Φρουτοσαλάτα με δηλητήριο

To ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό, αλλά και …προαιώνιο στο μπάσκετ, ίσως και από την εποχή του Νέισμιθ με τα ξύλινα κοφίνια. Και στον αθλητισμό, συνολικά.

Είναι προτιμότερο να χάσεις με 15-20 πόντους ωραία και χωρίς άγχος ή να παλέψεις το ματς, να το φέρεις στα μέτρα σου και να δεις τον αντίπαλο να σε προσπερνάει πάνω στο νήμα;

Προφανώς προτιμότερη η νίκη, αλλά ας μη βάζουμε άγνωστες λέξεις, γιατί ο Παναθηναϊκός κοντεύει να ξεχάσει πώς τη λένε στα αγγλικά και τις άλλες ξένες γλώσσες.

Εδώ και ένα μήνα, ο πρωταθλητής Ελλάδας κερδίζει μόνο εντός των τειχών. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το εγχώριο σερί του θα συνεχιστεί τις ημέρες που έρχονται…

Ο Δημήτρης Πρίφτης έμοιαζε σχεδόν ικανοποιημένος παρά την ήττα από τη Μπάγερν (81-78), ίσως επειδή είδε -επιτέλους- την ομάδα του να εμφανίζεται ανταγωνιστική και θαρραλέα.

«Έξυπνη», πρόσθεσε ο ίδιος. Αυτό σηκώνει συζήτηση, ιδίως αν εξεταστούν ενδελεχώς τα πεπραγμένα της στα τελευταία δύο λεπτά.

Ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησε ο Παναθηναϊκός να προστατεύσει τα σχεδόν κεκτημένα, με επιθέσεις όπου η μπάλα κολλούσε στα χέρια του Ντάριλ Μέικον και από εκεί πήγαινε σχεδόν πάντα σε λάθος σημείο, ήταν βούτυρο στο πρέτζελ των Γερμανών.

Τελευταία φορά που την ακούμπησε οποιοσδήποτε άλλος ήταν στο κάρφωμα του Παπαγιάννη με το οποίο γράφτηκε το 72-76, δυόμισυ λεπτά πριν το τέλος.

Aμέσως μετά δόθηκε ένα ανάποδο άουτ που έγινε καλάθι για τους Γερμανούς, αλλά δεν υπήρχε δικαίωμα για ένσταση, διότι το ρολόι έγραφε 2:06 και ο κανονισμός μιλάει μόνο για τελευταίο δίλεπτο.

Ακολούθησε μία γκάφα του Μέικον που πάσαρε τη μπάλα στα χέρια του Τρινκιέρι στο 74-76, δύο άστοχες βολές του Οκάρο Ουάιτ που μπορούσαν να φέρουν τον Παναθηναϊκό σε ασφαλές μονοπάτι στα 47’’ (όταν ο Παπαγιάννης διόρθωσε με αστραπιαία πάσα τη φλυαρία του Μέικον) και μία επίθεση παράδειγμα προς αποφυγή, μετά το βαρύ και ασήκωτο τρίποντο του Λούτσιτς. - που και αυτό σημειώθηκε πάνω στην άμυνα του Μέικον.

Οι «πράσινοι» είχαν ολόκληρη επίθεση και τάιμ-άουτ για να τη σχεδιάσουν, αλλά αυτό που είδαν τα μάτια τους ήταν απ’ ευθείας βγαλμένο από το τραγελαφικό μπάσκετ του 21ου αιώνα που τόσο αρέσει στους πιτσιρικάδες.

Μέικον από το δεξί στο αριστερό, από το αριστερό ξανά στο δεξί, πάλι στο αριστερό, πίσω στο δεξί, και σουτ από 7 μέτρα στο γάμο του καραγκιόζη.

Εάν είσαι ο Στεφ Κάρι, αυτά όχι μόνο επιτρέπονται αλλά και επιβάλλονται. Ακόμα και ο Κάρι, συχνά θα βρει δοκάρι.

Θα μου πείτε, και ποιος να έπαιζε ρόλο δημιουργού στον αποψινό Παναθηναϊκό; Όσους αστερίσκους και αν προσθέσει κανείς, επίθεση χωρίς μισή πάσα και χωρίς υποψία σκριν, είναι ανεπίτρεπτη.

Νωρίτερα, μετά το 66-70, ο Μέικον έκανε για αρκετή ώρα το σωστό, επιδιώκοντας την επαφή που θα τον έστελνε στις βολές ή θα του έδινε ελεύθερο διάδρομο.

Αλλά στην τελική ευθεία προτίμησε να σουτάρει μία προσευχή, είτε βάσει σχεδίου είτε επειδή δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει είτε επειδή ξέμεινε από δυνάμεις και καθαρό μυαλό.

Για κακή τύχη του φετινού Παναθηναϊκού, ο καλύτερος παίκτης του είναι ταυτόχρονα ο χειρότερός του.

«Ο Μέικον είναι πάντοτε καλός όταν ο Παναθηναϊκός κυνηγάει, αλλά σήμερα καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να ελέγξει έναν αγώνα όταν η ομάδα του είναι μπροστά», έγραφα στο live του Gazzetta στα μέσα της γ’ περιόδου.

Το σκορ ήταν 47-57 και ο Πρίφτης χρειαζόταν λίγη κοινή λογική, βγαλμένη από τον παλιό καλό καιρό.

Αλλά ο Πέρι ήταν εκτός παιχνιδιού με 4 φάουλ και ο Μποχωρίδης που έφερε λίγο νοικοκυριό στο πρώτο ημίχρονο παραγκωνίστηκε, οπότε δεν υπήρχε διαθέσιμο χαλινάρι.

Μέσα σε ένα τρίλεπτο ο Μέικον υπενθύμισε ότι είναι πρωτάρης σε αυτό το επίπεδο και στον νευραλγικό ρόλο του (ας πούμε) πλέι-μέικερ.

Το ένστικτο στο οποίο ποντάρει έφερε 2-3 αψυχολόγητα σουτ, καθώς και δύο αχρείαστα φάουλ, που έδωσαν στη Μπάγερν ανάσες με φτηνές ελεύθερες βολές.

Το πρώτο μάλιστα ο Αμερικανός το παραχώρησε επειδή αμέλησε να κοιτάξει τον πίνακα με τα ομαδικά φάουλ και νόμιζε ότι η ομάδα του είχε λιγότερα από 4.

Στο τέλος ο συμπαθής Μέικον τα έβαλε με τον εαυτό του, αλλά το δέρμα δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Θα χρειαστούν πολλές νίλες σαν τη σημερινή για να γίνει Μάικ Τζέιμς.

Η παρουσία του Νεμάνια Νέντοβιτς υπήρξε καθησυχαστικός παράγοντας όσο ο Σέρβος είχε δυνάμεις. Θυμηθείτε και τις διαδοχικές ασίστ του που έδωσαν ώθηση στο Παναθηναϊκό αμέσως μετά την ανάπαυλα.

Ωστόσο, η γκάφα του στον αιφνιδιασμό στο 63-70 έγινε φιλί ζωής για τη Μπάγερν, αφού ακολούθησε τρίποντο του Λούτσιτς.

Ο πληθωρικός Παπαπέτρου ήταν ο άνθρωπος που έφερε τον Παναθηναϊκό σε θέση ισχύος στο πρώτο κομμάτι του αγώνα, αλλά μετά την ανάπαυλα εξαφανίστηκε, χολωμένος ίσως επειδή η Γερμανίδα ρεπόρτερ τον αποκάλεσε ...Παπανδρέου.

Οι άμυνες του Παπαγιάννη σκέπασαν το ελληνικό καλάθι στην τελική ευθεία του και η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο παρά τις παλινωδίες, αλλά δύο τρίποντα in extremis, από Ουόλντεν και Λούτσιτς, μετέτρεψαν τη ρετσίνα σε μπίρα.

Τυχεράκιας για μια φορά, ο Αντρέα Τρινκιέρι έβγαλε από το μανίκι και ένα εξωτικό φρούτο, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα για την ομάδα του.

Τα μακρινά σουτ του άγνωστου Ομπστ, με το μουστάκι του Movember, ψάξτε το αν δεν γνωρίζετε τι σημαίνει, πήραν το ματς από το 51-59 και το έφεραν στο 59-60.

Μη παραπονεθείτε που τον βάφτισα «φρούτο», γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει το επώνυμό του γερμανιστί!

Τα ροδάκινα και τα μούσμουλα που εκτόξευσε από τη γραμμή του τρίποντου μετέτρεψαν το ματς σε πικρή φρουτοσαλάτα.

Συγγνώμη, κύριε διευθυντά, αλλά ο φετινός Παναθηναϊκός κοντεύει να εξαντλήσει το ρεπερτόριό μου στις μεμψίμοιρες παρομοιώσεις.