Μήπως να κατεβάσουμε τους διακόπτες;

Δυόμισυ μήνες μετά την πανηγυρική επανεκκίνησή της, με κόσμο επιτέλους στις κερκίδες μετά το παγερό φάιναλ-φορ του 2021, η Euroleague τείνει να εκφυλιστεί σε υγειονομικό ανέκδοτο.

Aπό τους τέσσερις προγραμματισμένους για απόψε αγώνες, θα διεξαχθεί μόνο ένας (Μονακό-Μακάμπι).

Tα τέσσερα από τα πέντε αυριανά θα γίνουν κανονικά αλλά με αρκετές ομάδες κουτσουρεμένες και με το φόβο νέας διασποράς.

Ήδη πιθανολογείται ότι βάσει πρωτοκόλλου θα αναβληθούν και τρεις τουλάχιστον αγώνες της επόμενης αγωνιστικής.

Εκκρεμεί και το Αρμάνι-Ζαλγκίρις της προηγούμενης εβδομάδας και η καταμέτρηση συνεχίζεται, λεπτό προς λεπτό.

Μέχρι την ώρα που ο συνάδελφος Γιάννης Σταυρουλάκης κάθισε να γράψει το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε χθες, τα κρούσματα στην Euroleague ήταν ήδη 51, αλλά είμαι βέβαιος ότι στο μεταξύ σημειώθηκαν κι άλλα.

Η Αρμάνι και η Ρεάλ μετρούν ήδη διψήφιο αριθμό κρουσμάτων στο νέο κύμα πανδημίας (από 11), o ΠαναθηναΪκός 9, η Βιλερμπάν 8, ο Ολυμπιακός 6 αν δεν έχασα το μέτρημα, η Φενέρ και η Μπαρτσελόνα από 3, η Βασκόνια 1.

Και τρέχα γύρευε τι γίνεται π.χ. στη Ρωσία, όπου η ΤΣΣΚΑ και η Ούνιξ χτυπήθηκαν άγρια στο προηγούμενο «τσουνάμι» κορονοκρουσμάτων.

Στους αθλητές που βρέθηκαν θετικοί τις τελευταίες μέρες περιλαμβάνονται και τουλάχιστον τρεις παίκτες της Εθνικής Ελλάδας. Ίσως και περισσότεροι.

Πού πάμε, λοιπόν; Πόσο θα τραβήξει αυτή η διοργάνωση, με το πυκνό πρόγραμμα, τα αλλεπάλληλα ταξίδια, τα ποικίλα κρατικά πρωτόκολλα και την οργανωτική ασυναρτησία;

Σημειωτέον ότι ισχύουν και φέτος τα περυσινά -ψηφισμένα από τις ομάδες- μέτρα, που ξεσήκωσαν σειρά αντιδράσεων πριν «διορθωθούν» προς το λογικότερο: της αναβολής ενός αγώνα μέχρι τρεις φορές, όπως και η κατοχύρωση του ματς με 20-0 κατά της ομάδας που αδυνατεί να ταξιδέψει για τη διεξαγωγή της αναμέτρησης.

Ο μίνιμουμ αριθμός των παικτών που απαιτούνται για τη διεξαγωγή ενός αγώνα είναι οκτώ.

Θυμίζω ότι πέρυσι οι ομάδες εξαναγκάστηκαν να δηλώσουν και εφήβους, ώστε να απομακρύνεται το ενδεχόμενο αναβολής.

Η Ρεάλ παρέταξε 2-3 αμούστακους στο πρόσφατο ματς με τη Ρεάλ (Κλάβζαρ, Σ.Γκαρούμπα, Μίλερ), ενώ ο Ολυμπιακός θα κατέβαζε Οικονομόπουλο και Μουόσα, εάν δεν είχε αναβληθεί ο αποψινός αγώνας με την ΤΣΣΚΑ.

Στο επίσημο ρόστερ του Παναθηναϊκού στην ιστοσελίδα της Euroleague δεν βλέπω άλλον έφηβο, πλην των …βετεράνων πλέον Μαντζούκα και Αβδάλα.

Εμφανής λύση στο πρόβλημα δεν υπάρχει, εφ' όσον είναι άδηλο και το μέλλον της πανδημίας.

Όταν ξέσπασε η πανδημία, προ διετίας, η Euroleague οδηγήθηκε σε ματαίωση της σεζόν, αφού δεν υπήρχαν τότε ούτε πτήσεις ούτε θεατές ούτε χρήματα ούτε ημερομηνίες ούτε φως στο βάθος της σήραγγας.

Υποψιάζομαι ότι στην πορεία ο Μπερτομέου μετάνιωσε για αυτή την κάπως βιαστική απόφαση, αφού το καλεντάρι της αγωνιστικής περιόδου παρατάθηκε μέσα στο βαθύ καλοκαίρι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αναβλήθηκαν και μία σειρά από διοργανώσεις βρήκαν τρόπο να ολοκληρώσουν κουτσά στραβά το πρόγραμμα.

Το ΝΒΑ ανέδειξε πρωταθλητή μέσα στο κατακαλόκαιρο σε συνθήκες «φούσκας», ενώ οι διεθνείς διασυλλογικές διοργανώσεις του ποδοσφαίρου ανέδειξαν πρωταθλητές Σεπτέμβριο μήνα κεκλεισμένων των θυρών ή με ελάχιστους θεατές, σε χώρες όπου η πανδημία βρισκόταν υπό σχετικό έλεγχο.

Η Εuroleague κατέβασε τα ρολά και τα ανέβασε ξανά το φθινόπωρο του 2020, για μία σεζόν αγκομαχητού και μελαγχολικής ερημιάς.

Το φάιναλ-φορ της Κολωνίας, με τα τρία θρίλερ και το εξαιρετικό μπάσκετ, θα ήταν αληθινή γιορτή αν γινόταν σε γεμάτο γήπεδο.

Μπροστά σε άδειες εξέδρες, όμως, θύμιζε περισσότερο παρωδία. Προσωπικά το έχω διαγράψει από τη μνήμη μου, αν και πέρασαν μόλις επτά μήνες.

Η ευλογία των εμβολίων βοήθησε τις κοινωνίες να ορθοποδήσουν, αλλά ο άτιμος ο κορονοϊός είναι σαν το ντόπινγκ: μονίμως ένα βήμα μπροστά από τους διώκτες του.

Ή και περισσότερα, καταπώς φαίνεται με τη μετάλλαξη Όμικρον που απειλεί με υγειονομική τραγωδία όσες χώρες (όνομα και μη χωριό) αδιαφόρησαν εγκληματικά για τη θωράκιση του συστήματος υγείας.

Τι νόημα έχει να παίζουμε μπάλα, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι μαζί, όταν κάθε μέρα χάνουμε 100 συνανθρώπους και πάμε ολοταχώς για 30.000 ημερήσια κρούσματα;

Η Ελλαδάρα απειλεί ή κατέχει πλέον όλα τα παγκόσμια και πανευρωπαϊκά ρεκόρ στους δυσοίωνους δείκτες της πανδημίας, αλλά σφυρίζει αδιάφορα, φεύγει για τριήμερα στα Τζουμέρκα, ετοιμάζεται απτόητη για πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν και επαναστατεί μόνο όταν της κόβουν το γήπεδο.

Πλέον ο κλοιός είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού σε όλα τα μήκη και πλάτη της κοινωνίας.

Ποιος δεν έχει γνωστούς και φίλους στο νεκροταφείο από Covid; Πόσοι μπορούν να ισχυριστούν ότι ο οικογενειακός, εργασιακός και φιλικός κύκλους είναι αλώβητος από τον κορονοϊό;

Τα εμβόλια μπορεί να μας προστατεύουν από τη βαριά νόσηση και τον θάνατο, αλλά ουδέποτε ήταν προγραμματισμένα για να σταματήσουν πλήρως τη μετάδοση του ιού, άσχετα με τις κωμικές κορώνες περί «ελευθερίας».

Η φρικιαστική διασπορά της νόσου στη χώρα, σε συνδυασμό με την απελπιστική κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία και με τον ταλιμπανισμό των εκατομμυρίων ανεμβολίαστων, κάνει τον έντρομο πολίτη να σκέφτεται ακραία μέτρα.

Υποχρεωτικό εμβολιασμό. Σκληρά lockdown. Βαριές ποινές στους παραβάτες. Ανασκολοπισμό στους αρνητές.

Αλλά η οικονομία της χώρας δεν έχει τις αντοχές για να προσφέρει ξανά δεκανίκι μέσω επιδομάτων, ενώ η κυβέρνηση αρνείται να παραδοθεί την ήττα της και μοιάζει αποφασισμένη να το πάει μέχρι τέλους, με το συμπάθειο.

Αβοήθητος ο πολίτης εγκλωβίζεται στα δίδυμα εξαπτέρυγα που ανέλαβαν εργολαβία να τον βυθίσουν στο σκοτάδι -την Εκκλησία και την ιδιωτική τηλεόραση- και όλα μπερδεύονται γλυκά, με τις τσεπούλες και τα παγκάρια ασφυκτικά γεμάτα.

Θα είχε μείνει τίποτε όρθιο, αν τα κανάλια έδειχναν όλη μέρα ρεπορτάζ με άκλαυτα φέρετρα και ετοιμοθάνατους σε ράντζα;

Ξέφυγα όμως, και επιστρέφω στην πρότερη απορία. Τη μπάλα τι τη θέλουμε, όταν πεθαίνουμε σαν διασωληνωμένα σκυλιά στο αμπέλι;

Εάν θέλετε την ταπεινή γνώμη μου, τα πρωταθλήματα θα πρέπει να διακοπούν μέχρι να πέσει λίγο νερό στη φωτιά. Ίσως για ένα μήνα και …βλέπουμε. Εγχώρια και διεθνή.

Όσοι εισηγήθηκαν κάτι παρόμοιο, π.χ. στο ΝΒΑ ή στην αγγλική Premier League, έπεσαν σε έναν τοίχο από “no”.

Παραείναι δαπανηρή η πλήρης διακοπή εργασιών και παραείναι δύσκολη η ανεύρεση ημερομηνιών για να αναπληρωθεί εν καιρώ ο χαμένος χρόνος.

Η UEFA προτίμησε να αποβάλει από το ανυπόληπτο Conference League το πιο λαμπερό όνομα της διοργάνωσης (Τότεναμ) παρά να ξεχειλώσει ελάχιστα το καλεντάρι.

Το ΝΒΑ έφτασε να έχει γύρω στους 130 παίκτες στο πρωτόκολλο Covid-19, αλλά εξακολουθεί να παιανίζει σαν την ορχήστρα του Τιτανικού, γεμίζοντας τα ρόστερ των ομάδων με 40άρηδες και απόκληρους.

Η Euroleague δεν φαίνεται να προβληματίζεται, ιδίως τώρα που η επικείμενη αποπομπή του Μπερτομέου δημιουργεί κενό ηγεσίας.

Στο φτωχό μου το μυαλό μάλλον δυσφημίζεται το προϊόν παρά διαφημίζεται, όταν το αποτέλεσμα αλλοιώνεται στο όνομα της «πάση θυσία» συνέχισης.

Για παράδειγμα, η Αρμάνι μπορεί να κατρακυλήσει εκτός οχτάδας όταν κουτσά στραβά ολοκληρώσει τους αγώνες της για την κανονική περίοδο, ενώ είναι ομάδα πρωταθλητισμού.

Η πρόκριση στα πλέι-οφ ή το πλεονέκτημα έδρας ενδέχεται να κριθούν στον 1 βαθμό, π.χ. από έναν αγώνα Ολυμπιακού-ΤΣΣΚΑ, όπως αυτός που θα γινόταν σήμερα.

Ή ο υποβιβασμός, εάν μιλάμε για εγχώριες διοργανώσεις. Ή το μεροκάματο εκατοντάδων ανθρώπων. Πάνω απ' όλα, η υγεία τους.

Έγραψα πιο πάνω τη φράση «πάση θυσία», αλλά επιτρέψτε μου να την ανασκευάσω. Δεν είναι δα θυσία ένα χαμένο τρόπαιο, όταν μιλάμε για συνθήκες ζωής και θανάτου.

Η πιο «εύκολη» λύση για σχετικά ομαλή διεξαγωγή των αθλητικών διοργανώσεων θα ήταν η αυστηρή τήρηση των μέτρων προστασίας.

Αυτή όμως αποδεικνύεται αδύνατη, καθ’ ότι ασύμφορη για τα μαγαζιά (αθλητικά και μη) που ψάχνουν τον πελάτη με το ντουφέκι.

Μάλλον ζει σε άλλον πλανήτη όποιος πιστεύει ότι στα γήπεδα γίνονται ενδελεχείς έλεγχοι πιστοποιητικών, ταυτότητας και χρήσης μάσκας.

Το ίδιο φυσικά ισχύει για τα κέντρα διασκεδάσης, τα μπαρ και λοιπά …χαμαιτυπεία, όπου η υγειονομική παραβατικότητα πάει σύννεφο, σε πείσμα των (ουκ ολίγων) νόμιμων και σχολαστικών.

Για τιμωρίες δεν συζητάμε, εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι, ιδίως στους μικρόκοσμους της επαρχίας και σε άβατα όπως οι εκκλησίες.

Ο αθλητισμός δεν παύει να είναι υποσημείωση και ασήμαντο υστερόγραφο, μέσα σ’ αυτή τη συμφορά.

Ναι, θεωρητικά «πρέπει» να συνεχιστεί, όχι μόνο ως μπίζνα, αλλά και για να υποδαυλίζει την ψευδαίσθηση μίας κάποιας κανονικότητας.

Αλίμονο, όμως, εδώ μιλάμε για μία τραγωδία 21.000 νεκρών, που ασφαλώς θα αυξηθούν κατά πολύ. Μίας πανδημίας, που θα χειροτερέψει πριν ξεθυμάνει.

Οτιδήποτε θέτει ζωές σε κίνδυνο θα πρέπει να περάσει για λίγο στο περιθώριο.

Ιδίως αν μιλάμε για εστίες υπερμετάδοσης, αλλά και ανευθυνότητας, όπως τα πυκνοκατοικημένα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ.