Και ντιν και νταν τα καμπανάκια...

Η Εθνική μας είναι τυχερή, επειδή έχει καμπανάκια να χτυπάνε στα αυτιά της όποτε τα χρειάζεται. Πριν τον αγώνα με την Ουκρανία, που μπορούσε να δημιουργήσει κάθε λογής προβλήματα, ήρθαν οι απρόσμενες ήττες των Σλοβένων (από τη Βοσνία), των Τούρκων (από τα απομεινάρια της Γεωργίας) και των Ισπανών (από το Βέλγιο) για να υπενθυμίσουν ότι με τις φανέλες δεν νικάει κανένας κανέναν.

Και σήμερα, που όπως και να το κάνουμε εμφιλοχωρεί ένας κίνδυνος επανάπαυσης στις δάφνες, φρόντισαν οι γενναίοι Βέλγοι και οι δίχως Λάρκιν Τούρκοι, ακόμα και οι Μαυροβούνιοι με την επική αντεπίθεσή τους σε αφιλόξενο περιβάλλον, να αφυπνίσουν τους ελάχιστους αιθεροβάμονες του ελληνικού στρατοπέδου.

Η Γαλλία, η οποία στα δικά μου προγνωστικά είχε περίοπτη θέση στο βάθρο, διασώθηκε από θαύμα επιπέδου …Βελιγραδίου, την ίδια ώρα που στο Σανς Ελυζέ στήνονταν ικριώματα για τον Βενσάν Κολέ και τους παίκτες του. Η πρωταθλήτρια Σλοβενία, που για πολλούς μπορεί να πετύχει το «ριπίτ» εδώ στο Βερολίνο, είδε κι έπαθε για να ξεφορτωθεί τους γενναίους Βέλγους.

Η μοναδική ομάδα που με την απόδοσή της για ένα ημίχρονο αποτέλεσε σήμερα επιχείρημα υπέρ της μείωσης των ομάδων στο Ευρωμπάσκετ ήταν -δυστυχώς- το Μοντενέγκρο, που πάντως μπήκε στη διοργάνωση από το παράθυρο, αυτό που άνοιξε με την αποβολή της Ρωσίας.

Ακόμη και οι συμπατριώτες του φίλου μου του Πάσπαλι, όμως, το μάζεψαν το ματς, με εκκίνηση το -24 της ανάπαυλας, τίμησαν την παρουσία τους στο Βερολίνο και έδωσαν κάμποση τροφή για μελέτη στο dvd του αγώνα. Χωρίς τον Βούτσεβιτς βέβαια απέχουν από την καλούτσικη ομάδα που αντιμετώπισε η Εθνική μας στην πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ 2019 στην Κίνα.

Το «δυστυχώς», που έγραψα πιο πάνω για το Μαυροβούνιο, κολλάει στο αλλοπρόσαλλο καλεντάρι της διοργάνωσης. Οι Γερμανοί, που ούτως ή άλλως είχαν 26-27 παραπανίσιες ώρες ανασυγκρότησης και ξεκούρασης πριν τα προημιτελικά σε σχέση με την Ελλάδα (ή την Τσεχία), προκρίθηκαν χωρίς να ιδρώσουν πολύ, παρ’ όλο που ο -αδικημένος στον Παναθηναϊκό- Κέντρικ Πέρι τους ξεγύμνωσε στην δ’ περίοδο.

Δίχως αμφιβολία, ο τραυματισμός του Φραντς Βάγκνερ προκαλεί ζημιά στη χημεία της ομάδας του Γκόρντον Χέρμπερτ, αφού ο νεαρός άσος είναι ο ισορροπιστής της και κάνει σωστά όλες τις δουλειές. Ακόμα και σε αυτόν τον τομέα, το πρόσθετο 24ωρο είναι ανεκτίμητο δώρο για τους Γερμανούς.

Η Εθνική μας, πάλι, έχει μπροστά της έναν μικρό πόλεμο απέναντι στους Τσέχους, που, αν δεν το προσέξατε, είναι η κορυφαία ομάδα του Ευρωμπάσκετ στις ασίστ, κορυφαία και σε ευστοχία σε τρίποντα (αν και σε σχετικά λίγες προσπάθειες). Επιπρόσθετα, μας πήρε τον αέρα πέρυσι στη Βικτόρια και θυμάται την αναμέτρηση του ’19 στη Σεντζέν ως νίκη, άσχετα αν ηττήθηκε πολλά με λίγα.

Ξέρω, ξέρω, «έλα μωρέ, ποια Τσεχία». Διαβάζω τα χείλη σας: «Αν χάσουμε από αυτούς, καλύτερα να γυρίσουμε πίσω από τώρα». Αμ, δεν πάει έτσι. Ρωτήστε και τους Γάλλους, που γλίτωσαν το πατατράκ από θαύμα θαυμάτων. Και τους Σλοβένους, που απόψε θα πάνε στην Κουρφύρστενταμ να ανάψουν μία λαμπάδα με χοντρά μαγουλάκια στο μπόι του Λούκα Ντόντσιτς.

Μπορεί στην αφεντομουτσουνάρα μας αυτοί οι αγώνες (του γύρου των «16») να φαίνονται σχεδόν ρουτίνα, ο αντίπαλος παίζει συχνά το ματς της ζωής του. Εάν στο δεκάλεπτο το σκορ είναι 17-24 υπέρ των Τσέχων, η μπάλα θα γίνει πιο βαριά και το καλάθι μικρότερο.

Το 37% της Εθνικής στα τρίποντα και το 78% της βολές θα τρίξουν και αμφιβάλλω, αν θα αντέξουν σε συνθήκες άγχους και τρέμουλου. Ο δε τραυματισμός του Γιάννη, οσοδήποτε επιπόλαιος, κλυδωνίζει τη ζυγαριά ακόμα περισσότερο. Οπότε, ας την αφήσουμε στην άκρη την παρέα του Σρέντερ και του Τάις και του Φόιγκτμαν και του Μαόντο Λο και ας προγραμματίσουμε το ξυπνητήρι για την ογδόη βραδυνή, αύριο στο Βερολίνο.

Κατά βάθος συμφωνώ με το προγνωστικό των πολλών, που θέλει την Ελλάδα νικήτρια με 15 πόντους το βράδυ της Κυριακής, αλλά προσθέτω στο κοκτέιλ κάμποσα «αν». Όλα τους μπορούν να συμπυκνωθούν σε ένα: θα νικήσουμε εύκολα, εάν είμαστε ο εαυτός μας.

Το ίδιο, παρεμπιπτόντως, πιστεύω και για πιθανό προημιτελικό με τη Γερμανία. Η καλή Εθνική του Μιλάνου θα καταπιεί και τους δύο αντιπάλους του ερχόμενου τριημέρου, αρκεί να είναι η καλή Εθνική του Μιλάνου: μια ομαδάρα να την πιείς στο ποτήρι. Οτιδήποτε λιγότερο μπορεί να προκαλέσει απώλεια στήριξης.

Το θυμικό μας είναι πλημμυρισμένο από στραπατσαρίσματα σε κρίσιμες βραδιές όπως η αυριανή, αλλά η απαλλαγμένη από συναίσθημα πραγματικότητα θυμίζει ότι η Εθνική μας χειρίστηκε υποδειγματικά το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι της στα προηγούμενα Ευρωμπάσκετ: το 2017 -αν και μισοδιαλυμένη- ξεπάστρεψε στην Κωνσταντινούπολη τη μέχρι τότε αήττητη Λιθουανία του Βαλανσιούνας, ενώ το 2015 στη Λιλ απέκλεισε με επαγγελματικό κυνισμό τους Βέλγους του Λοτζέσκι.

Πιο πριν, το σύστημα ήταν διαφορετικό και οι ομάδες λιγότερες. Πλάκα πλάκα, δεν έχουμε χάσει ποτέ ματς στον «γύρο των 16»! Σας εκμυστηρεύομαι, πάντως, ότι φοβάμαι περισσότερο τους Τσέχους, παρά τους Γερμανούς.

Για την εποποιία της Ισπανίας, που κινδύνευσε να μείνει εκτός 6άδας για πρώτη φορά από το μακρινό 1977, θα τα ξαναπούμε τις επόμενες μέρες. Λέγε λέγε, γράφε γράφε, η Ισπανία δεν λέει να γείρει και η ασήκωτη φανέλα της δεν λέει να χάσει το ειδικό βάρος της! Ομολογώ, ότι απόψε τους ζήλεψα, τον Ρούντι Φερνάντεθ και τους συνοδοιπόρους του.

Βεβαίως η νίκη των Ισπανών φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή ενός εκ μεταγραφής Αμερικανού (του ασταμάτητου στην παράταση Λορέντζο Μπράουν), αλλά αυτή η συζήτηση είναι για κάποια άλλη μέρα. Ήταν άλλωστε η τελεκατυεθυνόμενη καλαθάρα του άγνωστου, αλλά ...εντελώς Ισπανού Λόπεθ-Αροστέγκι, αυτή που άλλαξε το μομέντουμ του αγώνα.

Ο αποκλεισμός της Λιθουανίας στέρησε από το Ευρωμπάσκετ την αλεγκρία των 4.000 φιλάθλων της, αλλά έσπασε το προγνωστικό που ήθελε τις ομάδες του Ομίλου της Κολωνίας να κερδίζουν και τα τέσσερα σαββατιάτικα εισιτήρια. Πέρασαν τελικά μόνο οι τρεις, και αυτές με πολύ ζόρι.

Η συναρπαστική βραδιά τελείωσε με άφθονες συγκινήσεις, αλλά χωρίς πραγματική έκπληξη. Ελπίζω να μη καραδοκεί εκεί όπου φοβάμαι, ανήμερα 11η Σεπτεμβρίου, το πρώτο «μπαμ» του Ευρωμπάσκετ.