Στρακαστρούκες και κανόνια

Δεν περίμενα ομολογώ ότι θα έγραφα την παρακάτω φράση, αλλά νομίζω ότι, τηρουμένων των αναλογιών και με διασταλτική ερμηνεία, καθρεφτίζει ανάγλυφα όσα έγιναν στον δεύτερο τελικό: ο Ντόρσεϊ νίκησε τον Μποχωρίδη.

Οι δύο γκαρντ, που θα μπορούσαν να είναι ακόμα και συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα (π.χ. του περυσινού Προολυμπιακού) καυγάδισαν δημόσια στη διάρκεια του πρώτου αγώνα και αμέσως μετά, πυροδοτώντας μέχρι ενός σημείου την ήδη τοξική ατμόσφαιρα.

Ήταν, όμως, περισσότερο στρακαστρούκα παρά κανονιά αυτό που τάραξε τη νηνεμία. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να φέρει τους τελικούς στα μέτρα του με κολοκοτρωνέικα κόλπα και με μαγγανείες, αλλά τα τρικ έχουν ημερομηνία λήξης όταν βρίσκονται αντιμέτωπα με υψηλό δείκτη ποιότητας και ετοιμότητας.

Ουσιαστικά, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε τέσσερα λεπτά για να τουμπάρει μία συνθήκη που υπό άλλες συνθήκες θα γινόταν μέγγενη. Η ίδια ομάδα που έμοιαζε ανήμπορη να σημαδέψει τον γιαλό με βότσαλο έγινε αίφνης καλολαδωμένη μηχανή, αυτόφωτη και αυτάρκης.

Όση ώρα και αν έπαιζαν οι ομάδες στο δεύτερο ημίχρονο, δεν θα άλλαζε το αποτέλεσμα. Στον Παναθηναϊκό έμεινε για σουβενίρ η απόλυτη κυριαρχία του πρώτου μέρους, αλλά και η πεποίθηση ότι 20 λεπτά υπερπροσπάθειας και ανταρτοπόλεμου δεν αρκούν για να νικηθεί η 4η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Ούτε μπορούν οι αγριοφωνάρες της εξέδρας να στείλουν τη μπάλα στο καλάθι και να βάλουν τρικλοποδιά στον αντίπαλο.

Επιστρέφοντας σε αυτό που έγραφα στο ξεκίνημα, ήταν γραφτό να σφραγιστεί το play by play του αγώνα από το αυτόγραφο των δύο παικτών που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των φανατικών μέσα στο τριήμερο. Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, η λεπτομέρεια που στέρησε από τους «πράσινους» το μέταλλό του ήταν η αποχώρηση του Μποχωρίδη με 4ο φάουλ στις αρχές του β’ ημιχρόνου.

Η συμμετοχή του Έλληνα γκαρντ στην αρχική πεντάδα ήταν μία σαφής ένδειξη ότι ο Παναθηναϊκός έβγαινε στο γήπεδο πρώτα για πόλεμο και μετά για μπάσκετ. Και πράγματι, το μάτι γυάλιζε στο πρώτο μισό του αγώνα. Αυτό που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός, για να αφήσει πίσω του τον χλιαρό εαυτό του α’ ημιχρόνου, ήταν να βρει έναν «άνιωθο» παίκτη, που παίζει με κλειστά αυτιά και ακούει μόνο το ντέφι που χτυπάει μέσα στο κεφάλι του.

Τέτοιος είναι ο Τάιλερ Ντόρσεϊ. Θυμηθείτε αυτό που μου είπε στο Βελιγράδι, όταν τον ρώτησα από τι εξαρτάται η απόδοσή του στην πορεία ενός αγώνα. Τα πρώτα σουτ; Τα φάουλ; Οι φωνές του προπονητή; «Όχι», απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις ο Ελληνοαμερικανός. «Εγώ παίζω πάντοτε το ίδιο και δεν επηρεάζομαι από ό,τι συμβαίνει γύρω μου».

Ο Ντόρσεϊ φρόντισε να το αποδείξει σε έναν αγώνα από εκείνους που χαρίζουν νέα συμβόλαια και αυξημένους μισθούς. Όταν ξεκίνησε το κρεσέντο του, με ένα εύκολο σουτάκι από 5 μέτρα, το σκορ ήταν 48-35 και ο Παναθηναϊκός έτρεχε ολοταχώς προς το 1-1.

Τρία λεπτά αργότερα, ο Ντόρσεϊ μετρούσε 13 σχεδόν απανωτούς πόντους, το προβάδισμα των «πρασίνων» είχε εξανεμιστεί (48-50), ο προσωπικός φρουρός του (Μποχωρίδης) βρισκόταν στον πάγκο με 4 φάουλ και η πλάστιγγα των τελικών έγερνε προς Πειραιά μεριά.

Ο Δημήτρης Ιτούδης έβλεπε από τα ορεινά του ΟΑΚΑ τον Ντόρσεϊ και έτριβε τα χέρια του. Παρά την άξαφνη φιλολογία περί Ναζ Μήτρου-Λονγκ, η μοναδική θέση του «νατουραλιζέ» ανήκει στον Ντόρσεϊ, που γνωρίζει καλά τα κατατόπια και τους μελλοντικούς συμπαίκτες του στην Εθνική ομάδα.

Υποθέτω ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παρακολουθούσε τον αγώνα από κάποια τηλεόραση στο ΣΕΦ, όπου προπονείται. Και ανυπομονούσε για τον Σεπτέμβρη, που αναμένεται καυτός αλλά δυστυχώς αργεί.

Η επιστροφή των Ουόκαπ και Φαλ στην πεντάδα έβαλε το λίπασμα για το επιθετικό κρεσέντο του Ντόρσεϊ, ενώ η ρέντα του Ελληνοαμερικανού έκανε τη μπάλα πιο ελαφριά για τους συμπαίκτες του. Ο αόρατος στο πρώτο ημίχρονο και …λιγότερο «άνιωθος» προ της ευθύνης Βεζένκοφ έβαλε 16 πόντους μετά την ανάπαυλα και έχτισε το δικό του σερί, στο ξεκίνημα της δ’ περιόδου, μετά το 56-61, όταν ο Παναθηναϊκός πάσχιζε να τραβήξει τον μισοπνιγμένο από τα μαλλιά.

Το κλειδί, βεβαίως, ήταν η οχύρωση της ρακέτας, που έπαψε να θυμίζει το ξέφραγο αμπέλι του εναρκτήριου 20λέπτου. Η στατιστική του πρώτου ημιχρόνου ήταν καρφί στο μάτι μίας ομάδας με τα χαρακτηριστικά του Ολυμπιακού: 12/19 έναντι 3/19 δίποντα, 27 πόντοι του Παναθηναϊκού από το «ζωγραφιστό», χορός από επιθετικά ριμπάουντ (9) που γίνονταν καλάθια ή κερδισμένα φάουλ.

Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κερδίσει τέτοιο ματς χωρίς υπερβάσεις από Νέντοβιτς και Μέικον, όσο ιδρώτα και αν χύσουν ο Παπαπέτρου, ο Παπαγιάννης, ο Ουάιτ και ο Σαντ-Ρόος. Σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, όταν ξεχώρισαν οι αμνοί από τα ερίφια, ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε μόλις δύο αλλαγές: Σλούκας αντί Ουόκαπ στο 27ο λεπτό και ΜακΚίσικ αντί Παπανικολάου στο 34ο.

Οι Ντόρσεϊ, Βεζένκοφ και Φαλ έπαιξαν το 20λεπτο απνευστί. Ο Γιώργος Βόβορας μπορεί να είχε περισσότερες λύσεις, αλλά πολλές από αυτές έμοιαζαν βγαλμένες από ομάδα Εurocup ή έπαιζαν σαν να ανήκουν στο Eurocup.

Πλέον, ο Ολυμπιακός μετράει 6 συνεχόμενες νίκες επί του «αιωνίου αντιπάλου» του και το αφήνει όλο και πιο πίσω, σε αυτή την κούρσα που κάποτε κρινόταν με διαφορά στήθους στο φώτο φίνις. Κατά πάσα πιθανότητα, οι τελικοί θα ολοκληρωθούν με «σκούπα» την Παρασκευή και ο Πειραιάς θα πανηγυρίσει το πρώτο νταμπλ μετά από 25 χρόνια.

Είναι όμως τόσο μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες; Φοβάμαι ότι η αναζήτηση των ευθυνών για το διαφαινόμενο ναυάγιο του Παναθηναϊκού θα οδηγήσει σε κύκλο εσωστρέφειας, με παράπλευρες απώλειες και βαθιές πληγές.

Τα άδεια χέρια ακόμα και αυτός ο καλομαθημένος οργανισμός τα αντέχει, αλλά η θέα του εχθρού που ξεμακραίνει στον ορίζοντα με αυτό το 6-0 παραείναι ενοχλητική για να χωνευτεί γρήγορα και εύκολα.

* Παρακολουθήστε εδώ την έκτακτη εκπομπή του Gazzetta TV μετά το τέλος του δεύτερου τελικού, με ...όλα τα μωρά του μπασκετικού τμήματος στην πίστα! Το δικό μου σχόλιο θα το βρείτε μετά τα πρώτα 41 λεπτά.