Homalone: Παρέα με τον λόγο (vid)
Ο λόγος που φτιάχνεται απέναντι στον λόγο που κυριαρχεί και επιβάλλει. Ο λόγος του ενός απέναντι στον λόγο των πολλών. Ο λόγος της μοναξιάς απέναντι στον λόγο της κακής παρέας. Ο λόγος και τέσσερις τοίχοι. Ένα δωμάτιο και ένα φως που επιμένει. Αντικατάσταση. Το ραπ σε λίγα τετραγωνικά, μέσα από ζαρωμένες ψυχές και άδειες αγκαλιές. Μην ψάξεις μουσική… Αν επιμένεις δώσε μου τον δρόμο του πιάνου. Άσπρο-μαύρο, μαύρο-άσπρο, ζωή-μαρτύριο και όλες οι αντιθέσεις του κόσμου. Πάτα το ίδιο πλήκτρο ξανά και ξανά. Αυτή η επανάληψη δεν τρομάζει. Απλώνεται, εξαπλώνεται και το ραπ διαμορφώνεται, σώζεται μέσα σε αυτή την περίεργη λούπα. Αντικατάσταση. Η μοναξιά είναι εδώ, γεμίζει το «εγώ», κάνει το άτομο τολμηρό. Μόνος έρχεσαι, μόνος πορεύεσαι και τους τοίχους κουβαλάς όπου πας. Η μοναξιά βρίσκει τον ρυθμό, φτιάχνει το μπιτ και κάνει τους στίχους λεπίδες. Σε μια χρονιά αφήνει τον χτύπο της και το φινάλε αγνοείται. Η τελεία μπαίνει μόνο στις ασκήσεις γραμματικής, όχι στις ασκήσεις ζωής! Η μοναξιά επιστρέφει και σε επιστρέφει στην αρχή των πάντων, στην αρχή του ραπ, του λόγου. Αν ακούσετε τον ράπερ Homalone θα καταλάβετε, θα θυμηθείτε, πώς είναι να αφηγείσαι ιστορίες, πώς είναι να φροντίζεις πρώτα τον λόγο και μετά τη μουσική.
«1997»
Τον συγκεκριμένο ράπερ τον ανακαλύψαμε πληκτρολογώντας νέοι ράπερ. Το αποτέλεσμα της αναζήτησης μας έδωσε, μεταξύ άλλων, το άρθρο του M.Hulot στη «Lifo». Ο συντάκτης μιλά με τον Homalone και όλα σταματάνε, αρχίζουν, συνεχίζουν, στο 1997! Εντυπωσιακό, μα και αυτό που μας συνδέει με τον εν λόγω καλλιτέχνη. Καθένας μας έχει από μια χρονιά που τον σημάδεψε ή περιμένει αυτή που θα τον σημαδέψει! Το συγκεκριμένο έτος έγινε τραγούδι και τα εισαγωγικά που μπήκαν –«1997»- έφτιαξαν μια πανέμορφη, ισχυρή, συγκινητική ιστορία. Όπως αναφέρει στη συνέντευξη του: Η ιδέα όταν ξεκίνησα να το γράφω ήταν να δω την κοινωνία με τα μάτια των γονιών μου. Αυτή η ματιά πάντα έχει ενδιαφέρον. Πάντα είναι πρόκληση και πάντα σε δοκιμάζει. Ο γιος είναι η συνέχεια και τα λόγια (του) τα σημάδια ενός νέου κόσμου που δεν σταματά να διαμορφώνεται. Σε αυτό το κομμάτι το ραπ σώζει την ανάγκη του ατόμου να εκφραστεί. Η διαμαρτυρία, η απελπισία, η νοσταλγία, το ξέσπασμα, γίνονται λόγος ορμητικός που τον απαλύνει το πιάνο. Και τι κάνουν οι ράπερ; Ιστορίες λένε γι’ αυτούς που δεν κλαίνε, γι’ αυτούς που δεν φταίνε και γι’ αυτούς που δεν μιλάνε. Ο Homalone είπε τα πάντα στο «1997», αλλά ο (καλλιτεχνικός) κόσμος του έχει πολλές χρονιές να μας δώσει.
Ιστορία, μουσική, συναίσθημα
Οι λέξεις μετράνε, έχουν σημασία, όμως πρέπει να ξέρεις ποιες να κρατήσεις και σε ποια σχήματα να ακουμπήσεις. Για τον Homalone κρατήστε το «λυρικός» που ισορροπεί την ιστορία, τη μουσική και το συναίσθημα. Αυτός ο ράπερ εξωτερικεύει την ανάγκη του και το «ελεγχόμενο ξέσπασμα του» (sic). Ακούγοντας τον, νιώθεις πως πίσω από το μικρόφωνο είναι ένας άνθρωπος που πονά, παλεύει με την οργή του, με τα πληγωμένα αισθήματα του. Και ενώ όλο αυτό μπορεί να γίνει μελοδραματικό και γραφικό, ο Homalone αξιοποιεί την αμεσότητα και τον σκοπό του είδους: αφηγείται καθαρές ιστορίες. Η υπερβολή, το αταίριαστο σκληρό ύφος λείπουν και μένει μόνο η ουσία της ψυχής του. Όλο αυτό πάει σε άλλο επίπεδο όταν ξεδιπλώνει το flow του. Ταχύτητα και ανόθευτη, αδιαμεσολάβητη φωνή. Ο Homalone προσέχει τα βήματα του και δίνει μόνο όταν έχει να δώσει. Δεν παρασύρεται από το ρεύμα και από τη μόδα. Δύσκολο, μα αξιοσέβαστο. Γι’ αυτό και στη συλλογή του κυριαρχούν τα σινγκλ και το EP «Δωμάτιο». Οι ήχοι, οι μελωδίες, του σε αγγίζουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα, είναι σαφείς και ενισχύουν την εξιστόρηση. Πέρα από το «1997», προτείνουμε να ακούσετε: «Τίποτα μόνος», «Barca 09», «Ό,τι σιχαίνομαι είναι εδώ», «Χρώμα φωτιάς».
