Κουπί μέσα σε βάλτο

Από το διπλό του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ, με τις παράτες και τα ταραταζούμ που συνοδεύουν κάθε νίκη επί του αιώνιου οχτρού, πέρασαν ακριβώς 35 μέρες.

Το νερό που κύλησε έκτοτε στον φαληρικό όρμο ήταν πολύ, ανάμικτο με χιόνι εσχάτως, αλλά ξαφνικά έχει την όψη και τη μυρωδιά ενός βάλτου.

Η ομάδα για την οποία έγραφα τον Δεκέμβριο ήταν μπορεί να ήταν και η καλύτερη της Ευρωλίγκας είναι σήμερα μία από τις χειρότερες, ανήμπορη φαινομενικά να νικήσει οποιονδήποτε, οπουδήποτε.

Ούτε καν στο μέχρι απόψε άπαρτο Φάληρο. , που έγινε λούνα πάρκ για τους παίκτες του αδελφοποιτού Ερυθρού Αστέρα (72-76).

Τα 12 κουκιά που αποταμιεύτηκαν στο σακούλι στο τελευταίο τρίμηνο του 2021 παραμένουν ικανή υποθήκη για πλασάρισμα στα πλέι-οφ, ωστόσο το 12-5 έγινε 12-8 ώσπου να πεις «Κάλινιτς» και όποιος τολμάει να ρίξει κλεφτές ματιές τις ρίχνει πλέον προς τα πίσω.

Η αναπροσαρμογή των στόχων, για την οποία μιλούσαμε τις μέρες των Χριστουγέννων, έγινε με τον λάθος τρόπο.

Αντί ο Ολυμπιακός να εδραιώνεται στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας, μετράει την περπατησιά των Τούρκων, των Γάλλων και των Γερμανών.

Η διαβολοβδομάδα που έρχεται, με τη διπλή δοκιμασία στη Μαδρίτη και στη Βιτόρια, μπορεί να τον βυθίσει ακόμα πιο κοντά στη γραμμή που χωρίζει τους πατρίκιους από τους πληβείους.

Σύμφωνοι, όλοι, πλην Λακεδαιμονίων και …Ιβήρων, τα ίδια τραβάνε. Ο κορονοϊός εξακολουθεί να χτυπάει το ντέφι και να δοκιμάζει τις αντοχές των 18 μαραθωνοδρόμων.

Θα δυσκολευτεί κανείς να βρει ομάδα που να έχει πορευτεί με σταθερότητα και χωρίς φριχτά σκαμπανεβάσματα, όπως αυτό που κατέβασε τον Ολυμπιακό από την τρίτη θέση στο γκρουπ 5-7.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι δυσοίωνο στην εικόνα που παρουσιάζουν οι «ερυθρόλευκοι» αυτόν τον Ιανουάριο.

Η ίδια ομάδα που μέχρι προ τινος πετούσε έχασε αίφνης όλους τους χυμούς της και μοιάζει σαν να προσπαθεί να ανέβει στο επόμενο πάτωμα από κυλιόμενη σκάλα που κινείται προς τα πάνω.

Δεν ξέρω αν φταίει ο Covid-19, η αγυμνασιά, ο κορεσμός, ο χιονιάς ή το κακό κλίμα που κάθε τόσο ξεπροβάλει την άσχημη μουτσούνα του, αλλά πάει καιρός από την τελευταία φορά που είδα στο παρκέ χαμόγελα αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης.

Ξεψειρίζω τη σύνθεση των «ερυθρολεύκων» και δεν μπορώ να βρω ούτε έναν παίκτη που να κρατάει τον πήχη της ατομικής του απόδοσης ψηλά και να παίζει το μπάσκετ του Δεκεμβρίου.

Ο Σλούκας βολοδέρνει σε κινούμενη άμμο και διασώζεται χάρη στο ταλέντο και την προσωπικότητά του. Ο Ουόκαπ ιδρώνει στην μετόπισθεν, αλλά γκολ δεν βάζει με τίποτα.

Ο Βεζένκοφ έχει εκλάμψεις, αλλά είναι μία ζεστό και μία κρύο. Ο Φαλ δεν παίζει κανένα ρόλο στο παιχνίδι. Ο παίκτης κλειδί Ντόρσεϊ δεν είναι καλός ούτε στην άμυνα ούτε στην επίθεση.

Πού είναι ο Λαρεντζάκης, ο Ζαν-Σαρλ, ο Μάρτιν, οι ρολίστες που συχνά γίνονταν πρωταγωνιστές; Σε τι ακριβώς χρησιμεύει ο Έισι, που έκλεισε πια 2,5 μήνες στο Φάληρο;

Απόψε που έλειψε και η συγκολλητική ουσία που κρύβει στα παπούτσια του ο Παπανικολάου, το ξεχαρβάλωμα υπήρξε ολοκληρωτικό.

Ο «Παπ» ήταν ίσως η τελευταία μονάδα που ο Ολυμπιακός άντεχε να χάσει απόψε. Η συμβολή του γίνεται πιο έντονα αντιληπτή όταν ο ίδιος λείπει.

«Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό αυτή τη στιγμή στην ομάδα», έλεγε ο Μπαρτζώκας μετά τον αγώνα. Τι να εννοούσε, άραγε;

Έσπευσε πάντως να προσθέσει, ότι η ομάδα του υστερεί σε φυσική κατάσταση («out of shape») και ότι θα ξαναβρεί τον δρόμο της όταν επιστρέψουν οι απόντες και γεμίσουν ξανά οι κερκίδες.

Σωστά, αλλά ποιος μπορεί να ποντάρει σε πληρότητα και σε γεμάτο γήπεδο, μέρες που είναι; Θυμίζω ότι η Φενέρ νίκησε τον Ολυμπιακό χωρίς Βέσελι και χωρίς Ντε Κολό.

Ο Μπαρτζώκας αναζητούσε απεγνωσμένα έναν μπροστάρη, αλλά προδόθηκε από όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ίδιος βρέθηκε σε καλή βραδιά.

Όταν ξέμεινε από «τριάρια», προσπάθησε να μπαλώσει το κενό με αλχημείες, πότε με τρεις γκαρντ (Λαρεντζάκης, ακόμα και Ντόρσεϊ στο «3») και πότε με τρεις ψηλούς (Βεζένκοφ δίπλα σε Ζαν-Σαρλ, Μάρτιν).

Η άμυνα λειτούργησε ικανοποιητικά κατά διαστήματα, ίσως επειδή ο Αστέρας είναι ομάδα της σειράς, αλλά καμία άμυνα δεν είναι πλήρης αν δεν ολοκληρωθεί με αμυντικό ριμπάουντ.

Οι Σέρβοι ανανέωσαν κρίσιμες κατοχές και τις αξιοποίησαν με τρίποντα δεύτερης ευκαιρίας (π.χ. στο τέλος της γ’ περιόδου, όταν ο Ολυμπιακός έμοιαζε ικανός να επιστρέψει από το 42-50).

Ο Ντέγιαν Ράντονιτς, αναμφισβήτητα καλός προπονητής, έδωσε και πάλι εντολή για μπόλικο ξύλο στο σαφάρι της περιφερειακής άμυνας και οι παίκτες του γέμισαν τους διαδρόμους με χέρια.

Τα 17 λάθη του Ολυμπιακού ήταν ως επί το πλείστον φτηνά και τα 11 κλεψίματα των Σέρβων έφεραν εύκολους πόντους και έκοβαν τα γόνατα των αντιπάλων.

Ακόμα και όταν οι Πειραιώτες αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες με υπομονή, αναζητούσαν το τρίποντο χωρίς να υπάρχει λόγος, θυσιάζοντας αμέτρητες ευκαιρίες για λέι-απ.

Και ας τους είχε δείξει τον τρόπο ο Φαλ, με δύο διαδοχικά καρφώματα στο 48-53.

Όταν ο Ιβάνοβιτς έκλεψε τη μπάλα από τον Ουόκαπ στη σέντρα και έγραψε ανενόχλητος το 57-65, ο Ολυμπιακός έφτασε στο ναδίρ του.

Βρήκε βεβαίως το κουράγιο για μία τελευταία αντεπίθεση, αλλά η ανεξήγητη επιλογή για πίεση στα 4/4 του γηπέδου μετά από τάιμ-άουτ έδωσε στον Αστέρα το πιο ξεκούραστο καλάθι της βραδιάς, στο κρισιμότερο σημείο της αναμέτρησης (στο 65-66).

Η φάση θύμισε κάτι από Μόντι Πάιθον. Αν δεν ήταν για κλάματα, θα ήταν για γέλια.