Σούπερ (1)3!

Η χρονιά του… σκύλου!

Ο Νίκος έδινε κάθε μέρα αγώνα… «Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι είναι επαγγελματίας παίκτης». Ο Λευτέρης είχε το χαβά του. «Φαντάζομαι ότι θα παίζω στον Άρη για πάντα», λέει στις δηλώσεις του και θέλει να ταυτιστεί με την ομάδα που συντρόφευε τα παιδικά του όνειρα. Τότε, που το «γκολ» ακουγόταν από το «Κλεάνθης Βικελίδης» μέχρι το δωμάτιό του… «Από μικρό παιδί έμενα στη Χαριλάου δίπλα στο γήπεδο και από εφτά χρονών είμαι στον Άρη», διηγείται σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις. Τότε που ο μικρός Μποχωρίδης, εκείνος που γεννήθηκε στις 18 Απριλίου του 1994, έπαψε να είναι ο μικρός αδελφός. Ο Λευτέρης θα ξεπερνούσε τον 24χρονο Νίκο, ο οποίος ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ.

«Ο πατέρας μας ήταν αυτός που μας βοήθησε στο χώρο του μπάσκετ. Ξεκινήσαμε μαζί να παίζουμε μονά εδώ στο Χαριλάου και βάλαμε και τον αδερφό μου και στον ίδιο δρόμο. Είναι φυσιολογικό. Όλη η οικογένεια μας ασχολείται με το μπάσκετ. Μιλάμε όλη την ώρα για μπάσκετ. Κάνουμε συνέχεια προπονήσεις μαζί και θεωρώ ότι από αυτό βγαίνει ευνοημένος ο αδερφός μου. Επίσης από πολύ μικρός έχει πολλές παραστάσεις από τις προπονήσεις της αντρικής ομάδας του Άρη και αυτό τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Τα λάθη που έχω κάνει εγώ, του τα λέω και μέχρι στιγμής θεωρώ ότι τα πάω πολύ καλά σε αυτό τον τομέα», εξηγεί ο Νίκος Μποχωρίδης, ο οποίος γεννήθηκε το 1989 και το 2006 όταν έφτανε ψηλά με την ομάδα εφήβων του Άρη, έμοιαζε να έχει λαμπρό μέλλον.

Ακολούθησαν μια σειρά από λανθασμένες επιλογές πριν επιστρέψει πέρυσι για ένα χρόνο στην ομάδα που ανδρώθηκε. Εκεί, όπου μπορούσε και πάλι να παίζει μονά με τον Λευτέρη και να μετράνε τις δυνάμεις τους σε κάτι διαφορετικό από το τάβλι και την play station. Μόνο στο… ξύλο δεν έχουν αναμετρηθεί – όχι επισήμως τουλάχιστον – γιατί ο μεγάλος κινδύνευε να τις φάει από τον μικρό. «Ξεκίνησα να παίζω ταεκβοντό, αλλά το μπάσκετ το ερωτεύτηκα. Έβλεπα τον Νίκο που έπαιζε μπάσκετ και το λάτρεψα», θυμάται για την παιδική του ηλικία ο Λευτέρης, στις πιέσεις του οποίου – ευτυχώς – ενέδωσε ο πατέρας της οικογένειας.

«Στην αρχή δεν με πήγαινε, αλλά τελικά έγινε το δικό μου. Η ζωή της οικογένειας μας είναι πλέον συνυφασμένη με το μπάσκετ και στα επόμενα χρόνια δε βλέπω τι μπορεί να αλλάξει». Το μόνο που άλλαζε με τα χρόνια ήταν το στέκι. Το «Αλεξάνδρειο» είναι κατά δήλωση του ιδίου, το αγαπημένο μέρος του Λευτέρη στη Θεσσαλονίκη, ενώ τα παιδικά του καλοκαίρια δε διέφεραν σε πολλά από εκείνα της ενηλικίωσής του. Μόνο που τότε βραβευόταν μαζί με τον αδελφό του από το Νίκο Γκάλη στο camp του και τώρα διακρίνεται σε διεθνές επίπεδο.

«Για μένα το Παλαί είναι το δεύτερο σπίτι μου. Όσο για τον κόσμο του, τον νιώθω πολύ κοντά μου επειδή πριν από μερικά χρόνια ήμουν και εγώ μαζί τους και φώναζα για την αγαπημένη μου ομάδα. Ο κόσμος του Άρη είναι φοβερός και κυρίως μπασκετικός», θα πει σε μια άλλη συνέντευξή του ο Λευτέρης, ο οποίος θα παραδεχτεί ότι δύο πράγματα τον τρελαίνουν στη ζωή του. Να χάνει ο Άρης και να τελειώνει το φαγητό απ’ το τραπέζι!!

Η χρονιά του φιδιού!

Για το δεύτερο, δεν μπορεί να κάνει κάτι. Για το πρώτο, όμως, όλο και περισσότερα θα περνούσαν από το χέρι του. Κυρίως, το αριστερό, όπως πριν μερικά χρόνια του Δημήτρη Διαμαντίδη, εκείνου που σήμερα παρουσιάζεται ως διάδοχος ο Λευτέρης Μποχωρίδης. Είναι και εκείνο το… 13 στη μέση, να τους ενώνει. Σπάνιο και ξεχωριστό, όπως θα ήταν και η χρονιά του φιδιού για τον 19χρονο γκαρντ. «Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόταν αληθινό, παρά τη σκληρή δουλειά που έκανα. Από μικρό παιδί ονειρευόμουν κάποια μέρα να αγωνιστώ στο ανδρικό του Άρη και να καθιερωθώ σε αυτήν την ομάδα».

Μέσα στο 2013, ο Λευτέρης Μποχωρίδης στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδας με τον Άρη στους εφήβους και, μάλιστα, ανήμερα των γενεθλίων του, αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης στο All Star Game των Νέων στην Πάτρα, καθιερώθηκε στο rotation του Άρη και έχασε το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη από τον κολλητό του Σάσα Βαζένκοφ για μία ψήφο. «Προσωπικοί μου στόχοι για τη φετινή χρονιά είναι να βελτιωθώ όσο πιο πολύ μπορώ μέσα από τη σκληρή δουλειά, καθώς και από τα παιχνίδια από τα οποία θα κερδίζω σημαντικές εμπειρίες, έτσι ώστε να είμαι έτοιμος τα επόμενα χρόνια να παίξω σε μια ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας».

Ο Βαγγέλης Αγγέλου κατήρτισε ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης, ατομικής προπόνησης και νοοτροπίας για τα δύο… διαμάντια του Άρη και σιγά-σιγά το αποτέλεσμα έβγαινε στο γήπεδο. «Όλα αυτά οφείλονται στον κόουτς που μου έδωσε ευκαιρία να παίξω», είπε την προηγούμενη άνοιξη, όμως στο ντεμπούτο του στην Ελλάδα, ο κόουτς ήταν στον απέναντι πάγκο. Σε έναν ιδιαίτερο αγώνα στην πρεμιέρα της Α1 τη σεζόν 2010-2011, ο Λευτέρης Μποχωρίδης κατόρθωνε να ξεχωρίσει παρά τα 16 του χρόνια και να αρπάξει την ευκαιρία που του δόθηκε. Έπαιξε 33 λεπτά κόντρα στον Ολυμπιακό, λόγω της απεργίας του ΠΣΑΚ και σημείωσε οκτώ πόντους απέναντι στους πλήρεις ερυθρόλευκους.

«Μέσα από κάθε κακή κατάσταση βγαίνει κάτι καλό. Ο Μποχωρίδης είναι πολύ ταλαντούχος, έχει κάνει προπονήσεις μαζί μας. Ως προπονητής προσπάθησα να τον κάνω να αισθανθεί ότι είναι ένας από μας. Τον ευχαρίστησα, έπαιξε σαν γενναίος και ώριμος άνδρας απέναντι σε μεγάλους παίκτες. Στο μέλλον θα βοηθήσει πολύ», έλεγε μετά το τέλος του ματς ο Σαρόν Μπρούκερ, με τον μικρό να παίζει συνολικά σε πέντε ακόμα παιχνίδια εκείνη τη σεζόν και να κάνει το πρώτο ξεπέταγμα τη σεζόν 2011-12 με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή προπονητή του. Οι συμμετοχές του ήταν δώδεκα στο σύνολο, ωστόσο ο χρόνος ελάχιστος για να δείξει το ταλέντο του. Στον Άρη, όμως, το γνώριζαν. Γι’ αυτό και στο φινάλε της σεζόν ήταν προτεραιότητα να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο ο ενήλικας Λευτέρης Μποχωρίδης.

Λέγεται πως η πρώτη πρόταση που προέβλεπε κλιμακωτό συμβόλαιο που ξεκινούσε από τις 15.000 ευρώ ετησίως δεν έγινε αποδεκτή, καθώς θεωρήθηκε μικρή. Η αντιπρόταση έγινε και καρμικά ή μη, η ανακοίνωση ήρθε στις 13 Σεπτεμβρίου. Ο Λευτέρης υπέγραψε συμβόλαιο τετραετούς διάρκειας με τον Άρη και συνέχιζε να ονειρεύεται… «Είμαι πολύ χαρούμενος που υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο με τον Άρη, την ομάδα της καρδιάς μου. Είναι κάτι που το ονειρευόμουν από μικρό παιδί και είμαι ευτυχισμένος για το γεγονός ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί το παιδικό μου όνειρο».

Από κοντά πάντα, οι συμβουλές του μεγάλου αδελφού. «Μου έχει πει να δουλεύω πολύ. Δουλειά, δουλειά και σεμνά και ταπεινά. Και να έχω το μυαλό στο κεφάλι μου και μέχρι στιγμής αυτό φαίνεται πως είναι το μέλλον μου». Η φωνή του Νίκου έχει γίνει η φωνή της συνείδησης του Λευτέρη. Το μότο του δεν είναι στα λόγια, ούτε οι υποσχέσεις του για να γεμίζουν σελίδες. Το χειμώνα ταλαιπωρήθηκε από έναν ύπουλο τραυματισμό στο πέλμα, ωστόσο σταδιακά επανήλθε.

Όταν δεν έπαιζε, ήταν στο γήπεδο και έκανε προπόνηση. Ακόμα και σε ημέρα αγώνα, όπως στις αρχές Φεβρουαρίου… Κόντρα στο Ρέθυμνο δεν πήρε χρόνο συμμετοχής και μόλις ολοκληρώθηκε το ματς, ο Λεωνίδας φόρεσε τα ρούχα της προπόνησης κι έμεινε μόνος του στο μικρό βοηθητικό στο επονομαζόμενο ακόμα τότε «Αλεξάνδρειο» να κάνει ατομική προπόνηση. Είναι, άλλωστε, το αγαπημένο του μέρος στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη που σιγά-σιγά κι αφού δεν έφυγε το καλοκαίρι μπορεί να τον αναγνωρίζει ως πρωταγωνιστή της.