Η ιστορία γράφεται με υπερβάσεις

Mε όλα τα κενά και τα προβλήματά του, με όλους τους αστερίσκους που συνοδεύουν τη σημερινή του ταυτότητα, με όλη τη μελαγχολία που ήρθε μαζί του στις αποσκευές από τη Ρόδο, ο Παναθηναϊκός του Οκτώβρη έφτασε δυό ανάσες από τη νίκη, απέναντι στην ομάδα που έχασε για ένα σουτ το τρόπαιο της περυσινής Euroleague.

Δικαίως έφυγαν αισιόδοξοι από το ΟΑΚΑ πολλοί από τους 8-9 χιλιάδες θεατές που τίμησαν την προσπάθεια των «πρασίνων», δικαίως μελαγχόλησαν αρκετοί από αυτούς. Το αύριο μπορεί να είναι πολύ καλύτερο, αλλά η ιστορία γράφεται με υπερβάσεις και με βαθμούς που δεν πρόκειται να κερδίσουν οι ανταγωνιστές.

Ανταγωνιστές για ποιον στόχο, όμως; Αυτό θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο για να το εξακριβώσουμε…

Ο Ντέγιαν Ράντονιτς έμοιαζε φουρκισμένος μετά το ματς, ίσως επειδή ασπάζεται το δόγμα του “carpe diem”. Μέσα στα φτωχά του αγγλικά, βρήκε ωστόσο την κατάλληλη λέξη για να παινέψει τους παίκτες του: έπαιξαν, τόνισε, «σωστά». Γι’ αυτό και έδωσαν στον εαυτό τους πιθανότητες νίκες.

Πέρα από κάποιες αφηρημάδες που χάρισαν στη Ρεάλ εύκολους αιφνιδιασμούς στο ξεκίνημα, ο Παναθηναϊκός δεν έκανε λάθη τακτικής. Οι Ισπανοί, που προέρχονταν από θρίαμβο στο δικό τους Σούπερ Καπ και είχαν ελάχιστες απουσίες, παγιδεύτηκαν και πιάστηκαν από τα μαλλιά του Σερχι Γιουλ και από τα γένια του Τζάναν Μούσα για να πάρουν το ματς. Και ας το τελείωσαν με +15 ριμπάουντ.

Τα τρία καλάθια που έκαναν τη διαφορά υπέρ των Καστιγιάνων ήταν προσωπικές ενέργειες, παικτών που υπερτερούν είτε σε ποιότητα και πείρα (ο Ισπανός καπιτάν) είτε σε κορμί και ταλέντο (ο Βόσνιος με την αμερικανική παιδεία). Ο θεόρατος Ταβάρες δημιούργησε ως συνήθως κάθε λογής προβλήματα με την παρουσία του, αλλά δεν έπαιξε ρόλο στο φινάλε. Μάλιστα ο Τσους Ματέο τον είδε κουρασμένο και τον αντικατέστησε στην τελική ευθεία του αγώνα.

Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 65-64 και έδειχνε ικανός να ξεκινήσει τη σεζόν με ένα εκκωφαντικό πυροτέχνημα μπροστά στο εκστασιασμένο κοινό του, αλλά ο συνήθως μετρημένος Πάρις Λι επηρεάστηκε από όσα έβλεπε στις προπονήσεις της Μονακό και προσπάθησε να γίνει ήρωας με δύο σουτ εκτός λογικής πάνω στο τεντωμένο σχοινί, βγαλμένα από τις ζωές των άλλων. Δηλαδή, του Μάικ Τζέιμς. Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας.

Η τελευταία ευκαιρία του «τριφυλλιού» χάθηκε με το άστοχο σουτ του Μάριους Γκριγκόνις μετά το δικό του κλέψιμο, στο 65-68. Αλλά ο Λιθουανός είχε 2/13 σουτ (1/8 τρίποντα) και ένιωθε τη μπάλα τετράγωνη στα χέρια του. Αυτό το σουτ θα μπορούσε να λύσει τον γόρδιο δεσμό τους παροιμιώδους αφλογιστίας που τον βασανίζει, αν πήγαινε στον στόχο.

Το αντίστοιχο του Γιουλ αμέσως μετά ήταν θεόστραβο και έστειλε τη μπάλα στο τζάμι, αλλά ο αρχηγός της Ρεάλ έχει κάνει σύμβαση με τους θεούς του μπάσκετ εδώ και δεκαετίες. Ξαφνιάστηκε κανείς, όταν είδε τη στρογγυλή θεά να προσγειώνεται σαν τορπίλλη μέσα στο καλάθι του Παναθηναϊκό; Ούτε κι εγώ.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε την πολυτέλεια για αιμορραγία σαν αυτή που προκλήθηκε από τις χαμένες βολές του κατά τα λοιπά εξαίρετου Ντέρικ Ουίλιαμς στα μισά του αγώνα (1/6) ούτε άντεχε να πάρει μόλις 5+5 πόντους από τους δύο παίκτες που κρατούν τα κλειδιά του.

Βεβαίως, ο Ματέους Πονίτκα γέμισε το πίσω μέρος της στατιστικής (6 ριμπάουντ, 4 ασίστ), αλλά η εκτέλεση παραμένει πρόβλημα και η συγκομιδή των 68 πόντων εντός έδρας, με 24/68 σουτ και 11/21 βολές, παραείναι πενιχρή, άσχετα με το όνομα και την αμυντική ικανότητα του αντιπάλου.

Στην τελική λυπητερή, ο Παναθηναϊκός πλήρωσε πάλι τη απουσία του Νέιτ Ουόλτερς (του οποίου το κενό καλύφθηκε, όσο καλύφθηκε, με αλχημείες), καθώς και την έλλειψη ενός κορμιού που θα καλύψει τα πεντάλεπτα «ρεπό» του Ουίλιαμς σε κάθε ημίχρονο.

Στις αρχές της δ’ περιόδου, όταν ο Ράντονιτς υποχρεώθηκε να ξεκουράσει τον καταπονημένο από τις μάχες με τον Γιαμπουσέλ Αμερικανό, στην πεντάδα νάνων του Παναθηναϊκού συνυπήρχαν οι Μποχωρίδης, Άντριους, Πονίτκα, Γ. Καλαϊτζάκης. Γύρω γύρω όλοι (χωρίς όμως να υπάρχει αξιόπιστο σουτ) και στη μέση ο δυσκίνητος Γκουντάιτις.

Ο ένας από τους τέσσερις κοντούς αναγκαζόταν να κυνηγήσει τον υψηλόσωμο και δυναμικό Ντεκ, σε μία Ρεάλ που έπαιζε με σούτινγκ γκαρντ τον ρωμαλέο Μούσα ή τον Χέζονια. Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης έγραψε μέρος της ιστορίας του αγώνα με τα 5 κλεψίματά του (τα τρία μάλιστα μαζεμένα στο 37-40), αλλά η χρονιά δεν θα βγει εύκολα χωρίς άλλο «τεσσάρι».

Ναι, ξέρω. Ο Μαντζούκας και ο Χουγκάζ και ο Σαμοντούροφ και ο Αβδάλας και δεν ξέρω ποιος άλλος από τα Ελληνόπουλα που θα ψάχνουν με το κυάλι ευκαιρία. Ελπίζω ότι τουλάχιστον θα τους βλέπουμε συχνά στο ελληνικό πρωτάθλημα.