Εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής

Και τώρα, πού πάνε, κύριε Πρίφτη μου, αγαπητέ Δημήτρη μου, φίλε Φραγκίσκο μου;

Με το αποψινό 72-74 από την Ούνιξ στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός έφτασε στο ναδίρ του μία εβδομάδα μετά το ναδίρ του Βελιγραδίου και καλείται να περάσει μία σεζόν με τεχνητό οξυγόνο, καταδικασμένος καταπώς φαίνεται να βολοδέρνει στα ρηχά, σαν αφρόψαρο στα φουσκονέρια.

Πού θα βρει σωσίβιο για να επιπλεύσει αυτός ο οργανισμός, έτσι όπως βυθίζεται αύτανδρος; Και πώς να αναζητήσει κίνητρο, όταν μοναδικός στόχος της ευρωπαϊκής προσπάθειάς του είναι να αποφύγει την τελευταία θέση;

Ευτυχώς δεν έχει θεσμοθετηθεί στην Euroleague υποβιβασμός, διότι διαφορετικά ο Παναθηναϊκός θα έμπλεκε σε πρωτόγνωρες καταστάσεις και θα χρειαζόταν να μάθει ξένες γλώσσες, ορολογία που ούτε του αρμόζει ούτε του αξίζει.

Σε ματς επιβίωση, ο Παναθηναϊκός ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιποβαρής. Εβραϊστί: μανή, θεκέλ, φάρες. Τα έξι αστέρια δεν ωφελούν σε τίποτε, όταν η λάμψη τους είναι ξεθωριασμένη.

Το ζητούμενο, υποτίθεται, ήταν να δείξει η ομάδα αντίδραση και σφυγμό, μετά το ρεζιλίκι του Βελιγραδίου.

«Κάθε παιχνίδι μας θα είναι και μία συγγνώμη», έλεγε την Κυριακή μετά τη νίκη επί του ΠΑΟΚ ο Λεωνίδας Κασελάκης.

Ο ίδιος μπορεί να έχει ελάχιστο μερίδιο ευθύνης για την αποψινή κατάντια, αλλά δεν γίνεται να διαχωριστούν οι -ελάχιστοι- επιζώντες από το πλήθος των ναυαγών. Ούτε έχει νόημα να ψάχνουμε τι θα λέγαμε και τι θα γράφαμε, εάν ο Παπαπέτρου ευστοχούσε στο σουτ της παρ’ ολίγον νίκης.

Ο Παναθηναϊκός της αναμέτρησης με την Ούνιξ ήταν το εικόνισμα της παρακμής και της απελπισίας, μία ομάδα που διεκδίκησε νίκη μόνο και μόνο εξαιτίας της φριχτής απόδοσης του αντιπάλου.

Το ροζ φύλλο κατέληξε, όπως ήταν μοιραίο, στην ομάδα που είχε 1-2 γκαρντ της προκοπής. Απέναντι στην Ούνιξ του Μπράουν και του Κάνααν, ο Παναθηναϊκός είχε πλέι-μέικερ που επί 40 λεπτά δεν άλλαξε μισή πάσα (Μέικον), ενώ η μεταγραφή της σωτηρίας δεν κρίθηκε άξια να βγάλει καν τη φόρμα για να μπει στο παιχνίδι (Φέρελ).

Η επιλογή του Πρίφτη να ξεκινήσει με βασικό τον σχεδόν παροπλισμένο Λευτέρη Μποχωρίδη λέει πολύ περισσότερα για τον Παναθηναϊκό παρά για τον ίδιο τον Μποχωρίδη.

Το ίδιο και η απόφασή του να ρίξει στο παιχνίδι τον εμφανώς ανήμπορο να βοηθήσει Νέντοβιτς. Στα 3,5 λεπτά της συμμετοχής του Σέρβου, το 41-41 έγινε 43-48 και η Ούνιξ ένιωσε αφεντικό του αγώνα.

Το καλύτερο που βρίσκω να πω για τον αποψινό Παναθηναϊκό, με τα κατεβασμένα κεφάλια και τα σβησμένα βλέμματα, είναι ότι οι οπαδοί του επέστρεψαν αμάσητο στον Μάριο Χέζονια το περυσινό σανό και τον αποδοκίμασαν άγρια. Λίγο ακόμα και θα τον αποκαλούσαν εν χορώ …γεροντοκόρη!

Στα πρώτα 35 λεπτά του αγώνα, ο Κροάτης βοήθησε τον Παναθηναϊκό περισσότερο από όσο τον είχε βοηθήσει όσο φορούσε τα δικά του πράσινα. Δεν ήταν απλά μέτριος, ήταν αρνητικός.

Όταν πάλι πείσμωσε από τις εκδηλώσεις του πλήθους, πέτυχε 5 κρίσιμους πόντους και έβγαλε και την άμυνα της ζωής του απέναντι στον Παπαπέτρου, σε μία μονομαχία που ο Χέζονια χειρίστηκε ως προσωπικό στοίχημα και πανηγύρισε δεόντως.

Άσχετα αν, μετά, μίλησε σαν κύριος και ανανέωσε τους φαφλατάδικους όρκους αιώνιας αγάπης.

Άλλωστε ο αγώνας δεν κρίθηκε στην τελευταία φάση. Ο Παναθηναϊκός θύμισε (και) σήμερα κάτι ομάδες επιλέκτων του παλαιού CBA, όπου κάθε παίκτης έκανε του κεφαλιού του και έπαιζε για τα στατιστική του, παλεύοντας για το επόμενο συμβόλαιό του.

Σε τέτοιες μικτές τυχοδιωκτών, ουδείς γνωρίζει το όνομα του διπλανού του και όλοι μαζί αγνοούν το όνομα (και τις όποιες οδηγίες) του προπονητή.

Επειδή και η Ούνιξ του Βέλιμιρ Περάσοβιτς παρουσίαζε παρόμοια εικόνα, βρέθηκα να αναρωτιέμαι (και «φωναχτά», στο live του Gazzetta), αν αυτό το ματσάκι ήταν το χειρότερο ποιοτικά στην ιστορία της διοργάνωσης.

Η συγκινητική προσπάθεια του Γιώργου Παπαγιάννη, με το προσωπικό ρεκόρ στα ριμπάουντ (17, χώρια τα σκαμπιλίσματα που ανανέωναν επιθέσεις) δεν ήταν φυσικά αρκετή για να εξωραΐσει τις εντυπώσεις.

Την ερχόμενη Τρίτη, ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει στο Κάουνας για να συναντήσει τη μοναδική ομάδα που βρίσκεται πίσω του στη βαθμολογία. Και μετά, πάει να δοκιμαστεί στο λημέρι της Μπάγερν.

Πού θα τον πάει και σε κατάσταση θα τον ξεβράσει το εξπρές του Μονάχου, εάν το αρνητικό σερί φτάσει τις 5 ήττες; Υπάρχει σχέδιο ανασυγκρότησης ή μήπως όλοι στον Παναθηναϊκό περιμένουν το «αιώνιο» ντέρμπι της Δευτέρας 22 Νοεμβρίου ως πιθανό εφαλτήριο αντεπίθεσης;

Το ντέρμπι του Φαλήρου, υπογραμμίζω. Του γηπέδου, όπου ο φορμαρισμένος Ολυμπιακός μοιάζει φέτος αχτύπητος.