Κέντημα χωρίς στραβοβελονιά

Tι ακριβώς ήταν αυτό που είδαμε, απόψε στο Φάληρο; Η εύκολη απάντηση, είναι ότι πρόκειται για αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν outlier, κάτι δηλαδή που συμβαίνει τόσο σπάνια, ώστε δεν ενδείκνυται για συμπεράσματα και δεν πρέπει καν να συμπεριληφθεί στη συνολική στατιστική.

Και πράγματι, δεν έχει ξαναγίνει παρά μόνο μία φορά στην ιστορία της Euroleague, να ανοίξει ομάδα διαφορά 27 πόντων σε ένα δεκάλεπτο, όπως έκανε ο Ολυμπιακός απέναντι στην αποσβολωμένη Μακάμπι (35-8).

Τα ποσοστά ευστοχίας των «ερυθρολεύκων» άγγιξαν τα όρια του εξωφρενικού (8/10 δίποντα, 5/9 τρίποντα, 4/5 βολές), όπως και ο συντελεστής ασίστ/λάθη (10-0) και το ποσοστό ευστοχίας, ή μάλλον αστοχίας, του αντιπάλου (3/19 σουτ).

Όσο για το ασύλληπτο 53-0 του PIR (στο οποίο καθρεφτίζεται η συνολική στατιστική των δύο ομάδων), αυτό πια είναι για κάδρο.

Τη μοναδική φορά που θυμάμαι κάτι αντίστοιχο ήταν στο ξεκίνημα του ημιτελικού Παναθηναϊκού-ΤΣΣΚΑ στην Κωνσταντινούπολη, όπου μάλιστα οι Ρώσοι είχα αρνητικό συντελεστή.

Από διαβολική σύμπτωση, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ήταν παρών και στους δύο αγώνες. Μόνο που τo 2012 η ομάδα του αντεπιτέθηκε και κέρδισε (όπως κέρδισε), ενώ απόψε πιάστηκε η μέση της από τις υποκλίσεις.

Εκείνο που δεν πρόκειται να γράψει κανένας στατιστικός πίνακας είναι το ντελίριο που προκλήθηκε στο Φάληρο από το ρεσιτάλ του Ολυμπιακού σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο (51-26).

Το κοντέρ στο ΣΕΦ γράφει πλέον 7-0, χωρίς γκέλες και χωρίς νίλες, πράγμα διόλου εύκολο, για οποιαδήποτε ομάδα.

Η μεμψιμοιρία για το εκτός έδρας 0-4 είναι ένα εύκολο συναίσθημα, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Ολυμπιακός έχει αντιμετωπίσει στα ταξίδια του μόνο πανίσχυρες ομάδες: Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ, Εφές, Ζενίτ, προσεχώς και Αρμάνι.

Στον δε Πειραιά νίκησε μεταξύ άλλων τη Ρεάλ, η οποία οδηγεί την κούρσα με ρεκόρ 9-2. Πόσοι περίμεναν απολογισμό 7-4 στο τέλος αυτού του προγράμματος;

Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν καθρεφτίζεται στα νούμερα: η αυτοπεποίθηση με την οποία ποτίζεται η ομάδα με εμφανίσεις όπως η αποψινή, απέναντι σε αντιπάλους υπολογίσιμους και φορμαρισμένους.

Πριν τη τζούφια εκστρατεία της στο Φάληρο, η Μακάμπι του Σφαιρόπουλου μετρούσε στους τελευταίους επτά αγώνες 6 νίκες και 1 ήττα στον πόντο (από την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα).

Ο Ολυμπιακός την παραμέρισε σαν να ήταν καμία ομαδούλα δεύτερης διαλογής, όχι με ανταρτοπόλεμο (αν και ήταν η άμυνα αυτή που του έδωσε φτερά στο ξεκίνημα), αλλά με ολοκληρωτικό μπάσκετ, που θύμιζε ανελέητο σφυροκόπημα.

Στο κόκκινο κέντημα της Παρασκευής, εξέχουσα θέση πρέπει να δοθεί στις σταυροβελονιές των δύο βασικών ψηλών, που συχνά έμοιαζαν σαν να ήταν τέρας με δυό κεφάλια: 12+11+5 ο Μουσταφά Φαλ, 15+4+6 ο Σάσα Βεζένκοφ.

Ναι, σωστά διαβάσατε, το «τεσσάρι» και το «πεντάρι» μοίρασαν συνολικά 11 ασίστ, χωρίς καν να πιάσουν τα 30 λεπτά συμμετοχής (23 και 29 αντίστοιχα). Χαλάλι λοιπόν η στραβοβελονιά των χαμένων αμυντικών ριμπάουντ (21).

Για το πληθωρικό μπάσκετ που παίζει στις καλές του μέρες (και ενίοτε στις κακές) ο Κώστας Παπανικολάου δεν χρειάζονται πολλά λόγια, μολονότι ο περιστασιακός θεατής, που ψάχνει αποδιοπομπαίους, είναι εύκολο να ξεγελαστεί.

Όταν οι τρεις της μπροστινής γραμμής παίζουν ταυτόχρονα μεγάλο μπάσκετ, οι υπόλοιποι απελευθερώνονται (ιδίως ο Κώστας Σλούκας, που δεν βρίσκει τα κορμιά δυό-δυό στο διάβα του) και όλα γίνονται εύκολα.

Πόσοι πρόσεξαν ότι ο Τόμας Ουόκαπ τελείωσε το παιχνίδι άποντος; Οι πόντοι του Τάιλερ Ντόρσεϊ και του Σακίλ ΜακΚίσικ ξεκίνησαν από την άψογη κυκλοφορία της μπάλας από έξω προς τα μέσα και πάλι έξω. Και πάλι μέσα.

Η απόφαση του Γιώργου Μπαρτζώκα να αποσύρει στο 24-6 τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, που είχε κατενθουσιαστεί και έπαιζε σαν να βρισκόταν σε All-Star Game θυμίζοντας ανθρώπινη σβούρα, μαζί και τον Βεζένκοφ που οργίαζε, ήταν η κίνηση της βραδιάς.

Ο Ολυμπιακός έχει το κακό συνήθειο να ερωτεύεται τον εαυτό του όταν παίζει μεγάλο μπάσκετ και ο ναρκισσισμός εγκυμονεί κινδύνους.

Το τελικό 90-73 κολακεύει τη Μακάμπι, της οποίας οι εφεδρικοί επιστρατεύτηκαν στην τελευταία περίοδο, στολισμένοι με τα μουστάκια του Movember, και συμμάζεψαν λίγο τα ασυμμάζευτα.

Το αποψινό +17 μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο εφόδιο για τον Ολυμπιακό. Εάν δεν το προσέξατε, είναι ακόμη και σήμερα ισόβαθμος με τη Μακάμπι.

Η σπουδή του Μπαρτζώκα να τελειώσει το ματς με το κανονικό του rotation (αδιαφορώντας ακόμα και για τον εγκλιματισμό του Κουίνσι Έισι) αποδόθηκε εν μέρει στην προετοιμασία εν όψει Παναθηναϊκού.

Ωστόσο, εγώ νομίζω ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού σκεφτόταν τις πιθανές ισοβαθμίες του Απρίλη. Ίσως και τριπλές και τετραπλές.

Επειδή είναι ανέφικτο να δώσει ο Ολυμπιακός όλους τους αγώνες του στο ΣΕΦ, καλείται να διανθίσει το απόρθητο της έδρας με διπλά, όχι μόνο για λόγους βαθμοθηρίας, αλλά για να διώξει το διαβολάκι της αμφιβολίας που πάει να φωλιάσει μέσα του.

Όπως και να το κάνουμε, δεν χωράει εύκολα στη σφαίρα της λογικής, παρά τα περί θιγμένου εγωισμού, η διακύμανση από τους 3 πόντους του τελευταίου δεκαλέπτου της Κωνσταντινούπολης στους 35 του αμέσως επόμενου – απέναντι μάλιστα σε ομάδες παρόμοιας δυναμικότητας.

Αμέσως μετά το εγχώριο ντέρμπι, ο Ολυμπιακός έχει τρία απανωτά ευρωπαϊκά ταξίδια, που -ανάλογα με τα αποτελέσματα- μπορεί να μεγαλώσουν το ανάστημά του ή να τον βυθίσουν σε εσωστρέφεια: Mιλάνο, Καζάν, Βελιγράδι.

Να μη σας αποσπώ την προσοχή, όμως, γιατί ξέρω ότι το μυαλό σας είναι αλλού. Ραντεβού λοιπόν Δευτέρα απόγευμα, για το πρώτο ντέρμπι εντός των ελληνικών τειχών μετά από 33 μήνες.

Εάν ισχυριστώ ότι μου έλειψαν, θα πω ψέματα. Και δεν το μπορώ το ψέμα.