Το ρόδι που δεν λέει να σπάσει

Το έχετε ακούσει δα το σόφισμα, που κάνει θραύση στους καφενέδες της επικράτειας: καλύτερα να χάσεις με 20 πόντους, παρά με τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο.

Στην ίδια Πόλη όπου κρίνονται στην εκπνοή ακόμα και Κύπελλα Πρωταθλητριών (1991, 2012), ο Παναθηναϊκός ένιωσε απόψε ότι ο καφενειακός λόγος έχει σπέρμα αλήθειας.

Προτιμότερες δεν είναι οι ήττες αεροδρομίου, από αυτό το αποψινό, με το buzzer beater του Αντριάν Μοερμάν; Ε; Ε;

Η σωστή απάντηση είναι φυσικά «όχι», αλλά όπως και να το κάνουμε πονάει όταν το ροζ φύλλο αλλάζει χρώμα μπροστά στα μάτια σου και δεν έχεις χρόνο να πεις ούτε «γαμώτο».

Ο Νεμάνια Νέντοβιτς προσπάθησε να καταστρέψει το πάρτι των Τούρκων τη στιγμή που το ρολόι μηδενιζόταν, αλλά λίγοι το πίστεψαν αυτό το σουτ προσευχή της τελευταίας τελευταίας στιγμής.

Ο κύβος ερρίφθη με το καταδικαστικό τρίποντο του Μοερμάν (82-81). Ο Παναθηναϊκός έχασε την παρτίδα όσο πατούσε τα πόδια του στη γη και δεν μπορούσε να περιμένει συγχώρεση από τον Αλλάχ.

Το έχασε, επειδή δεν μπόρεσε να δώσει μια γερή σπρωξιά στους Τούρκους μετά το 73-76 του 36ου λεπτού.

Μετά το τάιμ-άουτ, ο Δημήτρης Πρίφτης έστειλε στο παρκέ (σωστά) την αμυντική πεντάδα του, αλλά εκ των υστέρων μάλλον το μετάνιωσε.

Ο Παναθηναϊκός, που βρισκόταν στο μπόνους και είχε και φάουλ για ξόδεμα σε περίπτωση αμυντικής αστοχίας, χρειαζόταν 1-2 επισκέψεις στη γραμμή για να κόψει τα πόδια των Τούρκων.

Αντ’ αυτού βρέθηκε να σημαδεύει από μακριά, έστω με καλές προϋποθέσεις. Ο Παπαπέτρου βρήκε σίδερο από τα 7 μέτρα, ο Ουάιτ το ίδιο, ο Σαντ-Ρόος το ίδιο, η μηχανή σκάλωσε, οι Τούρκοι πήραν θάρρος.

Το ξανάχασαν όταν σχηματίστηκε εκ νέου στο παρκέ το δίδυμο Νέντοβιτς-Μέικον (με 4 ετοιμοπαράδοτους πόντους που έφεραν τον Παναθηναϊκό στο 78-80), μόνο που εκεί επέστρεψε η κατάρα του τελευταίου 12μηνου, για να γίνει δάκος στο μαραμένο τριφύλλι.

Ο Μέικον αστόχησε στο σουτάκι που θα έφερνε τον Παναθηναϊκό στο +3, ο Ουάιτ χαράμισε μία από τις δύο βολές που εκτέλεσε στα 14 δευτερόλεπτα και το σκηνικό του δράματος στήθηκε με τους συνήθεις όρους: κατεβασμένα μούτρα για τους «πράσινους», πανηγυρισμοί για τους απέναντι.

Προσωπικά υποψιαζόμουν ότι η Εφές θα πήγαινε για δίποντο στην τελευταία κατοχή με το σκορ στο 79-81, ώστε να κυνηγήσει τη νίκη στην παράταση μπροστά στο κοινό της.

Αλλά ο Εργκίν Αταμάν έριξε στο παρκέ τον Τίμπορ Πλάις και τον ακροβόλισε στην γωνία, για να πάρει αυτός το σουτ της νίκης, αφού έχει 48% φέτος.

Η πάσα του Μίτσιτς στον μισόκλειστο ορίζοντα δεν ήταν καλή, το ομολόγησε και ο ίδιος, αλλά ο Γερμαναράς άπλωσε τα πλοκάμια του και κατέβασε τη μπάλα από τη στρατόσφαιρα, τη στιγμή που ο Έβανς ξεκινούσε προς το μέρος του για να ντουμπλάρει.

Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος, αφού ο Πλάις σερβίρισε μεμιάς τη μπάλα στον αφρούρητο Μοερμάν, για ένα μηχανικό σουτ προπόνησης.

Ο Γάλλος μετρούσε 2/5 τρίποντα απόψε, 39% μέσα στη σεζόν, 35% στην ευρωπαϊκή καριέρα του. Έστω και έτσι, είναι μάλλον ο «χειρότερος» σουτέρ από τους 5 που ο Αταμάν εμπιστεύτηκε για την τελευταία ζαριά (Λάρκιν, Μίτσιτς, Σίμον, Πλάις οι υπόλοιποι).

Και εγώ αυτόν θα διάλεγα, αν ήμουν ο Πρίφτης. Ναι, αλλά να σουτάρει υπό πίεση και με ένα χέρι στα μούτρα του. Όχι ανενόχλητος…

Έπρεπε μήπως να κάνει φάουλ ο Παναθηναϊκός; Δεν υπάρχει νομίζω προπονητής που να έδινε στον αντίπαλο την ευκαιρία της εύκολης ισοφάρισης.

Η διαφορά δεν ήταν 3 πόντοι, θυμίζω, αλλά 2. Όπως στον τελικό του 2009 στο Βερολίνο, καλή ώρα, όταν ο Ομπράντοβιτς επέλεξε καθαρή άμυνα σε πανομοιότυπη συγκυρία. Για όσους θυμούνται ακόμη τα περασμένα μεγαλεία.

Επισημαίνω ότι η Εφές ήταν απόλυτα εύστοχη στις βολές απόψε (11/11), με εξαίρεση τον Ντάνστον, που όμως είδε από τον πάγκο την τελευταία φάση.

Εάν η μπάλα «ακουμπούσε» σε αυτόν, τότε ναι, ίσως το φάουλ να ήταν ενδεδειγμένη λύση. Στον Μίτσιτς (70/80 φέτος) και στον Λάρκιν (76/81) και στον Σίμον (17/17), όχι.

Βγάζεις μια άμυνα με όλο σου το είναι, αρπάζεις τα λάφυρα και απομακρύνεσαι τρέχοντας. Αυτό είναι το δόγμα. Της ελληνικής σχολής τουλάχιστον. Στο δεύτερο μέρος, η Εφές είχε μόλις 45% εντός παιδιάς και στην τέταρτη περίοδο 5/15 σουτ, πριν το νικητήριο.

Με τους κανονισμούς που ισχύουν εν έτει 2022, μάλιστα, είναι αυξημένος ο κίνδυνος του αντιαθλητικού φάουλ ή των τριών βολών, όταν ο αμυντικός το παραχωρεί εσκεμμένα απέναντι σε πανούργους γκαρντ.

Και, ξέρετε, ο φιλοξενούμενος δεν παίρνει εύκολα το σφύριγμα που θέλει, υπό αυτές τις συνθήκες, απέναντι μάλιστα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Η τεχνική ποινή που χρεώθηκε στον Πρίφτη για ψύλλου πήδημα στο 75-76 διαλύει τις ψευδαισθήσεις. Αυτός ο παραπανίσιος πόντος έκανε τελικά τη διαφορά.

Όχι, δεν είναι καλύτερες οι 20άρες και οι 30άρες. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε σημεία από το αποψινό ματς, πολύτιμους πόντους στο κυνήγι της χαμένης αυτοπεποίθησης.

Η απουσία του Γιώργου Παπαγιάννη τον έκανε κάπως πιο συμβατικό σε άμυνα και επίθεση, αλλά η ρέντα των δύο σκόρερς (Μέικον, Νέντοβιτς) και η πληθωρική παρουσία των Σαντ-Ρόος, Ουάιτ, Παπαπέτρου έφεραν στόφα και σιγουριά.

Ο Έβανς και ο Καββαδάς φρόντισαν ώστε να γίνει αδιόρατη στον γυμνό οφθαλμό η απουσία του βασικού ψηλού και όλα κυλούσαν ομαλά, ιδίως στο πρώτο ημίχρονο και στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Ομολογώ ότι με ξάφνιασε ευχάριστα η ασυνήθιστη ηρεμία και η μεθοδικότητα με την οποία ο Παναθηναϊκός συμμάζεψε τα συντρίμμια της τρίτης περιόδου.

«Η Εφές θα μπει πολύ αποφασιστικά στο γήπεδο», προειδοποιούσε ο Δημήτρης Πρίφτης στο ημίχρονο και είχε απόλυτο δίκιο.

Μόλις στην πρώτη φάση της γ’ περιόδου ο Μίτσιτς έκλεψε πορτοφόλι, κινητό και κλειδιά από τον Πέρι, ο οποίος αποσύρθηκε αμέσως και δεν ξαναμπήκε στο παιχνίδι. Δεν ήταν καλό σημάδι.

Οι «πράσινοι» υπέπεσαν σε 4 λάθη με διαφορετικούς παίκτες στα πρώτα 2:30 λεπτά (Πέρι, Κασελάκης, Νέντοβιτς, Παπαπέτρου), έκαναν δώρο στην Εφές τρία καλάθια ένας εναντίον κανενός με γκάφες στη σέντρα, και όμως άντεξαν.

«Πάει για 20άρα το ματσάκι», σκέφτηκα μέσα μου όταν είδα το 39-42 να γίνεται 47-44 εν ριπή οφθαλμού. Παραδεχθείτε το, το ίδιο προφητεύσατε και εσείς.

Αλλά ο Παναθηναϊκός συνήλθε γρήγορα, προσπέρασε ξανά (53-55) και τοποθέτησε θεμέλιο θριάμβου, παρά τη ζημιά που του προκαλούσαν οι μπούκες του Μίτσιτς και η δουλειά των Μοερμάν, Ντάνστον.

Για να μη το πολυψειρίζουμε, ήταν κανονικός Παναθηναϊκός.

Ο Σέρβος MVP έφτασε τα 0/7 τρίποντα με το απονενοημένο διάβημα της προτελευταίας κατοχής, αλλά ο άτσαλος Ουάιτ δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις ρημάδες τις βολές. Εάν έβαζε δύο αντί για μία, μάλλον θα έδινε στον Παναθηναϊκό την πολύτιμη νίκη.

Ναι, πολύτιμη. Διότι ο πρωταθλητής Ελλάδας χρειάζεται πάνω απ’ όλα να ξαναβρεί τον εαυτό του, να σφυρηλατήσει εκ νέου το σκουριασμένο του μέταλλο και να ξαναχτίσει την υπερηφάνεια, που ολοένα ξεθωριάζει στα γήπεδα της Ευρώπης.

Έχασε με 2 στη Βιτόρια, με 4 στο Τελ Αβίβ, με 7 στο Κάουνας, με 3 στο Μόναχο (πάλι με χαμένες βολές του Ουάιτ), με 1 απόψε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά η λέξη κλειδί είναι «έχασε».

Όπως έγραφα και την περασμένη εβδομάδα, η ήττα γίνεται συνήθεια και εθισμός. Πότε και πού θα σπάσει αυτό το ρόδι;

«Το Μάρτιο στο Φάληρο», θέλουν να πιστεύουν όσοι ζουν και αναπνέουν για τα αιώνια ντέρμπι, αλλά εγώ έχω κυκλώσει την 11η Φεβρουαρίου, για πολύ περισσότερους από έναν λόγους. Λεπτομέρειες, προσεχώς.