Το καμπανάκι του συναγερμού

Και τώρα, τι γίνεται, μάγκες; Ο Ολυμπιακός καλείται να σφραγίσει το εισιτήριο για το Βελιγράδι μέσα από ένα αδυσώπητο τεστ χαρακτήρα και προσωπικότητας in extremis, απέναντι σε μία ομάδα όχι μόνο εξαιρετική, αλλά και «άνιωθη», που λανσάρει τον καλύτερο εαυτό της όταν αισθάνεται ότι δεν έχει απολύτως τίποτε να χάσει.

Η έδρα ασφαλώς θα είναι σημαντικός σύμμαχος στο «όλα ή τίποτε» παιχνίδι της ερχόμενης Τετάρτης, αλλά η Μονακό την απομυθοποίησε μόλις πριν από μία εβδομάδα, και μάλιστα με τρόπο εκκωφαντικό: 72-96. Γιατί να τη φοβηθεί τώρα, που θα παίξει το ματς της ζωής της χωρίς το παραμικρό άγχος στα πόδια;

Είναι εύκολο να επισημάνει κανείς τις αστοχίες του Ολυμπιακού με μία κλεφτή ματιά στο φύλλο της στατιστικής (τα 9 λάθη του στο β’ ημίχρονο, τις 8/14 βολές, το υπερβολικά σφιχτό rotation), αλλά στο δικό μου μπλοκάκι η μουντζούρα έχει να κάνει με τα κλεψίματα: 3 στο εναρκτήριο πεντάλεπτο όταν το σκορ έγινε 6-12 και το παρκέ έγερνε προς τη σωστή πλευρά, ούτε ένα στο υπόλοιπο του παιχνιδιού.

Το καμπανάκι του συναγερμού θα χτυπάει ασταμάτητα στα αυτιά των «ερυθρολεύκων» τις επόμενες πέντε μέρες και το «πρέπει» θα βαραίνει τα πόδια τους μετά από κάθε άστοχο σουτ. Ελπίζω ότι θα κάνουν, τουλάχιστον, σωστά τα βασικά και ότι δεν θα αποκοιμηθούν μέσα στο γήπεδο. Εάν ξαναδώ παίκτες του Ολυμπιακού να επιστρέφουν στην άμυνα βαδίζοντας, όπως έκανε δύο φορές απόψε ο απογοητευτικός Τάιλερ Ντόρσεϊ, θα αρχίσω να ποντάρω μάρκες στη Μονακό.

Για μια ομάδα που έχει κορώνα στο κεφάλι της την άμυνα, ήταν επόμενο να προκληθεί βραχυκύκλωμα και τελικά καταστροφή από τα φάουλ: 3ο ο Tόμας Ουόκαπ στο 22ο λεπτό, 3ο και ο Μουσταφά Φαλ στο 23ο.

Ο Ολυμπιακός είχε αρχίσει να ξεμακραίνει στον ορίζοντα, αλλά η απόφαση του Γιώργου Μπαρτζώκα να αποσύρει στον πάγκο σημαντικότερα αμυντικά γρανάζια του (ενώ μπορούσε ίσως να ρισκάρει αφήνοντας έναν από τους δύο στο παρκέ) έδωσε πνοή στη Μονακό, που έπιασε πελάτες τους Λούντζη-Ντόρσεϊ, έβαλε στη μέση τον Ζαν Σαρλ και απάντησε στο 38-49 με χιονοστιβάδα: 47-49, 62-59, 70-61.

Μετά από ένα τάιμ-άουτ που ξανάφερε την ηρεμία και τη μεθοδικότητα, ο Ολυμπιακός απάντησε με αστραπιαίο 0-10 που έμοιαζε να ξαναστέλνει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του: τρίποντο Ουόκαπ, τρίποντο Παπανικολάου, κάρφωμα Παπανικολάου, ασίστ του Σλούκα στον Βεζένκοφ, 70-71. «Ο κύβος ερρίφθη», βιάστηκα να συμπεράνω, και ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο σε θριαμβευτικούς τόνους, ώστε να προλάβω και το τζάμπολ της εκπομπής του Gazzetta.

Αλίμονο, όμως, η συσσωρευμένη κόπωση από το ανελέητο βρωμόξυλο της γαλλικής άμυνας (με αιχμή τον εξαίρετο Πάρις Λη, που κυνηγάει τον Σλούκα ακόμα και στο βε-σε) ανέδειξε τη Μονακό νικήτρια στα σημεία. Μετά το τρίποντο του Κώστα Σλούκα με το οποίο γράφτηκε το 72-74, οι Γάλλοι πέτυχαν τρία καλάθια αλα-Ντουράντ με τον «Ντουράντ των φτωχών» Ντουέιν Μπέικον (που είχε 3/5 σουτ ακροβατώντας πάνω στο τεντωμένο σχοινί), ενώ ο Ολυμπιακός το μάτωσε μόνο μία φορά.

Ο Σλούκας πέτυχε άλλο ένα τρίποντο (76-77 ακριβώς 2:00 πριν το φινάλε), αλλά ο Φαλ υπέπεσε σε επιθετικό φάουλ μακριά από τη μπάλα, ο Ουόκαπ σούταρε τούβλο από τη γωνία, ο Σλούκας ρίσκαρε με μία αχρείαστη λόμπα που έγινε το 10ο λάθος του Ολυμπιακού, ο ίδιος Σλούκας αστόχησε στην εκπνοή αφού πρώτα «ακούμπησε» τη μπάλα στον ψηλό και έχασε τζάμπα δευτερόλεπτα.

Οι επιλογές ασφαλώς δεν ήταν καλές, αλλά τη λύση, σε τέτοιες στιγμές, που το μυαλό θολώνει, τη δίνει η άμυνα. Εάν ο Ολυμπιακός φοβόταν τον Μάικ Τζέιμς στο ξεκίνημα της σειράς, η αλήθεια του γηπέδου λέει ότι άλλος παίκτες της Μονακό είναι η αιχμή του δόρατος. Ώρες ώρες, ο πολύς Ντουράντ θα πίστευε ότι έβλεπε τον εαυτό του σε μικρογραφία. Μία ντρίμπλα, δύο ντρίμπλες, γερό πάτημα στο σημείο που είχε εξαρχής σημαδέψει, τζαμπ σουτ μέσης απόστασης, καλάθι. Τα αρχικά KD, γαλλιστί είναι: DB.

Τον Τζέιμς, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να κρατήσει σε καταστολή στα επτά από τα οχτώ ημίχρονα των τεσσάρων αναμετρήσεων. Δεμένος χειροπόδαρα από τον Ουόκαπ, ο ηγέτης της Μονακό βρήκε ρυθμό και απελευθερώθηκε μετά την ανάπαυλα του δεύτερου αγώνα του Φαλήρου, τότε και μόνο τότε: 8/10 σουτ, 21 πόντοι.

Μάλιστα η αφετηρία για το μοναδικό μέχρι απόψε ξέσπασμά του ήταν ευνοϊκή για την κάπως εύθραυστη ψυχολογία του, αφού εκείνο το βράδυ, της Μεγάλης Παρασκευής, η Μονακό βγήκε από τα αποδυτήρια με διψήφιο προβάδισμα (28-40). Στα υπόλοιπα επτά ημίχρονα, η στατιστική του γράφει μόλις 9/41 σουτ.

Ωστόσο ο Τζέιμς πληγώνει τον Ολυμπιακό με τη φθορά που προκαλεί και με τις εύστοχες βολές του: 21/23 συνολικά, 20 συνεχόμενες εύστοχες. Και 19 ασίστ, για 9 λάθη. Κάτι μου λέει, ότι την Τετάρτη δεν θα σουτάρει ξανά 1/10 τρίποντα. Κάτι τέτοια ματς του γεμίζουν τα κύτταρα.

Κάπως έτσι, η pole position που κέρδισε ο Ολυμπιακός με το διπλό της Τετάρτης πήγε χαμένη, αφού τα λάθη των δύο ομάδων στα τελευταία τρία ματς είναι 45 έναντι 27. Οι Πειραιώτες παραμένουν φαβορί για την πρόκριση, αλλά σε καμία περίπτωση ακλόνητο.

Εάν θέλετε την όχι ιδιαίτερα ταπεινή γνώμη μου, ο Ολυμπιακός και η Μονακό είναι οι δύο καλύτερες ομάδες της Euroleague σήμερα, αν όχι συνολικά στο τελευταίο δίμηνο. Όποιος περάσει στο Βελιγράδι, θα παίξει με τα λευκά απέναντι στην πρωταθλήτρια Εφές, εφ’ όσον δεν έχουμε δραματική αλλαγή των ανέμων.

Προέχει, όμως, η «όλα ή τίποτε» σύγκρουση της Τετάρτης. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να χτυπήσει τη Μονακό στο ψαχνό απόψε, που την είχε ξαπλωμένη στο καναβάτσο. Το Φάληρο θα είναι γεμάτο κακοτοπιές και η μπάλα βαριά.

Όποιος θυμάται τον 5ο αγώνα με την (κατώτερη) Εφές το 2017, που παρά το τσουνάμι αισιοδοξίας πήγε να εξελιχθεί σε πάρτι πλερέζας πριν την επική αντεπίθεση του τελευταίου δεκαλέπτου, καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Το βίντεο εκείνης της δραματικής αναμέτρησης θα βρει περίοπτη θέση στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού τις επόμενες μέρες.