Η επέμβαση απέτυχε, ο ασθενής περδίκι

Όταν φεύγεις από τη Μαδρίτη (και από τη Βαρκελώνη) βλαστημώντας και με το κεφάλι σκυμμένο, όταν φτάνεις στα αποδυτήρια και κοπανάς τους τοίχους αντί να πεις «τι είχαμε τι χάσαμε», αφήνεις να περάσουν είκοσι λεπτά για να φύγει η σκασίλα και καταλαβαίνεις ότι ήταν, τελικά, μία καλή βραδιά στο γραφείο.

Ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται στα καλύτερά του, υποδέχεται τον Φεβρουάριο κοιτάζοντας ανήσυχος πίσω από την πλάτη του, φοβάται ότι τα κεκτημένα ενός τριμήνου μπορεί να πάνε στράφι, ωστόσο γνωρίζει ότι μπορεί να κοιτάξει κατάματα τις κορυφαίες ομάδες της Euroleague, ακόμα και μέσα στο δικό τους σπίτι.

Κάποτε, σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, έχασε στο ίδιο γήπεδο από την ίδια Ρεάλ, και θεώρησε την απώλεια του στέμματος αποτυχία. Το ίδιο και η Εθνική Ελλάδας, στο ίδιο γήπεδο, απέναντι στον ίδιο Ρούντι που απόψε πέτυχε το καθοριστικό τρίποντο, σε έναν ημιτελικό.

Εάν μας έδιναν σήμερα ευρωπαϊκούς τελικούς και ημιτελικούς, θα τους αρπάζαμε από το γενναιόδωρο χέρι με κίνδυνο να το κόψουμε, ακόμα και αν ήταν να τελειώσουν με μούτρα.

Παρά την ήττα, ο Ολυμπιακός έδειξε απόψε ότι ξαναβάζει το νερό στο αυλάκι. Καλείται να το αποδείξει μεθαύριο, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπέρα, απέναντι στην ευάλωτη Βασκόνια.

Άλλο στραπάτσο σαν αυτό που του σκάρωσε ο Ερυθρός «αδελφός» από το Βελιγράδι, δεν το σηκώνει ο οργανισμός του.

Η τελική ήττα από τη Ρεάλ (75-67), έστω τέταρτη συνεχόμενη μετά το αρχικό 12-5, ήταν μία εξέλιξη ας πούμε φυσιολογική, με βάση τη δυναμική των ομάδων, την ατμόσφαιρα στα κόκκινα αποδυτήρια και τον παράγοντα έδρα.

Αλλά ο Ολυμπιακός έκανε το τέλειο πρώτο ημίχρονο (24-38) και έκανε τη Ρεάλ να μοιάζει αφρόψαρο στα φουσκονέρια, όπως ακριβώς συνέβη και στο Φάληρο.

Πόσες ομάδες μπορούν να κρατήσουν την ταξιαρχία του Πάμπλο Λάσο κάτω από τους 70 πόντους και μάλιστα δύο φορές σε ένα τετράμηνο;

Στο 38ο λεπτό του αποψινού αγώνα, το σκορ ήταν 65-65 από 62-57 και ο Ολυμπιακός είχε ξεπεράσει την καταιγίδα με στεγνά πόδια, οπότε κρατούσε την τύχη του στα χέρια του.

Το τέλειο πικ-εντ-ρολ που έστησε ο Ντόρσεϊ (δεύτερο συνεχόμενο και τρίτο στο παιχνίδι) έφερε τον Μουσταφά Φαλ σε θέση ιδανική για ισοπεδωτικό κάρφωμα, όπως αυτό που είχε μόλις προηγηθεί.

Αλλά καμία θέση δεν είναι ιδανική, όταν κάτω από το καλάθι στέκεται ο κέρβερος Ταβάρες.

Ο Φαλ κάρφωσε τη μπάλα με τα πλοκάμια του πάνω στη στεφάνη και, μέσα στην απογοήτευσή του, ξέχασε να ασχοληθεί με την άμυνα.

Ο Ταβάρες έτρεξε πίσω από τον σέντερ του Ολυμπιακού και κάρφωσε τη μπάλα μετά από πάσα άλεϊ-ουπ, δίνοντας στη Ρεάλ το προβάδισμα που δεν χάθηκε ποτέ ξανά.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήρε τάιμ-άουτ, σχεδίασε, ξανασχεδίασε, αλλά το κρίσιμο σουτ πήγε στα λάθος χέρια: ούτε Βεζένκοφ ούτε Ντόρσεϊ ούτε Σλούκας.

Η πάσα του τελευταίου βρήκε τον Τόμας Ουόκαπ σχεδόν ανενόχλητο στη γωνία, αλλά ο Αμερικανός είναι ένας «ξύλινος» σουτέρ του 19 τοις εκατό. Η μπάλα δεν βρήκε ούτε στεφάνη.

Μέχρι να πουν οι παίκτες του Ολυμπιακού ένα γρήγορο «γαμώτο», ο λύκος Ρούντι επωφελήθηκε από την αναμπουμπούλα και αποτελείωσε τον Ολυμπιακό με τρίποντο: 70-65.

Στη συνέχεια έβαλε άλλο ένα ο Γιουλ, έτσι, για να μας θυμίσει την ιστορία της ζωής μας. Στο τέλος κερδίζουν οι Ισπανοί και ειδικά αυτοί οι Ισπανοί.

Όμως, ο αγώνας δεν χάθηκε στο τελευταίο δίλεπτο. Στο τέλος, απλώς ήρθε ο λογαριασμός.

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε την αιμορραγία που ξεκίνησε στα μέσα της β’ περιόδου, όταν το ρεζερβουάρ άρχισε να χάνει λάδια και η Ρεάλ κυνήγησε μανιασμένα τα επιθετικά ριμπάουντ.

Στο 11ο λεπτό οι Ισπανοί δεν είχαν ούτε μισό, αλλά το τέλος του παιχνιδιού τους βρήκε στα 14. Δεκατέσσερις κατοχές που ανανεώνονται τσακίζουν όχι μόνο τη στατιστική, αλλά και το ηθικό.

Σε πολύ περισσότερες από μία περιπτώσεις, οι παίκτες του Μπαρτζώκα έδωσαν την ψυχή τους για να βγάλουν άμυνες, αλλά έμειναν με τα χέρια άδεια και με τη μπάλα στην τελική γραμμή τους επειδή ο Ταβάρες ή ο Γιαμπουσέλ ή ο Πουαριέ σκαμπίλιζαν το αδέσποτο τόπι προς τα χέρια συμπαικτών.

Επειδή η φετινή Ρεάλ είναι η μαιτρέσσα του «ομαδικού ριμπάουντ» (ακόμα και με τους Τόμπκινς και -ουσιαστικά- Ράντολφ παροπλισμένους), μπορεί να κερδίσει ευρωπαϊκό ντέρμπι ακόμα και με 25/67 σουτ εντός παιδιάς.

Χρειάζεται, βέβαια, και λίγος Σέρχι Γιουλ, για να δείξει στα μειράκια τον δρόμο. Τα 15-16 λεπτά που έπαιξε ο μπαρουτοκαπνισμένος Ισπανός στο δεύτερο ημίχρονο, όχι μόνο για να σουτάρει αλλά και για να κυνηγήσει τους Ντόρσεϊ, Σλούκα, είναι το στατιστικό της βραδιάς.

Ξεκίνησε βεβαίως με 1/8 σουτ, αλλά το τελευταίο όλοι ήξεραν ότι θα το έβαζε. Για κάτι τέτοια είχε ο Ολυμπιακός τον Σπανούλη.

Μολονότι απροπόνητος και εκτός ρυθμού όλο το Γενάρη, ο Ολυμπιακός ήταν απόψε πολύ καλός σε όλους τους τομείς, ειδάλλως δεν θα έφτανε μία ανάσα από τέτοιο διπλό.

Το αμυντικό ριμπάουντ είναι εύκολη υπόθεση μόνο στα λόγια απέναντι στο τέρας από το Κάπε Βέρντε, αφού ακόμα και ο Φαλ έμοιαζε μικρόσωμος μπροστά του.

Ο Σλούκας δεν ήταν το ίδιο καλός στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ντόρσεϊ είχε ένα 20λεπτο αφλογιστίας, ο Ουόκαπ σούταρε τούβλο όταν χρειαζόταν ένα τρίποντο μεγάλης προσωπικότητας, ο Βεζένκοφ ανεβοκατέβαινε άσκοπα για ολόκληρα πεντάλεπτα, αλλά συνολικά το πρόσημο είναι θετικότατο, ο δείκτης της ετοιμότητας υψηλός και το σχέδιο της βραδιάς αψεγάδιαστο.

Καμία ομάδα δεν έχει κερδίσει φέτος στη Μαδρίτη και καμία δεν διανοήθηκε μέχρι απόψε να πετύχει «νταμπλ» απέναντι στην υπερηχητική Ρεάλ.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ομάδα με αυτούς τους γκαρντ μπορεί να διεκδικήσει τίτλο, αλλά αφήστε με εμένα, είμαι και παράξενος.

Άλλωστε, το θέμα μας απόψε είναι ο Ολυμπιακός. Η ίδια ομάδα που μέχρι χθες ένιωθε ανήμπορη να νικήσει οποιονδήποτε οπουδήποτε, που τραβούσε κουπί μέσα σε βάλτο, τρομαγμένη ακόμα και απέναντι στον ίσκιο της, αίφνης μιλάει για χαμένες ευκαιρίες και ανυπομονεί για την επόμενη φορά.

Το ζητούμενο του αποψινού απολαυστικού αγώνα με το ατελείωτο ξύλο και τα σπασμένα δόντια ήταν να ανακαλύψει ξανά ο Ολυμπιακός τον εαυτό του, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Κοντολογίς, να πάψει να αισθάνεται κομπάρσος. Και η ετυμηγορία του καθρέφτη είναι ότι το στοίχημα κερδήθηκε.