Το διαβολάκι που ψιθυρίζει

Τον αγώνα του Ολυμπιακού στο πάλαι ποτε Λένινγκραντ τον είχα σημαδέψει ως τεστ, όχι βέβαια κρίσιμο αλλά πάντως χρήσιμο, αγωνιστικού αναστήματος και χαρακτήρα.

Στο πρόγραμμα της Euroleague, υπολογίζω ότι υπάρχουν 7-8 αποστολές σαν την αποψινή: αναμετρήσεις με ομάδες μεγαλομεσαίου ή απλώς μεσαίου βεληνεκούς, από τις οποίες όσοι φλερτάρουν το πάνω ράφι καλούνται να κερδίσουν περίπου τις μισές.

Το πόρισμα από το αποψινό 84-78 της Αγίας Πετρούπολης είναι παρόμοιο με εκείνο της προηγούμενης επίσκεψης του Ολυμπιακού στη Ρωσία: μισό βήμα μπροστά (διότι τα προηγούμενα 1-2 χρόνια τέτοιοι αγώνες κερδίζονταν μόνο με μαγικά ή με Σπανουλειάδες), ένα βήμα πίσω.

Οι τρεις ήττες σε ισάριθμα ταξίδια μπορεί να δικαιολογούνται από την ψυχρή λογική, αλλά δεν παύουν να αποτελούν ένα δυσάρεστο αγκάθι, που μπορεί να γίνει ακόμα πιο δυσάρεστο την Τετάρτη, στο σπίτι της πρωταθλήτριας Ευρώπης Εφές.

Ξέρω, ξέρω: η Μπαρτσελόνα, η ΤΣΣΚΑ, η Εφές και η Ζενίτ μπορεί να είναι ακόμη και η τετράδα του Βερολίνου, εάν εκτροχιαστεί κάπου το εξπρές του Μιλάνου.

Και ο Ολυμπιακός, όμως, καλείται να κάνει υπερβάσεις που θα του επιτρέψουν να κοιτάξει την τετράδα, ώστε να προσγειωθεί τουλάχιστον μέσα στην οχτάδα.

Προς το παρόν, η επιστροφή από τις εκτός Πειραιά εκστρατείες του συνοδεύεται από μελαγχολική αύρα. Την προσπάθεια και τα «παραλίγο» δεν τα γράφει καμία βαθμολογία.

Οφείλω, ωστόσο, να τα υπογραμμίσω. Ακόμα και στην ήττα, ο Ολυμπιακός είναι αυτό που ο Μπίλι Μπάρον αποκάλεσε: «a heck of a team». Μία πολύ καλή ομάδα, που δεν έχει καμία δουλειά να μπλέκεται με τις Μπάγερν και με τις Μονακό και με τις Ούνιξ. Ωστόσο:

* Το πρώτο του ημίχρονο, με το εκκωφαντικό παθητικό των 49 πόντων (με 10/16 δίποντα, 7/14 τρίποντα, 8/9 βολές, μόλις 3 λάθη) αποτέλεσε μία δυσάρεστη έκπληξη, διότι πρόδιδε έλλειμμα ετοιμότητας, αυτοπεποίθησης και προσωπικότητας.

* Η τέταρτη περίοδος ήταν ακόμα χειρότερη, διότι ο Ολυμπιακός άφησε να ξεγλιστρήσει από τα δάχτυλά του ένα παιχνίδι το οποίο ο ίδιος είχε φέρει στα μέτρα του με άφθονο ιδρώτα. Στο τρίτο δεκάλεπτο, η Ζενίτ πέτυχε μόλις 9 πόντους.

Κατά κάποιον τρόπο, θα ήταν προτιμότερο για τον Ολυμπιακό να παρουσίαζε επί 40 λεπτά την εικόνα του πρώτου μέρους και να έπεφτε αμαχητί αποδίδοντας την ήττα σε κακή βραδιά, παρά να τουμπάρει ένα τόσο δύσκολο ματς και να χύσει την καρδάρα από το γάλα.

Ακούγεται οξύμωρο, αλλά νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε. Στη μακροοικονομία της σεζόν, το τεστ χαρακτήρα ήταν απόψε σημαντικότερο από το αγωνιστικό.

Στο τέλος της γ’ περιόδου, με το σκορ στο 59-58 επαινούσα στο live του Gazzetta τον Ολυμπιακό επειδή είχε τον απόλυτο έλεγχο του αμυντικού ριμπάουντ.

Τι ήταν να το πω; Στο δεκάλεπτο που ακολούθησε, η Ζενίτ ανανέωσε 8 κατοχές και πέτυχε 9 πόντους καθοριστικής σημασίας από δεύτερη ευκαιρία, με πρωταγωνιστή τον άλλοτε «κόκκινο» (από τους πολλούς αποτυχόντες της εποχής Μπλατ) Μιντάουγκας Κουζμίνσκας.

Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε μία και μονάκριβη φορά, 59-60 με κάρφωμα του σπουδαίου Φαλ, αλλά αμέσως μετά δέχθηκε σερί 9-0 και «καπάκι» τρία καλάθια από τον ξεκούραστο στην τελική ευθεία Λόιντ.

Προπονητής δεν είμαι και πολλά πολλά δεν ξεύρω, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας λάθεψε στο rotation του β’ ημιχρόνου, με αποτέλεσμα να χάσει ο Ολυμπιακός τη φρεσκάδα του.

Η πεντάδα που σκύλιασε στην άμυνα δεν αντικαταστάθηκε ούτε για ένα δευτερόλεπτο στην γ’ περίοδο (Ουόκαπ, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Φαλ), με αποτέλεσμα να «σκάσουν» κάποιοι παίκτες και να αποσυρθούν στον πάγκο όταν ο Ολυμπιακός τους χρειαζόταν απεγνωσμένα.

Ο Ζαν-Σαρλ ήταν αποκαρδιωτικός όταν επιστρατεύτηκε για να παίξει στο «5» αντί του αναντικατάστατου Φαλ, ενώ ο Ουόκαπ άφησε τον Σλούκα αβοήθητο στην άμυνα όταν χρειάζονταν γερά κορμιά και καθαρά μυαλά.

Ο Βεζένκοφ έπαιξε απνευστί ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, αλλά η έκρηξη που περίμενε ο Μπαρτζώκας δεν ήρθε ποτέ. Το σκοράρισμα του Σάσα είναι το απόλυτο βαρόμετρο του φετινού Ολυμπιακού, ιδίως σε αγώνες που ξεφεύγουν πάνω από τους 75-80 πόντους.

Απέναντι σε μία ομάδα χωρίς καθαρό πλέι-μέικερ, περίμενα ότι ο Ολυμπιακός θα κατόρθωνε να «τραμπουκίσει» τους αντίπαλους γκαρντ, ώστε να μικρύνει το γήπεδο και να κλέψει μπάλες.

Να, όμως, που οι 3+1 περιφερειακοί της Ζενίτ πέτυχαν μαζί 47 πόντους με 50% ευστοχία: Φράνκαμπ 16, Μπάρον 14, Λόιντ 12, Ζαχάροφ 5, όλοι μαζί΄17/34 σουτ. Σαν έκθεμα του μουσείου Ερμιτάζ.

Ακόμα και όταν δυσκολεύονταν να δουν το στόχο, σημάδευαν με υπομονή τα mis-match και δρομολογούσαν εύκολα καλάθια ή τέλος πάντων σουτ υπό ευνοϊκές προϋποθέσεις: Κουζμίνσκας απέναντι στον Λαρεντζάκη και τον Σλούκα, Μπάρον κόντρα στον Μάρτιν, Πονίτκα και Γκουντάιτις στο «ποστ» αντιμέτωποι με τον Ουόκαπ, Μίκι με τον Βεζένκοφ στο ζωγραφιστό.

Αν πρέπει να γίνω και λίγο κακός, ο εξαίρετος Τσάβι Πασκουάλ δίδαξε στην πρώην ομάδα του πώς να παίξει σωστό, σοβαρό και οργανωμένο μπάσκετ χωρίς να έχει ικανό κουμανταδόρο. Ή μήπως είναι ο Μπάρον μετενσάρκωση του Καλάθη και ο Λόιντ του Διαμαντίδη;

Η Ζενίτ έφτασε τον Ολυμπιακό στο 6-3 και τον βύθισε σε μία μίνι κρίση ταυτότητας. Βρε, μπας και είναι ομάδα έδρας; Προσωπικά θεωρώ αυτή την ταμπέλα άκυρη και σχεδόν αστεία, αλλά τα πάντα κρίνονται στην πράξη.

Εάν την Τετάρτη το κοντέρ γράψει 0-4, στο αγαπημένο γήπεδο των Πειραιωτών, το διαβολάκι θα έρθει να διατυπώσει τις αμφιβολίες του όχι ψιθυριστά αλλά φωναχτά.

Δύο βράδια αργότερα, ο Ολυμπιακός θα επιστρέψει στο σπίτι του, αλλά εκεί θα τον περιμένει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος με τη φορμαρισμένη Μακάμπι του.

Τις μέρες του Πολυτεχνείου, ο Ολυμπιακός καλείται να παίξει κάποιου είδους αντάρτικο. Και πάντως να δείξει τα νύχια του, πριν του καταλογίσουν ότι δεν έχει τέτοια.