Ρομπέρτο, πού μπλοκάρεις πιο καλά;

Ο… τρελός γιος!

Η Φουενλαμπράδα δεν ήταν πάντα ίδια… Ένα όμορφο προάστιο περίπου 20 χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη, που κυρίως ζούσε και ζει από τα πανεπιστήμια. Ένα προάστιο που στις αρχές του 1970 είχε περίπου 2.000 κατοίκους και εν έτει 2012 η απογραφή σταμάτησε στις 200.000! Ένα προάστιο στο οποίο το 65% του πληθυσμού είναι ανήλικοι και το οποίο αποφάσισε να κάνει στροφή προς τον αθλητισμό την τελευταία 25ετια, χτίζοντας εγκαταστάσεις για όλα τα αθλήματα. Αιτία; Τρεις γενιές… 1984, 1985, 1986! Ο Ρομπέρτο Χιμένεθ Γκάγκο ήταν γέννημα της τρίτης.

Ο Ρομπέρτο, όπως είναι γνωστός στη χώρα του, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1986 σε μια οικογένεια που ήξερε από αθλητισμό. Ο Ντιονίσιο και η Φλορ συνήθιζαν να ξεσκάνε με σπορ. Τένις, κανό, ποδήλατο και ενίοτε ποδόσφαιρο. Στη Φουενλαμπράδα, εξάλλου, το δημοφιλέστερο σπορ δεν έχει τη θέση που θα φανταζόταν κανείς. Έπεται του καράτε, της ποδηλασίας και του μπάσκετ. Καθόλου παράλογο, λοιπόν, πως το πρώτο σπορ με το οποίο καταπιάστηκε ήταν το τζούντο και το ποδόσφαιρο μάλλον προέκυψε τυχαία. «Έπαιζα με τους φίλους μου που ήταν σε ομάδα και για να τους βοηθήσω καθόμουν στο τέρμα», θα πει μιλώντας σε ένα δημοτικό σχολείο και φέρνοντας τον εαυτό του στην ηλικία που ήταν οι ακροατές του.

Ο Σέρχιο Χιμένεθ Γκάγκο, ο μεγάλος γιος της οικογένειας, έπαιζε επίσης ποδόσφαιρο και παρότι σταμάτησε νωρίς, άνοιξε το δρόμο για τον μικρό. Μόνο που η επιλογή του Ρομπέρτο θα άφηνε τον πατέρα του άφωνο. «Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το παιδί του αντί να θέλει να βάζει γκολ όπως όλα τα υπόλοιπα ήθελε να τα πιάνει», διηγείται γελώντας ο Ρομπέρτο, ο οποίος με την επιμονή του να γίνει τερματοφύλακας κατάφερε να κάμψει τις αντιστάσεις του πατέρα του. «Έλεγε σε όλους ότι είμαι τρελός και δεν ήθελε να με αφήσει. Τον καταλαβαίνω… Δεν ήταν ό,τι πιο φυσιολογικό να έχεις όνειρο να μην σου έρθει η μπάλα στα μούτρα. Ήθελε ό,τι όλοι οι πατεράδες. Να βάζω γκολ. Έπαθε σοκ όταν του το είπα και χρειάστηκε να παρέμβει η μητέρα μου και να του πει να με αφήσει να κάνω αυτό που θέλω. Μετά δεν είχε επιλογή».

Στα βήματα του… Φερνάντο!

Η αλήθεια είναι πως πριν χρειαστεί η παρέμβαση της μάνας, όλα ήταν καλύτερα. Ή σχεδόν καλύτερα. Ο Ρομπέρτο δεν έπαιζε ποτέ επιθετικός, ωστόσο ξεκίνησε ως κεντρικός αμυντικός. Σε ηλικία εννέα ετών ξεκίνησε να προπονείται με την Φουενλαμπράδα και μέσα σε ένα χρόνο πήρε μετάθεση προς… τα πίσω. «Έπαιξα ένα χρόνο κεντρικός αμυντικός, όμως μόνο τόσο κράτησε. Όταν τον χειμώνα έκανε κρύο κανείς δεν ήθελε να κάτσει στο τέρμα, γιατί φοβόταν τη μπάλα. Εγώ δεν είχα πρόβλημα και μου είπαν πως είμαι καλός. Την επόμενη χρονιά, καθιερώθηκα ως τερματοφύλακας στις προπονήσεις. Μετά απ’ αυτό δεν ήθελα τίποτα άλλο».

Πολλές φορές η επιτυχία γεννά την επιθυμία και οι επιθυμίες του Ρομπέρτο θα αυξάνονταν μετά την πρώτη επιτυχία. «Μετά από ένα χρόνο προπονήσεων με τη Φουενλαμπράδα, με ζήτησε η Ατλέτικο Μαδρίτης που έψαχνε τερματοφύλακα σε μικρή ηλικία. Δοκιμάστηκα και με πήραν». Ο Ρομπέρτο θα έκανε καθημερινά 22 χιλιόμετρα ίσως για να καλύψει το κενό που άφησε το… γειτονάκι του! Ο Φερνάντο Τόρες είναι ο διασημότερος αθλητής της πόλης και εκείνος από τη γενιά του 1984 που επίσης έπαιξε ρόλο στην άνθηση του αθλητισμού της Φουενλαμπράδα.

Τα σπίτια τους είχαν μόλις δύο στενά απόσταση κι έτσι ήταν πολλές οι φορές που έκαναν παρέα της διαδρομή προς το «Βιθέντε Καλντερόν» και μοιράζονταν τα όνειρα. Έστω κι αν ο άσος της Τσέλσι είχε εγκαταλείψει από μικρός τη θέση του γκολκίπερ. «Μεγάλωσε πηγαίνοντας στο γήπεδο. Έβλεπα τον Μολίνα, τον Μπούργκος, τον Λέο Φράνκο και ήθελα να είμαι στη θέση τους. Όλοι ονειρευόμασταν να παίξουμε στην πρώτη ομάδα. Μεγάλωσα στην Ατλέτικο Μαδρίτης και αυτή είναι η ομάδα που υποστήριζα μέχρι να γίνω επαγγελματίας».

Εκεί έγινε και επαγγελματίας. Έστω κι αν στην πορεία του το όνειρο και το απωθημένο θα γίνονταν ταυτόσημες έννοιες. Το πρώτο σκέλος εξελίχθηκε πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόταν. Υπέγραψε το συμβόλαιό του μόλις ενηλικιώθηκε και έζησε την πιο τρελή μέρα της καριέρας του τον Δεκέμβριο του 2005. Σε μια σεζόν όπου δεν μπήκε στην αποστολή ούτε μια φορά, βρέθηκε να παίζει βασικός απέναντι στην Οσασούνα στις 22 του μήνα. «Μπορείτε να φανταστείτε… Μέχρι την προηγούμενη ημέρα δεν είχα ιδέα. Ο Λέο Φράνκο είχε κάποιο πρόβλημα με το πόδι του, αλλά δεν θα τον εμπόδιζε απ’ το να παίξει. Στην τελευταία προπόνηση επιδεινώθηκε το πρόβλημα και τότε συνειδητοποίησα ότι θα παίξω εγώ. Μόλις κυκλοφόρησαν τα νέα ένιωσα όμορφα, γιατί είχα όλη τη συμπαράσταση του κόσμου για να παίξω. Στο φινάλε της, ήταν μια πολύ ιδιαίτερη μέρα».

Το κακό για τον Ρομπέρτο – αλλά και μάλλον φυσιολογικό – είναι πως θα ήταν η μοναδική. Στα επόμενα δύο χρόνια δεν πήρε συμμετοχές στην πρώτη ομάδα και το καλοκαίρι του 2007 αποφασίστηκε να δοθεί δανεικός στην Ταραγόνα. «Ο σύλλογος αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο για μένα να πάρω παιχνίδια και τους άκουσα. Με τις συμμετοχές μου έγιναν διεθνής με την Εθνική κάτω των 21 ετών και νομίζω ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου και τώρα περιμένω την επιβράβευσή μου», θα πει το χειμώνα του 2008 κι ενώ μέχρι τον Απρίλιο θα είναι βασικός και αναντικατάστατος στη segunda division.

«Περιμένω να πάρω την ευκαιρία μου στην Ατλέτικο. Ήρθα στην Ταραγόνα, που είναι δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, μόνο και μόνο για να μπορέσω να γυρίσω στην Ατλέτικο». Κάπου τότε ήταν που το όνειρο θα άρχιζε να γίνεται απωθημένο. Δανεισμός στην Ουέλβα, δανεισμός στη Σαραγόσα, μεταγραφή στην Μπενφίκα, πάλι Σαραγόσα και ενδιάμεσα μόνο τρεις συμμετοχές (σ.σ. τη σεζόν 2009-10) στην ομάδα που ανδρώθηκε. «Είναι μια ομάδα που πάντα θα έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, όμως πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος στο να παίζω καλά, όπου κι αν είμαι. Στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βρει η επόμενη σεζόν και αν έρθει κάποια στιγμή η εποχή να γυρίσω στην Ατλέτικο θα είμαι ευτυχισμένος».

Ψήγματα… ευτυχίας!

Όσο δεν μπορούσε να έχει αυτό που θέλει, έπρεπε να βρει τρόπο να θέλει αυτό που έχει! Η Σαραγόσα που πρόσφερε κάτι παραπάνω από αυτό. Ίσως γι’ αυτό στην Ισπανία τον παρομοιάζουν συχνά με έναν σούπερ ήρωα που μεταμορφώνεται μόλις φοράει τη φανέλα της ισπανικής ομάδας. Στην Αραγονία βρέθηκε για πρώτη φορά το 2010. Μια σεζόν που είχε ξεκινήσει ως βασικός στην Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά ένας τραυματισμός τον κράτησε εκτός δράσης και τον… έριξε τρίτο στην προτεραιότητα των γκολκίπερ. Τον Ιανουάριο αποφασίστηκε ο δανεισμός του στη Σαραγόσα, όπου και πάλι χρειάστηκε να κάνει υπομονή.

Έκανε, εντέλει, το ντεμπούτο του στις 27 Φεβρουαρίου, με την ομάδα του να κερδίζει σε ένα πολύ κρίσιμο ματς την Χετάφε του Μίτσελ με 2-0 εκτός έδρας. Ο Ρομπέρτο καθιερώθηκε. Επέστρεψε ως αντίπαλος της Ατλέτικο μια εβδομάδα αργότερα και μέχρι το φινάλε της σεζόν δεν βγήκε από την ενδεκάδα. Το όνειρό του; Να επιστρέψει στη Μαδρίτη. Η πραγματικότητά του; Να πάει στη Λισσαβώνα!

Η Μπενφίκα ξόδεψε εκείνο το καλοκαίρι 8,5 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει, τον έδεσε με πενταετές συμβόλαιο και με ρήτρα 20 εκ. ευρώ, σίγουρη για μια σπουδαία επένδυση. Ένα χρόνο μετά θα τον πουλούσε μόνο εφόσον πήρε 100.000 ευρώ περισσότερα απ’ όσα είχε δώσει, λειτουργώντας υπό την πίεση του κόσμου για μια αποτυχημένη κίνηση. Ο Ρομπέρτο ήταν εξ αρχής «σημαδεμένος». Πολλά λεφτά, έφτασαν οι Πορτογάλοι, για έναν άγνωστο γκολκίπερ. Το κακό του ξεκίνημα στη Λισσαβώνα έφερε και τα ακραία πρωτοσέλιδα. «Μπορείτε να τον πάρετε πίσω», έγραφαν μόλις στη δεύτερη αγωνιστική μετά από δύο ήττες της Μπενφίκα στο πρωτάθλημα.

«Ήταν πολύ άδικο αυτό που έκαναν στον Ρομπέρτο. Έπρεπε να τον αφήσουν να δουλέψει. Υποφέραμε πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Μπορεί να έκανε κάποια λάθη, αλλά τον τιμώρησαν υπερβολικά, ξεχνώντας ότι χρειαζόταν χρόνο να προσαρμοστεί. Αν του έδειχναν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, θα είχε κι εκείνος περισσότερη αυτοπεποίθηση», θα πει ο πατέρας του Ρομπέρτο, με τον 26χρονο τερματοφύλακα να διαχωρίζει τη θέση του από τις ακρότητες. «Ήταν για παράξενη χρονιά, αλλά όχι τόσο κακή όσο όλοι πιστεύουν. Απλά, τα κακά νέα είθισται να ταξιδεύουν γρηγορότερα από τα καλά κι έτσι όλοι έχουν μείνει με αυτή την εντύπωση. Υπήρχαν, όμως, και καλοί μήνες, ήσυχοι, τους οποίους απόλαυσα. Συνολικά, ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία».

Η αλήθεια είναι πως την εμπειρία του στην Πορτογαλία δε θα μπορούσε να… σώσει ούτε ο συγκάτοικός του τα ταξίδια Πάμπλο Αϊμάρ, αλλά ούτε και ο συμπατριώτης του Χάβι Γκαρσία, αν δεν ήταν ο Ρομπέρτο εκείνος που πρώτα έσωσε την εστία της Μπενφίκα. Το κλίμα αναστράφηκε και οι εφημερίδες απολογήθηκαν, όταν στο ματς με τη Βιτόρια Σετούμπαλ μπήκε ως αλλαγή στο γήπεδο λόγω αποβολής του Ζούλιο Σέζαρ στο 26’ κι έπιασε το πέναλτι του Ούγκο Λεάλ. Κατόρθωσε να καθιερωθεί στην ενδεκάδα, να κάνει σπουδαία ματς στην Ευρώπη – ανάμεσα στα οποία κι ένα παιχνίδι στο Παρίσι – όμως ήταν εμφανές πως κάτι δεν ταίριαζε στη χημεία των δύο πλευρών.

«Αυτό έπρεπε να γίνει ένα χρόνο πριν», θα πει στην παρουσίασή του το καλοκαίρι του 2011 από τη Σαραγόσα, στην επιστροφή του στην ομάδα και θα εξηγήσει: «Ο παίκτης είναι πάντα εκείνος που αποφασίζει που θα πάει. Μου παρουσιάστηκε μια σπουδαία ευκαιρία να παίξω στην Ευρώπη και να παίξω για τίτλους. Δεν μετανιώνω, όμως και πέρυσι πρώτη μου επιλογή ήταν να γυρίσω στη Σαραγόσα. Η Ατλέτικο δέχτηκε μια καλή πρόταση από την Μπενφίκα κι έτσι αποφάσισε να πάω. Φαίνεται, όμως, πως η μοίρα μου με θέλει εδώ».

Στη Σαραγόσα θα βρει και πάλι την… κάπα του σούπερ ήρωα και με δύο γεμάτες σεζόν στην Primera Division θα κρατήσει ψηλά το κασέ του και το όνειρό του, το οποίο ακόμα κι όταν εγκατέλειπε το καλοκαίρι την Ισπανία, δεν έλεγε να το ξεπεράσει.

«Ο στόχος μου είναι να παίξω ένα χρόνο στην Ελλάδα και να επιστρέψω στην Ατλέτικο Μαδρίτης». Αγώνα με τον αγώνα το όνειρό του φαντάζει πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί. Έστω κι αν τη στιγμή που ο ίδιος… απογειώνεται για μια απόκρουση, το ίδιο μοιάζει να κάνει και η πρωτοπόρος της Primera Division.