Το αντίδοτο στην αιμορραγία

Η άποψή μου για τον φετινό Ολυμπιακό, τον Ολυμπιακό του φθινοπώρου για να μη μπερδευόμαστε, είναι γνωστή και καταγεγραμμένη σε προηγούμενα σημειώματα: εάν δεν είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, συγκαταλέγεται στις 2-3 κορυφαίες.

Σήμερα. Όχι χθες. Ούτε απαραίτητα αύριο.

Πλέον, μετά το αποψινό 86-65 επί της Μονακό, έχει ως πρόσθετο επιχείρημα τη βαθμολογία: δεύτερη θέση, ένα βήμα πίσω από την πρωτοπόρο Αρμάνι, ισόβαθμος με την παινεμένη Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ, δύο σκαλοπάτια ψηλότερα από την ΤΣΣΚΑ, έτη φωτός μπροστά από την πρωταθλήτρια Εφές.

Ξέρω, ξέρω, διαβάζω τα χείλη σας: οι έξι νίκες του σημειώθηκαν όλες εντός έδρας. Θεωρώ ωστόσο ανεδαφική και επιπόλαιη αυτή την ανάγνωση.

Στις πρώτες οχτώ αγωνιστικές, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τις Μπάρτσα, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ και Φενέρ, ενώ δεν είχε ούτε ένα «βατό» παιχνίδι μακριά από τον Πειραιά. Δεν το λες εύκολο αυτό το πρόγραμμα.

Θα συμφωνήσω, όμως, ότι τα κρίσιμα τεστ που δείχνουν από τι είδους μέταλλο είναι φτιαγμένες οι φιλόδοξες ομάδες, αυτά που ξεχωρίζουν τους contenders από τους pretenders, είναι οι μπανανόφλουδες των μικρομεσαίων και μεγαλομεσαίων εδρών: Μόναχο, Τελ Αβίβ, Μόντε Κάρλο, Λυών, Βιτόρια.

Στις επόμενες 12 μέρες, ο Ολυμπιακός θα δοκιμαστεί στην Κωνσταντινούπολη (από το φάντασμα της Εφές) και στην Αγία Πετρούπολη (από την αγριεμένη Ζενίτ), χωρίς φυσικά τον πολύτιμο «έκτο παίκτη» στο πλευρό του.

Το βράδυ του Πολυτεχνείου θα έχουμε μία σαφέστερη εικόνα και μία εγκυρότερη άποψη για το ανάστημά του. Ή και λίγο αργότερα, αφού οι 5 από τις επόμενες 6 ευρωπαϊκές υποχρεώσεις του είναι ταξίδια. Το σημερινό 6-2, των μηδενικών απωλειών, είναι αναπαυτιό μαξιλάρι.

Ο Ολυμπιακός έχει την κακή συνήθεια να μπαίνει στους αγώνες κρύος, ίσως επειδή η βασική πεντάδα του -με τον Ουόκαπ στο τιμόνι αντί του Σλούκα- είναι κάπως «πέτρινη».

Απόψε, όμως, το πρόβλημα δεν ήταν η επιθετική παραγωγή, αλλά η κακή επίδοση στην άμυνα. Ο Ολυμπιακός παρασύρθηκε στον ρυθμό των Γάλλων και δεν μπόρεσε να βραχυκυκλώσει το αγαπημένο παιχνίδι τους, με την «early offense» των 6-7 δευτερολέπτων.

Ίσως να ξαφνιάστηκε από το modus operandi του Μάικ Τζέιμς, που εμφανίστηκε ασυνήθιστα ομαδικός στο ξεκίνημα.

Η βάρκα ίσιωσε όταν ο Μίτροβιτς τράβηξε τον Αμερικανό στον πάγκο και άφησε την ομάδα του έρμαιο στην ανακουφισμένη άμυνα των «ερυθρολεύκων».

Όταν η Μονακό γύρισε σε τετραγωνισμένο μπάσκετ 15-20 δευτερολέπτων με μοναδικό σχέδιο το τάισμα του ψηλού (Χολ), ο Ολυμπιακός ανέπνευσε με ανακούφιση.

Πλέον, ήταν αυτός που χτυπούσε το ντέφι, με αφετηρία τα stops και τα κλεψίματα, που του επέτρεπαν να αναζητήσει το ανοιχτό γήπεδο και τους ζεστούς παίκτες, χωρίς να φοβάται την ακατάσχετη αιμορραγία.

Ο Ολυμπιακός δέχθηκε 29 πόντους στα πρώτα 11 λεπτά με 10/18 σουτ και μόλις 36 στο υπόλοιπο ματς με 14/49 προσπάθειες.

Τούτο, μεθερμηνευόμενον, σημαίνει ότι έριξε τη Μονακό από το 55% στο 28% και μάλιστα σε ορίζοντα τριών δεκαλέπτων. Σε ένα ματς, που είχε στραβώσει άσχημα.

Ο περιστασιακός παρατηρητής θα σταθεί στο «ερυθρόλευκο» επιθετικό ρεσιτάλ του ίδιου διαστήματος (69 πόντοι σε 30 λεπτά), αλλά ο Ολυμπιακός είναι η κατ’ εξοχήν ομάδα που μετουσιώνει την καλή άμυνα σε αποτελεσματική επίθεση.

Με παθητικό πάνω από τους 80, το πολύ πολύ να νικήσει καμιά Άλμπα.

Ο καθρέφτης του παραπάνω αξιώματος δείχνει όχι ένα, αλλά τρία ή τέσσερα πρόσωπα κλειδιά.

Τον Παπανικολάου, που γίνεται ακρογωνιαίος λίθος ακόμα και με ελάχιστο σκοράρισμα.

Τον Ουόκαπ, ικανό να περάσει χειροπέδες σε σκόρερς όπως ο Τζέιμς (2/11 σουτ, 5 λάθη).

Τον Ζαν-Σαρλ, που κερδίζει αυτοπεποίθηση και λεπτά συμμετοχής με την αμυντική επίδοσή του, με αποτέλεσμα να γίνεται σημείο αναφοράς και στην επίθεση (18 πόντοι).

Ακόμα και τον Σάσα Βεζένκοφ, που για τρίτο σερί παιχνίδι μένει άσφαιρος στο πρώτο ημίχρονο.

Ο ίδιος ομολόγησε ότι χρειάστηκε μίνι κούρα ενδοσκόπησης για να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του στην ανάπαυλα. «Είχε πειραχτεί λίγο το μυαλό μου», ομολόγησε.

Θα έμενε όμως όρθιος, αυτός ο χαρισματικός σκόρερ, αν δεν έχτιζε τη σιγουριά του πάνω στην αμυντική του βελτίωση; Μπορεί και να έτρωγε πάγκο.

Τρία ματς στη σειρά, η αντίδραση του Βεζένκοφ έρχεται αμέσως μετά τη δεκαπεντάλεπτη ανασυγκρότηση του ημιχρόνου.

Οι 10 πόντοι του στην γ’ περίοδο τράβηξαν ολόκληρο τον Ολυμπιακό και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, αφού η Μονακό παραείναι «λίγη» για να συγκρατήσει έναν οδοστρωτήρα με το τούρμπο αναμμένο.

Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, ο Γιώργος Μπαρτζώκας εξομολογήθηκε τον παλαιό έρωτά του με τον Κουίνσι Έισι, τον οποίον λέει ήθελε από πέρυσι.

«Θα τον έπαιρνα ακόμα και αν χρειαζόμουν πλέι-μέικερ», είπε γλαφυρά. Πάει να πει, ότι ο Ολυμπιακός ενισχύεται με έναν παίκτη τον οποίο ο προπονητής του λατρεύει και θεωρεί κλειδί επιτυχίας.

Συμπληρώνω, για όσους δεν το γνωρίζουν, ότι ο Έισι είναι ο παίκτης με το μεγαλύτερο wingspan στην πρόσφατη ιστορία του ΝΒΑ, σε συνάρτηση με το μπόι του.

Πόσο καλύτερη, από τη σημερινή, μπορεί να γίνει η -ήδη δεύτερη στην Euroleague- άμυνα μέγγενη του Ολυμπιακού;