Ερίκ Αμπιντάλ: Η εκπληκτική ιστορία του!

Οι γειτονιές του τρόμου!

Στην Καραϊβική και στα εξωτικά νησιά, γαλλικής κυριότητας, Μαρτινίκ βρίσκεται το ξεκίνημα της ιστορίας. Εκεί είχαν γεννηθεί οι γονείς του Ερίκ Αμπιντάλ, εκεί ερωτεύτηκαν, εκεί αποφάσισαν να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή, μακριά από το σπίτι τους. Στη δεκαετία του ’70 μετανάστευαν στην Γαλλία, σε μια εποχή όπου «όσο πιο σκούρο ήταν το δέρμα σου, τόσο πιο δύσκολα έβρισκες δουλειά», όπως περιγράφει ο 34χρονος αμυντικός. Εκείνος ήρθε στη ζωή στις 11 Σεπτεμβρίου του 1979, όταν οι γονείς του πλέον είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν μια αξιοπρεπή ζωή.

Ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον ώθησε στο ποδόσφαιρο και η μητέρα του εκείνη που φρόντισε να μένει μακριά από το δρόμο, σε μια γειτονιά που οι ισορροπίες άλλαζαν από τη μια στιγμή στην άλλη. «Μπορεί να σε λήστευαν γιατί ο κόσμος δεν είχε λεφτά. Ήταν πολύπλοκη η γειτονιά μου. Οι γονείς μου δούλευαν για να στέλνουν λεφτά και στην πατρίδα μου και έφτασαν στη Γαλλία σε μια εποχή που όλα κρίνονταν από την τύχη». Οι γονείς του βίωσαν τον ρατσισμό και διηγούνται πως «αν τύχαινε να περάσεις συνέντευξη για μια δουλειά μαζί με έναν λευκό, δεν είχες καμία τύχη», ωστόσο τα κατάφεραν μια χαρά.

Ο Ερίκ έμεινε μακριά από τις κακές παρέες, τελείωσε το σχολείο και ουδέποτε ασχολήθηκε με κάτι άλλο. «Πάντα ήμουν σπίτι-σχολείο, σχολείο-σπίτι. Σχεδόν όπως είμαι και τώρα. Η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει. «Αν δεν έχεις κάτι να κάνεις στο δρόμο, γιατί να είσαι εκεί;». Πρόσεχα πάντα ό,τι μου έλεγε. Έβγαινα απ’ το σπίτι μόνο για να παίξω ποδόσφαιρο».

Επαγγελματίας, ετών 21!

«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στην ηλικία των έξι ετών. Ο μπαμπάς μου με ενέπνευσε, ήταν φανατικός θαυμαστής του Μαραντόνα. Στην αρχή έπαιζα κι εγώ στην ίδια θέση, αλλά η επιθυμία να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ήρθε πολύ αργότερα». Η καριέρα του δεν ήρθε με τον παραδοσιακό τρόπο. Για την ακρίβεια, έμοιαζε πως δεν θα έρθει ποτέ, αφού ο Αμπιντάλ είχε φτάσει 21 ετών και ακόμα αγωνιζόταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Από την ομάδα Lyon-Duchere, τον ανακάλυψε ο Κλοντ Πιελ το 2000 και τον πήρε κοντά του στο Μονακό. Εντελώς τυχαία, σε ένα παιχνίδι που είχαν μαζευτεί οι σκάουτερς για να παρακολουθήσουν ένα χαμένο ταλέντο, τον Ντομινίκ Αλανιέρ.

«Υπάρχει ένα ανώτερο πλάνο που πρέπει να αποδεχτούμε. Αν δεν είχα παίξει σε εκείνο το παιχνίδι, αν ήμουν κρυωμένος ή κάτι τέτοιο, ουδείς γνωρίζει που θα βρισκόμουν σήμερα. Ίσως θα βρισκόμουν κάπου στο Λυών να βάφω τοίχους και να χτίζω. Όλοι είχαν έρθει να δουν τον Αλανιέρ εκείνη την ημέρα κι όμως εγώ πήγα στη Μονακό την επόμενη χρονιά. Θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε από τους συμπαίκτες μου, που σήμερα παλεύουν να τα βγάλουν πέρα στο Λυών. Όμως, συνέβη σε εμένα». Σε δύο χρόνια έπαιξε μόλις σε 22 παιχνίδια, αφού δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστεί στην απότομη αλλαγή επιπέδου.

Ο 50χρονος Γάλλος τεχνικός επέμενε στο ταλέντο του. Ακόμα και μετά την αλλαγή θέσης, αφού στη Μονακό ο Ερίκ άφησε την αριστερή πλευρά της μεσαίας γραμμής για το κέντρο και τα αριστερά της άμυνας. Ο Πιελ θα τον έπαιρνε κοντά του το 2002 στη Λιλ κι εκεί θα εκτινασσόταν η καριέρα του. Έπαιξε σε 62 παιχνίδια σε δύο χρόνια και όταν η ομάδα του αποφάσισε να τον αγοράσει από τη Μονακό, η Λυών κινήθηκε πιο αποφασιστικά.

Μαζί με τη μεταγραφή του στην πρωταθλήτρια Γαλλίας, θα έρθει και η κλήση για την Εθνική ομάδα της χώρας του, με την οποία θα κάνει ντεμπούτο τον Αύγουστο του 2004. Η καριέρα του χρόνο με τον χρόνο θα έχει κατακόρυφη άνοδο και η Μπαρτσελόνα θα εκφράσει το ενδιαφέρον της. «Είχα δώσει το λόγο μου ότι θα παραμείνω στη Λυών, γι’ αυτό δεν ήρθα νωρίτερα», θα πει στην παρουσίασή του τον Ιούνιο του 2007, όταν οι Καταλανοί ξοδεύουν 16 εκ. ευρώ για να αποκτήσουν τον Ερίκ Αμπιντάλ. Έναν ερασιτέχνη που έγινε επαγγελματίας, τρεις φορές πρωταθλητής Γαλλίας και τρεις φορές κυπελλούχος.

Το πιο γλυκό κομμάτι!

Στη Βαρκελώνη θα φτάσει τον Ιούνιο του 2007, μια απόφαση που είχε πάρει από καιρό. «Έδωσα εντολή στον μάνατζέρ μου να απορρίψει όλες τις προτάσεις, γιατί ήθελα να παίξω στην Μπάρτσα». Ένας μεγάλος έρωτας ξεκίνησε, έστω κι αν στις πρώτες του ημέρες στην Βαρκελώνη θα τύχαινε ένα περιστατικό που θα τον σόκαρε. «Μια μέρα η γυναίκα μου και η μητέρα μου περίμεναν στη στάση το λεωφορείο. Ένας ηλικιωμένος άντρας είπε «τι δουλειά έχουν μαύροι εδώ πέρα». Ευτυχώς τότε δεν το κατάλαβαν», θυμήθηκε σε μια συνέντευξη κι ενώ πλέον έχει χαράξει την πορεία του με την Μπαρτσελόνα.

Στην Βαρκελώνη θα κατακτούσε τέσσερα πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, τρία σούπερ καπ, δύο Champions League, δύο διηπειρωτικά, δύο Super Cup Ευρώπης και στην πορεία του έμοιαζε αποφασισμένος να τελειώσει την καριέρα του εκεί. «Για μένα, είναι Μπαρτσελόνα ή τέλος. Αν ανανεώσουμε το συμβόλαιό μου, θα μείνω και θα συνεχίσω. Αν όχι, θα σταματήσω. Εδώ απολαμβάνω το ποδόσφαιρο και έχω κερδίσει τα πάντα. Μ’ αρέσει, όμως, η οικογενειακή ζωή και δεν βρίσκομαι πολλές ώρες στο σπίτι», είχε δηλώσει μέσα στο 2011, πριν την ανανέωση του συμβολαίου του ως το 2013.

Το σπουδαιότερο επίτευγμά του, δε, ήταν ότι κατάφερε και να σκοράρει! Πέτυχε το πρώτο γκολ της καριέρας του με την Μπαρτσελόνα στις 5 Ιανουαρίου του 2011 κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. «Διάβαζα στο Facebook που όλοι ήθελαν να βάλω ένα γκολ και είπα να το κάνω», είπε αστειευόμενος, προσθέτοντας πως το όνειρό του τώρα είναι «να βγω πρώτος σκόρερ στην Ισπανία!». Το χιούμορ ήταν κάτι που θα του χρειαζόταν για τα δύσκολα.

The missing piece!

15 Μαρτίου 2011... 28 Μαΐου 2011... Δύο ημερομηνίες που σημάδεψαν τον Ερίκ Αμπιντάλ. Σημάδεψαν όσους μπορούσαν να αισθανθούν, όσους παρακολουθούσαν τις στιγμές και ένιωθαν μια ιστορία που δεν τους αφορά, να τους αγγίζει σε τέτοιο βαθμό. 73 ημέρες που άλλαξαν τα πάντα. 73 ημέρες που μετέτρεψαν έναν ποδοσφαιριστή σε ήρωα, έναν απλό άνθρωπο σε πρότυπο κι έκαναν μια καθημερινή ιστορία, παράδειγμα ζωής. Στις 15 Μαρτίου του 2011, τα νέα σοκάρουν. «Βρέθηκε όγκος στο συκώτι του ποδοσφαιριστή Αμπιντάλ και θα χειρουργηθεί την ερχόμενη Παρασκευή. Πέρα από τις ευχές μας προς τον παίκτη, παρακαλούμε να σεβαστείτε την προσωπική του ζωή».

«Είναι το πιο σκληρό χτύπημα που έχουμε δεχτεί ποτέ. Η χειρότερη στιγμή που έχω ζήσει ποτέ σε αποδυτήρια». Ο Τσάβι μιλούσε για τη νεκρική σιγή που επικρατούσε στα ιδιαίτερα του «Καμπ Νου», ενώ οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης πλημμύριζαν με «διάσημες» ευχές για την ανάρρωση του συμπαθούς Γάλλου αμυντικού. Εκείνος έλεγε πάντα τα λιγότερα. Δέχτηκε στωϊκά την κατάστασή του και παρακίνησε τους συμπαίκτες του να κοιτάξουν μπροστά. «Πήγα στο γήπεδο και τους είπα να μην ανησυχούν για μένα. Το μόνο που θα γίνει είναι να μου αφαιρέσουν ένα κομμάτι από το συκώτι μου». Όλο εκείνο το διάστημα επέλεξε να το περάσει με την οικογένειά του, χαμένος από τα μίντια και απρόθυμος να μοιραστεί την ιστορία του.

«Δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς «γιατί σε μένα;». Φοβάσαι. Στην αρχή, υπάρχει μόνο φόβος. Όμως, μετά αποφασίζεις να δώσεις τη μάχη σου. Όλη σου τη ζωή παλεύεις. Παλεύεις στη γειτονιά, παλεύεις να βρεις δουλειά, παλεύεις να κερδίσεις τη θέση σου στην ομάδα, να την κρατήσει, να κερδίσεις τίτλους. Δεν τα παρατάς σε κάτι τόσο δύσκολο. Δεν ήταν εύκολο, ιδιαίτερα για την οικογένειά μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν μαθαίνεις τέτοια νέα, είναι η οικογένειά σου, τα παιδιά σου. Δε θες να τους αφήσεις πίσω».

Η εγχείρηση επισπεύθηκε. Μπήκε στο χειρουργείο Πέμπτη αντί για Παρασκευή, γεγονός που σήκωσε θύελλα φημών και κακόγουστων αστείων. «Ο γιατρός μού είπε ότι θα με χειρουργήσει την επόμενη εβδομάδα. Εγώ του είπα «όχι. Το χειρουργείο θα γίνει αύριο». Δεν ήθελα χρόνο να το σκέφτομαι». Βγήκε από το χειρουργείο υγιής. «Μετά από όσα μου έχουν συμβεί, βλέπω τη ζωή μου διαφορετικά. Χαλαρώνω περισσότερη ώρα κάθε μέρα, ιδιαίτερα με τα παιδιά μου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, γι’ αυτό είναι σημαντικό να απολαμβάνεις κάθε στιγμή».

Οι στιγμές που τον περίμεναν να απολαύσει έμοιαζαν ως μια αντίστροφη παράσταση όσων είχε περάσει το προηγούμενο διάστημα. Όταν μέρα με τη μέρα τα νέα γίνονταν χειρότερα για εκείνον... Αγώνα με τον αγώνα, οι στιγμές του και οι εμπειρίες του θα κορυφώνονταν. Το «Ánimo Abidal», που φορούσαν οι παίκτες της Ρεάλ και της Λυών πριν το μεταξύ τους αγώνα για το Champions League και το χειροκρότημα για ολόκληρο το 22ο λεπτό (σ.σ. αριθμός της φανέλας του) στον αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Χετάφε, θα αποδεικνυόταν το λιγότερο. Στις 3 Μαΐου, κόντρα στα προγνωστικά και στις εικασίες, ο Έρικ Αμπιντάλ θα επέστρεφε στους αγωνιστικούς χώρους.

Μπήκε στις καθυστερήσεις του ημιτελικού με τη Ρεάλ στη θέση του Κάρλες Πουγιόλ. Τα δύο λεπτά που αγωνίστηκε έμοιαζαν με αιωνιότητα... «Ήταν από τις πιο έντονες στιγμές της καριέρας μου. Εκείνη την ημέρα ένιωθα σα να σκόραρα. Δεν έπαιξα πολύ, αλλά ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο για μένα». Η επόμενη στιγμή, θα ερχόταν 25 μέρες μετά. Ο Γάλλος αμυντικός είχε χάσει τον τελικό του Champions League το 2009, λόγω της άδικης αποβολής του στον ημιτελικό με την Τσέλσι. Τα προγνωστικά ήταν εναντίον του και το 2011.

Στις 28 Μαΐου του 2011 επέστρεφε στο Λονδίνο. «Θυμάμαι τα λόγια του γιατρού μόλις ξύπνησα από την αναισθησία. «Αγαπημένε μου Έρικ, θα τα πούμε στο Γουέμπλεϊ. Εγώ θα είμαι εκεί και το ξέρω πως θα είσαι κι εσύ». Πίστεψα ότι είναι τρελός». Ο Δόκτορας Έρικ Φουστέρ αποδείχθηκε σοφός. Ο Αμπιντάλ ήταν βασικός στα 90 λεπτά του αγώνα, αλλά ήταν και κάτι παραπάνω. Ήταν αρχηγός! Ο Τσάβι Ερνάντεζ και ο Αντρές Ινιέστα δεν ενδιαφέρθηκαν για τη φωτογραφία τους στο επιβλητικό μουσείο της Μπαρτσελόνα. Έδωσαν το περιβραχιόνιο στον Ερίκ Αμπιντάλ κι εκείνος σήκωσε το τρόπαιο του Champions League.

«Δεν ήξερα ότι θα παίξω. Όταν άκουσα το όνομά μου από τον Γκουαρντιόλα, έπαθα σοκ. Μόνο εγώ. Όλοι οι άλλοι έμοιαζαν να το γνωρίζουν. Πήγα στον Πουγιόλ και τον ρώτησα γιατί δεν παίζει. Με κοίταξε και μου είπε: «Δεν έχω εγώ σημασία τώρα. Εσύ μετράς! Καταλαβαίνεις τι αρχηγό έχουμε? Είναι τελικός του Champions League και δεν τον νοιάζει ότι δεν θα παίξει. Αυτή είναι η Μπαρτσελόνα. Και μετά μου έδωσαν να σηκώσω το τρόπαιο... Ούτε που καταλάβαινα τι γινόταν. Έχεις ιδέα? Είχα καρκίνο, έκανα εγχείρηση, έπαιξα στον τελικό του Champions League, σήκωσα το τρόπαιο, μέσα σε τρεις μήνες. Τι παραπάνω να ζητήσω;».

Το 2012, το κακό επέστρεψε… Σα νέο χτύπημα της μοίρας, η ημερομηνία ήταν και πάλι 15 Μαρτίου. Αυτή τη φορά, ο Έρικ Αμπιντάλ χρειαζόταν μεταμόσχευση ήπατος. Ο Ντάνι Άλβες προσφέρθηκε να του δώσει το δικό του, ο Γάλλος αμυντικός αρνήθηκε. Στις 10 Απριλίου υπεβλήθη στην επέμβαση και αυτή τη φορά έβαζε σε προτεραιότητα τη ζωή του. Δεν σκεφτόταν το ποδόσφαιρο, όμως σταδιακά αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε χωρίς τη δουλειά που είχε μάθει να κάνει σε όλη του τη ζωή. Ξεκίνησε να προπονείται τον Οκτώβριο και έκλεισε τη χρονιά φορώντας και πάλι τη φανέλα της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα. Έστω κι αν αυτή τη φορά ήταν για το τελευταίο χειροκρότημα.

Γυναικεία υπόθεση…

Στο σπίτι τα πράγματα αλλάζουν. Ο γεμάτος ενέργεια και αυτοπεποίθηση Ερίκ, περνάει σε ρόλο παρατηρητή. «Στο σπίτι με τέσσερις γυναίκες δεν είμαι τρελός για να μιλάω!!!», έχει πει αυτοσαρκαζόμενος. Η γυναίκα του Χαγιέτ Κεμπίρ ήταν φίλη του από τα παιδικά τους χρόνια, όταν μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά. Ερωτεύτηκαν σε μια πτήση προς το Μονακό και παντρεύτηκαν το 2007. Ο Ερίκ Αμπιντάλ ασπάστηκε το Ισλάμ για χάρη της Αλγερινής συζύγου του και δηλώνει περήφανος που «ακολουθώ μια θρησκεία που διδάσκει την ειρήνη». Η μητέρα του, παρότι Καθολική, δεν προέβαλε αντιστάσεις. «Μου είπε πως το σημαντικό είναι να είμαι καλός άνθρωπος, να προσεύχομαι κάθε μέρα και να θυμάμαι πως ο Θεός έχει τις απαντήσεις».

Ο Έρικ με την Χαγιέτ έχουν τρεις κόρες, την Μελιάνα, την Καμέλια και την Λέινα δέκα, οκτώ και πέντε χρονών αντίστοιχα. Ο Αμπιντάλ στην Μπαρτσελόνα έγινε φίλος με τον Γιάγια Τουρέ, με τον Σεϊντού Κεϊτά, ενώ τον συνδέει δυνατή φιλία με τον Φρανκ Ριμπερί. Η κοινή τους ιστορία να περάσουν από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στο επαγγελματικό, ο ισλαμισμός και η καταγωγή των γυναικών τους ήταν στοιχεία που τους έφεραν πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο πως αγαπημένος του ποδοσφαιριστής είναι ο Ζιντάν. Στην Εθνική Γαλλίας είναι από τους παρεξηγημένους παίκτες, κυρίως γιατί ουδέποτε τραγουδάει τον Εθνικό ύμνο. «Εκπροσωπώ τη Γαλλία και είμαι περήφανος γι’ αυτό, όμως δεν νιώθω πως αυτό το τραγούδι με αντιπροσωπεύει» απαντάει στις κατηγορίες.

Σαν άνθρωπος συνηθίζει να λέει πως είναι χαμηλών τόνων. Δεν βγαίνει απ’ το σπίτι, παρά μόνο για την προπόνηση. Σε νεαρότερη ηλικία, ονειρευόταν απλές δουλειές. Ήθελε να γίνει μπογιατζής και, μάλιστα, βάφει μόνος του το σπίτι του. Ήταν ένα χόμπι που ασκούσε και στη Γαλλία, όπου είχε φτιάξει την κουζίνα του γιατρού της Λυών. «Πλήρωναν τη μπογιά, μου έκαναν το τραπέζι και ήμασταν εντάξει. Το είπαμε ξανά. Όπου μπορείς να βοηθήσεις, βοηθάς».

Αυτή ήταν η συμβουλή και η αρχή που του έδωσε η μητέρα του. «Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να βοηθάς τους άλλους. Αν δεις κάποιον στο δρόμο και δεν είναι καλά πρέπει – αν μπορείς – να τον βοηθήσεις». Και δεν άλλαξε ούτε όταν στην κορυφή της Ευρώπης με την Μπαρτσελόνα ... «Είμαι διάσημος, παίζω στον καλύτερο σύλλογο, αλλά αν θες βοήθεια να βάψεις το σαλόνι σου, θα έρθω και θα το κάνω με όλη μου την καρδιά. Και θα είμαι περήφανος να κάνω αυτή τη δουλειά για σένα». Έτοιμος για μερεμέτια…