ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ

Χάνοντας τα λεπτά της αθωότητας! (vid)

Αλέξανδρος Στεργιόπουλος 8 Φεβρουαρίου 2023 - 12:30

Το Gazzetta παρακολούθησε την παράσταση «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» στο θέατρο «Βεάκη».

Συναισθηματική καταιγίδα
Όταν διαλύεσαι εσωτερικά

Την ομορφιά, την αθωότητα, δεν μπορείς να τη μετρήσεις, δεν μπορείς να την κάνεις κομμάτια και να τη βάλεις κάτω από το στρώμα. Την ελπίδα για καλύτερη ζωή τη φυλάς μες τα μάτια σου και δεν τη στριμώχνεις στην τσέπη σου. Η γέφυρα που ενώνει τα δύο είναι ο άνθρωπος και η δύναμη του. Αυτός, όμως, ευθύνεται και για το γκρέμισμα της! Ο πλούτος του φτωχού είναι η κουρασμένη ανάσα του. Ο κόπος, ο μόχθος, η αγωνία για το μεροκάματο, ο αγώνας για την επιβίωση γίνονται η μοναδική του προίκα. Τίποτε απ’ αυτά δεν θα μείνει αξόδευτο, τίποτα δεν θα αποταμιευτεί και τίποτα δεν θα μείνει για ώρα ανάγκης. Ο εργάτης του κόσμου τούτου πρέπει να τα δώσει όλα, οφείλει να μεταβιβάσει την άυλη περιουσία του στον επόμενο, στη γενιά που έρχεται. Ακόμη και την ελπίδα, ακόμη και την αθωότητα που περιμένει και θέλει να κρατήσει για πάντα. Πώς να αφήσεις, ωστόσο, την ψυχή σου γυμνή και εκτεθειμένη στην παγωνιά αυτού του κόσμου; Ο Άρθουρ Μίλερ βάζει τον άνθρωπο στο χείλος του εσωτερικού γκρεμού και τον καταβαραθρώνει! Πρέπει να είσαι σκληρός και να χαϊδεύεις τα λεπτά της ελπίδας και της αθωότητας, αυτό μόνο σου αναλογεί. Αυτό είδαμε στο «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» στο θέατρο «Βεάκη».

Συναισθηματική καταιγίδα

Λίγο πριν μας βρει το κύμα της Μπάρμπαρα, μας βρήκε η συναισθηματική καταιγίδα του Μίλερ. Ο αμερικανός θεατρικός συγγραφέας εισχωρεί στο «Αμερικανικό όνειρο» των μεταναστών, των εργατών. Στον (αθέατο) κόσμο τους βρίσκει αυτό που τους βασανίζει περισσότερο και από την αγωνία για δουλειά: να διαφυλάξουν την αθωότητα, κι ας τους οδηγεί στον γκρεμό! Το έργο, χρονικά, τοποθετείται στη δεκαετία των 50’s. Τόπος δράσης η γειτονιά που μένουν Ιταλοαμερικανοί εργάτες. Η γέφυρα του Μπρούκλιν είναι κοντά, όπως και το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Οι μετανάστες από Ιταλία (και όχι μόνο) μεγαλώνουν τις ΗΠΑ, φροντίζουν για την ευημερία τους και αρκούνται στο ελάχιστο -υλικό- που τους αναλογεί. Έρχονται παράνομα και δίνουν αγώνα για να βρουν μια θέση στην αμερικάνικη κοινωνία. Εργάζονται σκληρά και σκέφτονται τις οικογένειες που άφησαν πίσω, αλλά και αυτές που έχουν φτιάξει σε ξένο έδαφος. Το γλίσχρο μεροκάματο και οι εργασιακές συνθήκες είναι ο συμβιβασμός που κάνουν. Εκεί που δεν υποχωρούν είναι στην απώλεια της αθωότητας και στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Και τι πιο αθώο από ένα νεαρό κορίτσι, μια ανιψιά, μια ορφανή κόρη; Ακόμη και η προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον κάνει πίσω για χάρη της. Ο άνθρωπος, όμως, θέλει να κρατήσει την εύθραυστη ομορφιά, με κάθε τρόπο. Η αθωότητα θα είναι η καταστροφή του.

Όταν διαλύεσαι εσωτερικά

Οι ήρωες του έργου είναι βασανισμένοι ψυχικά και δεν θέλουν να χάσουν τα πάντα. Πρώτα και πάνω απ’ όλα ο Έντι Καρμπόνε. Ζει με τη γυναίκα του Μπέατρις και την ορφανή ανιψιά του Κάθριν. Προσεκτικός, ήσυχος, ταπεινός, συντηρητικός, Αμερικανός -πια- πολίτης. Ο Έντι έχει συμβιβαστεί με τα πάντα. Πρόθυμος, εργατικός, κάνει ό,τι μπορεί για την οικογένεια του. Οι αρχές του, η πίστη της γυναίκας του και η ανομολόγητη αγάπη για την ανιψιά του είναι τα μόνα που έχει. Το τελευταίο, μαζί με τον χρόνο, τον διαλύει εσωτερικά, τον αλλάζει σε επίπεδο συμπεριφοράς και τον πληγώνει ψυχικά. Όταν έρχονται τα ξαδέρφια της Μπέατρις από την Ιταλία, παράνομα, ξεκινά η καταστροφή. Ο νεαρός Ροντόλφο ερωτεύεται την Κάθριν και τότε οι πληγές και ο κακός εαυτός του Έντι βγαίνουν προς τα έξω. Συνδετικός κρίκος στην ιστορία ο δικηγόρος Αλφιέρι, παλιός μετανάστης και αφηγητής του έργου.
Ο Γιώργος Νανούρης (μετάφραση, σκηνοθεσία, φωτισμοί, μουσική επιμέλεια, σκηνικός χώρος) κατάλαβε ότι το κείμενο του Μίλερ βασίζεται στις μεγάλες ερμηνείες. Γι’ αυτό και έδωσε στους ηθοποιούς χώρο και την απαραίτητη ένταση μέσα από την κίνηση στη σκηνή. Την ώρα που περιστρέφεται και συνομιλούν οι ήρωες, νιώθεις κάτι να βράζει μέσα τους, παρακολουθείς την οπτική όλων. Η χρήση φωτός/σκιών και η μουσική συμβάλλουν στην εμβάθυνση και στην άμεση πρόσληψη του έργου. Πάμε και στις ερμηνείες. Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης κινείται στην κόψη του ξυραφιού, ακολουθεί τα πυρετικά βήματα του Έντι. Η Ιωάννα Παππά είναι η δυνατή και κουρασμένη Μπέατρις. Πάντα ακριβής και βαθιά ανθρώπινη. Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος ψύχραιμος και μετρημένος. Ο Δημήτρης Καπετανάκος φορτώνεται την πίεση και τον κλειστό χαρακτήρα του Μάρκο. Τέλος, οι Ευγενία Ξυγκόρου, Μιχάλης Πανάδης μας προσφέρουν τα νιάτα και τη δροσιά τους. Το «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» θα σας συγκινήσει.