Η πιο ακριβή κινηματογραφική σκηνή όλων των εποχών: Το αστρονομικό ποσό που δαπανήθηκε (vid)

Στο χώρο του κινηματογράφου, η δημιουργία μιας ταινίας είναι ένα μνημειώδες εγχείρημα που συχνά απαιτεί τεράστια χρηματικά ποσά, ιδιαίτερα για τις επιτυχίες blockbuster. Αυτές οι παραγωγές, που τροφοδοτούνται από μεγάλους προϋπολογισμούς, στοχεύουν στη μεγαλοπρέπεια μέσω περίτεχνων σκηνικών, κορυφαίων ταλέντων και εξελιγμένων ειδικών εφέ, όλα στην επιδίωξη της κινηματογραφικής τελειότητας και, ιδανικά, μιας προσοδοφόρας εισπρακτικής απόδοσης.

Μια από τις πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις υπέρογκων δαπανών στην ιστορία του κινηματογράφου αφορά το «Avatar» του Τζέιμς Κάμερον, που δημιουργήθηκε με τον εκπληκτικό προϋπολογισμό των 237 εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτή η επένδυση απέδωσε θεαματικά, με την ταινία να συγκεντρώνει πάνω από 2,923 δισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, εδραιώνοντας την ιδιότητά της ως μνημειώδης εισπρακτική επιτυχία.

Ωστόσο, αυτή η σύγχρονη δαπάνη ωχριά σε σύγκριση με το να γυρίσουμε τις σελίδες πίσω στην εποχή των βωβών ταινιών, μια εποχή πριν το Χόλιγουντ εδραιώσει τη θέση του ως δύναμη της βιομηχανίας ψυχαγωγίας. Κατά τη διάρκεια αυτού του εκκολαπτόμενου σταδίου, οι προϋπολογισμοί των ταινιών ήταν συγκριτικά μετριοπαθείς και σπάνια ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο δολάρια. Εξαίρεση αποτελεί το βωβό έπος «Ben Hur» , το οποίο είχε τον τότε αστρονομικό προϋπολογισμό των 4 εκατομμυρίων δολαρίων, χαρακτηρίζοντάς το ως την ακριβότερη παραγωγή της εποχής.

Αντίθετα, η πλειονότητα των βωβών ταινιών παρήχθησαν με σημαντικά μικρότερους προϋπολογισμούς, και μόνο οι πιο σεβαστές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Μπάστερ Κίτον, είχαν μεγαλύτερες οικονομικές δεσμεύσεις. Ο Κίτον, γνωστός ως «Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο», ήταν ένας φωστήρας του βωβού κινηματογράφου, διάσημος για την αριστοτεχνική του κωμωδία και τα τολμηρά ακροβατικά του, που τον κατέταξαν δίπλα στον Τσάρλι Τσάπλιν ως τιτάνα του σλάπστικ χιούμορ.

Το αποκορύφωμα των καλλιτεχνικών προσπαθειών του Κίτον είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα της ταινίας «The General» (1926), την οποία σκηνοθέτησε μαζί με τον Κλάιντ Μπρούκμαν. Παρά τη χλιαρή αρχική της υποδοχή, η ταινία έχει έκτοτε επαινεθεί ως αριστούργημα, με τον Orson Welles να την επαινεί ως «την καλύτερη κωμωδία που έγινε ποτέ... και ίσως την καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ».