το τελευταίο του πενηνταράκι. Τον αποτελείωσαν με πέντε σφαίρες και τον άφησαν σε ένα χωράφι.
«Τον βασάνιζαν έτσι ως τις τέσσερις το πρωί»
Κανείς δεν τόλμησε να πάει να μαζέψει το πτώμα του, παρά το γεγονός ότι όλο το χωριό τοιν θρήνησε σα να ήταν παιδί τους. Φοβόντουσαν… Μόνο ένας αυτόπτης μάρτυρας είχε δει από μακριά…
«Ο άνθρωπος μαρτύρησε ώσπου να ξεψυχήσει. Τον έφεραν στις δέκα το βράδυ. Τον πήγαν εκεί κοντά, κάπου εκατό μέτρα. Τον γδύσανε. Του βγάλανε τα παπούτσια και τον άφησαν μόνο με το σώβρακο και την φανέλα. Τα ρούχα του τα πήρε ένας από τους συμμορίτες, ο Κωνσταντάρας. Την βαλίτσα του και τις σημειώσεις που είχε μαζί του, τις πήρε ο Τζώρτζης. Αυτός ανακρίνει όσους πιάνουν και αποφασίζει για την τύχη τους. Είναι μορφωμένος και ξέρει αγγλικά.
Αφού τον γδύσανε και του πήρανε τα χαρτιά, άρχισαν να τον χτυπούν με ρόπαλα και να τον ρωτούν. Τι τον ρωτούσαν, όμως, δεν μπόρεσα να ακούσω. Τον βασάνιζαν έτσι ως τις τέσσερις το πρωί και αφού έπεσε νεκρός, τον άφησαν και αποτραβήχτηκαν, για λίγα λεπτά. Κάτι είπαν μεταξύ τους και μετά ξαναπήγαν, του έριξαν τέσσερις-πέντε σφαίρες και μετά πήραν το πτώμα του σε αυτοκίνητο. Πού το πήγαν δεν ξέρω».
Ένα χέρι αποκομμένο και πεταμένο παραπέρα
Ένας πιτσιρικάς μόνο, που αγνοούσε τι είχε γίνει, πέρασε από το χωράφι τυχαία. Τι αντίκρισε; Το πτώμα γυμνό σχεδόν, ένα χέρι αποκομμένο και πεταμένο παραπέρα. Λίγες εβδομάδες μετά
Μερικές εβδομάδες αργότερα πηγαίνει επί τούτου με τις γαλοπούλες της η κυρά Σουλτάνα Τζουβάρα, δήθεν να βοσκήσουν, αλλά μάζεψε όσα κόκαλα βρήκε και τα έθαψε κάπου εκεί κοντά.
