Αξέχαστες σκηνές: «Ήτανε πέναλτι κύριε Πάνο;» (vid)
Η σκηνή αυτή «φωνάζει», θυμίζει τα ωραία χρόνια, αυτά τα δύσκολα και ανέμελα μαζί. Παρακολουθώντας τη, νιώθεις ξανά την αίσθηση της φράσης «έφαγε ο κόσμος ψωμί». Οι αλυσίδες της χούντας και των πρώτων καραμανλικών χρόνων της Μεταπολίτευσης, είχαν σπάσει. Η «Αλλαγή» ήταν το σύνθημα. Ο Αντρέας το πρόσωπο και το ζιβάγκο το ρούχο των νέων χρόνων. Και ύστερα ήρθε το ΕΣΥ, ο πολιτικός γάμος, οι αυξήσεις, τα «Πακέτα Ντελόρ», τα «Μεσογειακά Οικονομικά Προγράμματα», τα «Rooms to let», τα πεντοχίλιαρα που ήταν πετσετάκια, τα «διακοποδάνεια», «εορτοδάνεια», οι προεκλογικές συγκεντρώσεις και τα θαύματα του Μπιρσίμ, «τα πολιτιστικά κέντρα», το ουίσκι, τα γαρίφαλα, τα χρηματικά πακέτα σε κούτες Pampers, η χαρτούρα και τα καλογυαλισμένα σκαρπίνια, οι μεγαλοεργολάβοι, το Χρηματιστήριο, τα ξεσπάσματα στην κερκίδα, «τα δικά μας παιδιά» και πάνω απ’ όλα, το ΠΑΣΟΚ. Και μέσα σε όλα αυτά, ο νεοέλληνας που στηρίζει και φθονεί τον διπλανό του, που φιλιώνει και τσακώνεται στο λεπτό, που μόνο αυτός ξέρει από ποδόσφαιρο και όταν τον ρωτάνε «ήτανε πέναλτι κύριε Πάνο;», αυτός απαντά με απόλυτη σιγουριά «ο ορισμός του πέναλτι κυρία μου!». Ε, αυτή τη σκηνή κι αν δεν την έχετε δει, σίγουρα την έχετε ζήσει. Κι αν όχι εσείς, οι γονείς σας.
Τι σου κάνει ο έρωτας!
Και μόνο που αναφέρουμε την ερώτηση, «ήτανε πέναλτι κύριε Πάνο;», όλα πρέπει να έρθουν αυτόματα. Η σκηνή είναι από την ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες», του Σταύρου Τσιώλη. Κι αν όλα όσα γράψαμε στην εισαγωγή είναι σωστά και περιγράφουν ακριβώς την εποχή και τη στιγμή που διαδραματίζεται η ταινία, υπάρχει και κάτι άλλο που είναι συνδετικός κρίκος και καταλύτης όλων: ο έρωτας! Ο Πάνος, ένας εκ των τριών ανδρών που έχουν αφήσει τις γυναίκες να περιμένουν, έχει ερωτευτεί μια πανέμορφη κοπέλα που είδε για λίγα λεπτά. Στο ταξίδι που κάνει με τον μπατζανάκη του, τον Μιχάλη, οδηγός τους ζήτησε ταξιδιωτικής οδηγίες. Μαζί του είχε τη νεαρή, εκπάγλου καλλονή, που έκανε τον Πάνο να χάσει τα λογικά του, να χάσει τη συνοχή και τον κόσμο όλο. Η ταραχή του είναι τόσο μεγάλη, που στη διάρκεια στάσης ξεκούρασης των δύο, παραληρεί και χάνει τις αισθήσεις του. Μάλιστα, πέφτει στη λίμνη να πνιγεί! Σε εκείνο το σημείο ο Μιχάλης ζητά τη βοήθεια του άλλου μπατζανάκη, του Αντώνη. Αυτός, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και αξιοσέβαστο μέλος του επίπλαστου ελληνικού «θαύματος», τους βρίσκει αφού έχει ενημερωθεί από τις δύο ηλικιωμένες κυρίες ότι ο Πάνος σκοπεύει να πνίξει τη μάνα του! Ε, από εκείνο το σημείο ξεκινά το μεγαλείο του νεοέλληνα.
Όταν μπαίνει στην κουβέντα το ποδόσφαιρο…
Ο Πάνος έχει συνέλθει από το σοκ και μόλις ξυπνήσει δίνει παραγγελιά. Τα χω με τον εαυτό μου, τραγούδι του Βασίλη Καρρά. Οι δυο ηλικιωμένες DJ (!) ικανοποιούν αμέσως την επιθυμία του. Το κομμάτι ξεκινά και ο Πάνος με τον Μιχάλη περπατάνε από την αμμουδιά και ανεβαίνουν τα σκαλιά που οδηγούν στον χώρο του αναψυκτήριου. Εκεί τους περιμένει ο Αντώνης. Έχει φτάσει πολύ πρωί και έχει μάθει από τις κυρίες για το ποια θέλει να πνίξει ο Πάνος. Από αυτό το σημείο ξεκινά η νεοελληνική παράνοια και η συμπεριφορά-φυσιογνωμία της Ελλάδας της Μεταπολίτευσης. Από την αρχική ένταση πάμε στην πολιτική ανάλυση και την ιστορική αναφορά. Η αντίδραση και ο επιθετικός αντίλογος δυναμιτίζουν ξανά την ατμόσφαιρα. Ε, όταν μπαίνει στην κουβέντα το ποδόσφαιρο κι ένα πέναλτι που δεν δόθηκε, τότε γίνεται χαμός. Ο Πάνος ξεσπά, ζητά από τη Θεσσαλονίκη να ανοίξει τελωνείο (!) και να μη μπαίνουν όσοι είναι από Λακωνία. Θα έρθουν τώρα αυτοί να τους μάθουν μπάλα. Ε, όχι!
Ο χώρος που έχει επιλεγεί είναι ιδανικός. Δίπλα στη θάλασσα και ταυτόχρονα τόσο κοντά στον παλμό της ζωής, των υποχρεώσεων που επιμένουν. Οι τρεις ερμηνευτές, Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, Αργύρης Μπακιρτζής, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Παίζουν με τις εκφράσεις του προσώπου τους, εκδηλώνουν με σαφήνεια τα συναισθήματά τους και με τη συμπεριφορά τους απογειώνουν το σενάριο και τους διαλόγους που ακουμπάνε στην καρδιά του Έλληνας της εποχής. Πολύ καλός ο ρυθμός σε αυτό το σημείο, σιγουριά στην αποτύπωση της κίνησης και στην εμπλοκή του κάθε χαρακτήρα στην εξέλιξη της σκηνής. Πραγματικά αξέχαστη!
