Ζητιάνος με τρύπιο παντελόνι

H oμάδα που οφείλει να αγγίζει το ταβάνι της κάθε νύχτα αν θέλει να νικήσει οποιονδήποτε, οπουδήποτε, στην Euroleague, έφτασε χθες στο άλλο άκρο και άγγιξε το ναδίρ της, σε ένα γήπεδο όπου οι ...ιθαγενείς λατρεύουν να τη μισούν.

Ο Παναθηναϊκός του Βελιγραδίου, φορτωμένος με προβλήματα αλλά χαμηλός σε ανάστημα εκ γενετής αυτής της ομάδας, έκανε τα πάντα λάθος και ανάγκασε τον προπονητή του να απολογηθεί δημόσια, μετά το αποκαρδιωτικό 81-48.

«Ζήσαμε μία ντροπιαστική βραδιά», ομολόγησε ο Δημήτρης Πρίφτης στο μικρόφωνο της Euroleague TV. μετά τη συντριβή από τον Ερυθρό Αστέρα. «Δεν ήταν θέμα μπάσκετ, αλλά αυτοσεβασμού. Δεν παλέψαμε καθόλου…».

Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα όχι μόνο στον πρόλογο του αποψινού κειμένου, αλλά και σε προηγούμενα σημειώματα. Ο φετινός Παναθηναϊκός θα πετύχει ευρωπαϊκές νίκες όταν εμφανιστεί πλήρης και υγιής και πλησιάσει το δικό του «άριστα».

Όπως στον αγώνα-παρέλαση με την Εφές, που έγινε πριν από οχτώ μέρες αλλά μοιάζει σαν να πέρασαν μήνες. Ή στην τελική ευθεία της αναμέτρησης με τη Φενέρ, όταν έκανε τον αντίπαλο να σαστίσει, με το θάρρος και την αυταπάρνησή του.

Κάθε έκπτωση από την παραπάνω συνθήκη ροκανίζει τα θεμέλια, που ούτως ή άλλως φαντάζουν τοποθετημένα σε κινούμενη άμμο.

Η απουσία του Νέντοβιτς, που είναι πολύτιμος ακόμα και όταν παίζει σαν φάντασμα. Οι τραυματισμοί των αναντικατάστατων Παπαπέτρου και Ουάιτ.

Η αφλογιστία των σουτέρ. Οι αμυντικές ήττες παικτών συνήθως αξιόπιστων σε αυτόν των τομέα (όπως ο Σαντ-Ρόος των πρώτων λεπτών απέναντι στον Ουόλτερς). Οι αστοχίες στην προετοιμασία και στο κοουτσάρισμα.

Όταν συνυπάρχουν πολλοί από αυτούς τους αστερίσκους, απόψε ας πούμε, ο Παναθηναϊκός γίνεται εύκολη λεία ακόμα και στα χέρια ομάδων με έλλειμμα ταλέντου, απλώς καλοστημένων και διαβασμένων.

Ο Αστέρας του αξιόλογου Ντέγιαν Ράντονιτς, που φαίνεται ότι θα ριζώσει στην «Πιονίρ» αν δεν στρατολογηθεί από μεγαλύτερη ομάδα, φρόντισε να χτυπήσει στο ψαχνό, ξεγυμνώνοντας τη μεγαλύτερη αδυναμία του Παναθηναϊκού.

Η οργανωτική ανυπαρξία των τεσσάρων πόιντ-γκαρντ που στριμώχνονται στο ρόστερ του «τριφυλλιού», χωρίς να κάνουν όλοι μαζί έναν πλέι-μέικερ, μοιάζει με τρύπιο παντελόνι.

Οι Σέρβοι τους αντιμετώπισαν με πίεση, κορμιά, παγίδες και αλλαγές. Μίκρυναν το γήπεδο και έκαναν τον Παναθηναϊκό να μοιάζει με σχολική ομάδα στην επίθεση, αφού δεν υπήρχε καν η συνήθης επικουρική δημιουργία του ανέτοιμου Παπαπέτρου και του παροπλισμένου Νέντοβιτς.

Ο δύσμοιρος Παπαγιάννης κάνει ό,τι μπορεί, αλλά ώρες ώρες είναι για λύπηση, έτσι όπως περιμένει πάσες που δεν έρχονται. Αλλά πώς να χωνέψει κάποιος ότι ο βασικός σέντερ του, με μπόι 2,18 μ., τελειώνει αγώνα με 0 ριμπάουντ σε 23-24 λεπτά;

Η συνολική συγκομιδή των ριμπάουντ δικαιώνει την ατάκα του Πρίφτη περί άνευ όρων παράδοσης: 38-20. Η πανωλεθρία στις εναέριες μονομαχίες, για μία ομάδα με τόσους αθλητικούς παίκτες, δεν συγχωρείται με κανέναν τρόπο.

Δεν είναι θέμα ταλέντου ή ημέρας (όπως τα 19 λάθη και τα 3/22 τρίποντα), αλλά θέλησης και προσπάθειας.

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα του Eurocup ή του …Conference League. Ο Παναθηναϊκός του Βελιγραδίου τουλάχιστον.

Πολύ φοβάμαι, ότι ο Δημήτρης Πρίφτης θα μετανιώσει πικρά που αποδέχθηκε αυτή την πρόκληση. Η ομάδα παίζει το χειρότερο μπάσκετ των τελευταίων ετών, μοιάζει ξεχαρβαλωμένη, πελαγωμένη και ανήμπορη να ορθώσει ανάστημα αν δεν έχει στο πλευρό της τον «έκτο παίκτη».

Είναι αυτό το έκτρωμα που εμφανίστηκε στο Βελιγράδι «ομάδα Πρίφτη»; Εάν η απάντηση στην παραπάνω απορία είναι θετική, τότε ο γιαλός είναι στραβός και η πορεία φάλτσο.

Ο Βόβορας και ο Κάτας απολύθηκαν για πολύ λιγότερα, αλλά -για να είμαι δίκαιος- τα φετινά λάθη μοιάζουν να έγιναν πριν τον Πρίφτη και να συνεχίζονται χωρίς δική του συμμετοχή.

Ποιος επέλεξε τον Γιόγκι Φέρελ, που όλο το μπασκετικό σύμπαν (πλην των οπαδογράφων) γνώριζε ότι είναι παίκτης ίδιος με τον Πέρι και τον Μέικον;

Τι σόι κίνητρο να περιμένει κανείς από ξεζουμισμένους λεγεωνάριους σαν τον Τζέρεμι Έβανς;

Γιατί δεν έσπασαν όλοι οι κουμπαράδες των βορείων προαστίων προκειμένου να μείνει στο ΟΑΚΑ ο Μήτογλου;

Ο Πρίφτης είναι καλός προπονητής, αλλά μοιάζει να έχει στα χέρια του μία ομάδα στην οποία δεν πιστεύει καθόλου. Μπορεί να ισχύει και αντίστροφα το θεώρημα, δεν ξέρω.

Ο χαμηλός προϋπολογισμός είναι ένα χρήσιμο άλλοθι, αλλά έχουμε δει φτηνές ομάδες να ποντάρουν στα σωστά νούμερα και να «ακριβαίνουν» στην πράξη.

Θα αντέξει ο καλομαθημένος οργανισμός του Παναθηναϊκού δεύτερο συνεχόμενο χειμώνα με ταλαιπωρία στα υπόγεια της βαθμολογίας;

Μπορεί να είναι νωπός στις μνήμες ο θρίαμβος επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, αλλά το καλειδοσκόπιο του φετινού Παναθηναϊκού περιλαμβάνει και το Αλεξάνδρειο και το Βελιγράδι.

Το σημερινό 2-6 δεν είναι δα καταστροφικό σε συνάρτηση με το βαρύ κι ασήκωτο πρόγραμμα, αλλά η αποψινή εικόνα δεν επιτρέπει την παραμικρή χαραμάδα αισιοδοξίας, από τη στιγμή μάλιστα που ακολουθούν άλλα δύο ταξίδια τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Μόνο θυμό και αισχύνη.

Κάτι μου λέει, ότι στο καλεντάρι των επόμενων εβδομάδων ο Παναθηναϊκός έχει σημαδέψει με πράσινο μαρκαδόρο μία και μοναδική ημερομηνία: τη Δευτέρα 22 Νοεμβρίου.

Για κακή του τύχη, όμως, το πρώτο «αιώνιο» ντέρμπι της χρονιάς θα γίνει όχι στο εύφορο έδαφος του ΟΑΚΑ, αλλά στο Φάληρο.