Τέρατα και τερατάκια

• Το true crime (δηλαδή η κλειδαρότρυπα) που λατρεύουμε
• Προσοχή στο κενό μεταξύ κατάρας και λανθάνουσας πατριαρχίας

Είναι ένα μαύρο που καλλιεργείται στην κοινωνική συνείδηση εδώ και περίπου δύο μήνες. Από τη μέρα που δελτία ειδήσεων, εκπομπές με ολογράμματα και ενημερωτικά sites έδειξαν ως βασική (βασικά ως μοναδική) ύποπτο για το φόνο των παιδιών της, τη μητέρα τους Ρούλα Πισπιρίγκου, οι δικαστές-πολίτες περίμεναν πώς και πώς ένα απόγευμα σαν το χθεσινό. Περίμεναν και το τυπικό ΟΚ, ώστε η λύσσα με την οποία έγραφαν tweets τόσο καιρό να νομιμοποιηθεί.

Και νομιμοποιήθηκε. (Παρότι η συλληφθείσα δεν έχει ομολογήσει).

Δεν χρειάζεται να είσαι γονιός για να ανατριχιάσεις στη σκέψη του τι μπορεί όντως να έχει κάνει η μητέρα στα τρία της παιδιά. Ή η μητέρα και οι συνεργοί της. Ή όποιος τέλος πάντων σκότωσε αυτά τα παιδιά. Αλλά πιστέψτε με, αν είσαι γονιός, το στομάχι σφίγγεται λίγο περισσότερο. Κάνεις εικόνες, παραλληλισμούς, σκέψεις που δεν… Δεν.

Σίγουρα βέβαια δεν χρειάζεται να είσαι γονιός για να αηδιάσεις και με τα μαζεμένα πλήθη έξω από το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου. Με τον/την χριστιανοταλιμπάν που έγραψε ‘θάνατος’ στο παντζούρι. Με τους νεαρούς με τα φρέσκα κουρέματα που έβγαζαν φωτογραφία τη λέξη ‘θάνατος’ που έγραψε ένας/μία χριστιανοταλιμπάν στο παντζούρι, μάλλον για να την ποστάρουν στα social media. Με το πλήθος που τόσο καιρό ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να γνώριζε τι συνέβαινε στο σπίτι, με το πλήθος που έπεσε από τα σύννεφα, με το αναμάρτητο πλήθος που αν ήταν στο χέρι του, θα κουβάλαγε κομμάτι κομμάτι την κρεμάλα στο Σύνταγμα, ώστε “να πληρώσει όπως πρέπει η δολοφόνος”. Και φυσικά, δεν γίνεται να μην απορήσεις με την αστυνομία που άφησε το πλήθος να μαζευτεί έξω από το σπίτι και απλά έβαλε δυο τρεις ένστολους να φυλάνε την πόρτα.

Το true crime (δηλαδή η κλειδαρότρυπα) που λατρεύουμε

Ο εθισμός στο true και στο fictional crime περιεχόμενο δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Στα 10 πιο δημοφιλή podcasts στις Η.Π.Α., τα 3 έχουν να κάνουν με αφηγήσεις αληθινών εγκλημάτων. Επίσης, μια διαγώνια ματιά στο λογαριασμό σας στο Netflix αρκεί για να διαπιστώσετε την ποικιλία (και τη δημοφιλία) των true crime παραγωγών. Στην Ελλάδα, οι εκπομπές(-φαινόμενο) της Αγγελικής Νικολούλη αγγίζουν πια τους 800.000 τηλεθεατές ανά επεισόδιο. Παράλληλα, οι μισοί Έλληνες που διαβάζουν θα ήθελαν να πιουν μια δυο μπύρες με τον Τζο Νέσμπο. Ναι, το true crime είναι ένα ελκυστικό περιεχόμενο. Όταν όμως ζεις στην Ελλάδα των ελεύθερων πολιορκητών (σπιτιών), το να εκτυλιχθεί ένα καλό true crime στο διπλανό διαμέρισμα, ε, αυτό για χιλιάδες γείτονές μας/σας είναι φαντασίωση. Μπορείτε να τους λέτε και ‘τερατάκια’.

Αν αύριο, ως δια μαγείας, τα πιο καθωσπρέπει ‘τερατάκια’, αυτά της ενημέρωσης, ειδικά της τηλεοπτικής, έκοβαν την παροχή των ανατριχιαστικών λεπτομερειών, έκοβαν τις κεταμίνες, τις τροπονίνες, τα ‘ΣΟΚ, ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ’ ή τις εικονικές αναπαραστάσεις του πώς έγιναν τα εγκλήματα, τα άλλα ‘τερατάκια’, αυτά που μαζεύονται έξω από σπίτια ή αυτά που, δημοκρατικά πάντα, ξεσαλώνουν στα social media, θα έχαναν δέκα χρόνια ζωής. Δεν θα ήξεραν με τι να ασχοληθούν. Μπορεί να άρχιζαν το κάπνισμα, αν δεν καπνίζουν. Μπορεί να άρχιζαν το πλέξιμο, αν δεν πλέκουν. Ακόμα ευτυχέστερα, μπορεί να άρχιζαν το διάβασμα, αν δεν διαβάζουν. (Δεν διαβάζουν).

Εξωφρενικά εγκλήματα σαν αυτό/ά που κατηγορείται ότι διέπραξε η Ρούλα Πισπιρίγκου γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται παντού. Απλά, σε μια χώρα που παραμένουμε τσακωμένοι με τον πολιτισμό, την ψυχραιμία, την ενσυναίσθηση και την υπεύθυνη ατομική στάση, κρίνουμε φρόνιμο το πολιορκούμε σπίτια και να καταριόμαστε στο Twitter.

Προσοχή στο κενό μεταξύ κατάρας και λανθάνουσας πατριαρχίας

Πέρα από το αντικειμενικό δράμα και τη φρίκη του εγκλήματος, για τα ειωθότα του Έλληνα δικαστή-πολίτη, ο συνδυασμός στην περίπτωση των τριών νεκρών παιδιών της Πάτρας είναι ονειρικός. Η δολοφόνος φέρεται να είναι η μάνα. “Η κακούργα”. “Η φόνισσα”. “Η ξεφτιλισμένη”. Αλήθεια, συγκεντρώθηκε πλήθος έξω από το σπίτι του Μάνου, του πατέρα των κοριτσιών; Κακά τα ψέματα, είναι πάντα πιο εύκολο να λιντσάρεται μια γυναίκα. Χθες, παραλίγο να την πληρώσει η μάνα και η αδερφή της συλληφθείσας. Γυναίκες. Βολικό.

Ο πατέρας των κοριτσιών που προς το παρόν δεν έχει καμία ανάμιξη ή κατηγορία εις βάρος του, τι κάνει; Έμαθε τα νέα της σύλληψης στο διάλειμμα κάποιου 5x5; Έγραφε κάποιο καινούργιο τραγούδι και δεν πρόλαβε τις εξελίξεις; Τα τόσο οργισμένα και διψασμένα για δικαιοσύνη πλήθη τον έχουν χάσει από το ραντάρ τους; Δεν υπάρχει μία απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις. Ή έστω ότι υπάρχει, και αργά ή γρήγορα θα τη μάθουμε. Η ουσία παραμένει ότι τα μεσαιωνικά μας ένστικτα και αντανακλαστικά είναι πάντα πιο οξυμένα όταν ο δολοφόνος, ο δράστης, αυτός που εγκλημάτισε είναι γυναίκα.

Αντί επιλόγου. Χιλιάδες φίλοι, συγγενείς, διπλανοί μας δεν νιώθουν απλά ανακούφιση με τη χθεσινή σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου. Νιώθουν δικαίωση. Και αυτό είναι στρεβλό. Είναι μια στρεβλότητα που πρέπει να μας προβληματίσει, όταν τελειώσουν τα πατατάκια και τα ποπ κορν που μασουλάμε βλέποντας τα επεισόδια ενός όντως πρωτοφανούς εγχώριου true crime.

(Εικονογράφηση: Χρήστος Ζωίδης)