Ο ελάχιστος εαυτός του

Πλήρης για πρώτη φορά με την επιστροφή του Νέιτ Ουόλτερς, ο Παναθηναϊκός που ταξίδεψε στο Τελ Αβίβ ήταν, θεωρητικά, η ομάδα που είχαν οραματιστεί οι δημιουργοί της. Ο Ντουέιν Μπέικον έμεινε στα μετόπισθεν, αλλά αυτός προστέθηκε εκ των υστέρων στο παζλ και στον προϋπολογισμό. Aπό τους υπόλοιπους του αρχικού προσκλητηρίου, δεν απουσίασε κανείς. Μήπως είχε φτάσει η ώρα της υπέρβασης;

Όχι. Ο Παναθηναϊκός του «Γιαντ Ελιάου» (έτσι θα το γράφω εγώ, όσο οι παλιακοί κιτρινισμένοι τοίχοι του μυρίζουν μπασκετίλα) ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- μία ταινία τρόμου. Ένας εαυτός, που ώρες ώρες έμοιαζε ελάχιστος.

Παίκτες που παίζουν μόνο επίθεση και καθόλου άμυνα (Ουίλιαμς, Γκουντάιτις), παίκτες που παίζουν άμυνα αλλά όχι επιθεση (σχεδόν όλοι οι Έλληνες ρολίστες), παίκτες που μπορούν να παίξουν και τα δύο αλλά δεν παίζουν τίποτε από τα δύο (Γκριγκόνις), οργανωτές που δεν οργανώνουν (Λι), βασικοί που κάνουν μόνο για εφεδρικοί, εφεδρικοί που κάνουν μόνο για το Eurocup, λιθοβολία από τη γραμμή της ελευθερίας (10/18 βολές), αδιαφορία για το ριμπάουντ, δυστοκία, τσαπατσουλιά, σχολικού επιπέδου λάθη, ένας προπονητής χωρίς καμία παρέμβαση στα τεκταινόμενα αγώνα και με αδιευκρίνιστη φιλοσοφία.

Σύμφωνοι, η Μακάμπι έχει τον τρόπο της για να μετατρέπει τους αγώνες σε σκορποχώρι και να κάνει τον αντίπαλο να μοιάζει σαν να φοράει δύο αριστερά παπούτσια. Επίσης, έχει περιφερειακούς παίκτες, να μη πω και ψηλούς, που ο Παναθηναϊκός του μισοάδειου κουμπαρά δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί.

Αλλά το έλλειμμα προσωπικότητας και αγωνιστικής ταυτότητας των «πρασίνων» είναι κραυγαλέο και δεν λύνεται με την ανάμνηση του Νέντοβιτς ή του Παπαπέτρου, που καταφτάνει στην Αθήνα με την Παρτίζαν την ερχόμενη εβδομάδα. Πόσο μάλλον του Ζέλικο Ομπράντοβιτς…

Οι «πράσινοι» έμειναν στο παιχνίδι μέχρι τα τελευταία λεπτά, αλλά η αλήθεια του γηπέδου έλεγε άλλα. Όσες ώρες και αν μαλλιοτραβιόντουσαν οι ομάδες, η Μακάμπι των ικανών γκαρντ, των δυναμικών σέντερ και της κατάμεστης κερκίδας θα χτυπούσε αυτή το ντέφι, μέχρι να κοκκινίσουν τα χέρια της.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε στο παιχνίδι του καμία σταθερά πέρα από τον ιδρώτα του Πονίτκα και το ανάστημα του Παπαγιάννη ούτε μπορούσε να ελέγξει τον ρυθμό του αγώνα. Η ομάδα που -δίχως τον Μπέικον- δείχνει καταδικασμένη να κολλάει κάτω από τους 75 πόντους δεν γίνεται να πάρει τέτοιο ματς δίχως άμυνα, και με τον αντίπαλο στο 58% στα δίποντα.

Ούτε έχει ελπίδες να πάρει στα χέρια της τα χαλινάρια, όσο πουλάει τη μπάλα στη σέντρα ή σε πάσες χέρι με χέρι. Ο αριθμός των λαθών (16) θα έπρεπε να είναι μονοψήφιος, για να προκληθεί βραχυκύκλωμα στο παιχνίδι που αγαπούν οι Ισραηλινοί - ή μάλλον, οι Αμερικανοί.

Ο πελαγωμένος Ράντονιτς προτίμησε ανεξήγητα για την αρχική πεντάδα τον αργό και ανήμπορο να αμυνθεί Γκουντάιτις και η γοργοπόδαρη Μακάμπι μπήκε στο παρκέ με το πόδι κολλημένο στο γκάζι. Τα 16 λάθη του Παναθηναϊκού μετουσιώθηκαν σε αιφνιδιασμούς, οι αιφνιδιασμοί σε καρφώματα, τα καρφώματα στη γνωστή κατηφόρα αυτού του γηπέδου.

Αν οι «πράσινοι» έκαναν λίγο θόρυβο στα μισά της δ’ περιόδου, όταν μείωσαν σε 76-70 από το -14, το οφείλουν στην προσωρινή αφύπνιση του Μάριους Γκριγκόνις, που βελτιώνεται όποτε του φεύγει το άγχος της ευθύνης. Αλήθεια, τι νόημα είχε η παρουσία του Άντριου Άντριους στη δωδεκάδα, αν ήταν να μη χρησιμοποιηθεί καθόλου;

Ο Ουόλτερς δεν ήταν έτοιμος για να σηκώσει το βάρος τέτοιου αγώνα, απέναντι μάλιστα στον «Ισπανό» ήρωα του Ευρωμπάσκετ Λορέντζο Μπράουν ή στον δυναμικό Ουέιντ Μπάλντγουιν. Ο Άντριους ήταν ο μπροστάρης της μοναδικής ευρωπαϊκής νίκης του Παναθηναϊκού και ασφαλώς άξιζε ένα ποντάρισμα απόψε. Η μορφή του αγώνα του ταίριαζε γάντι.

Ο Παναθηναϊκός θα βελτιωθεί στην πορεία της σεζόν και ασφαλώς θα εμφανιστεί ανταγωνιστικός στα ραντεβού που τον ενδιαφέρουν περισσότερο (με τον Ολυμπιακό, εκτός και κυρίως εντός των ελληνικών τειχών), αλλά εξακολουθεί να αδικεί τον εαυτό του στο ξεκίνημα της σεζόν.

Το 1-4 θα μπορούσε να είναι 2-3 ή και 3-2, απέναντι μάλιστα σε ομάδες που, όπως αποδείχθηκε και απόψε στο Φάληρο, δεν είναι καθόλου εύκολη λεία. Πόσες νίκες θα κάνει π.χ. ο παινεμένος Ολυμπιακός, ή οποιοσδήποτε άλλος μνηστήρας, απέναντι σε Ρεάλ εντός, Μονακό εντός, Μακάμπι εκτός;

Ο Παναθηναϊκός βρίσκει γόνιμο έδαφος στο διάβα του και φροντίζει άθελά του να το γεμίζει με κοτρώνες, σαν αυτές που σουτάρουν οι παίκτες του από τη γραμμή του φάουλ. Η ιστορία, δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, γράφεται με υπερβάσεις.

Το υλικό του φετινού Παναθηναϊκού δεν είναι για το υπόγειο της βαθμολογίας, αλλά αυτό θα πρέπει να αποδειχθεί στην πράξη. Και δεν είμαι βέβαιος ότι ο συγκεκριμένος οργανισμός διαθέτει την ψυχραιμία για να διαχειριστεί νηφάλια τις αναποδιές, τις αστοχίες και τα κουτρουβαλιάσματα.