Τάνγκο με τον Σέρχιο Ρομέρο

Ο φρουρός της… Βραζιλίας!

Μια συνηθισμένη ημέρα στην Αργεντινή… Οι πιτσιρικάδες θα έβλεπαν «O ‘Globo» στην τηλεόραση, θα χάζευαν με τον Σόκρατες και τον Ζίκο και αν τυχόν διψούσαν θα άνοιγαν το ψυγείο να πιουν ένα γκουαρανά! Εντάξει, ίσως όχι και τόσο συνηθισμένη στη νότια πλευρά της Λατινικής Αμερικής, όμως ήταν το τίμημα που θα πλήρωνε ο Ραμόν Ρομέρο για την καριέρα που είχε επιλέξει. Στρατιωτικός στο επάγγελμα, γνώρισε τη γυναίκα του χάρη στην πρώτη του μετάθεση στο Τσουμπούτ, όμως είδε την οικογένειά του να μεγαλώνει με βραζιλιάνικο τρόπο λόγω της εγκατάστασής του στο Μπερνάντο ντε Ιριγογιέν, μια μικρή πόλη αντικριστή της Βραζιλίας. Εκεί τον είχε στείλει το καθήκον για να προασπίζει τα σύνορα, εκεί έζησαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους με την Μπέτι, εκεί γεννήθηκαν τα τέσσερα αγόρια τους.

Ο Σέρχιο Χερμάν ήταν ο μικρότερος. Βενιαμίν σε ηλικία και σε μέγεθος εξ ου και το «μικροσκοπικός» που θα τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή. Ο Σέρχιο, βέβαια, ο οποίος γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1987, είναι μόνο κατά συνθήκη μικροσκοπικός, αφού έχει ύψος 1μ.92. Μπροστά, όμως, στα 2μ.08 του Ντιέγκο, το 1μ.93 του Όσκαρ και το 1μ.95 του Μάρκος είχε λόγους να αισθάνεται μειονεκτικά. Ομάδα μπάσκετ, θα σκεφτόταν πρόχειρα κάποιος και δεν θα απείχε από την πραγματικότητα. Ο Ραμόν λάτρευε να παρακολουθεί μπάσκετ και τα τέσσερα αγόρια του θα περνούσαν από ένα φεγγάρι κάποια μέχρι μια ζωή κάποια άλλα, με την πορτοκαλί μπάλα.

Ο Σέρχιο δε θα ξέφευγε του κανόνα. Έστω κι αν το πρώτο του χόμπι σε παιδική ηλικία ήταν να ποτίζει το γρασίδι, όταν το έβλεπε ξηρό. Ήταν τότε πολύ μικρός για να ξέρει πως η… ξηρασία στην πατρίδα του έκανε την οικογένειά του να σκέφτεται ακόμα και τη μετανάστευση στη διπλανή Βραζιλία προκειμένου να έχουν τα παιδιά ένα καλύτερο μέλλον. Άντ’ αυτού ήρθε η συνταξιοδότηση του Ραμόν και μια ακόμα μετακόμιση σε μια ακόμα ιδιαίτερη πόλη. Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα νότια και προς τα ανατολικά. Δίπλα στη θάλασσα, κοντά στην περιοχή που οι γονείς του γνωρίστηκαν, κοντά στη γιαγιά του και σε ένα λιμάνι που οι πιο ισχυροί άνεμοι έχουν καταγραφεί είναι 107 χιλιόμετρα την ώρα. Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι γνωστή ως η πόλη των
ανέμων.

Με τη μπάλα στα… χέρια!

- «Πιστεύω ότι ο Σέρχιο θα ήταν καλύτερος απ’ όλους μας, αν είχε αφοσιωθεί στο μπάσκετ»…

- «Όχι, όχι, λες ψέματα. Γι’ αυτό και διάλεξα άλλη καριέρα».

- «Λέω την αλήθεια».

Ίσως κανείς στην οικογένεια να μην ξέρει ποια είναι η αλήθεια. Ο Ντιέγκο Ρομέρο ήταν εκείνος που ξεκίνησε με διαφορετικά όνειρα. «Ήθελα να γίνω τερματοφύλακας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο στόχος μου ήταν να παίξω στην Εθνική και στην Μπόκα. Μετά, θα πήγαινα για μερικά χρόνια στην Ευρώπη και θα επέστρεφα στην Μπόκα. Θα γινόμουν ο καλύτερος». Ο 32χρονος Ντιέγκο δεν έγινε ποτέ ποδοσφαιριστής. Πήγε σε κολέγιο στην Αμερική – χωρίς να ξέρει λέξη αγγλικά – και αν δεν είχε υποστεί δύο φορές ρήξη συνδέσμων στο γόνατό του, ίσως και να είχε ακολουθήσει την πορεία άλλων, διάσημων συμπατριωτών του στο μπάσκετ. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να έπαιζε στο Σαν Αντόνιο.

«Είμαστε όλοι περήφανοι για τον Σέρχιο. Πάντα πίστευα πως όχι μόνο είναι ο καλύτερος Αργεντινός γκολκίπερ, αλλά και ο καλύτερος στον κόσμο. Κι όμως, πάνω απ’ όλα είναι σπουδαίος ως αδελφός και άνθρωπος». Το φετινό καλοκαίρι είναι ιδιαίτερο για τα δύο αδέλφια που παρέμειναν με τα χρόνια στο χώρο του αθλητισμού. Ο Ρομέρο απασχολεί όλο τον πλανήτη με τις εμφανίσεις του στο μουντιάλ, όμως ο Ντιέγκο ετοιμάζεται για το δικό του, αφού είναι στην προεπιλογή του Χούλιο Λάμας για το Μουντομπάσκετ του Σεπτεμβρίου.

«Ήμουν στην ομοσπονδία κι έπεσε στα χέρια μου ένα χαρτί με τρεις λίστες. Μία για το μουντιάλ, μία για το South American Tour και μία για το Μουντομπάσκετ. Είδα το όνομα του αδελφού μου. Έπαθα σοκ, επειδή δεν είχα ακούσει τίποτα. Ήμουν τόσο χαρούμενος που ξέχασα να τον πάρω τηλέφωνο». Η σχέση των δύο ήταν πάντα ιδιαίτερα… Ο Ντιέγκο ήταν, άλλωστε, το πρώτο πρότυπο για τον Σέρχιο. «Είδα τον αδελφό μου να προπονείται και αποφάσισα ότι αυτό θέλω κι εγώ».

Και αυτό έκανε… Στα δέκα του χρόνια τον ανακάλυψε η «CAI Patagonia», όπου πήγαινε σε εσωτερικό σχολείο και ταυτόχρονα προπονούταν. Ακόμα και στην εφηβεία, όμως, δεν είχε τελειώσει με το μπάσκετ ή για να ακριβολογούμε δεν είχε τελειώσει το μπάσκετ με εκείνον. Ο Ενρίκε Τολκαχιέρ, νυν γενικός διευθυντής της ομοσπονδίας μπάσκετ στην Αργεντινή και τότε προπονητής της Χιμνάσια Κομοντόρο Ριβανταρία, έψαχνε για νέα ταλέντα. Ο Σέρχιο ήταν 16 ετών και το όνομά του σημειωμένο λόγω του αδελφού του. «Γνωρίζαμε ότι είναι ψηλός και πως έπαιζε και μπάσκετ στο γυμνάσιο. Οι συστάσεις που είχαμε για εκείνον παρέμεναν καλές. Συναντήθηκα με τον πατέρα του και του πρότεινα να έρθει ο Σέρχιο στην ομάδα».

Τα νέα έφτασαν στο Μπουένος Άιρες, όπου βρισκόταν εκείνη την εποχή ο μικρός. «Ήμουν μακριά από την οικογένειά μου τόσους μήνες και μου έλειπαν. Η πρόταση με έκανε να αναρωτιέμαι τι ήταν καλύτερο για μένα. Το είπα στον πατέρα μου και με συμβούλεψε τα στο σκεφτώ καλά. Μου θύμισε πως έχω, ήδη, κάνει κάποια πράγματα στο ποδόσφαιρο και αυτό ήταν που με έκανε να απορρίψω την πρόταση». Το κεφάλαιο μπάσκετ – το οποίο λέγεται πως παρά τις τίμιες συμβουλές ήταν εκείνο που ήθελε ο μπαμπάς – έκλεισε οριστικά. Το ποδοσφαιρικό παρέμενε ανοικτό.

Αμούστακος… Ευρωπαίος!

Η επιδεξιότητα που είχε αποκτήσει με τη μπάλα στα χέρια, αποτέλεσε σπουδαίο προσόν για την εξέλιξή του ως τερματοφύλακας. Μια φίλη της μητέρας του ήταν η πρώτη του τον έβαλε σε πραγματικό αγώνα να παίξει κάτω από τα δοκάρια κι εκεί τον είδαν οι εκπρόσωποι του αθλητικού σχολείου και τον πήραν κοντά τους. Εκεί θα έμενε για πέντε χρόνια… «Στη CAI πέρασα την περισσότερη από την παιδική μου ηλικία, τόσο προσωπικά όσο και ποδοσφαιρικά. Έμαθα σπουδαία πράγματα και πάντα θα θυμάμαι ότι μου έλεγαν ή μου έδειχναν ότι έχω δυνατότητες». Η άσημη ομάδα της περιοχής του ταξίδεψε το 2003 για την πρωτεύουσα της Αργεντινής. Θα αντιμετώπιζε την Ρασίνγκ Κλουμπ και ο θρύλος θέλει την ομάδα του Μπουένος Άιρες να του προτείνει συμβόλαιο αμέσως μετά το τέλος του αγώνα.

«Μικρέ πάρε τα ρούχα σου, τα γάντια σου κι έλα στο γήπεδο γιατί μας λείπει τερματοφύλακας», του είπε ο Γκιγιέρμο Ριβαρόλα που εκείνη την εποχή τελείωνε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής και την ξεκινούσε ως προπονητής στη Ρασίνγκ. Η μητέρα του Σέρχιο Ρομέρο ήταν αντίθετη. Ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον ώθησε να πάρει την απόφαση και ο 16χρονος θα μετακόμισε μόνιμα 1.800 χλμ. μακριά από την οικογένειά του. Δε θα του έβγαινε σε κακό. Το 2005 συμμετείχε πρώτη φορά σε αποστολή, το 2006 υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο, στις 11 Φεβρουαρίου του 2007 έκανε ντεμπούτο και με μόλις πέντε συμμετοχές στο αργεντίνικο πρωτάθλημα πήρε μεταγραφή για την Ευρώπη!

Το Κόπα Αμέρικα κάτω των 20 ετών που είχε διεξαχθεί στις αρχές του έτους ήταν εκείνο που έστειλε το όνομά του στη γηραιά ήπειρο και ο Λουίς Φαν Γκάαλ άλλο που δεν ήθελε. Η Άλκμααρ θα πλήρωνε 1,5 εκ. ευρώ για την απόκτηση του 80% των δικαιωμάτων του από τη Ρασίνγκ και ο Σέρχιο θα ετοιμαζόταν για ακόμα μεγαλύτερο ταξίδι. Ο Ρομέρο ήταν ταυτόχρονα ενθουσιασμένος για την πρόκληση, αλλά και επιφυλακτικός αφού θα ήθελε να μείνει λίγο ακόμα στην Αργεντινή. Ο Ολλανδός τεχνικός, αντιθέτως, ήταν ικανοποιημένος. Δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα τον έβρισκε εφτά χρόνια αργότερα.

Το πρώτο διάστημα στην Ολλανδία θα ήταν δύσκολο τόσο από την πλευρά της προσαρμογής, όσο φυσικά και την αγωνιστική. Ο Ρομέρο έπρεπε να περιμένει τη σειρά του, να μείνει περίπου οκτώ μήνες στον πάγκο, να ξεπεράσει την υπέρμετρη επιθυμία του που τον οδηγούσε το πρώτο διάστημα σε συνεχόμενα λάθη, προκειμένου να δείξει την αξία του. Σε όλες τις δυσκολίες είχε δίπλα του τη γυναίκα του, σε μια σχέση η οποία παρά την έξωθεν μαρτυρία εξελίχθηκε διαφορετική από τα τετριμμένα. Η Ελιάνα Γκουέρσιο έκανε καριέρα ως μοντέλο και showgirl στην Αργεντινή και είναι 15 χρόνια μεγαλύτερη του Ρομέρο. Όμως παντρεύτηκαν το 2008, τα παράτησε όλα για να είναι μαζί του στην Ολλανδία και πλέον στην οικογένειά υπάρχει και η 4χρονή Γιασμίν.

Το ταξίδι του ζευγαριού δεν είχε μόνο έναν προορισμό. Ακολούθησε η Ιταλία, με την Σαμπντόρια να πληρώνει 3,5 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει και τον Ιανουάριο το Μονακό όπου έπαιξε ως δανεικός. Το τελευταίο λίγο έλειψε να του κοστίσει τη θέση του στην Εθνική, με την οποία ήταν βασικός και στο μουντιάλ του 2010. «Προπονήθηκα πολύ σκληρά στο Μονακό και ο Ρανιέρι επέμενε να μην με ξεκινάει βασικό. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Μπορεί να έπαιξα μόλις δέκα ματς σε όλη τη σεζόν, όμως χάρη στο Θεό, τους συμπαίκτες μου και τον προπονητή, είμαι εδώ δυνατός και έτοιμος σε κάθε ματς».

Και χάρη σε εκείνον, είναι και η Αργεντινή εδώ. Στον τελικό…