Ο δικός του ο δρόμος…

Κιτρινόμαυρο μονοπάτι…

Στις παιδικές εικόνες, τα δικά του ασπρόμαυρα καρτούν είχαν το στοιχείο του Πόντου. Ο Χρήστος Αραβίδης γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1987 και μεγάλωσε, όπως η οικογενειακή παράδοση επέτασσε. Ποντιακά ήθη, ποντιακά έθιμα, ποντιακά είδωλα και προτιμήσεις… Εξού και το σύμβολο του Πόντου που έχει ως τατουάζ στην αριστερή του ωμοπλάτη. «Υπάρχουν όντως πολλοί «Τεμέτερον» στον χώρο του αθλητισμού, ξεχωρίζοντας τον Μίμη Παπαϊωάννου και τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον Κυριάκο Καραταΐδη», θα παραδεχτεί σε συνέντευξή του και κοντά στο 1995, λίγο πριν ένα από τα πρότυπά του φορέσει την κιτρινόμαυρη φανέλα, θα το έκανε εκείνος.

Ήταν σε ηλικία 7,5 ετών όταν ο Χρήστος Αραβίδης επισκέφτηκε για πρώτη φορά τις ακαδημίες της ΑΕΚ. «Στην αρχή για μένα ήταν ένα παιχνίδι μετά άρχισε να γίνεται πάθος», θυμάται, με τον Μιχάλη Αραβίδη να είναι εκείνος που παρακίνησε ίσως και εν αγνοία του, τον γιο του να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. «Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής και μέσα απ’ αυτόν αγάπησα κι εγώ το ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια πήρα το μικρόβιο που στην αρχή ήταν ένα άθλημα και μετά έγινε η μεγάλη μου αγάπη».

Στην ΑΕΚ δεν έμελλε να στεριώσει. Ίσως λόγω ανταγωνισμού, ίσως και λόγω απόστασης σύντομα μετακόμισε σε κάτι πιο κοντινό στο Μενίδι, όπου μεγάλωσε και μέχρι τώρα μνημονεύει ως τον τόπο του. Εξάλλου, εκεί δραστηριοποιείται επιχειρηματικά, έχοντας μεζεδοπωλείο στην περιοχή και την εν λόγω περιοχή – κόντρα στο ρεύμα – διαφημίζει σε κάθε ευκαιρία. «Μ’ αρέσει το Μενίδι γιατί μεγάλωσα εδώ, έχω εδώ την οικογένεια μου, τους φίλους μου και έζησα αυτή την πόλη όταν ακόμη παίζαμε δίχως φόβο στις αλάνες. Όπου κι αν πάω, όπου κι αν βρεθώ πάντα θα επιστρέφω και θ’ αγαπάω την πόλη μου».

Μια… καραμέλα δρόμος!

Στα κοντινά Άνω Λιόσια, λοιπόν, θα έβρισκε τον επόμενο σταθμό της νεανικής του καριέρας, το καταφύγιο των ονείρων που το ταλέντο του, του επέτρεπε να κάνει. «Μετά από 1,5 χρόνο πήγα στον Ακράτητο Άνω Λιοσίων και παρέμεινα μέχρι και τα 19 μου. Ο Ακράτητος ήταν για μένα το σπίτι μου. Έζησα πάρα πολλά εκεί». Ο Χρήστος Αραβίδης στα δέκα χρόνια που στο γήπεδο της Φυλής έμαθε τον επαγγελματικό αθλητισμό, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με όσα θετικά και αρνητικά εμπεριέχει ο όρος. «Χρειάζεται σκληρή δουλειά, μεγάλη υπομονή και θέληση για να ασχοληθούν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. Σημαντικό ρόλο, όμως, παίζουν και οι άνθρωποι που θα είναι δίπλα τους και θα τους συμβουλεύουν σωστά για τα επόμενα βήματά τους».

Τα δικά του βήματα έμοιαζαν πάντα προσεχτικά και εκλεκτικά. Αφού έπαιξε στη Β’ Εθνική πριν καν ενηλικιωθεί, αφού έκανε το ντεμπούτο του στα μεγάλα σαλόνια σε ηλικία 18,5 ετών και, μάλιστα, κόντρα στην ΑΕΚ, αφού σκόραρε για πρώτη φορά σε ένα ματς απέναντι στον ΟΦΗ κι αφού συμπεριλαμβανόταν στην ελίτ της ηλικίας του, που ήταν μόνιμα σε κάθε κλήση των μικρών Εθνική ομάδων έκανε το πρώτο βήμα. «Μετά ήρθε η πρώτη πρόταση από τον Πανιώνιο», διηγείται ο Αραβίδης που στις 6 Ιουλίου υπέγραφε τετραετές συμβόλαιο στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, που εκείνη την εποχή ζούσε τη δική της άνοιξη με τον Κωνσταντίνο Τσακίρη να έχει φέρει άνεμο αλλαγής.

Ο Έβαλντ Λίνεν είχε παρουσιαστεί λίγες μέρες πριν, ο Πανιώνιος ενισχυόταν διαρκώς και ο 19χρονος έπρεπε να παλέψει για να βρει χρόνο συμμετοχή στην πρώτη μεγάλη πρόκληση της καριέρας του. Τα κατάφερε, πέραν των προσδοκιών, που πιθανόν να είχαν από εκείνον. Έγινε βασικός με το «καλημέρα», είχε μια εντυπωσιακή εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη απέναντι στον Άρη με ασίστ και γκολ κι έκλεισε την πρώτη του σεζόν στη Νέα Σμύρνη 30 συμμετοχές και δύο γκολ, χάνοντας όμως από τον Δεκέμβριο και μετά τη θέση του βασικού. Το σκηνικό παρόμοιο και την επόμενη σεζόν. Το 2007-08 είχε 26 συμμετοχές και τρία γκολ, ωστόσο ο Έβαλντ Λίνεν δεν τον εμπιστευόταν το ίδιο. Απόρροια ήταν να εισηγηθεί τον δανεισμό του και το καλοκαίρι να βρει τον Χρήστο Αραβίδη να μετακομίζει στην κοντινή Καισαριανή και στον γνώριμό του Μπάμπη Τεννέ.

Οδός… προσφυγών!

Το άλλο πρόσωπο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου θα γινόταν έκτοτε η μόνιμη αντανάκλαση στον καθρέφτη του Χρήστου Αραβίδη από το καλοκαίρι του 2008 και μετά. Τον Απρίλιο του 2009 θα καταθέσει προσφυγή εις βάρος του Εθνικού Αστέρα, καθότι έπαιζε σχεδόν εξ ολοκλήρου απλήρωτος και το καλοκαίρι – μένοντας ελεύθερος από τον Πανιώνιο – θα ψάξει νέα ομάδα. Ο Άρης με έντονη την ανάμνηση εκείνου του αγώνα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» θα του προσφέρει την ευκαιρία να κάνει ένα βήμα παραπάνω.

«Ευχαριστώ τους ανθρώπους του Άρη που μου δίνουν την δυνατότητα να αγωνιστώ σε μια ομάδα που διεκδικεί τίτλους. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τον Κώστα Τσακίρη που βοήθησε στην μεταγραφή», θα πει ο 22χρονος άσος άμα την ολοκλήρωση της μεταγραφής του και για ακόμα μια φορά θα μοιάζει να πετυχαίνει μια ομάδα στην ακμή της. «Ζήλεψα που δεν ήμουν στην πρώτη προπόνηση», ομολογεί λίγο αργότερα και περιέγραφε τα συναισθήματά του τις στιγμές που η μεταγραφή του ήταν στον αέρα. «Παρακάλεσα από μέσα μου να γίνει κάτι καλό αφού για μένα θα ήταν ένα σκαλοπάτι προς τα πάνω. Ποιος δεν θα το ήθελε; Το πέτυχα και ελπίζω να πάω ακόμα ψηλότερα με την ομάδα».

Στον Άρη τα βρήκε σκούρα… Ούτε ο Ιομάρ Μαζίνιο στην αρχή, ούτε ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ στη συνέχεια τον εμπιστεύτηκαν και καθώς υπήρχε πλειάδα επιθετικών, ο Αραβίδης θα έκλεινε τη χρονιά με μόνο ένα ματς ως βασικός και συνολικά εννέα συμμετοχές. Ήταν τότε που άρχισε να βλέπει τον Σάκη Πρίττα ως το νεώτερο πρότυπό του και πίστευε ότι με την επιμονή και την υπομονή θα μπορούσε να βρει θέση στην ομάδα της Θεσσαλονίκης. Δεν τα κατάφερε. Στον επόμενο 1,5 χρόνο θα έπαιρνε μόλις τέσσερις συμμετοχές και τον Γενάρη του 2012 θα έφευγε με την αίσθηση του αδικημένου και με το θυμό του απλήρωτου.

«Είναι δεδομένο ότι δεν πήρα τις ευκαιρίες που έπρεπε να πάρω. Δεν έχω να αποδείξω σε κάποιον κάτι. Πριν τον Άρη είχα μία καλή ποδοσφαιρική πορεία, την οποία θα προσπαθήσω να
διατηρήσω. Έκανα μεγάλο βήμα όταν ήρθα στον Άρη, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο και δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν έρχονται πάντα όλα όπως τα θες. Η αλήθεια είναι όμως πως έφυγα σαν φίλος κι έχω μία πολύ καλή σχέση με τους διοικούντες, αλλά και πρώην συμπαίκτες μου. Άφησα φίλους πίσω».

Οι σχέσεις του με τον Άρη πήραν χρόνο να εξομαλυνθούν, αφού ο Χρήστος Αραβίδης είχε καταθέσει προσφυγή για να εξασφαλίσει τα λεφτά του, αλλά το βασικό πρόβλημα ήταν ότι ζητούσε αφαίρεση βαθμών των κιτρινόμαυρων, κάτι που είχε εξοργίσει τον κόσμο. Τα βρήκαν στην πορεία και, μάλιστα, ο Έλληνας άσος ήταν από τους παίκτες που έβαλαν υπογραφή προκειμένου να μπει η ομάδα της Θεσσαλονίκης στο άρθρο 99. Τα προβλήματα με τις ομάδες δεν τελείωσαν εκεί, αφού στην πορεία μετά από εφτά μήνες και 26 συμμετοχές στη Δόξα Δράμας, ο Αραβίδης χρειάστηκε εκ νέου να προσφύγει για να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα του.

Ο δρόμος της… πλατείας!

Η περιπέτεια έμοιαζε να τελειώνει το 2012. Ο Χρήστος Αραβίδης πήρε το δρόμο της επιστροφής προς μια συνοικία που γνώριζε καλά, που αγάπησε εξίσου με το Μενίδι. Ο Έλληνας άσος θα υπέγραφε για δύο χρόνια στον Πανιώνιο και παρότι τα οικονομικά προβλήματα και πάλι δε θα έλειπαν, θα έβρισκε τουλάχιστον την αγωνιστική του υγεία. «Τα συναισθήματα της επιστροφής μου στον Πανιώνιο είναι μόνο θετικά. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί μπόρεσα να γυρίσω στην ομάδα που αγάπησα και που πέτυχα αρκετά κατά την πρώτη παρουσία μου», δήλωνε τον καιρό της επιστροφής του και στην πρώτη του σεζόν θα πετύχαινε εκ νέου αρκετά. Οκτώ γκολ και δύο ασίστ σε 26 παιχνίδια τον επανέφεραν στο προσκήνιο και του έδωσαν την ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Το καλοκαίρι η ευθύνη θα μεγάλωνε… «Αυτή η φανέλα είναι πολύ βαριά για όποιον την φοράει και για τον αντίπαλο. Αυτό μεταφέρεται άμεσα με το που πατάς το γήπεδο και την φοράς το καταλαβαίνεις», θα πει για την εκλογή του ως αρχηγός και από την πρώτη στιγμή θα δείξει ότι παράλληλα με το περιβραχιόνιο, θα είναι και ο ηγέτης του Πανιωνίου στην τρέχουσα σεζόν. Στο ματς με τον Παναθηναϊκό θα αφιερώνει τα γκολ στον πατέρα του, που μετά από καιρό έβλεπε τον γιο του και πάλι να τον ξεπερνάει και μάλλον απέφευγε την αδελφή του, Σοφία, η οποία έπαιζε μικρότερη μπάσκετ στο τριφύλλι.

Στα μισά της σεζόν έχει πετύχει, ήδη, εννέα γκολ, έχει σπάσει τα προσωπικά του ρεκόρ και απασχολεί καθημερινά την επικαιρότητα. Σύντομα θα βρεθεί εκ νέου μπροστά σε μια διασταύρωση για να επιλέξει τον επόμενο δρόμο της καριέρας του… Δεν μοιάζει να ξεχνάει, όμως, το δρόμο της καρδιάς. «Σε κάθε παιχνίδι δίνω τα πάντα για αυτή την ομάδα, δεν μου χρωστάει αυτή εγώ της χρωστάω. Μου έδωσε την ευκαιρία να φτιάξω την καριέρα μου».