Ακόμα και τα χειρότερα δεν μας εντυπωσιάζουν πια
Είχα σκεφτεί κάτι άλλο. Μην φανταστείτε κάτι συγκλονιστικό. Μια από τις ξινο-χαρωπές μαλακίες που γράφω συνήθως. Σε αυτές ειδικεύομαι. Εδώ και χρόνια άλλωστε, σε μια προσπάθεια να ελέγξω τα διάφορα εγκεφαλικά μου σκαλώματα και τις άφθονες ψυχολογικο-ψυχιατρικές τρικλοποδιές με τις οποίες τρώω τα μούτρα μου, έχω συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι έτσι θα γράφω. Τέλος. Αυτά δίνει το μηχάνημα πλέον και έτσι ολοκληρώνω την κάθε μέρα ξεχωριστά.
Το πρόβλημα βέβαια είναι πως δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Δυστυχώς. Αν ήταν όλες το ίδιο αδιάφορες τότε η ζωή μου, οι ζωές μας θα ήταν πολύ πιο εύκολες μέσα στην βαρεμάρα τους. Αλλά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το ημερολόγιο γράφει Τρίτη 3 Αυγούστου 2021. Το ρολόι λέει 23.08. Οι οθόνες μας, οι τηλεοράσεις μας, οι υπολογιστές και τα κινητά μας φλέγονται. Έχουν γεμίσει με πανοραμικές εικόνες καταστροφής. Κάτω από τις εικόνες, δίπλα τους, από πάνω τους, λόγια γεμάτα οργή. Νεύρα, κατάρες, συζήτηση για ευθύνες.
Τι κρίμα που η γεύση που αφήνουν όλα αυτά στο στόμα μας είναι γνώριμη. Εξωφρενικά γνώριμη. Τόσο γνώριμη μάλιστα που πάει πακέτο με το κολασμένο ελληνικό καλοκαίρι. Μαζί με το «πόσα μπάνια έκανες;», το «πόσα παγωτά έφαγες» και τις φωτογραφίες με τα πόδια στην νησιώτικη άμμο. Γιατί χωρίς αυτήν την γεύση είναι λες και δεν μπορεί να υπάρξει το ελληνικό καλοκαίρι. Είναι λες και αν δεν καταστραφούν φυσικοί πόροι, ζώα, περιουσίες, ανθρώπινες ζωές και ό,τι τέλος πάντων μπορεί να παραδοθεί στις φλόγες, δεν μπορεί να κάνει ΤΙΚ το ελληνικό καλοκαίρι σε όλα τα κουτάκια της λίστας που πρέπει να συμπληρώσει.
Μαζί με τις γνώριμες εικόνες και γεύσεις πάνε και οι γνώριμες δηλώσεις των εκπροσώπων των κρατικών μηχανισμών. ΠΟΤΕ. ΠΟΥΘΕΝΑ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ. Από αυτούς που εκπροσωπούν το κράτος τουλάχιστον. Πάντα φταίνε άλλοι. Ο καιρός, ο άνεμος, οι ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙΣ καιρικές συνθήκες, η δόμηση, η δυσκολία πρόσβασης, η μέρα, το βράδυ και ασφαλώς, ΛΑΣΤ ΜΠΑΤ ΝΟΤ ΛΗΣΤ, οι προηγούμενοι. Ανεξαρτήτως κομματική απόχρωσης. Αρκεί να είναι οι προηγούμενοι.
Και κάπου εδώ έρχεται και κάθεται αυτό που σκεφτόμουν καθώς έβλεπα όλες αυτές τις κολασμένα καταστροφικές εικόνες. Δεν μας κάνει εντύπωση πλέον. Η καταστροφή, η ανικανότητα, το θράσος, η μηδενική απόδοση ευθυνών, η ουσιαστική ανυπαρξία σωστά οργανωμένου κρατικού μηχανισμού. Καμία αίσθηση δεν μας κάνει.
Ναι, μουδιάζουμε.
Ναι, παρακολουθούμε αποσβολωμένοι.
Αλλά δεν μας κάνει εντύπωση. Είναι απλά άλλο ένα ελληνικό καλοκαίρι. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτές τις εικόνες. Και ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν θα είναι και η τελευταία. Θα καιγόμαστε, θα καταστρεφόμαστε μέχρι να μην μείνει τίποτα. Μέχρι να τα πάντα ένα καραφλό τοπίο, μια τεράστια σβηστή θράκα, που δεν θα θυμόμαστε καν πως έφτασε σε αυτήν την κατάσταση, πέρα από το να μουρμουρίζουμε «να δεις, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει».
Αυτό είναι το χειρότερο. Ότι η ανικανότητα και η καταστροφή που προκαλεί δεν μας σοκάρει και τόσο. Ακούμε τις αιτιολογήσεις και τις δικαιολογίες και ανάλογα με το κομματικό στρατόπεδο από το οποίο τα τις παρακολουθούμε ενοχλούμαστε περισσότερο ή λιγότερο.
Γιατί ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ, δεν είμαστε ικανοί να απαιτήσουμε καλύτερους πολιτικούς, γιατί ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ δεν είμαστε ικανοί να απαιτήσουμε ένα κράτος που να προετοιμάζεται για τους απόλυτα γνωστούς κινδύνους που αντιμετωπίζει ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ, γιατί ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ δηλώνουμε, έστω και στο μουγκό, απόλυτα παραδομένοι στην πραγματικότητα που βιώνουμε.
Μια πραγματικότητα που έχει μόνο απρόσωπους ή κομματικούς ενόχους, μια πραγματικότητα που έχει μόνο οργή χωρίς κατεύθυνση.
Μέχρι να γίνουν στάχτη ως και οι οθόνες μας.
Υπομονή, που θα πάει. Θα γίνει κι αυτό.
Υ.Γ. Μια καλή ιδέα πάντως, ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ, θα ήταν οι κρατικοί και οι κομματικοί εκπρόσωποι να σταματήσουν έστω και τώρα, το 2021, να δίνουν παραστάσεις εν μέσω τραγικών συμβάντων για λόγους πολιτικής επικοινωνίας και μόνο. ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ξαναλέω.
