Το χέβι μέταλ και τα σκυλάδικα

Παρακολουθούσα ταυτόχρονα Ολυμπιακός-Εφές και Βασκόνια-Παναθηναϊκός, το ένα στο γυαλί της τηλεόρασης και το άλλο στην οθόνη του υπολογιστή όπως απαιτούσε το καθήκον, και κόντεψα να παραφρονήσω. Τη σήμερον ημέρα, και μέχρι νεωτέρας που αμφιβάλλω αν θα έρθει στο κοντινό μέλλον, να βλέπεις ταυτόχρονα Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό είναι σαν να ακούς από το δεξί ακουστικό κλασσική μουσική, ή μάλλον κάποιο χαρντ ροκ σφυροκόπημα τύπου Λεντ Ζέπελιν, και από το αριστερό ελεεινά σκυλάδικα της Εθνικής οδού, πέρα από το 40ό χιλιόμετρο.

Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε. Εκεί που απολαμβάνεις το σόλο του Τζίμι Πέιτζ ή τους λαρυγγισμούς του Πλαντ, σε πιάνει από τ’ αυτιά η μπουζουκλερία και θέλεις να πηδηχτείς απ’ το μπαλκόνι. Σύμφωνοι, η αποψινή παράσταση των «πρασίνων» δεν ήταν η χειρότερη φετινή τους ούτε προκαλούσε μαύρη απελπισία όπως κάποιες που προηγήθηκαν.

Ακόμα και όταν είναι καλός ή καλούτσικος, ο Παναθηναϊκός είναι σαν το μακαρίτη τον Μητροπάνο. Θα δώσει τη ψυχή του, θα κερδίσει κάποια χειροκροτήματα, θα φύγει από την πίστα πεπεισμένος ότι έκανε το καθήκον του, αλλά αρχοντική φωνή και οι ωραίες κορώνες δεν θα μπορούν να κρύψουν τα φάλτσα.

Η ορχήστρα πίσω θα έχει ρόλο διακοσμητικό και πάντως δεν θα μπορεί να αλλάξει τη μελωδία με σόλο από τον μπασίστα ή από τον ντράμερ, όπως έκανε στον αποψινό Ολυμπιακό ο Μιχάλης Λούντζης. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, το stairway to heaven της φετινής σεζόν έχει κόκκινα σκαλοπάτια.

Το αφήνω στην άκρη το μουσικόραμα της Παρασκευής, γιατί μου φαίνεται ότι το παράκανα με τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις. Για τα ανδραγαθήματα του Ολυμπιακού θα διαβάσετε σε άλλη στήλη, ευτυχώς δηλαδή, γιατί εμένα κοντεύουν να μου στερέψουν τα κοσμητικά επίθετα.

Όσο μου επέτρεπε το αλληθώρισμα προς τον δέκτη που ήταν σε σύνδεση με τη Βιτόρια, είδα έναν Παναθηναϊκό που ούτε συμβιβάστηκε εκ προοιμίου με την ήττα (όπως έκανε τόσες και τόσες φορές φέτος) ούτε παρέδωσε τα όπλα στο πρώτο μπλόκο (όπως έκανε τόσες και τόσες φορές φέτος). Ακόμα και έτσι, όμως, δεν έπειθε ότι μπορούσε να ολοκληρώσει την επική ανατροπή από το -13 του 36ου λεπτού.

Η γελοιότητα του αντιαθλητικού φάουλ που χρεώθηκε στον Μάριους Γκριγκόνις όταν ο Παναθηναϊκός μείωσε σε 83-75, με αποτέλεσμα να ξαναγίνει η διαφορά διψήφια προσφέρει ένα κάποιο άλλοθι σε όσους αρέσκονται στο κυνήγι της δικαιολογίας, αλλά είναι κακά τα ψέματα. Παρά τη μετριότατη εμφάνισή της, η Βασκόνια, παραλίγο να γράψω Ταουγκρές ο γέρων, δεν αισθάνθηκε ούτε απειλή ούτε κίνδυνο.

Εάν ο Παναθηναϊκός έμεινε στο παιχνίδι μέχρι το τέλος και ηττήθηκε με το ευπρόσωπο 95-90, το οφείλει -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- στην απουσία του Ντουέιν Μπέικον, η οποία τον έστρεψε αναγκαστικά στο κανονικό μπάσκετ, με μειωμένο, έστω, ταλέντο.

Ο πολυτάλαντος Αμερικανός ξεκίνησε δυναμικά, αλλά φορτώθηκε με φάουλ, έμεινε στον πάγκο μέχρι που πάγωσαν τα χέρια του, και αρκέστηκε σε μακρινά σουτάκια (και σε απαίσιες χειρονομίες προς την κερκίδα), σαν να έγινε ξαφνικά αλλεργικός στην επαφή. Ο Ντέγιαν Ράντονιτς τον απέσυρε στον πάγκο όταν ο αγώνας έφτασε στην τελική ευθεία του και ο Παναθηναϊκός έγινε μία (μέτρια, αλλά) πιο νοικοκυρεμένη ομάδα.

Όταν βέβαια χρειάστηκε ένα «πλέι» μετά από τάιμ-άουτ για να μειώσει ακόμα περισσότερο από το 93-86, έκανε μία τρύπα στο νερό. Η μπάλα έμεινε στα χέρια του Πάρις Λι, ο οποίος πέταξε χαρταετό από 8-9 μέτρα και δέχθηκε τάπα. Οι 18 ασίστ (8 ο Λι, 4 ο Ουόλτερς), έναντι 9 λαθών, αποτελεί μία επίδοση που δείχνει ότι κάποια πράγματα έγιναν σωστά, με πυξίδα ίσως τον αγώνα του πρώτου γύρου, όταν ο Παναθηναϊκός έβαλε 98 στον ίδιο αντίπαλο, με επτά διψήφιους σκόρερς.

Βεβαίως, η αποψινή 95άρα της Βασκόνια, με το σβουριχτό 67% στα δίποντα, καταργεί τις ψευδαισθήσεις. Δίχως άμυνα που να θυμίζει έστω λιγουλάκι την αντίστοιχη του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός δεν είχε πιθανότητες νίκης στην Αρένα Φερνάντο Μπουέσα. Η Βασκόνια, που είναι καλή ομάδα αλλά παρασύρεται στο μη μου άπτου και στο πουρπαρλέ, θα νικηθεί μόνο από ομάδες που θα γεμίσουν το κορμί της με μώλωπες.

Κάπως έτσι, ο ναυαγισμένος Παναθηναϊκός έφτασε να παίζει διαβολοβδομάδα με 8 παίκτες και συμπλήρωσε 9 ήττες στους 11 αγώνες που έδωσε από τότε που φιγουράριζε πάνω στη γραμμή των πλέι-οφ με ρεκόρ 6-6. Το φάιναλ-8 του Κυπέλλου Ελλάδας είναι μία τελευταία ίσως ζαριά για αυτή την ομάδα, αφού ουδείς σώφρων τη βλέπει νικήτρια σε σειρά 5 αγώνων με τον Ολυμπιακό τον Μάιο.

Τώρα που ετοιμάζομαι να κατεβάσω τους διακόπτες αυτής της δύσκολης βραδιάς, βλέπω στην άλλη οθόνη τον Εργκίν Αταμάν να φεύγει από το ΣΕΦ με κατεβασμένα μούτρα. Ναι, είναι μια κάποια παρηγοριά. Η Εφές Αναντολού, η «δυάστερη», με τον κουμπαρά που θυμίζει θησαυροφυλάκιο, έχει μόλις 11 νίκες, πάει να πει τρεις παραπάνω από τον Παναθηναϊκό, πάει να πει ότι είναι αυτή που δικαιούται τον τίτλο του σύγχρονου Τιτανικού.

Αλλά …two cups, έτσι; Και φρέσκες οι κούπες, γεμάτες σαμπάνια ακόμη, να σπαρταράνε. Όχι αραχνιασμένες και διηγώντας τις να κλαις. Ας περιμένουμε όμως λίγο πριν τον κλάψουμε τον εφέντη Εργκίν, γιατί τα ίδια γράφαμε και πέρυσι και στο τέλος ψάχναμε σόδες για να καταπιούμε τα γραπτά μας.