«Καλές» κληρώσεις και… καλές ομάδες

• Η ικανότητα και η σοβαρότητα του Γιοβάνοβιτς
• Δεν φταίμε που είμαστε δύσπιστοι
• Δελεαστικό το ευρωπαϊκό χρήμα, αλλά...

Όταν έχεις περισσότερα ιστορικά ή εξωγηπεδικά σημεία για να σταθείς σε μια (αντίπαλη) ομάδα, καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει η κλήρωση των πρώτων προκριματικών γύρων των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Πότε συζητούσαμε για τις τελευταίες αγωνιστικές των εγχώριων play-offs, πότε για το που θα γίνει ο τελικός του κυπέλλου (οκ, αυτό ήταν σίριαλ τριμήνου και βάλε), πότε φτάσαμε να πατάνε πάλι χορτάρι για προετοιμασία, ένας-ένας οι εκπρόσωποί μας στην Ευρώπη, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Όπως και η επαναλαμβανόμενη διαπίστωση της επιμήκυνσης της ποδοσφαιρικής σεζόν, που έφτασε από την άγονη γραμμή του… Ιντερτότο, σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις από τις αρχές Ιούλιου. Με την επιπρόσθετη, σημαντική όσο και δυσάρεστη, συνειδητοποίηση της διαρκούς υποχώρησης του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν χρειάζεται να δούμε μόνο τη θέση της Ελλάδας στην κατάταξη της UEFA, για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Ούτε καν το γεγονός πως, οι περισσότεροι εκπρόσωποί μας, δεν κερδίζουν και πολλές μέρες πριν μπουν σε επίσημο παιχνίδι, σε σχέση με τους ασθενέστερους που ξεκινούν στην διαδικασία των προκριματικών γύρων. Ας σταθούμε κυρίως στην αίσθηση της αβεβαιότητας που υπάρχει όταν βγαίνει το αποτέλεσμα της κλήρωσης.

Η ικανότητα και η σοβαρότητα του Γιοβάνοβιτς

Θα συμφωνήσω ότι λίγα πράγματα μας λένε ομάδες όπως η Αραράτ και η Εγνατία, κάτι περισσότερο (λόγω ονόματος) η Μπεϊτάρ και η Ντνίπρο 1, παρά το γεγονός ότι η τελευταία δεν είναι η γνωστή μας Ντνίπρο του τελικού του Europa League το 2015 κόντρα στην (ποια άλλη;) Σεβίλλη, αλλά ούτε και ακριβώς η διάδοχός της, αφού το όνομα της προέρχεται από το αντίστοιχο μια παραστρατιωτικής οργάνωσης. Το ερώτημα είναι… Ακόμα και αν έχουμε ακούσει, πολύ ή λίγο, αυτά τα ονόματα πόσο σίγουροι αισθανόμαστε για την πρόκριση των ομάδων μας στην επόμενη φάση;

Γιατί πραγματικά απορώ με το χαρακτηρισμό «εύκολη κλήρωση» στις περισσότερες των περιπτώσεων, όταν –πρώτα απ’ όλα- τα τελευταία χρόνια αδυνατούν οι ομάδες μας να επιβεβαιώσουν τον τίτλο του «φαβορί» στα ματς του Ιουλίου και (αν φτάσουν εκεί) του Αυγούστου. Για παράδειγμα θα πω ότι η οικονομική αποτίμηση του ρόστερ της Ντνίπρο είναι κοντά στα 33 εκατομμύρια. Ο.Κ, μπορεί τα στοιχεία του transfermarkt να χωράνε πολλή κουβέντα, το μισά λεφτά να είναι η αξία του Ντόμπβικ και η ουκρανική ομάδα να έχει έδρα στη Σλοβακία, αλλά την όποια αισιοδοξία δίνουν κατά 90% η ικανότητα και η σοβαρότητα του Γιοβάνοβιτς και όχι η πρόσφατη (ισχνή) ευρωπαϊκή παρουσία των Πράσινων.

Δεν φταίμε που είμαστε δύσπιστοι

Ορκίζομαι ότι δεν θέλω να είμαι…γρουσούζης και γκρινιάρης. Όπως και να το δω (επαγγελματικά και αλλά ως διασκέδαση) επιθυμώ να δω ομάδες μας στους ομίλους. Αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι δεν φταίμε όσοι είμαστε δύσπιστοι. Γιατί η κακή πορεία που έχουμε χαράξει στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, δεν μας αφαιρεί μόνο το δικαίωμα να αισιοδοξούμε αλλά έχει δώσει και στους αντιπάλους την ελπίδα ότι μπορούν να τα καταφέρουν μια χαρά απέναντι μας. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ μεγαθήριο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά έχουν περάσει και πολύ μεστές σεζόν, όπου η θέση που είχε η Ελλάδα στην πρώτη 15άδα της κατάταξης επιβεβαιώθηκε μέσα στο γήπεδο. Υπήρξαν χρονιές που το ελληνικό ποδόσφαιρο «μετρούσε» στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι το τελευταίο πρωτάθλημα της Super League ήταν το πιο ανταγωνιστικό των τελευταίων ετών, ήταν καλό για…μέσα στο σπίτι αλλά δεν δίνει καμία εγγύηση ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να ξεκολλήσει από την τραγική 20η θέση στο ranking της UEFA. Προς τα πάνω εννοείται. Γιατί προς τα κάτω υπάρχει δρόμος μπόλικος.

Βρισκόμαστε στις 21/6, οι ομάδες μπαίνουν στο γήπεδο, σε λιγότερο από δέκα μέρες θα υποδεχθούν και τους διεθνείς τους, για να ετοιμαστούν να παίξουν μπάλα (επίσημα) σε ένα μήνα από τώρα. Το διάστημα δεν είναι λίγο, αλλά δεν είναι και πολύ, όταν οι τρεις (Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Άρης) από τις πέντε που θα παίξουν στην Ευρώπη πρέπει να προχωρήσουν σε σχεδόν ολική «ανακαίνιση». Ειδικά από τη στιγμή που –παραδοσιακά- στην Ελλάδα δεν βιάζεται και κανένας πολύ να κλείσει τις τρύπες που έχει και μέχρι τώρα δεν παρατηρείται και ιδιαίτερη δραστηριότητα. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι ο Ολυμπιακός έχει μεγαλύτερη άνεση επειδή μπαίνει αργότερα στη διαδικασία (και δείχνει διάθεση να οργανωθεί εκ νέου) και η ΑΕΚ επειδή έχει (επιπλέον του χρόνου) και στρωμένο ρόστερ, χρειαζόμαστε παραπάνω πιθανότητες από τις 2-3 για πρόκριση στους ομίλους.

Δελεαστικό το ευρωπαϊκό χρήμα, αλλά...

Δεν ξέρω αν ζητάω πολλά ή αν αμφισβητώ πολλά. Επαναλαμβάνω ότι μιλάει απλά η πορεία των πραγμάτων. Είναι σαφές ότι αυτό που ενδιαφέρει τις περισσότερες ομάδες είναι η επικράτηση στο εξοντωτικό εσωτερικό μέτωπο, όπου άλλωστε κρίνεται και (από τον κόσμο) η επιτυχία ή αποτυχία ενός μοντέλου. Ναι μεν τα ευρωπαϊκά χρήματα είναι δελεαστικά, αλλά οι ομάδες δείχνουν διατεθειμένες να τα κυνηγήσουν μέχρι ένα σημείο. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι η «ευρωπαϊκή πορεία» είναι ένα αφήγημα που έχει άλλη διάσταση στο μυαλό των οπαδών και των δημοσιογράφων και πολύ πιο κυνική σε αυτών των αφεντικών των ομάδων. Αν όχι όλων των περισσότερων. Το άμεσο μέλλον και οι κινήσεις τους θα δείξει που είναι το σωστό και το λάθος.