12ος πίθηκος: Εδώ δεν παίζουμε! (vid)
Το ξεκίνημα γι’ αυτόν τον ράπερ δεν θα είναι αντίστοιχο του ρυθμού του. Ή μήπως όχι; Ακούγοντας τον, διαβάζοντας τον, το δίστιχο του Παύλου Σιδηρόπουλου του ταιριάζει γάντι: Τα τέρατα δικάστηκαν με μάρτυρα την πείνα/Αποκλεισμένα μια ζωή σε ακούσια καραντίνα. Εντάξει, ο εν λόγω καλλιτέχνης δεν είναι τέρας, όμως «φτύνει» ρίμες με την ορμή και τη δύναμη του τέρατος. Δεν ξέρω αν πείνασε στη ζωή του, ζόρια όμως γνώρισε. Και ο αποκλεισμός; Η καραντίνα; Εδώ δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Λόγος αντισυμβατικός, «απροσάρμοστος» και μαζί κοινωνική αδικία, covid-19. Ο τύπος γνώρισε πολλά, είδε πολλά και στους δρόμους βρήκε τα δικά του αλάνια, την κουλτούρα και την ψυχούλα του. Όταν ξεκίνησε λες και ερχόταν από το μέλλον, λες και ξέμεινε από την ταινία του Τέρι Γκίλιαμ «Οι δώδεκα πίθηκοι». Η μουσική και τα λόγια του εθισμός, σαν ιός που δεν είναι όμως φονικός. Στο φιλμ επιστημονικής φαντασίας τα ζώα κυριαρχούν στη γη. Κάποιοι «τρελοί» τα ελευθέρωσαν από τα κλουβιά τους και οι αλυσίδες έπεσαν και σκούριασαν. Κάπως έτσι κυριαρχεί στον χώρο της ραπ. Με ελεύθερα χέρια, ανοιχτή καρδιά και τα δεσμά του καιρό λυμένα. Σαν σύγχρονος Απόστολος δημιουργεί και δεν σταματά να ζητά ένα καλύτερο αύριο. Από μας ένα μόνο: Άντε και καλή τύχη ρε μάγκα! [η φωτό από το επίσημο προφίλ στο facebook]
Ντριλόμπιτα και Καζαντζίδης
Ο «12ος» δεν έχει ανάγκη γκάνια, μαχαίρια, «νταραβέρια. Ξέρει καλά το παιχνίδι και τον δρόμο (του). Δεν γίνεται να μην ξέρεις τον τόπο που γέννησε τη ραπ. Από τις φτωχογειτονιές των ΗΠΑ, από τους αποκλεισμένους, τους καταπιεσμένους, η φωνή έγινε διαμαρτυρία και παγκόσμια πορεία. Ο εν λόγω καλλιτέχνης έμεινε -μένει- πιστός στις καταβολές και απέφυγε τις άρρωστες εκβολές. Το φλόου και οι στίχοι του είναι ποτάμι ορμητικό, είναι η αλήθεια απέναντι στην ψευτιά του ελληνικού γκάνγκστα. Σε καμία περίπτωση δεν κάνει κήρυγμα, δεν κουνάει το δάχτυλο, όχι… Έχει δει τις κακοτοπιές, έχει πληγωθεί και έχει νιώσει στο πετσί του τη βία του συστήματος. Ο «12ος» σέβεται τη λαϊκότητα του είδους και την καταγωγή του. Γεννημένος στην Καλαμαριά, εκεί στον ταλαιπωρημένο και γενναίο Βορρά, δεν θα μπορούσε να μην δηλώνει πως «σκάω με ντριλόμπιτα και Καζαντζίδη…» [στο κομμάτι «Πειρατές]. Δεν είναι τυχαία η αναφορά στον θρύλο του λαϊκού τραγουδιού. Στην Ελλάδα, ο κοινωνικός πολιτισμός, σχηματισμός, βασίστηκε στη φωνή του μεγάλου βάρδου διότι αντανακλούσε τα ταπεινά, πληγωμένα, μα αληθινά στοιχεία της κοινωνίας μας. Ο «12ος» στην ουσία δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Μέσα από λόγια βιωματικά, άμεσα, εκφράζει αυτό που ζει και έζησε. Διαχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, το κακό από το καλό και τη συστημική βία από τη λαϊκή αντιβία. Δεν υπάρχει πουθενά κομπασμός, έπαρση και τσάμπα μαγκιά. Μόνο αλήθεια που είναι αλήτρα. Γι’ αυτό και ο «12ος» είναι σύγχρονος Απόστολος.
Η φιέστα του δρόμου
O Άκης Τσινίδης ανήκει στη γενιά την ταλαιπωρημένη. Ενηλικιώθηκε στην επίπλαστη ευμάρεια και ωρίμασε μέσα στη διαρκή κρίση του οικονομικού συστήματος. Τι σημαίνει αυτό; Επιβίωση! Το σκληρό αποτύπωμα της ανελέητης αλήθειας βρίσκεται στους στίχους και στο ύφος, στον τρόπο που υπερασπίζεται την (ραπ) εικόνα του. Ξεκίνα την προσπάθεια του το 2004 με το «Ποιος το περίμενε» και φτάνουμε στο σήμερα που κωδικοποιείται στη φράση «ποιος δεν το περίμενε». Τα σημάδια ήταν εκεί με το «Υπήρχαν πράγματα» (2010), το «Ένα καλύτερο αύριο» (2021) και τώρα με τον δίσκο «Para Siempre». Τα views πέφτουν βροχή και οι εκατομμύρια θεάσεις απλώς επιβεβαιώνουν την επαφή του «12ου» με το κοινό. Το ραπ του έχει έντονο κοινωνικό στοιχείο, λυρισμό, μερικές φορές νοσταλγική αίσθηση, αγανάκτηση, αλλά πάνω απ’ όλα αισιοδοξία. Ναι, αυτό είναι που τον χαρακτηρίζει και το περνάει άψογα στα κομμάτια του. Αυτό που κάνει το νιώθει απόλυτα και γι’ αυτό δεν κάνει εκπτώσεις. Ακούγοντας το «Para Siempre» καταλαβαίνεις πως γουστάρει να τα πει και να σε παρασύρει με τη φωτεινή του τόλμη. Εδώ υπάρχει κάτι από τη διάθεση των λατίνων, κάτι από την όμορφη πολυχρωμία, ευδιαθεσία, των ισπανόφωνων. Η ισορροπία μένει και βγάζει τον ατόφιο, κρυστάλλινο, ήχο του μουσικού είδους, τα λόγια εγκλωβίζουν το παρόν και πάνε σε κοντινό μέλλον. Ο «12ος» δεν ξεχνά φίλους, σκηνικά τωρινά και παλαιότερα, δεν αφήνει το χαμόγελο του που είναι και η πρόκληση του. Στην ουσία οι ρίμες, η μουσική, ο ρυθμός, είναι μια γιορτή γι’ αυτόν. Άκουσε τον, νιώσε τον, ζήσε τον, χόρεψε και μη σε νοιάζει τίποτα. Ο «12ος» δεν στο φέρνει (το ραπ) ωμό και γα@#σε το… Τη δική του φιέστα, τη φιέστα του δρόμου στήνει και είμαστε ευπρόσδεκτοι.
