Ένα κομπιούτερ με συναισθήματα

H απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα της βραδιάς ήρθε με εκκωφαντικό κρότο και αντήχησε στα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Ναι, ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει και σε τέτοιες έδρες χωρίς τον Κώστα Σλούκα. Δεν ήταν οφθαλμαπάτη το δείγμα γραφής της Μπολόνια ούτε απότοκο της μετριότητας της Βίρτους.

Αυτό που έγραφα τις προάλλες χωρίς να πολυείμαι σίγουρος φαίνεται ότι ισχύει σε βαθμό απόλυτο. Μία πολύ καλή ομάδα παραμένει πολύ καλή ακόμα και αν αφαιρεθούν ένα ή δύο γρανάζια από τον κινητήρα της. Το φίδι μπορεί να σφίξει τον εχθρό του και να τον σκοτώσει ακόμα και με κομμένο κεφάλι.

Όταν φτάσει η ώρα των πλέι-οφ, εάν και εφ’ όσον χρειαστούν διπλά (που δεν είμαι και τόσο βέβαιος), ο Ολυμπιακός θα έχει να θυμάται και να θυμίζει ότι έχει περάσει από δύσβατες έδρες χωρίς τον Σλούκα (Φενέρ, Μπολόνια), χωρίς τον Παπανικολάου (Ρεάλ, Βασκόνια), ακόμα και χωρίς τον υποψήφιο MVP Βεζένκοβ (ΟΑΚΑ). Γιατί να φοβηθεί οποιονδήποτε πλήρης;

Ακόμα και στις μελαγχολικές βραδιές που θα αισθανθεί τρωτός, θα έχει για συντροφιά το DVD του αποψινού αγώνα, να το ξαναβλέπει και να γεμίζει τα κύτταρά του με αισιοδοξία. Το κομπιούτερ μπορεί να σβήσει εάν το τραβήξεις από την πρίζα, αλλά οι μπαταρίες αυτής της ομάδας μοιάζουν παντοδύναμες.

Συγγνώμη, τι ήταν αυτό που είδαν τα ματάκια μας απόψε στην ανατολική ακτή του Βοσπόρου; Σύμφωνοι, η δυτική είναι το τυχερό φυλαχτό των «ερυθρολεύκων» από το 2012, αλλά στα χέρια της Φενέρμπαχτσε ήταν που έχασαν (2017) τον τελευταίο τους τελικό, νικημένοι περισσότερη από την κερκίδα και από τις δικές τους ελλείψεις, παρά από την αρμάδα του Ομπράντοβιτς.

Κάποιοι πόνταραν τα ρέστα τους στο κίτρινο, άλλοι πίστευαν ότι θα γινόταν μάχη χαρακωμάτων μέχρις εσχάτων, αλλά το +30 του Ολυμπιακού μετά από 14 λεπτά (16-46) δεν το είχε υποψιαστεί ούτε ο τελευταίος αλλοπαρμένος. Και δεν έγινε στην κατηφόρα της έδρας, όπως το +32 του Παναθηναϊκού με τη Ζαλγκίρις! Ούτε η Φενέρ είναι Ζαλγκίρις, παρ΄όλο που αύριο μπορεί να ισοβαθμήει μαζί της...

Η ευστοχία στα τρίποντα αποτελεί ενίοτε θέμα ημέρας, αλλά σχεδόν όλα τα σουτ που επιχείρησε ο αποψινός Ολυμπιακός (17/29) έγιναν υπό ευνοϊκές προϋποθέσεις, από τον σωστό παίκτη, από τη σωστή γωνία, με τον αντίπαλο να απέχει 1-2 μέτρα.

Ο τελικός αριθμός των ασίστ ξεκινάει και απόψε από το ψηφίο «2», αλλά τα γόνατα των Τούρκων κόπηκαν και τα νεύρα τους τεντώθηκαν από τις νίκες της ελληνικής άμυνας, αυτής που έκρυψε τον ορίζοντα από τα μάτια του Καλάθη, του Ουίλμπεκιν, του Έντουαρντς, του Χέις-Ντέιβις, του Μότλεϊ.

Αυτοί οι πέντε λεβέντες, τα πρωτοπαλίκαρα του Δημήτρη Ιτούδη, πέτυχαν συνολικά μόλις 10 πόντους με 4/26 σουτ. Εάν η Φενέρ έμεινε ζωντανή μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο, το οφείλει στην ευψυχία του Γκούντουριτς (24 πόντοι στα τελευταία 15 λεπτά) και στην πληγωμένη υπερηφάνεια του αρχηγού Μαχμούτογλου.

Το σκορ μειώθηκε σε 66-79, οι απογοητευμένοι φανατικοί ξαναβρήκαν τη φωνή τους, αλλά η αντεπίθεση των Τούρκων -προσοχή, ακολουθεί Σαιξπηρικό τσιτάτο- ήταν πολύς θόρυβος και πολλή μανία που τελικά δεν σήμαινε τίποτε: «Sound and fury signifying nothing».

Ένα τάιμ-άουτ νηφαλιότητας ήταν αρκετό για να ξαναστείλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Η ηρεμία του Σακίλ ΜακΚίσικ, που μέτρησε στο μυαλό του τα δευτερόλεπτα και υπολόγισε ότι είχε αρκετό χρόνο για μία έξτρα πάσα (στον ακροβολισμένο Τόμας Ουόκαπ) ήταν η εικόνα του αποψινού Ολυμπιακού σε μικρογραφία.

Ο Ολυμπιακός δεν χάνει ποτέ όταν έχει τέτοιον Kώστα Παπανικολάου. Ο αρχηγός του Μπαρτζώκα -αλλά και του Ιτούδη τα καλοκαίρια- πλημμύρισε το καλάθι των Τούρκων με 21 πόντους, αξιοποίησε τις 10 από τις 11 βολές που κέρδισε (και πήρε το χρίσμα ακόμα και για τις βολές των τεχνικών ποινών), έβαλε 3/3 τρίποντα, έπαιξε τις αμυνάρες του, κατέβηκε και στο «4» όταν ο Βεζένκοβ χρειάστηκε ανάσες, γέμισε το γήπεδο.

Ο Αϊζέια Κάνααν αισθάνθηκε άλλος άνθρωπος στο γνώριμο έδαφος της Κωνσταντινούπολης (και με εγγυημένο έξτρα χρόνο συμμετοχής ελλείψει Σλούκα) και στροβιλιζόταν σαν δερβίσης, λανσάροντας για πρώτη φορά τον τρελούτσικο εαυτό του. Τα εκτός προγράμματος τρίποντα ήταν ένας ανεκτίμητης αξίας «X factor» για τον Ολυμπιακό, ιδίως τα τρία που σημειώθηκαν μετά το 33-51 της γ’ περιόδου, αλλά ήταν τα αμυντικά ανδραγαθήματά του (όπως το επιθετικό φάουλ που κέρδισε από τον Πιερ σε «σκοτωμένη» φάση) εκείνα που ζέσταναν τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Αναπόλησε κανείς απόψε τον Τάιλερ Ντόρσεϊ; Ίσως μόνο ο …Ιτούδης.

Οι συνήθεις καμικάζι του πάγκου έγιναν και απόψε διψήφιοι (ΜακΚίσικ 12, Λαρεντζάκης 11 σε 8 λεπτά), ο Μιχάλης Λούντζης έκανε ένα λάθος και δέκα σωστά στο 15λεπτο που του δόθηκε, ο Ουόκαπ ήταν ο γνωστός «Ράμπο» και πέτυχε και το κρισιμότερο καλάθι και ο Ολυμπιακός των 9 γενναίων (αφού ο Μπλακ χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα) έμοιαζε να παίζει με παίκτη παραπάνω από την αρχή μέχρι το τέλος.

Πόσοι πρόσεξαν ότι ο Μουσταφά Φαλ τελείωσε τον αγώνα άποντος και χωρίς καν να επιχειρήσει σουτ; Ακόμα και ο Βεζένκοβ περιορίστηκε σε ένα 12+12 ρουτίνας, ενώ οι «κόκκινοι» έφτασαν στο 16-46 χωρίς να εκτελέσουν έστω μία ελεύθερη βολή! Χρειάζεται έρευνα με μικροσκόπιο για να εντοπίσει κανείς ανησυχητικό σημάδι στον αποψινό Ολυμπιακό.

Και αν αναφέρω την τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου, όταν η Φενέρ πέτυχε καλάθι σε κατοχή 0.8 δευτερολέπτων με επαναφορά από την δική της επανορθωτική γραμμή, το κάνω περισσότερο για να παινέψω την εκπληκτική αλα-Γιάννης πάσα 25 μέτρων του Κώστα Αντετοκούνμπο στον Γκούντουριτς, παρά για να επισημάνω ψεγάδι.

«Το σημαντικό είναι να μη τρελαινόμαστε ούτε με τις νίκες ούτε με τις ήττες», τόνισε ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά τον αγώνα. Και πολύ σωστά: τα κομπιούτερ δεν έχουν συναισθήματα. Ωστόσο, το ραντεβού της Παρασκευής με τη δις πρωταθλήτρια Εφές θα βρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή της βαθμολογίας, με υπεροχή σε πιθανές ισοβαθμίες κομβικής σημασίας (2-0 επί της Ρεάλ, 2-0 επί της Φενέρ με σκορ +47, προσεχώς 2-0 υποψιάζομαι και με τη Μπάρτσα) και με τη σιγουριά της αμαξοστοιχίας που τρέχει αφρενάριστη και ασυγκράτητη προς τον προορισμό της. Είναι να μη τρελαίνεσαι;