Νάρκισσος σε βρώμικα νερά

Το ξυπνητήρι που χτύπησε από τα χεράκια του Τρινκιέρι και του Σάρας στη μακρινή Βαρκελώνη το βράδυ της Πέμπτης, ο Ολυμπιακός το άρπαξε αγουροξυπνημένος και το εκτόξευσε στη θάλασσα του Πειραιά. Το σχεδόν άπαρτο κάστρο του Φαλήρου έπεσε στα χέρια του κουρσάρου που κάποτε φορούσε πράσινα και οι Πειραιώτες καλούνται να κερδίσουν το εισιτήριο για το Βελιγράδι στις ρουλέτες του Μόντε Κάρλο.

Θα καθίσει στο κόκκινο η μπίλια; Η εικόνα των δύο από τις τελευταίες τρεις συγκρούσεις με τη Μονακό (92-72 στο Πριγκηπάτο, 96-72 στο Φάληρο) με κάνει να αμφιβάλλω. Η πυξίδα της Μεγάλης Τετάρτης, όμως, υπενθυμίζει ότι η άμυνα είναι ο χρυσός κανόνας των πλέι-οφ.

Αυτή, άλλωστε, οδήγησε τους Γάλλους στο εκκωφαντικό διπλό του Game 2. Ο Ολυμπιακός πέτυχε ίδιο σκορ στους δύο αγώνες: 71 στον πρώτο αγώνα όπου νίκησε με +17 και 72 στον δεύτερο, όπου έχασε με 24 πόντους (72-96). Σε απλά ελληνικά, με φουλ επίθεση και με τον ρυθμό που βολεύει τη Μονακό δεν πρόκειται να βγει στον αφρό.

«Δεν ήταν η βραδιά μας απόψε, αλλά θα είμαστε παρόντες στο επόμενο ματς», υποσχέθηκε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, με λαρύγγι βραχνιασμένο από τις φωνές προς τους παίκτες του (και προς τους διαιτητές, ως είθισται).

Ήταν σωστή η έκφραση που χρησιμοποίησε ο προπονητής του Ολυμπιακού. Με μία κουβέντα, η ομάδα του πήρε απουσία στο κρισιμότερο ραντεβού της χρονιάς, μετατρέποντάς το σε επιτάφιο. Για ποιον θα ψαλούν εγκώμια στις 29 Απριλίου ή στις 4 Μαΐου;

Ευπρόσδεκτη ασφαλώς για τον ουδέτερο η αντεπίθεση των αουτσάιντερ, αλλά και εμείς οι Έλληνες αουτσάιντερ γινόμαστε σιγά σιγά. Όπως αποδείχθηκε και με την άγονη τριετία που δρομολογήθηκε με τον αποκλεισμό του από τη Ζαλγκίρις το Πάσχα του 2018 (με πλεονέκτημα έδρας και τότε), ο Ολυμπιακός δεν έχει πια την πολυτέλεια να χάνει τέτοιες ευκαιρίες.

Ας μη βιαζόμαστε, όμως. Η Μονακό μπορεί να βρήκε το αντίδοτο στο αντίδοτο του αντιδότου, που λέγαμε προχθές, αλλά σε αυτή τη σειρά που κρίνεται από αντικλείδια ο Ολυμπιακός υπερέχει σε ποιότητα και πείρα. Στους αγώνες της ερχόμενης εβδομάδας, το «πρέπει» θα περάσει στην απέναντι όχθη, όπου ο Μάικ Τζέιμς -κατά τη γνώμη μου ο MVP της χρονιάς- είναι ουσιαστικά ο μοναδικός περπατημένος.

Η Μονακό έγινε αφεντικό του αποψινού αγώνα, όταν ο κυρίαρχος για τέσσερα συνεχόμενα δεκάλεπτα Ολυμπιακός θυμήθηκε το γνωστό κουσούρι του: ερωτεύτηκε τον εαυτό του, σαν αλλοπαρμένος νάρκισσος που θαυμάζει το είδωλό του στα νερά του ποταμού.

Αλλά τα βρώμικα νερά του Σαρωνικού παραμορφώνουν την εικόνα και πνίγουν όποιον τα εμπιστεύεται τυφλά. Ο τσαπατσούλης και βιαστικός μετά το εναρκτήριο δεκάλεπτο Ολυμπιακός ήταν beurre στο παντεσπάνι των Γάλλων, οι οποίοι δεν πίστευαν στην τύχη τους καθ’ οδόν προς την τράπεζα.

Τα κουτά λάθη του Ζαν Σαρλ και του ΜακΚίσικ έγιναν καλάθια του σεσημασμένου σκόρερ Ντουέιν Μπέικον. Τα χαμένα λέι-απ του ΜακΚίσικ και του Πρίντεζη έφεραν τα τρίποντα των παικτών που στο πρώτο ματς δεν πάτησαν καν το παρκέ (Άντζουσιτς 3/3, Ουαταρά 2/2).

Οι χαμένες μπάλες στη σέντρα τροφοδότησαν γαλλικούς αιφνιδιασμούς και άνοιξαν τον ρυθμό. Οι καθυστερημένες close-out άμυνες έφεραν εκνευρισμό και αυτός μεταφράστηκε σε χαμένες βολές: 0/2 ο Ουόκαπ, 0/2 ο Ζαν Σαρλ, 0/2 ακόμα και ο Σάσα Βεζένκοφ. Όλα όσα μπορούσαν να πάνε στραβά πήγαν θεόστραβα.

Ποιος θυμάται πια ότι ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 14-4 στο ξεκίνημα και μετρούσε 4 κλεμμένες μπάλες, με πρωταγωνιστές τους Βεζένκοφ, Φαλ, στο «καλησπέρα» του αγώνα; Το 28-37 του 20ού λεπτού άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας για ανατροπή της ανατροπής, αλλά τα 0/5 σουτ του επί τρία ημίχρονα νικημένου Τζέιμς ήταν ένα αιχμηρό αγκάθι στα πλευρά.

Ακόμα και ο τελευταίος άσχετος που πήγε στο ΣΕΦ για το μπούγιο καταλάβαινε ότι το ξύπνημα του Αμερικανού βρισκόταν επί θύραις. Στα 31-32 του, ο πολύπειρος Μάικ Τζέιμς δεν είναι πια ο παρορμητικός και αινιγματικός Τζέιμς του 2017. Έχει την ηρεμία και την ψυχραιμία για να αφήσει το παιχνίδι να έρθει στα χέρια του, χωρίς να εκβιάσει καταστάσεις.

Από τους 21 πόντους που πέτυχε ο Τζέιμς στο οργιαστικό δεύτερο ημίχρονο, με 8/10 σουτ παρακαλώω, οι 3 σημειώθηκαν απέναντι στον Ουόκαπ, οι 3 στον Βεζένκοφ, οι 6 στον Ντόρσεϊ, οι 3 στον Σλούκα, οι 2 στον Παπανικολάου, οι 2 σε αιφνιδιασμό και οι 2 στον ΜακΚίσικ. Ο μοναδικός που δεν πιάστηκε ποτέ πελάτης του Τζέιμς απόψε ήταν ο Μουσταφά Φαλ, ο οποίος μπόρεσε να τον σταματήσει τρεις φορές σε ισάριθμες μονομαχίες πάνω στις αλλαγές.

Μήπως έχει σειρά να δοκιμαστεί in extremis o Γιαννούλης Λαρεντζάκης; Στα 4 λεπτά που έπαιξε απόψε (μετά το DNP της Τετάρτης), πρόλαβε να βγάλει δύο άμυνες στον Μπέικον, ο οποίος πάντως ξεχαρβάλωσε την παινεμένη ελληνική άμυνα από τη θέση «4», όπου αποδείχθηκε πιο ευέλικτος και γρήγορος από τον Βεζένκοφ. Εννοείται, και από τον Πρίντεζη.

Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε 30 απόπειρες για να βάλει 10 τρίποντα, ενώ δέχθηκε 13/26 στην άλλη άκρη του γηπέδου, άσχετα αν το ένα από αυτά (Λη) ήταν πάσα που πήγε μέσα κατά λάθος. Τυχερός γίνεται αυτός που προκαλεί και καλλιεργεί την τύχη του, όχι εκείνος που περιμένει θεία φώτιση από τυφλές θεές και πένθιμες καμπάνες.

Οι εφεδρικοί που στον πρώτο αγώνα έδωσαν 30 πόντους και άφθονη φαιά ουσία (ΜακΚίσικ, Πρίντεζης, Ζαν Σαρλ) αυτή τη φορά βοήθησαν περισσότερο τη Μονακό παρά τον Ολυμπιακό, την ίδια ώρα που οι φιλοξενούμενοι πήραν 50, ολογράφως πενήντα, πόντους από τους παγκίτες, με 17/30 σουτ και 10/10 βολές.

Η αιμορραγία, βέβαια, προήλθε από την άμυνα, η οποία άρχισε να χάνει λάδια μόλις αποσύρθηκε για πρώτη φορά ο Ουόκαπ (στο 7ο λεπτό) και στο υπόλοιπο του αγώνα έμοιαζε με τρύπια βάρκα που μπάζει από παντού.

Η Μονακό πλησίασε την κατοστάρα, αφού πέτυχε 86 πόντους στα τελευταία τρία δεκάλεπτα, με 17/25 δίποντα, 13/23 τρίποντα και 13/14 βολές. Σε αγώνες που θα παιχτούν στον δικό της ρυθμό, η παρέα του Τζέιμς είναι σαν να αγωνίζεται εντός έδρας.

Κόντρα στην καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης, που μάλιστα ενορχηστρώνεται από εξαίρετο Σέρβο προπονητή, ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να προκριθεί αν παίξει μπάσκετ της γαλλοαμερικανικής σχολής. Ανταρτοπόλεμο χρειάζεται και κατενάτσιο. Όχι τρεχάλα στα τυφλά, σουτ εκτός προγράμματος και πάσες πίσω από την πλάτη. Έτσι και μόνο έτσι θα ξεδιπλωθεί στο παρκέ η ανωτερότητά του.