Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και βγάλε (έστω) έναν ηλίθιο από τη ζωή σου
Σταματημένη στο φανάρι της Καποδιστρίου, στη μεσαία λωρίδα, περιμένω να ανοίξει πράσινο. Λίγο πριν την αναμενόμενη κίνηση περνάει από τα ΔΕΞΙΑ μου, τύπος μεσήλικας, με γυαλί αλά Νότης Σφακιανάκης στο «Μετανιώνω», μηχανάκι το οποίο θα έπρεπε χρόνια τώρα να έχει παραδόσει πνεύμα και πινακίδες και ύφος που θα έκανε τον Γκάι Ρίτσι να πει στον Βίνι Τζόουνς στις «Δύο καπνισμένες κάνες»
-Ορίστε βρε άσχετε, έτσι το παίζουμε σκληροί άνδρες!
«Κάνε πιο πέρα να περάσω!», ξεστόμισε με όλο το δίκιο (#noooooooot) και την αντρίλα (επίσης #nooooooot) να ξεχυλίζουν. Επαναλαμβάνω, με προσπέρασε από τα δεξιά και μου έκανε παρατήση γιατι δεν έκανα αριστερά (που ήταν άδεια η λωρίδα) στον king of the road να περάσει. Και όλα αυτά με το κράνος στο χέρι!
Δηλαδή μέσα σε μία φράση και μία εικόνα, μου έδωσε όλες τις λάθος οδηγικές συμβουλές.
Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να του πω να βάλει το κράνος -που άλλου;- στο κεφάλι του (δεν καταλαβαίνω, που πήγε το μυαλό σας;) μπας και σώσει τίποτα από αυτά που δεν σώζονται, απλώς του χαμογέλασα και κούνησα ελαφρώς τους ώμους, τύπου «τι να πω, εσύ ξέρεις καλύτερα». Προτίμησα, δηλαδή, να το διασκεδάσω λίγο, να του δώσω τα 5 δευτερόλεπτα σημασίας που του αναλογούν και να χωρίσουν εκεί οι δρόμοι μας.
Ναι, φυσικά και μου πέρασε από το μυαλό να του εξηγήσω ότι η προσπέραση γίνεται από τα αριστερά, εννοείται πως σκέφτηκα να του πω ότι με τέτοιο υφάκι δεν έχω κανένα λόγο να κάνω έγω αριστερά να περάσει εκείνος και δεν χρειάζεται καν να τονίσω ότι το κράνος δεν φοριέται στον αγκώνα. Όμως δεν το έκανα και ήταν μια απόλυτα συνειδητοποιημένη επιλογή.
Γιατί σε αντίθετη περίπτωση τί θα γινόταν; Θα του άλλαζα τη γνώμη; Θα καταλάβαινε το λάθος του; Θα παραδεχόταν το άδικο της αγενέστατης στάσης του; Όχι βέβαια. Το πολύ-πολύ να με έστελνε να πλύνω πιάτα, να απλώσω κανά ρούχο, πράγματα που ούτως ή άλλως κάνω χρόνια τώρα.
Η συνειδητοποιημένη επιλογή, που ανέφερα παραπάνω, έχει να κάνει όχι μόνο με τον κάγκουρα του δρόμου, αλλά με όλους τους κάγκουρες που προσπαθούν να ταράξουν -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- τις ζωές μας.
Τα social media είναι ο πιο συνηθισμένος από αυτούς. Άνθρωποι που δεν γνωρίζεις, δεν είχες σκοπό να συναναστραφείς ποτέ μαζί τους, ξέρουν από ελάχιστα έως σχεδόν τίποτα για εσένα, δεν θα τους ζητούσες ποτέ τη γνώμη για το παραμικρό, όχι μόνο έχουν άποψη για εσένα, αλλά θεωρούν ότι θα πρέπει να την εκφέρουν με τον χειρότερο τρόπο και να πεις κι «ευχαριστώ»!
Ούτε που μπορώ να φανταστώ τι «άκουσε» ο Πάνος Κιάμος όταν ανακοίνωσε πως στο κέντρο το οποίο θα τραγουδήσει θα μπαίνουν μόνο εμβολιασμένοι. Το ίδιο σκέφτηκα και για τον Γιάννη Τσιμιτσέλη ο οποίος βγήκε να υπερασπιστεί τον τραγουδιστή.
Μιλώντας από προσωπικά βιώματα έχω να πω ότι κατά καιρούς:
- Με έχουν πει κοκαλιάρα, ανορεξική, στερημένη επειδή γυμνάζομαι (ξέρω ότι αν είχα παραπάνω κιλά, θα με έλεγαν χοντρή, φάλαινα, τόφαλο. Είναι απλώς θέμα ζυγαριάς). Δεν μπήκα στην διαδικασία να εξηγήσω σε κανέναν τα οφέλη της άσκησης και το πόσο συμβάλλουν στην ποιότητα της ζωής μου, ψυχολογικά και σωματικά.
- Με έχουν πει τεμπέλα κι αργόσχολη επειδή πιστεύουν πως οι μόνες ώρες εργασίας μου είναι αυτές στον ΣΠΟΡ FM 8 με 10 πρωί. Είναι μάλλον επειδή δεν ανεβάζω stories από τα ψώνια στη λαϊκή, το μάζεμα του σπιτιού, το σοφεριλίκι για τις δραστηριότητες των παιδιών και το τελευταίο μου ντους κατά τις 10 το βράδυ.
- Με έχουν ξαναβαφτίσει με πάμπολλα επίθετα αλλά και ουσιαστικά, επειδή στα μηνύματα «τι μ…ν.. είσαι εσύ», «είσαι για πολλά γ…..» και τέτοια παρόμοια, δεν απάντησα «Μα τι κύριος! Σας ευχαριστώ πολύ να είστε καλά, μην χάνεστε!».
- Να μην μιλήσω για την άποψη μερικών στην επιλογή μου να εμβολιαστώ. Εγώ να εμβολιαστώ. Για το δικό μου μπράτσο, τον δικό μου οργανισμό. Όχι, να βάλω άλλους να εμβολιαστούν.
Φαντάζομαι δηλαδή τι έχουν εισπράξει αυτές τις ημέρες οι Κιάμος-Τσιμιτσέλης και με πιάνει τρόμος. Τρόμος για εκείνους οι οποίοι έχοντας αντίθετη άποψη προτιμούν το «ψόφα», το «καρκίνος» και το «λουκέτο», από το απλό και λογικό «εγώ δεν συμφωνώ, αποχωρώ». Ούτε σαν ιδέα ε; Το υποψιάστηκα.
Εφόσον λοιπόν δεν φεύγουν εκείνοι, ας αποχωρήσω εγώ. Block - διαγραφή. Όπως έγινε με τον «καβαλάρη της ασφάλτου», γίνεται και με τον κάθε επίδοξο καβαλάρη (εντός και εκτός εισαγωγικών) του Internet.
Είτε πρόκειται για την κανονική ζωή, είτε για την ψηφιακή, δεν χρειάζεται κανείς τις συμβουλές, τις απόψεις, τις παρατηρήσεις και τις κατάρες κάποιων που μάλλον δεν έχουν καμία από τις δύο προαναφερθείσες μορφές ζωής.
Και ας μην σκεφτεί κανείς «ναι, αλλά από τους followers κερδίζουν τα λεφτά, αν φύγουν αυτοί δεν θα έχουν μαντήλι να κλάψουν». Κάνενας καλλιτέχνης δεν έκανε καριέρα, κανένας άνθρωπος δεν είχε τύχη από (τέτοιους) followers.
Ούτε η γυμναστική, ούτε η σωστή διατροφή, ούτε ο εμβολιασμός θα κάνουν τόσο καλό σε έναν οργανισμό όσο η αποβολή των τοξικών ανθρώπων από την καθημερινότητά του.
