Με τις ταυτότητες στο στόμα

Για ένα δεκάλεπτο στην Πόλη, ο πλήρης Παναθηναϊκός έδινε την εντύπωση ότι έχει στρίψει την τυφλή γωνία του Νοέμβρη και ετοιμάζεται για ολική επαναφορά, ώστε να αφήσει πίσω του το υπόγειο της βαθμολογίας. Θυμάμαι να το σημειώνω κιόλας, στο live του Gazzetta: «Καταλαβαίνετε, ελπίζω, ότι με Ουόλτερς και Μπέικον ο Παναθηναϊκός θα είναι διαφορετική ομάδα, τόσο σε στυλ, όσο και σε δυναμικότητα».

Τελικά, το δεκάλεπτο των 25 πόντων ήταν οφθαλμαπάτη. Μετά τα απατηλά πυροτεχνήματα της εναρκτήριας περιόδου, ο Παναθηναϊκός έπαιξε σαν να νοσταλγούσε εκείνο το πούλμαν της εποχής του Πασκουάλ (Απρίλιος του 2017): ενεργητικό 52 πόντων με 17/50 σουτ, παθητικό 85, ολογράφως ογδονταπέντε σε τριάντα λεπτά, με 36/49 σουτ, σαν να έπαιζαν παιδιά με άντρες.

Μια μικροαλλαγή στην αμυντική τακτική του Δημήτρη Ιτούδη ήταν αρκετή για να βραχυκυκλώσει τα πάντα, φοβάμαι όμως ότι το πρόβλημα είναι και πνευματικό και ψυχολογικό. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, ο Παναθηναϊκός του 2022-23 είναι μία ομάδα ανερμάτιστη, χωρίς την παραμικρή συνοχή, δίχως αγωνιστική ταυτότητα, ορφανή από προπονητική παρέμβαση: μία παρέα ταλαντούχων παικτών που ενεργούν όπως τους φωτίσει ο καλός θεός του μπάσκετ.

Ο Ντέγιαν Ράντονιτς, αναμφισβήτητα ικανός προπονητής, μοιάζει με ξένο σώμα, αφού δεν είναι σε θέση να συνεννοηθεί στοιχειωδώς με τα αμερικανάκια που τον περιστοιχίζουν. Σε ποια γλώσσα να δώσει αναλυτικές οδηγίες ο Σέρβος στον Πάρις Λη, από τα γκέτο του Σικάγο; Γλώσσα μπασκετική ή και γλώσσα του φροντιστηρίου.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι η εφεδρική πεντάδα του. Ο Γκριγκόνις, ο Πονίτκα, αλλά και ο Λη διαγωνίζονται για τον τίτλο της μεγαλύτερης απογοήτευσης, ενώ τα Ελληνόπουλα, πλην Παπαγιάννη, είναι στοιχεία είτε συμπληρωματικά είτε διακοσμητικά. Σε τι ακριβώς χρησιμεύει ο Μποχωρίδης των τριών σερί DNP-CD, για να μένει εκτός Εθνικής ομάδας όπως στο ματς με τη Λετονία;

Το βασικό σχήμα δούλεψε καλά: ο Νέιτ Ουόλτερς νοικοκυρεύει και οργανώνει χωρίς να ξεχνάει το σκοράρισμα, ο Ντουέιν Μπέικον βάζει 20άρες με δικά του συστήματα χωρίς να μπλοκάρει τον ζωτικό χώρο του Ντέρικ Ουίλιαμς, ενώ ο Γιώργος Παπαγιάννης πασχίζει για να τα κάνει όλα καλά, μολονότι κουβαλάει τραυματισμό από τον Ιούλιο. Και, ως καλός αρχηγός, επωμίζεται εν τέλει και ευθύνες που δεν του αναλογούν.

Δεκάλεπτο 25 πόντων, και μάλιστα στο σπίτι της κορυφαίας ομάδας της Euroleague, ο φετινός Παναθηναϊκός δεν τολμούσε να το ονειρευτεί. Αλλά οι παίκτες που παίζουν άμυνα δεν παίζουν επίθεση, οι παίκτες που παίζουν επίθεση δεν παίζουν άμυνα και όλοι μαζί δεν παίζουν τίποτε, οσάκις χάνουν την αυτοσυγκέντρωσή τους και αμελούν τα «κορ α κορ».

Στο τέλος, κατεβάζουν και τους διακόπτες, όπως αρμόζει σε ομάδα δίχως μπροστάρη στο παρκέ και δίχως ισχυρές προσωπικότητες στα αποδυτήρια. Για τους λάτρεις της στατιστικής, το ΟΑΚΑ προ τριετίας βούιζε από χιλιάδες φωνές που αμφισβητούσαν τον «άμπαλο Νικ Καλάθη», που «δεν είναι ηγέτης» και «δεν έχει οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε φάιναλ-φορ». Και ήταν 30 ετών τότε, στο άνθος της ηλικίας του. Όχι 33-34, όπως τώρα.

Η Φενέρμπαχτσε πλησίασε τους 110 πόντους χωρίς να γεμίσει το κορμί της με μώλωπες και άλλα οδυνηρά σουβενίρ. «Πρέπει να αποκτήσουμε ταυτότητα», δήλωσε ο Γιώργος Βόβορας μετά τη συντριβή. Ναι, αλλά …πότε; Πλησιάζουμε πλέον το ένα τέταρτο της χρονιάς και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο βυθό της βαθμολογίας με ρεκόρ 2-6. Οι παίκτες του πηδάνε στους γκρεμούς με τις ταυτότητες στα δόντια.

Όχι ότι δεν θ’ αλλάξει το κλίμα με ένα ωραίο 2/2 την ερχόμενη εβδομάδα, έτσι; H αποψινή ήττα θα ήταν «αδιάφορη» ακόμα και αν η τελική διαφορά έφτανε τους 50 πόντους, αφού στο κίτρινο λημέρι του Δημήτρη Ιτούδη θα χάσουν τον μπούσουλα οι πάντες και τ’ αδέλφια τους.

Ο Παναθηναϊκός αδικεί τον εαυτό του κατά συρροή, αλλά έχει το ταλέντο για να νικήσει ομάδες όπως η Βίρτους και η Βιλερμπάν και μάλιστα μπροστά στο κοινό του. Το στοίχημα είναι να το κρατήσει δίπλα του, αυτό το καλομαθημένο κοινό. Η μετριότητα και ο πεσσιμισμός έχουν το κακό συνήθεια να γίνεται εθισμός και να συμπαρασύρουν μαζί τους κάθε κύτταρο προόδου.