Η λύσσα των ατάιστων

Στις κερκίδες των φανατικών και στα μέσα της κοινωνικής φλυαρίας, η φράση «ήττα σαν νίκη» έχει λάβει διαστάσεις ανέκδοτου, αφού χρησιμοποιείται καταχρηστικά, για να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα και να παρηγορεί τους απαρηγόρητους..

Απόψε, όμως, ο αφορισμός δικαιώθηκε, με πρόσημο κόκκινο. Ο Ολυμπιακός επιστρέφει από τη Βαρκελώνη με ένα κίτρινο χαρτάκι στην τσέπη, αλλά δεν θα κληθεί να πληρώσει πρόστιμο ή να δώσει εξηγήσεις για αυτή την ήττα.

Ήταν μία ήττα που, σε πνευματικό επίπεδο, μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική, θεμέλιο απογείωσης. Πειστήριο δυναμικότητας.

Φεύγοντας από το «Παλάου Μπλαουγράνα», ο Ολυμπιακός ξέρει ότι μπορεί να κοιτάξει τα μεγαθήρια κατάματα, ακόμα και εκτός έδρας, ακόμα και με ελλιπή βαθμό ετοιμότητας.

Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με τρόπο πανομοιότυπο χθες το βράδυ περίπου 300 χιλιόμετρα δυτικότερα, από 1-2 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, αλλά η επίγευση είναι εντελώς διαφορετική.

Οι «πράσινοι» αδίκησαν τον εαυτό τους απέναντι σε αντίπαλο που έδειχνε, και ήταν, ευάλωτος, ενώ οι «κόκκινοι» έβαλαν πλάτη την περυσινή φιναλίστ και απέσπασαν ισοπαλία στη σκακιέρα του αγώνα, «πατ» αν θυμάμαι σωστά την ορολογία.

Ο απολογισμός των πρώτων τριών αγωνιστικών (απέναντι σε τρεις ρονταρισμένες ομάδες της ισπανικής ACB) είναι απολύτως ενθαρρυντικός για τον νέο Ολυμπιακό.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας άφησε υπονοούμενα για τη διαιτησία και επισήμανε ότι η Μπαρτσελόνα σκόραρε μόνο με βολές στο τέλος (4/4 στην κανονική διάρκεια και 6/6 στην παράταση), αλλά ας μη χάνουμε τον μπούσουλα.

Σε τέτοια ματς, με τόσο ξύλο, τα σπόρια θα δοθούν πάντοτε στον γηπεδούχο, ιδίως όταν αυτός φοράει φανέλα βαριά και ασήκωτη. Δεν ήταν άλλωστε χάδια, αλλά χτυπήματα στο ψαχνό, όπως άρμοζε στην εικόνα του παιχνιδιού.

Θυμίζω εδώ ότι ο κανονισμός φέτος δίνει στους προπονητές δικαίωμα μίας ένστασης. Κανένας από τους δύο μονομάχους της Βαρκελώνης δεν το αξιοποίησε.

Ο Ολυμπιακός είχε στα χέρια του, και έχασε, τέσσερις τουλάχιστον ευκαιρίες για να κλειδώσει το ματς και να φύγει πανηγυρίζοντας για τα αρχαία αποδυτήρια του «Μπλαουγράνα».

Το σουτ του θαυμάσιου Λαρεντζάκη από τη γωνία 35’’ πριν το φινάλε του 40λέπτου, στο 65-67. Ιδίως αυτό.

Το άστοχο του Σλούκα στα 12’’ της κανονικής διάρκειας, με το σκορ ισόπαλο 67-67, μετά τις βολές του Κούρικ από το αχρείαστο φάουλ του Μάρτιν.

Το χαμένο αμυντικό ριμπάουντ μετά το τούβλο του Χίγκινς, αυτό που άρπαξε ο Οριόλα ανάμεσα σε δύο «κόκκινους» και μετέτρεψε σε νικητήριες βολές με ηρεμία …Καμπούρη (79-78 στα 6’’ της παράτασης).

Και η αλα-Ναβάρο «βομβίτσα» του Σλούκα, που σταμάτησε στο σίδερο με την εκπνοή.

Μηδέν στα τέσσερα, όταν ένας ρούμπος αρκούσε για τη νίκη. Πού είναι ένας Σπανούλης όταν τον χρειάζεσαι;

Το τελευταίο θεωρήστε το αστεϊσμό, αφού το τρομακτικό ξύλο του αποψινού ντέρμπι δεν ήταν για τα κυβικά ενός 39χρονου, όσο μεγάλη και αν είναι η κλάση του.

Ο Ολυμπιακός του 2021-22 είναι καμωμένος έτσι ώστε να προκαλεί στον αντίπαλο ασφυξία, να τον ξαπλώνει ημιθανή στο παρκέ και να τον αποτελειώνει με τσεκουριές.

Το πλεονέκτημά του είναι ότι συνδυάζει αυτή την αθλητικότητα και ενέργεια με το know-how και την ηρεμία των βετεράνων -και λιγότερο βετεράνων- παικτών του.

Δεν είναι πολλές οι ομάδες που θα κατόρθωναν να μείνουν όρθιες μετά το ξέσπασμα της Μπαρτσελόνα που μετέτρεψε το 27-32 της ανάπαυλας σε 58-49.

Οι παίκτες του Σάρας, με τις φωνές του Λιθουανού να κουδουνίζουν στα αυτιά τους, απλώθηκαν σαν αρπακτικά στο μισό γήπεδο και πλήρωναν τον Ολυμπιακό με το ίδιο νόμισμα του πρώτου ημιχρόνου.

Ο Μπαρτζώκας βρήκε το αντίδοτο στο πρόσωπο του ΜακΚίσικ, κομμένου και ραμμένου για τέτοιο ματς, τράβηξε έξω τον Ουόκαπ που πλέον δεν χρησίμευε σε τίποτε, παράδωσε τα ηνία στον Σλούκα, κράτησε στο παιχνίδι τον Λαρεντζάκη που μοιάζει να γεννήθηκε ατάιστος και έδωσε στον πληθωρικό Βεζένκοφ 33+5 λεπτά συμμετοχής.

Η λυσσασμένη άμυνα ξαναβρήκε τα πατήματά της με αστερίσκο τη δράση του σπουδαίου Μίροτιτς στο λόου-ποστ, το τρίποντο της Μπάρτσα ξανάγινε είδος εν ανεπαρκεία μετά το 30ό λεπτό, ο έλεγχος του ρυθμού πέρασε σε ελληνικά χέρια και όλα κυλούσαν ευνοϊκά για τον Ολυμπιακό.

Είμαι βέβαιος ότι ο Σάρας προσπέρασε όλα τα υπόλοιπα στατιστικά και παίνεψε τον Νικ Καλάθη για τα 13 ριμπάουντ του.

Ο πόιντ-γκαρντ της Εθνικής ομάδας δεν έκανε μεγάλο παιχνίδι, αλλά έδειξε στους συμπαίκτες του τον τρόπο. Με τα φρου φρου και τα αρώματα του πρώτου ημιχρόνου, δουλειά δεν γινόταν.

Το περί ου ο λόγος πρώτο ημίχρονο θα γίνει σημείο αναφοράς για τον Ολυμπιακό, που στιγμές στιγμές έμοιαζε να παίζει άμυνα με έξι ή επτά παίκτες, ειδικά στο «ποστ».

Έγραφα στο live του Gazzetta ότι η ένταση που έβγαζαν οι «ερυθρόλευκοι» και η αυτοσυγκέντρωσή τους ήταν επιπέδου φάιναλ-φορ και το εννοούσα απόλυτα.

Στο μυαλό μου είχα μάλιστα τον ημιτελικό του 2012 στην Πόλη, απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, με πανομοιότυπη απ’ όσο θυμάμαι εικόνα.

Η κυκλοφορία της μπάλας ήταν πιο δύσκολη υπόθεση, ιδίως όταν η Μπαρτσελόνα επικεντρώθηκε στη δημιουργία του επιθετικά ακίνδυνου Ουόκαπ, με άσφαιρο και τον Παπανικολάου.

Ουσιαστικά, τις τεχνητές αναπνοές στα δύσκολα της γ’ περιόδου τις έδωσε ο θεόρατος Φαλ με τα επιθετικά ριμπάουντ του, αλλά και η ικανότητα του Σλούκα να κερδίσει βολές ή να δημιουργεί καταστάσεις από μειονεκτική αφετηρία.

Ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε τα κορμιά του και κέρδισε τη μάχη των αιθέρων (34-39 ριμπάουντ, 8-11 επιθετικά), πέτυχε και ένα εκπληκτικό κατόρθωμα που πέρασε απαρατήρητο στο φινάλε του κανονικού αγώνα (όταν ο Μάρτιν σταμάτησε στον αέρα του φόλοου του Χέις σαν νέος …Γιάννης), αλλά έχασε την εναέρια μονομαχία που θα του έδινε τη νίκη.

Το χλιαρό σουτάκι του Χίγκινς στην τελευταία κατοχή των Ισπανών στην παράταση ήταν άτσαλο και έστειλε τη μπάλα να εξοστρακιστεί μακριά από το καλάθι, ευνοώντας το λαγωνικό της ρακέτας Οριόλα.

Κρίμα, αλλά μικρό το κακό. Δεν νομίζω ότι η συμμετοχή των «ερυθρολεύκων» στα πλέι-οφ θα κριθεί στη μία νίκη.

Αρκεί να μην ερωτευτεί τον εαυτό του ο Ολυμπιακός, διότι σε αυτή τη Λίγκα όποιος επαναπαύεται τρώει κατραπακιές.

Δείτε ποια ομάδα κάθεται στον πάτο της βαθμολογίας με ρεκόρ 0-3 και θα συμφωνήσετε.