Απαθής μπροστά στο βάραθρο

Ο Παναθηναϊκός που μοιάζει με ακυβέρνητο βαπόρι, που παίρνει παίκτες όταν χρειάζεται προπονητή, που παίζει ένα ημίχρονο όταν χρειάζεται δύο, που χρησιμοποιεί την Ευρώπη για πρόβες ελληνικού νυφικού ενώ συνήθιζε να κάνει το αντίθετο, πήγε στη Μαδρίτη για να χάσει και δεν μπόρεσε να αρπάξει μία απρόσμενη νίκη μέσα από τα δόντια της ήττας.

Η Ρεάλ του Γενάρη δεν τρομάζει πολλούς, αφού πορεύεται με αυτόματο πιλότο, αλλά και ο Παναθηναϊκός του 2022-23 τρομάζει μόνο τον εαυτό του όποτε κάνει το λάθος να κοιτάξει τον καθρέφτη. Τι νόημα έχει να αναλύσει ο δημοσιογράφος ένα ματς, όταν παίκτες και προπονητές μπαίνουν στο γήπεδο συμβιβασμένοι με την ήττα;

Η συνήθεια των «πρασίνων» να εξωραΐζουν στα δεύτερα ημίχρονα την κάκιστη εικόνα των πρώτων είναι απολαυστική όταν όλα κάνουν «κλικ» και ξεδιπλώνεται στο παρκέ σενάριο επιστημονικής φαντασίας (όπως στο ματς της περασμένης Πέμπτης με τη Ζαλγκίρις), αλλά καταντάει ενοχλητική όποτε η λογική επικρατεί της αναισθησίας. Δεν αρκεί να αντιδρά μία ομάδα όταν νιώθει την υπερηφάνεια της τσαλαπατημένη.

Στον αποψινό αγώνα, άλλωστε, η αντεπίθεση του Παναθηναϊκού ήταν οφθαλμαπάτη. Η Ρεάλ είχε τον απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού, κράτησε με άνεση τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο και δεν θα έβλεπε πράσινη πλάτη ακόμα και αν η αναμέτρηση συνεχιζόταν μέχρι τα ξημερώματα. «Εξασφαλίσαμε τη νίκη νωρίς και στη συνέχεια απλώς διαχειριστήκαμε το σκορ», είπε ο Τσους Ματέο. «Την Παρασκευή, πάμε στο Μονακό».

Ο Παναθηναϊκός έχει μικρότερο ταξίδι αύριο, από τη Μαδρίτη στη Βιτόρια (όπου οφείλει να δείξει, τουλάχιστον, θυμό), αλλά έχει διανύσει απόσταση ετών φωτός προς τη λάθη κατεύθυνση την τελευταία πενταετία. Μόλις το 2018, αντιμετώπισε τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ρεάλ με αβαντάζ έδρας, πέτυχε το 1-0 με παρέλαση στο ΟΑΚΑ και έφτασε δυό βήματα από το φάιναλ-φορ του Βελιγραδίου. Τα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν, διάσπαρτα με μικρούς και μεγάλους θανάτους, μοιάζουν περισσότερο με δεκαπέντε.

Ο (πρωταθλητής Ελλάδας) Παναθηναϊκός που εκείνη τη σεζόν τερμάτισε 4ος στην κανονική περίοδο της Euroleague, και κοιτούσε το γαϊδούρι στα δόντια, είχε τον Τσάβι Πασκουάλ στον πάγκο και τους Καλάθη, Τζέιμς, Σίνγκλετον, Λοτζέσκι, Μήτογλου, Θανάση Αντετοκούνμπο (και τον …κανονικό Παππά) στο παρκέ.

Ποιος θα τολμούσε να τον συγκρίνει με τον φετινό χωρίς να αντιμετωπίσει τη χλεύη; Το ίδιο πράγμα γράφεται και με λόγια πολύ πιο κοφτερά για τους «πρασίνους»: ο Παναθηναϊκός του 2022-23 μοιάζει να παίζει διαφορετικό άθλημα από τον Ολυμπιακό της ίδιας διετίας…

Οι αναστεναγμοί απογοήτευσης του Ντουέιν Μπέικον στο ημίχρονο και του Πάρις Λι μετά τη λήξη, μπροστά στα μικρόφωνα της Euroleague TV και της Nova, λένε όλη την αλήθεια χωρίς λόγια. Ιδίως όταν απομακρύνεται από το απαιτητικό κοινό του και από την όποια θαλπωρή της έδρας, ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο γήπεδο δίχως πίστη, δίχως πάθος, δίχως μέταλλο, δίχως αυτοσυγκέντρωση και δίχως σχέδιο. Η απάθεια είναι ο χειρότερος εχθρός του.

Ακόμα και η όποια αντεπίθεσή του, απόψε, έμοιαζε τυχαίο γεγονός, προϊόν της μαχητικότητας 1-2 παικτών όπως ο Γκουντάιτις και ο βελτιωμένος Γκριγκόνις, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έπαιζε χαλαρότερα και από χαλαρά. Όταν ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να αγριέψει και να παρουσιάσει κάτι πιο συντεταγμένο για να διεκδικήσει τις πιθανότητές του, αναλώθηκε σε επιθέσεις με μία ή καμία πάσα, μακρινά σουτ που θύμιζαν λιθοβολία (0/8 μετά το 25ο λεπτό) και βλέμματα χαμηλωμένα.

Ο Μπέικον, που προηγούμενους αγώνες τους τελείωνε με το κορμί γεμάτο μώλωπες, πλέον αποφεύγει τα κορ-α-κορ και σουτάρει συνεχώς τρίποντα. Ο Ουίλιαμς δέχθηκε 4-5 καλάθια από τον χώρο ευθύνης του στο ξεκίνημα και αποσύρθηκε από το προσκήνιο, οι αμυντικές επιδόσεις των Καλαϊτζάκηδων πήγαιναν στράφι όποτε η μπάλα έφτανε στα χέρια τους, ο Ουόλτερς δεν έβρισκε άνθρωπο να συνεννοηθεί, ο Παπαγιάννης πνίγεται στο πέλαγος, ο Ντέγιαν Ράντονιτς είναι ένα άδειο κοστούμι. Πώς να σπάσουν αυτοί οι παίκτες και αυτός ο προπονητής μία αρνητική παράδοση 10 ετών; Όχι ότι σκοτίζεται κανείς στο ΟΑΚΑ για τα αρνητικά ρεκόρ που συσσωρεύονται...

Αν μη τι άλλο, τον παλιό καλό καιρό οι επισκέψεις του «εξάστερου» Έλληνα στη Μαδρίτη προξενούσαν συναγερμό και γέμιζαν το Παλάθιο ντε Ντεπόρτες. Ποτέ άλλοτε δεν έχω δει τόσο λίγο κόσμο σε αγώνα Ρεάλ-Παναθηναϊκού. Πόσο διαφορετικά θα είχε γραφτεί η ιστορία, άραγε, εάν η ομάδα του Πασκουάλ είχε αποκλείσει το 2018 τη Ρεάλ του Λούκα Ντόντσιτς;