Τα πρώτα 15 χρόνια του Gazzetta είναι δύσκολα...

«Αυτό που χρειάζεσαι στη ζωή είναι άγνοια και αυτοπεποίθηση. Μετά η επιτυχία είναι σίγουρη». Δεν είναι λόγια του υπογράφοντος. Δεν σας κάνω τον έξυπνο. Ο Μαρκ Τουέιν το έχει πει πρώτος, ο Αμερικάνος συγγραφέας που μεταξύ άλλων έχει βάλει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στο αγαπημένο βιβλίο όλων με τις περιπέτειες του «θρυλικού Τομ Σόγιερ».

Μου άρεσε όμως ως αφετηρία για τα όσα θα εκτυλιχθούν στις παρακάτω, πολλές, γραμμές τούτου εδώ του κειμένου που γράφεται με αφορμή τα 15 χρόνια ζωής του αγαπημένου μας Gazzetta. Γιατί κάπως έτσι ήρθε η επιτυχία του site για το οποίο όλοι όσοι ανήκουμε στην οικογένειά του... φουσκώνουμε σαν παγώνια σήμερα. Η αρχή έγινε ακριβώς όπως την περιγράφει η φράση του Τουέιν.

Είχαμε άγνοια, αλλά και αυτοπεποίθηση. Άγνοια για το καινούριο, το άγνωστο, το «πρώτη φορά» που καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε. Οι περισσότεροι της πρώτης φουρνιάς ήταν είτε άπειρα παιδιά, είτε δημοσιογράφοι με εμπειρία αλλά από εφημερίδες. Όχι από... τα μηχανήματα του διαβόλου. Η αυτοπεποίθηση όμως ήταν τελικά που υπερκέρασε την άγνοια. Θέλαμε να πετύχουμε. Θέλαμε να αρπάξουμε την ευκαιρία. Θέλαμε να μπούμε στον χάρτη. Κι έτσι έγινε. Μας εμπιστευτήκατε και δημιουργήσαμε 15 χρόνια τώρα μια μοναδική σχέση.

Ωραίο θα ήταν να μπορούσαμε να σας... μαζέψουμε όλους μαζί για να σας ευχαριστήσουμε από κοντά. Προφανώς και δεν γίνεται. Δεν θα γινόταν ακόμη κι αν είχαμε στην διάθεσή μας το Γουέμπλεϊ, το Μπερναμπέου, το ΟΑΚΑ, τη Νέα Φιλαδέλφεια, το Καραϊσκάκη, την Τούμπα και... το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τόσα κι άλλα τόσα θα θέλαμε για να είστε όλοι παρόντες. Και πάλι θα έμενε κόσμος απ' έξω. Οπότε κάτι άλλο πρέπει να σκεφτούμε για να μας γνωρίσετε ακόμη καλύτερα. Αν και 15 χρόνια παρεάκι όλο και κάποια από τα «χούγια μας» θα έχετε πάρει χαμπάρι.

Στις παρακάτω γραμμές η γενέθλια τούρτα του Gazzetta... κόβεται σε 15 κομμάτια και σας τα προσφέρουμε. Είναι η καθημερινότητά μας όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μια στημένη φωτογραφία με καλά ρούχα και χαμόγελα σαν αυτές που κοσμούν τα σαλόνια των σπιτιών.

Είναι η ίδια μας η... ψυχή. Χαρούμενη, λυπημένη, αγχωμένη, χαλαρή, τσαλακωμένη. Όμως καθόλου fake και 100% αυθεντική. Κάντε τον κόπο (αν και Τσαμπάς δεν έγραφα τσάμπα 2500 λέξεις) διαβάστε τις παρακάτω γραμμές και αν θέλετε να μας ευχηθείτε κάντε το με ένα σχόλιο. Όλα ευπρόσδεκτα είναι σήμερα!

1. Είμαστε το Νο1 site! Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που έλεγε κάποτε και μια ψυχή μιας και βρισκόμαστε σε προεκλογικό mood. 2 Ιουνίου 2008 έγραφε το ημερολόγιο όταν το Gazzetta έγινε νέο μέλος στον κυβερνοχώρο. 2 Ιουνίου 2023 γράφει σήμερα. Πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια. Πλέον δεν χρειάζεται να σας... συστηθούμε όπως εκείνο το πρωινό της Δευτέρας. Μας γνωρίζετε. Μας γνωρίζετε καλά και μας εμπιστεύεστε χρόνια τώρα.

Βήμα – βήμα, κλικ – κλικ είστε οι βασικοί συντελεστές που όλο αυτό το εγχείρημα όχι απλά πέτυχε, αλλά έχει γίνει σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων σε κάθε γωνιά της χώρας. Και όχι μόνο. Αρα το μεγάλο ευχαριστώ και το πρώτο κομμάτι της τούρτας πάει σε όλους εσάς που κάνετε συνεχώς την σωστή online επιλογή.

2. Oι Κωστάδες, οι Γιώργηδες, οι Δημήτρηδες, οι Γιάννηδες, οι Νικολάδες, οι Μιχάληδες, οι Χρηστάδες, οι Βασίληδες, ο Πολ, ο Φώτης, ο Αντώνης, ο Παναγιώτης, ο Μάκης, η Σοφία, ο Αλέξανδρος, ο Νότης, η Μαριλένα, η Σταυρούλα, ο Σωτήρης, ο Τζέισον (ναι έχουμε και τέτοιο όνομα), η Πηνελόπη, ο Σταύρος, ο Χρύσανθος, η Τζίνα, ο Βαγγέλης. Αν ξέχασα κανένα όνομα να έρθει να μου το πει στο αυτί να το προσθέσω.

Δεν έχουμε «συντάκτη τεχνητής νοημοσύνης» για να του λέμε «κάνε το live της Λαμίας με τον Βόλο» και να το κάνει ή να ζητάμε 1500 λέξεις αφιέρωμα στη Λούτον και στη Μακάμπι και να το έχουμε το επόμενο λεπτό. Μπορεί στα 20 χρόνια Gazzetta να συμβεί κι αυτό. Μπορεί και νωρίτερα. Προς το παρόν όμως η «ψυχή μας και η καρδιά μας» είναι όλοι οι παραπάνω. Άνθρωποι. Δημοσιογράφοι. Εμπειροι και άπειροι. Με τα καλά τους και τα στραβά τους. Με αδυναμίες και πλεονεκτήματα. Με τις επιτυχίες και τις γκέλες τους. Τύποι που όμως καθημερινά ψάχνονται, γράφουν, τηλεφωνούν, αναζητούν, τσακώνονται. Προσπαθούν για το καλύτερο. Αυτούς διαβάζετε, αυτούς γουστάρουμε.

3. Τα τρία γράμματα... Ο Γιώργος Τσακίρης στα λαοφιλέστατα blogs του στο Gazzetta συνηθίζει να γράφει πως το Α το Ε και το Κ είναι τα 3 πιο μαγικά γράμματα του κόσμου. Περί ορέξεως... Για όλους εμάς πάντως εδώ στο site (θα συμφωνήσει και ο Τσακ) τα μαγικά γράμματα, εξίσου 3, είναι το Τ το Ο και το Μ. ΤΟΜ δηλαδή! Είναι κάτι που ακούγεται δεκάδες φορές μέσα στη μέρα, εκατοντάδες μέσα στην εβδομάδα, χιλιάδες μέσα στον χρόνο.

Ε, βάλτε το όλο αυτό επί 15 χρόνια και κάνετε την σούμα για να καταλάβετε τι εστί για το Gazzetta ο Δημήτρης Τομαράς. Από την πρώτη ώρα του site παρών. «Από τα μπετά» όπως του αρέσει να λέει και δεν έχει κι άδικο. Έσκαψε (και συνεχίζει να σκάβει) για να σηκωθεί όλο αυτό το οικοδόμημα που εδώ και χρόνια είναι το No1 site της χώρας και η 24ωρη συνήθειά σας. Πολύτιμη προσφορά όχι μόνο δημοσιογραφικά. Αν τυχαίνει να έχετε κάποιον φίλο/γνωστό/συγγενή που έχει σχέση με το Gazzetta ρωτήστε και μόνο έτσι θα καταλάβετε. Ε, Τομ;

4. Τα διλήμματα είναι στο DNA του Έλληνα από αρχαιοτάτων χρόνων και προφανώς φτάνουν ως τις μέρες μας. Εκατοντάδες είναι αυτά που σε όλη την ιστορία ζητούν να βρουν απαντήσεις. Από το... μακρινό Αθηναίοι ή Σπαρτιάτες μέχρι και τα σύγχρονα χρόνια όπου τα «δίπολα» πρωταγωνιστούσαν και πρωταγωνιστούν. Ανδρέας ή Μητσοτάκης; ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία; Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός; Γκάλης ή Γιαννάκης; Ποδοσφαιρικοί ή Μπασκετικοί; Σαραβάκος ή Αναστόπουλος; Μπαγεβιτσικοί ή Αντι-Μπαγεβιτσικοί; Σταματημό δεν έχει η λίστα... Σπανούλης ή Διαμαντίδης; Eυρώ ή δραχμή; Ριβάλντο ή Ζιοβάνι; Επος Πορτογαλίας ή Σαϊτάμα; Κυριάκος ή Αλέξης; Απλή αναλογική ή ενισχυμένη; Πίτσα ή σουβλάκι; Μ-Λ ΚΚΕ ή ΚΚΕ (μ-λ);

Διλήμματα, διλήμματα, διλήμματα. Καθημερινά σταυροδρόμια που καλείσαι να διαλέξεις. Είτε για να κάνεις καλύτερη την ζωή σου, είτε για λόγους διασκέδασης. Πρέπει όμως να πάρεις θέση. Δεν γίνεται να το αποφύγεις. Αυτό ισχύει και στο Gazzetta. Τα διλήμματα είναι τρόπος ζωής μας. Είναι η καθημερινότητά μας. Είναι η μύηση κάθε νέου (όχι απαραίτητα ηλικιακά) συναδέλφου που περνάει τις... πύλες με σκοπό να γίνει Gazzett-όπαιδο. Αφού πάρει τον απαραίτητο χρόνο προσαρμογής, μετά θα πρέπει να απαντήσει.

Προφανώς όχι στο... πίτσα ή σουβλάκι, γιατί καθημερινά μας επισκέπτονται μεγάλες ποσότητες κι από τα δύο. Αλλες είναι οι απαντήσεις που πρέπει να δώσει. Σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, που δεν θα τις διαβάσετε στις παρακάτω γραμμές έστω κι αν στον μαγικό κόσμο του Internet δεν υπάρχει ΕΣΡ! Nτροπές δεν υπάρχουν. Η απάντηση πρέπει να δοθεί.

5. Πέντε οι διευθυντές από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα. Σέντρα έκανε ο Βασίλης Παπαθεοδώρου (θρησκευόμενος μέχρι το μεδούλι), εν συνεχεία και με παρουσία και στα τρία κτήρια (Κατεχάκη, Νέο Ηράκλειο και Αγία Παρασκευή) ο Βασίλης Σαμπράκος και ο Μιχάλης Τσόχος (γνωστοί και ως ΤσοχοΣαμπράκοι), σκυτάλη πήρε ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης (ο ψηλός) και πλέον στο τιμόνι από το καλοκαίρι του 2022 ο Θάνος Σαρρής. Όλοι τους έβαλαν και βάζουν σε αυτά τα 15 χρόνια λιθαράκια για την τεράστια επιτυχία. Τι λιθαράκια δηλαδή; Βράχους ολόκληρους.

6. Αν φτάσατε ως εδώ ξαναγυρίστε στο 2. Δεν σας κάνω καψόνια. Απλά μαζί με όλα εκείνα τα ονόματα, βάλτε στο μυαλό σας «τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα». Αυτή την φορά δεν θα γράψω γιατί σίγουρα θα ξεχάσω και θα είναι άδικο. Τούτη εδώ η παράγραφος είναι αφιερωμένη σε... κόσμο και κοσμάκη που πέρασε από το Gazzetta αλλά δεν είναι πια μαζί μας, κάνοντας εξίσου καλή δουλειά κάπου αλλού. Με κάποιους χαθήκαμε. Άλλους τους βλέπουμε στα γήπεδα και με άλλους χτίσαμε ισχυρούς δεσμούς έστω κι αν δεν βρισκόμαστε καθημερινά! Κι αυτοί όλοι όμως έχουν το δικό τους μερίδιο στην πίτα της επιτυχίας. Και τους θυμόμαστε και τους ευχαριστούμε.

7. Κατεχάκη 7. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Στον τρίτο όροφο. Σε ένα μικρό διαμέρισμα, με μερικά γραφειάκια, ένα μικρό κουζινάκι, μια τουαλέτα και ένα μπαλκόνι. Ένα μπαλκόνι που ήταν υπεύθυνο για έξτρα κιλά αφού οι μυρωδιές που αναδύονταν από το σουβλατζίδικο του ισογείου ήταν πρόκληση. Εκεί λοιπόν, σε εκείνη την «γιάφκα» της Κατεχάκη... γαλουχήθηκαν οι πρώτες γενιές του Gazzetta. Εκεί... μπουσουλήσαμε και μετά σταθήκαμε για τα καλά στα πόδια μας, πριν ανοίξουμε φτερά για τα καλύτερα που ακολούθησαν.

Πέρασαν 11 χρόνια από τότε που το εγκαταλείψαμε επειδή δεν μας χωρούσε. Όμως ακόμη και σήμερα όταν με φέρνει από εκεί ο δρόμος σηκώνω τα μάτια προς τον 3ο (έρημο πλέον) όροφο. Ενίοτε σηκώνω και το κινητό για καμιά φωτογραφία για να την στείλω στους... πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Αλλωστε δεν είμαι ο μόνος που μιλάω με νοσταλγία για το γραφειάκι. Του χρωστάμε πολλά!

8. Λίγα βάζετε, πολλά παίρνετε. Δεν πιστεύω να φαντάζεστε πως 365 μέρες τον χρόνο με όλες τις τηλεοράσεις να παίζουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, τέννις και οποιοδήποτε άλλο άθλημα, δεν μας τρώει το χέρι... να δούμε και τον αθλητισμό αλλιώς. Με την αδρεναλίνη στα κόκκινα. Απλά μερικές φορές γίνονται και υπερβολές. ΟΚ, να το καταλάβω να χτυπηθείς στο Μπαρτσελόνα – Ρεάλ. Κατανοητό ακόμη και στο Τότεναμ – Γουλβς. Και το Λιλ – Ρεν έχει τη μαγεία του. Αλλά ρε φίλε μη μου χτυπιέσαι γιατί σου... έσπασε στο φινάλε ματς από Β΄ Παραγουάης και Κ17 Αλγερίας!

9. Ο Λεξ θεωρείται ένα από τα πιο δυνατά και αναγνωρίσιμα ονόματα της ελληνικής ραπ σκηνής. Ετσι μου είπαν τουλάχιστον όταν έκανα στο γραφείο την ερώτηση «ρε παιδιά ο Λεξ είναι γνωστός; Καλός;». Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω την παραμικρή ιδέα από ραπ μουσική, οπότε δεν ξέρω κι αν τους στίχους των τραγουδιών τους γράφει ο ίδιος ή κάποιος άλλος στιχουργός.

Αυτό που όμως ξέρω σίγουρα (δηλαδή ο Ηλίας Αναστασιάδης μου το πε πρόσφατα) είναι ότι μια στροφή από τραγούδι του που λέει «δεν βρίζω να περάσει...» είναι δική μας. Προϊόν Gazzetta 100%.

Mια από τις πλέον γνωστές φράσεις που ακολουθεί το site από τα πρώτα του χρόνια. Κάτι σαν brandname. Από τότε που τα σχόλια μπήκαν στην καθημερινότητά μας και την καθημερινότητά σας. Αυτή η αμφίδρομη σχέση. Μια κολώνια που κρατάει χρόνια και δεν χάνει ποτέ το άρωμά της. Εκατομμύρια δικές σας λέξεις κάτω από δικά μας κείμενα. Αναλύσεις, μπινελίκια, ειρωνίες, likes, διαφωνίες, συζητήσεις χωρίς τέλος, ατάκες. Απ' όλα έχει ο μπαξές. Ενα ακόμη στοιχείο που έπαιξε τον ρόλο του ώστε εξ αρχής να βάλετε το Gazzetta στα «αγαπημένα σας».

10. Αν νομίζετε ότι όλη μέρα στο γραφείο μιλάμε για μπάλα είστε γελασμένοι. Αν και δεν είστε γελασμένοι γιατί ως «Gazzetta Fans» ξέρετε πολύ καλά πως το εύρος των ειδήσεων που μπορείτε να βρείτε και να διαβάσετε ξεφεύγει από τα... στενά όρια του αθλητισμού. Η πολιτική δεν θα μπορούσε να λείπει από το επίκεντρο. Με άκρως επαγγελματικό τρόπο έχουν καλυφθεί κορυφαία γεγονότα όπως οι εκλογές στην χώρα μας, αλλά ακόμη και στις ΗΠΑ ή την Τουρκία. Τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία είναι πάντα στην πρώτη γραμμή.

Την περίοδο του κορονοϊού η ενημέρωση δεν σταμάτησε αλλά προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα. Όμως και viral θέματα που κάνουν τον γύρο του κόσμου και προκαλούν εντύπωση. Φυσικά δεν λείπουν από την αντζέντα το θέατρο, ο κινηματογράφος, η μουσική, τα θέματα υγείας, ζητήματα που απασχολούν τις γυναίκες, τo «σαν σήμερα». Όλα έχουν ξεχωριστή θέση και είναι ένα ακόμη κομμάτι που και περήφανους μας κάνει, αλλά και ξεχωριστούς. Η φράση «το διάβασα στο Gazzetta» δεν αφορά μόνο μια μεταγραφή ή ένα γκολ, αλλά τα πάντα.

11. Gazzett-όπαιδα δεν θεωρούνται μόνο όλοι όσοι κάθονται στα γραφεία και γράφουν. Δικοί μας άνθρωποι είναι και όλοι αυτοί που «πρωί-βράδυ-χειμώνα-καλοκαίρι» ξεροσταλιάζουν έξω από την πόρτα για να μας... ταϊσουν και να μας ποτίσουν. Τα παιδιά με τα μηχανάκια και τα μεγάλα κουτιά πίσω. Ναι καλά καταλάβατε. Οι «ντελιβεράδες». Περισσότερο κι από τις οικογένειές μας τους βλέπουμε. Με το μικρό όνομα μας ξέρουν στα μαγαζιά όταν σηκώνουν το τηλέφωνο για να δώσουμε παραγγελία. Καφέδες όλων των ειδών (ακόμη και με στέβια έχουμε παραγγείλει αν έχετε το Θεό σας), πιτόγυρα, πίτσες, μακαρονάδες, ψάρι (!!!). Μέχρι και μαγειρίτσα είχε παραγγείλει κάποτε, αν δεν με εγκατέλειψε η μνήμη μου, ο Νίκος ο Αθανασίου. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος από τα γραφεία μας, πεινασμένοι δεν θα φύγετε. Όλο και κάποιος θα σας κεράσει κάτι.

12. Στην αίθουσα σύνταξης το λέμε πολλές φορές μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Καμία φορά σκέφτομαι ότι θα πρέπει να το λέμε μόνο στα σοβαρά. «Πρέπει να βάλουμε κάμερες και να δείχνουμε live μέσα από το site την καθημερινότητά μας. Στην αρχή δωρεάν και μετά να βάλουμε συνδρομή να κονομήσουμε». Είναι με άλλα λόγια η φοβερή... κλισεδούρα των ηθοποιών πως περνούν πολύ καλά στα γυρίσματα κι αυτό βγαίνει στην οθόνη.

Ετσι κι εδώ στο Gazzetta. Περνάμε πολύ καλά και βγαίνει στην οθόνη των pc και των κινητών! Το κλίμα είναι μοναδικό. Ακόμη και συνάδελφοι που δεν βρίσκονται πλέον στο site, έχουν να το λένε και να το αναπολούν. Χαβαλές, πλάκες, μοναδικές ατάκες. Νέοι και παλιοί. Όλοι μαζί. Ένα. Μεγάλη υπόθεση και απαραίτητο συστατικό στον δρόμο προς την κορυφή και την καθιέρωση.

13. Επίκληση στα θεία! Ο καημένος ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει φάει όλη τη... λέζα επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο και τον δείχνει συνέχεια ο τηλεοπτικός φακός. Και το Luben. Εμείς πάλι είμαστε τυχεροί γιατί «δεν τα... ρίχνουμε σε πανελλήνια μετάδοση». Μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε. Ε, αν η μπάλα γλείψει το δοκάρι και καταλήξει άουτ, αν δεν βγει μια καλή άμυνα, αν μπει ένα καθοριστικό καλάθι στο τελευταίο δευτερόλεπτο, αν ο ρέφερι τα δει «ανάποδα» από εμάς, δεν θα μιλήσουμε και τόσο πολιτισμένα. Ανθρωποι είμαστε με αδυναμίες. Και εξάλλου το ισχυρό επιχείρημα κάθε φορά είναι πως «σε αθλητικό σάιτ βρισκόμαστε, όχι στη λυρική».

14. Τράπεζα. Μετά το «Τομ» ίσως είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη από τους συντάκτες. Είναι μια από τις πολλές που βάζουμε σε προτάσεις για να απαντήσουμε στην ερώτηση «τί είναι το Gazzetta;». ΟΚ, την γουστάρουμε την δουλειά μας. Το ψώνιο μας κάνουμε. Την καύλα μας (να περάσει δεν βρίζω). Δεν σκάβουμε στον δρόμο. Δεν ρίχνουμε μπετά στην οικοδομή. Αγώνες βλέπουμε και τους γράφουμε. Όμως δεν το κάνουμε «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Όπως όλοι έτσι κι εμείς έχουμε οικογένειες, παιδιά, υποχρεώσεις που τρέχουν.

Οπότε αυτή η οικονομική σταθερότητα που εγγυάται από την πρώτη μέρα το Gazzetta δεν την περνάς στο ντούκου. Ας έχετε και υπόψη ότι αυτό το... βαπόρι δεν ταξίδευε συνέχεια σε ήρεμες θάλασσες αυτά τα 15 χρόνια. Στην εποχή που ξεκινούσε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα... έλυσε κάβους. Αμέσως στα βαθιά και στις φουρτούνες δηλαδή. Γνώρισε μνημόνια (όλων των χρωμάτων για να μην έχετε παράπονο), capital control, μέχρι και κορονοϊό πέρασε. Είχε εμβολιαστεί για τα καλά όμως (ωχ, τι έχω να διαβάσω στα σχόλια από τους «αντί») και ανταποκρίθηκε σε όλα. Το ΑΤΜ δεν σου... δάγκωνε το χέρι. Πάντα είχε να σου δώσει και στην ώρα του. Είπαμε Gazzetta Bank!

15. Τι λέτε ρε; Πέρασαν 15 χρόνια; Αν κλείσω τα μάτια, θα μου έρθουν μέχρι και τα δευτερόλεπτα της πρώτης μέρας. Όμως επειδή παράλληλα ήρθαν και κάποια δάκρυα το... κόβω κάπου εδώ. Ελπίζω να βοήθησα και να γίνατε λίγο σοφότεροι στο ερώτημα «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ GAZZETTA;».

Χρόνια Πολλά σε σένα, Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένα!