Η ζωγραφιά και η μουντζούρα

Τέσσερα ταξίδια, τέσσερις ήττες από ομάδες φάιναλ-φορ (ή σχεδόν) που οποιοσδήποτε παρατηρητής με τα σύγκαλά του θα θεωρούσε δικαιολογημένες, τέσσερα σφηνάκια πίκρας και ισάριθμες πηγές γκρίνιας.

Γιατί η μεμψιμοιρία; Διότι ο Ολυμπιακός απογοητεύει κάθε φορά που καλείται να αποδείξει ότι το ανάστημά του είναι μεγαλύτερο από το μικρομεσαίο, μεγαλομεσαίο έστω, σόρι που δεν υπάρχει λέξη «μεγαλουτσικομεσαίο», των τελευταίων ετών.

Μπορούσε να κερδίσει και στη Βαρκελώνη (ιδίως εκεί) και στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη και στο αγαπημένο του «Σινάν Ερντέμ».

Ή έστω, σε δύο από αυτά τα παιχνίδια. Σε ένα, διάβολε. Κατόρθωσε, και ας μη πρόκειται περί κατορθώματος, να τα χάσει και τα τέσσερα.

Και να, που τώρα έχει να διαχειριστεί ένα απροσδόκητο «πρέπει» στη μεθαυριανή αναμέτρηση με τη Μακάμπι, τρία βράδια μάλιστα πριν υποδεχθεί τον Παναθηναϊκό στο πρώτο αληθινό «πρέπει» της χρονιάς.

Εάν το απόρθητο του Φαλήρου παραμείνει απόρθητο στο ερχόμενο πενθήμερο, ο Πειραιάς θα γευτεί μέλι και γάλα.

Ειδάλλως, τα σφηνάκια θα του τα κεράσει το ίδιο το κοινό του, που δεν είναι δα και από τα πιο υπομονετικά της οικουμένης.

Όλος αυτός ο πρόλογος, με τα ήξεις και τα αφίξεις, θα ακουγόταν εξωφρενικός αν γραφόταν στο τέλος της γ’ περιόδου του αγώνα με την Εφές.

Ποιος περίμενε τέτοια κατάρρευση και ποιος φανταζόταν ότι το 68-66 θα γινόταν σε ένα δεκάλεπτο 88-69;

Στην τελική ευθεία ενός παιχνιδιού που μέχρι τότε κυλούσε πόντο πόντο με υψηλότατο δείκτη ποιότητας, ο Ολυμπιακός βολόδερνε λες και αγωνιζόταν με δύο παίκτες λιγότερους.

Μου θύμισε κάτι παλιά ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, όταν οι «κόκκινοι» έβλεπαν το φάσμα της νίκης να γιγαντώνεται και λιποθυμούσαν από τη σαστιμάρα τους στο παρκέ. Και τούτη τη φορά δεν υπάρχει καν το γνωστό άλλοθι εσωτερικής κατανάλωσης.

Το αφήγημα διαβάζεται και με αριθμούς. Μετά το 30ό λεπτό, ο Ολυμπιακός πέτυχε μόλις 3 πόντους: ένα φόλοου του Βεζένκοφ στον αιφνιδιασμό και μία βολή του Φαλ.

Σε 17 κατοχές, σούταρε 1/6 στα δίποντα, 0/6 τρίποντα, 1/2 ελεύθερες βολές και υπέπεσε σε 4 λάθη.

Οι Τούρκοι είχαν στο ίδιο διάστημα μόλις 6/17 σουτ (και 4/5 από τη γραμμή), αλλά κυριάρχησαν σε βαθμό καταλυτικό. Κοντολογίς, ένα φιάσκο ιστορικών διαστάσεων για τον Ολυμπιακό.

Προπονητής δεν είμαι και συστήματα δεν μπορώ να αναλύσω, αλλά φρονώ ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας βρέθηκε σε άσχημη μέρα.

Το πανύψηλο και βαρύ σχήμα καμικάζι με το οποίο προσπάθησε να κρύψει την κακή βραδιά των Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, αλλά και Λαρεντζάκη έφερε αποτελέσματα για λίγα λεπτά (όταν το 63-63), αλλά δεν ήταν για χόρταση απέναντι στη σβέλτη Εφές των πολλών ικανών γκαρντ.

Με τον αδέξιο ΜακΚίσικ στο «2», ο Κώστας Σλούκας έμεινε εντελώς αβοήθητος στην πίεση των Τούρκων και η δημιουργία έγινε είδος εν ανεπαρκεία.

Με τους Βεζένκοφ, Πρίντεζη να συνυπάρχουν για ένα δεκάλεπτο σχεδόν στις θέσεις «3» και «4» με έναν σέντερ (Φαλ και μετά Μάρτιν), η ομάδα έγινε δυσκίνητη, τόσο στην επίθεση, όπου κάθε σουτ έμοιαζε με απονενοημένο διάβημα, όσο και στην άμυνα, όπου οι Λάρκιν, Μίτσιτς, Σίμον και ο καυτός Μπομπουά είχαν τα γρήγορα πόδια για να απελευθερωθούν και να δουν ορίζοντα.

Υπήρχε όμως και στόρι πριν φτάσουμε στο τελευταίο βιράζ. Ο Μπαρτζώκας θα πρέπει να τρέξει το βίντεο του αγώνα ακόμα πιο πίσω, αν θέλει να βρει την πηγή του κακού.

Ο Ροντρίκ Μπομπουά πήρε την ταυτότητα του Τάιλερ Ντόρσεϊ από τα πρώτα λεπτά κιόλας, με 2 κλεψίματα και 2 τάπες, και μετουσίωσε την αυτοπεποίθηση που του έδωσε η άμυνα σε βροχή από τρίποντα.

Ο MVP Μίτσιτς, πάλι, έπαιζε συγκρουόμενα σε όλο το πρώτο δεκάλεπτο και κέρδιζε βολές όταν όλη η Εφές αγκομαχούσε.

«Χρειαζόμαστε σκοράρισμα και από τον Σίμον και από τον Μοερμάν, που είναι άποντοι», έλεγε ο Εργκίν Αταμάν στο ημίχρονο.

Πριν συμπληρωθεί πεντάλεπτο στη γ’ περίοδο, ο Γάλλος είχε πετύχει 9 μαζεμένους πόντους με συστήματα σχεδιασμένα για να τον αξιοποιήσουν, ενώ ο Κροάτης έβαλε άλλους τόσους μετά την ανάπαυλα.

Ο Ολυμπιακός είχε τους Βεζένκοφ, Πρίντεζη συνδεδεμένους με το καλάθι μέχρι το 30ό λεπτό (24 πόντοι με 8/8 σουτ και 5/5 βολές), αλλά όταν οι δυό τους έπαιξαν δίπλα δίπλα μπλόκαραν ο ένας τον άλλον.

Ο Χασάν Μάρτιν έδωσε ένα καλό πρώτο ημίχρονο, ο Φαλ συνδύασε τις καλές στιγμές με αχρείαστα φάουλ και η ομάδα βρέθηκε σύσσωμη σε απώλεια στήριξης.

Ίσως έπρεπε να επιστρατευτεί νωρίτερα ο Ουόκαπ δίπλα στον Σλούκα, για έλεγχο του ρυθμού και μεγαλύτερη αντοχή στην πίεση. Οι δυό τους έπαιξαν μαζί μόνο για μερικά δευτερόλεπτα, όταν ο αγώνας είχε κριθεί.

Οι 19 ασίστ των πρώτων 30 λεπτών αποτελούν τίτλο τιμής και ζωγραφιά, αλλά το μηδενικό της δ’ περιόδου έρχεται να τις μουντζουρώσει.

Η Εφές δεν είναι η βαριεστημένη Εφές των πρώτων εβδομάδων ούτε φυσικά το συνονθύλευμα που διασύρθηκε στο ΟΑΚΑ. Οι συσσωρευμένες ήττες της έδωσαν κίνητρο και τη βοήθησαν να ανάψει τη μηχανή. Και φυσικά θα διεκδικήσει πρόκριση στα πλέι-οφ, για να μη πω ότι την έχει σχεδόν βέβαιη.

Μέσα στην απελπισία του από την κατάρρευση (την οποία ο Μπαρτζώκας απέδωσε σε «χαλασμένο μυαλό»), ο Ολυμπιακός ξέχασε στο τέλος να παίξει για τη διαφορά, καθιστώντας πιθανή ισοβαθμία με την Εφές απαγορευτική.

Αλλά ας μη το πάμε τόσο μακριά το τρένο. Στο επόμενο ταξίδι τους, οι «ερυθρόλευκοι» θα συγκρουστούν με τη μοναδική ομάδα του περυσινού final-4 που δεν έχει βρεθεί ακόμα στο διάβα τους (Αρμάνι).

Πριν τη χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στο ΟΑΚΑ, θα έχουν και ένα δυό παιχνίδια βολικά για να αποδείξουν ότι μπορούν να κερδίσουν και μακριά από τον Πειραιά: Καζάν, Βελιγράδι.

Χθες μετρούσαμε πόσες μέρες έχουν περάσει από την τελευταία εκτός έδρας νίκη του Παναθηναϊκού, πολύ φοβάμαι όμως ότι θα χρειαστεί να κάνουμε το ίδιο και για τον Ολυμπιακό, που υποτίθεται ότι είναι και πιο φιλόδοξος.

Μέχρι να ξορκίσει αυτός το διαβολάκι, που λέγαμε την περασμένη εβδομάδα.