Χτυποκάρδια στο θρανίο

Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων του 1988 ήταν από τα πρώτα διεθνή τουρνουά που κάλυψα στην, ας πούμε, καριέρα μου. Εξ αποστάσεως βέβαια και από την τηλεόραση: το ταξίδι στη Γιουγκοσλαβία ήταν τότε δύσκολο και η επικοινωνία ακόμη δυσκολότερη.

Τα τηλεφωνήματα γίνονταν μέσω operator του ΟΤΕ, τα δε φαξ έφευγαν μόνο με προσευχές στον θεό της τεχνολογίας. Η διοργάνωση έγινε σε μία πόλη που τότε λεγόταν Τίτοβ Βρμπας («η Ιτιά του Τίτο») και σήμερα σκέτο Βρμπας. Ιτιά ιτιά, λουλουδιασμένη.

Στη λουλουδιασμένη Εθνική Εφήβων της Ελλάδας έπαιζαν τότε μεταξύ άλλων –με προπονητές τους Ορέστη Αγγελίδη, Κώστα Πετρόπουλο- ο Νάσος Γαλακτερός, ο Άγγελος Κορωνιός, ο Ντίνος Αγγελίδης, ο Δημήτρης Ποδαράς, ο Αχιλλέας Δεμέναγας, ο Γιάννης Μυλωνάς, ο Κώστας Μωραΐτης και ο Δημήτρης Αβδάλας.

Η ελληνική ομάδα έχασε στον συναρπαστικό ημιτελικό από τη Ιταλία με 108-104 παρά τους 39 πόντους του υπερηχητικού Γαλακτερού και έμεινε 4η, αφού παραδόθηκε κατά κράτος στους Τσεχοσλοβάκους στον μικρό τελικό. Οι μικροί τελικοί δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας.

Δημήτρης Αβδάλας. Έχω καλύψει διοργάνωση όπου αγωνιζόταν ο πατέρας σημερινού μπασκετμπολίστα του Παναθηναϊκού. Όχι απλά έφηβος, αλλά …παις, ετών 17!

Αυτός, όχι εγώ. Ξαφνικά αισθάνομαι γεροντάκι και με ταλαιπωρούν τα αρθριτικά μου.

Ο πατήρ Αβδάλας ήταν ένας καλός φόργουορντ με μπόι λίγο πάνω από 2 μέτρα, παιδί της όχι ακριβώς μπασκετομάνας Καλαμάτας (από τον Ποσειδώνα). Με γερό κορμί, σαν αξιόλογο σουτ και οξυδέρκεια στο παιχνίδι του. Και καλό παλικάρι.

Δεν προχώρησε όσο περίμεναν οι άνθρωποι που τον ανακάλυψαν, ίσως επειδή τα κρίσιμα χρόνια της καριέρας του συνέπεσαν με το άνοιγμα των συνόρων και το πρώτο κύμα ξενομανίας, ενώ ο ίδιος παραήταν παίκτης ομάδας.

Ο κραταιός Άρης τον στρατολόγησε μικρό, μετά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων του 1988 στην Καστοριά, τον πήρε μαζί του στο φάιναλ-φορ του Μονάχου μερικούς μήνες αργότερα, αλλά δεν του έδωσε χρόνο συμμετοχής.

Τα περισσότερα χρόνια του, ο Δημήτρης Αβδάλας τα πέρασε στον Σπόρτιγκ, όπου έπαιξε καλό μπάσκετ, φόρεσε το αόρατο περιβραχιόνιο του αρχηγού και έγινε μία ταπεινή σημαία της ομάδας.

Έπαιξε στη Μεσογειακή ομάδα του 1993 στη Γαλλία, αλλά δεν πέρασε ποτέ τις πύλες της Εθνικής Ανδρών. Αν θυμάμαι καλά, τον φώναζαν «Άμπντι». Πρέπει να πρόφερα το όνομά του αμέτρητες φορές στις τηλεοπτικές περιγραφές μου.

Ο Νεοκλής Αβδάλας δεν είναι μπασκετμπολίστας. Δεν υπάρχουν μπασκετμπολίστες 15 ετών, εκτός αν μιλάμε για τον Κούκοτς ή για τον Ντίβατς ή για τον Ντόντσιτς.

Ο γιος του Δημήτρη είναι ακόμη μαθητής. Του θρανίου, της ζωής, αλλά και του μπάσκετ.

Είναι φυσιολογικό να φουσκώσει λίγο το μυαλουδάκι του διαβάζοντας τους επαίνους, τις συγκρίσεις και τα οράματα των οπαδογράφων, αλλα ευτυχώς υπάρχει στο σπίτι ο κατάλληλος άνθρωπος για να το ξεφουσκώσει.

Υπάρχουν φυσικά και πατεράδες αλλοπαρμένοι, σε όλα τα σπορ προεξάρχοντος του μπάσκετ (στον Παναθηναϊκό καταλαβαίνουν ποιους εννοώ), αλλά δεν νομίζω ότι ο Δημήτρης Αβδάλας είναι τέτοιος.

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένα παιδί, ιδίως όταν μιλάμε για αθλητισμό, ιδίως όταν μιλάμε για Ελλάδα, είναι να αποθέσει όλα τα αυγά του στο ίδιο καλάθι. Ειδικά αυτό το καλάθι, του μπάσκετ, έχει την κακή συνήθεια να τρυπάει και να μετατρέπει τα όνειρα σε ομελέτα.

Ο μικρός έχει τις προοπτικές για να μεγαλώσει. Διαθέτει το κορμί, το ταλέντο, τη νοημοσύνη, απ’ όσο ξέρω και την εργατικότητα. Αλλιώς δεν θα έφτανε να παίζει στην ανδρική ομάδα του Παναθηναϊκού, 15 Μαΐων ζωής και μερικών εβδομάδων Λυκείου.

Για πολλά παιδιά, βεβαίως, σε ηλικία τρυφερή ή λιγότερο τρυφερή, οι «αιώνιοι» είναι το λάθος φυτώριο. Ποτισμένο με τοξικό λίπασμα και δηλητήριο, αλλά και άγονο, αφού ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός απαιτούν νίκες και τρόπαια εδώ και τώρα.

Δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν έναν πιτσιρικά, όπως ο Αβδάλας ή ο Μαντζούκας. Το πρόβλημα το έζησε στο πετσί του ο Δημήτρης Αβδάλας, όταν πέρασε και δεν ακούμπησε από τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη και του Ιωαννίδη.

Για άλλους, πάλι, αποδείχθηκε πιο ωφέλιμο να προπονούνται κόντρα στον Σπανούλη ή στον Διαμαντίδη, παρά να έχουν χρόνο συμμετοχής σε μικρές ομάδες.

Στις προπονήσεις του Παναθηναϊκού, ο αμούστακος Νεοκλής υποχρεώνεται εκών άκων να μαρκάρει τον Παπαπέτρου, έναν φόργουορντ σχεδόν επιπέδου ΝΒΑ. Ο πατέρας του μάρκαρε τον Σούμποτιτς ή τον Φιλίππου.

Το ελληνικό μπάσκετ, σχεδόν διαλυμένο πλέον και ας βαυκαλιζόμαστε το αντίθετο όταν μας πιάνει κρίση αισιοδοξίας, έχει ανάγκη από νέα φυντάνια.

Πρέπει, ωστόσο, η πρόοδος να είναι ομαλή και όχι φορτωμένη με υπερβολικές προσδοκίες. Σταδιακή και όχι σπασμωδική. Με ευθύνες, αλλά και με στοργή.

Ο νεανίας Νεοκλής γαλουχείται σε ρυθμούς πρωταθλητισμού –και θα κληθεί να σηκώσει βάρος στις μικρές εθνικές ομάδες- αλλά έχει κοντά του και τον φάρο ταπεινοφροσύνης και ομαδικότητας που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης.

Οι προδιαγραφές για ταχύρρυθμη εκπαίδευση υπάρχουν και ο Δημήτρης Πρίφτης δεν είναι χαζός, να συμπεριλαμβάνει ένα παιδί στη δωδεκάδα ολόκληρου Παναθηναϊκού σε αγώνες που (όπως αποδείχθηκε στο Αλεξάνδρειο) μπορεί και να χαθούν.

Εάν μιλάμε για το μπάσκετ μας, προέχει να βγει ο Λευτέρης Μαντζούκας, που έκλεισε τα 18. Ο Νίκος Χουγκάζ, ετών 20. Ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, που βαδίζει στα 21.

Οι δίδυμοι Καλαϊτζάκηδες, γεννημένοι τον Φεβρουάριο του 1999. Οι Αρσενόπουλοι (2000) και οι Καράμπελες (2001) και οι Νικολαΐδηδες (2002). Οι Λουντζαίοι (1998) και οι Μουράτοι (1997).

Ακόμα και οι σημερινοί 25άρηδες, σαν τον Κώστα Αντετοκούνμπο. Ή μήπως έχει φτάσει στο ταβάνι του ο 24χρονος Παπαγιάννης; Τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, που έπαιξε με τους Άνδρες στο Προολυμπιακό του 2016 σε ηλικία 19 ετών, τον θυμάται κανείς;

Προσωπικά περιμένω να ακόμα να «βγουν» και να δικαιώσουν παλιές προσδοκίες μέχρι και κάποιοι που αγγίζουν τα 30 όπως ο Χρυσικόπουλος (1992) ή τα έκλεισαν όπως ο Κατσίβελης (1991).

Ας μη βιαζόμαστε με τον Νεοκλή Αβδάλα, γιατί θα του κάνουμε ζημιά. Είναι ακόμη μικρούλης και ψηλώνει. Ακόμα και το ωραίο σουτάκι του μπορεί να χαλάσει όσο μακραίνουν τα άκρα, όπως χάλασε του Γιάννη όταν από τα 2 μέτρα εκτοξεύτηκε στα «εφτά πόδια».

Πάνω απ’ όλα, ας μη βιάζεται ο ίδιος ο Νεοκλής. Όσο και αν ακούγεται απίστευτο και αδιανόητο, για εμάς τους γκριζαλέους, ο Αβδάλας τζούνιορ ήταν αγέννητος τη μέρα που o Διαμαντίδης έριξε νοκ-άουτ στο Βεολιγράδι (2005). Αγέννητος!

Α-γ-έ-ν-ν-η-τ-ο-ς!

Εμείς χορεύαμε στα Βελιγράδια και στις Σαϊτάμες με μετάλλια στο στήθος και ένας νυν παίκτης της ανδρικής ομάδας του Παναθηναϊκού δεν ήταν παρά μία απλή λάμψη στα μάτια των γονιών του. Πώς είναι δυνατόν, μου λέτε;

Το μόνο «πρέπει» στην ηλικία του, είναι: «Πρέπει να διαβάζει και τα μαθήματά του». Θα του κάνει καλό και στο μπάσκετ, η παιδεία. Και στην κοινωνία, πάνω απ’ όλα.

Η ελληνική σχολή, άλλωστε, θέλει τους μπασκετμπολίστες –πάνω απ’ όλα- καλούς πολίτες. Μέσα από το «εμείς» αναδεικνύει το «εγώ». Τι λέτε κι εσείς, κύριε Διαμαντίδη;