Το γαϊτανάκι της αυτοκαταστροφής

Στη, γεμάτη, δεκαετία που ακολούθησε το κοσμογονικό –και τελικά καταστροφικό- καλοκαίρι του 2012, ο Παναθηναϊκός άλλαξε προπονητή αμέτρητες φορές, τόσες που είναι αδύνατο να τις συγκρατήσει μυαλό χωρίς να ανατρέξει σε σημειώσεις. Ο μοναδικός τρόπος για να τις θυμόμαστε απνευστί είναι ο εξής: μόνο μία σεζόν μετά το 2013 ξεκίνησε και τελείωσε με τον ίδιο προπονητή. Ήταν το 2017-8, με τον Τσάβι Πασκουάλ.

Βεβαίως ο Ισπανός άκουγε τα εξ αμάξης από την καλομαθημένη εξέδρα, αλλά ας δεχθούμε ότι αυτό είναι μέρος της εξίσωσης, αφού αγγίζει και τους πλέον επιτυχημένους, όπως π.χ. ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό. Ο Πασκουάλ απολύθηκε εν τέλει τον Δεκέμβριο του 2018, μετά από μία ήττα από τη Ρεάλ, ναι, ναι, του Πάμπλο Λάσο. Τότε ανέλαβε ο Ρικ Πιτίνο και η όποια φωτιά έσβησε πριν ανάψει.

Πιστεύεται, άλλωστε, ότι η ευκαιρία Πιτίνο ήταν αυτή που δρομολόγησε την απομάκρυνση του Πασκουάλ. Όπως έγραφα και τότε, «όταν βρίσκεις στον δρόμο σου έναν Πιτίνο, πρώτα λες το yes και μετά το σκέφτεσαι». Ωστόσο, ο Πιτίνο ήταν μία λύση οπορτουνιστική, με εμφανή ημερομηνία τερματισμού, άσχετα αν ο ίδιος εμφανίστηκε λιγότερο «λεγεωνάριος» του αναμενομένου.

Η εκπαραθύρωση του Πασκουάλ λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2018 αποδείχθηκε ιστορικό λάθος και αναζωπύρωσε την αίσθηση του τυχοδιωκτισμού. Υποψιάζομαι ότι ο εξαίρετος Ισπανός θα έκλεινε σήμερα εξαετία (και βάλε) στον πάγκο του Παναθηναϊκού και θα έκανε πολλούς να μνημονεύουν τον Ομπράντοβιτς, έστω χωρίς ευρωπαϊκά τρόπαια στο παλμαρέ του. Όταν ο Παναθηναϊκός του 2023 ονειρεύεται Λάσο, ονειρεύεται στην πραγματικότητα έναν νέο Πασκουάλ. Τον παλιό τον είχε και τον άφησε να φύγει, λες είχε δυνατότητα να προσελκύσει τότε (2016) προπονητή μακράς πνοής.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης πάει κι έρχεται στο ΟΑΚΑ λες και είναι το λεωφορείο Περιστέρι-Καλογρέζα. Ο Γιώργος Βόβορας το ίδιο, σε βαθμό σχεδόν προσβλητικό. Γιατί αναλαμβάνει την ομάδα ο Σερέλης και όχι ένας από τους προαναφερθέντες, που ξέρουν τα κατατόπια και έχουν υποτίθεται και μέρος της ευθύνης για τη στελέχωση της ομάδας; Ή ο …Γιαπλές; Τρέχα γύρευε. H λογική έχει σηκώσει προ πολλού τα χέρια της ψηλά.

Ο Χρήστος Σερέλης επιστρέφει στον πάγκο που άφησε το καλοκαίρι του 2022, αναβαθμισμένος αλλά εξίσου προσωρινός, αφήνοντας πίσω του το πόστο που άφησε την άνοιξη του 2023, δημιουργώντας αξιοσημείωτο εκνευρισμό στο Λαύριο. Για τον ικανότατο Έλληνα προπονητή η πρόκληση είναι προφανής, και η κατάσταση φαινομενικά “win-win”, οπότε δεν χρειάζεται άλλη ανάλυση: ο Σερέλης δεν έχει κάτι να χάσει, εκτός από κάποιους πόντους στην εκτίμηση ορισμένων πρώην συνεργατών του στην ομάδα που (ξαν)αφήνεται έρμαιο των κυμάτων.

Εάν ο Σερέλης βρει τρόπο να βελτιώσει τον ανεμομαζωμένο φετινό Παναθηναϊκό, να υπερπηδήσει δηλαδή τον πήχη που ο Ράντονιτς άφησε πολύ χαμηλά, θα πολλαπλασιάσει τις μετοχές του και θα προσθέσει με bold γράμματα ένα πολύτιμο κεφάλαιο στο βιογραφικό του. Μπορεί, λένε, και να παραμείνει στην ομάδα το φθινόπωρο, ως συνεργάτης του Λάσο ή του επόμενου Ράντονιτς. Εάν πάλι αποτύχει στον φετινό Παναθηναϊκό, τι είχε και τι έχασε; Πάλι ο Ράντονιτς θα φταίει για το ναυάγιο ή ίσως ο Πεδουλάκης. Όλοι φταίνε σε αυτό το μαγαζί, εκτός από αυτόν που πραγματικά φταίει.

Αυτή εδώ η στήλη επισήμανε νωρίς, ίσως και πρώτη, ότι ο δρόμος που ακολουθούσε ο Παναθηναϊκός με τον Ντέγιαν Ράντονιτς ήταν αδιέξοδος. Ο Μαυροβούνιος είναι αναμφισβήτητα καλός προπονητής, αλλά «ειδικού πλαισίου», όπως τόσοι και τόσοι Σέρβοι, Έλληνες, αλλά και Ισπανοί για να μη ξεχνιόμαστε. Ο Πεδουλάκης μπορεί να είναι σούπερ για τον Παναθηναϊκό και καταστροφή για την Ούνιξ. Ο Βουγιόσεβιτς πήγε στη Μόσχα με γαλόνια υπερανθρώπου από την Παρτίζαν, αλλά απολύθηκε από την ΤΣΣΚΑ μέσα σε τρεις μήνες.

Ο μονήρης και επικοινωνιακά αδύναμος Ράντονιτς θα τα καταφέρει μια χαρά στους Ερυθρούς Αστέρες αυτού του κόσμου, αλλά όχι σε μία ξένη ομάδα γεμάτη με αμερικανάκια και λεγεωνάριους. Δεν γεννήθηκαν όλοι Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς και Μάλκοβιτς. Καλά καλά, ούτε ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς δεν γεννήθηκε Ομπράντοβιτς! Οι παραπομπές στον «Ζοτς» του 2023 ή του 2012 είναι ανεδαφικές. Η παλιοσειρά θυμάται τους πρώτους μήνες του στον Παναθηναϊκό και δεν βλέπει πολλές διαφορές με τη σύντομη θητεία του Ράντονιτς. Καλύτερα να μην ανοίξουμε κουβέντα και για τον Ίβκοβιτς του 1980-2 στον Άρη.

Ο Παναθηναϊκός υπέγραψε με τον Ράντονιτς κλειστό διετές συμβόλαιο, σαν να ήθελε να ξορκίσει την αλυσίδα των αποτυχημένων επιλογών και της χειμερινής βόλτας στο παζάρι. «Αυτός είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να προχωρήσουμε», έλεγε σχετικά πρόσφατα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, σε μία από τις αναρτήσεις του. Οι ιθαγενείς ανησυχούσαν και συχνά επαναστατούσαν, αλλά η διοίκηση στήριζε τον Μαυροβούνιο, ρίχνοντας το ανάθεμα για την κακή πορεία στον Πεδουλάκη και εκτοξεύοντας πομφόλυγες περί άθραυστου κουμπαρά.

Αλλά το πράγμα πήγε από το κακό στο χειρότερο. Το final-8 του Κυπέλλου, η ζαριά με τις περισσοτερες πιθανότητες για τον φετινό Παναθηναϊκό, βρήκε την ομάδα σε βαθιά θάλασσα. Τα ρεπορτάζ για την έλευση του Τζανμάρκο Ποτζέκο πλημμύρισαν το διαδίκτυο όταν χρειαζόταν ηρεμία, οι παίκτες που αποκτήθηκαν πρόσφατα με το «απεριόριστο budget» παραμερίστηκαν αβασάνιστα, ο χρυσοπληρωμένος και παραγκωνισμένος Γκριγκόνις ήθελε να φύγει για τη Λιθουανία, ο Άντριους κλωσσούσε στο συμβόλαιό του και γελούσε, ο Ράντονιτς πάλευε με τα σκυλιά όπου τον έριξαν.

Και μετά την αναπόφευκτη αποτυχία στο Ηράκλειο, που θα μπορούσε να είναι και πιο ηχηρή, συνέβη αυτό που όλοι οι μυημένοι περίμεναν: ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του Μαυροβούνιου, ο οποίος «τα κατέστρεψε όλα», «κατασπατάλησε 14 εκατομμύρια ευρώ», «έχει χάσει τα αποδυτήρια», «είναι φιλάργυρος», «είναι αναίσθητος», μπορεί και να ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή ή για την πανδημία.

Ωστόσο ο Ράντονιτς δεν είναι από εκείνους που θα πετάξουν 1 εκατομμύριο ευρώ στα σκουπίδια για το καλό ενός συλλόγου με τον οποίο δεν τον δένει το παραμικρό ή που θα πτοηθούν από οργίλα δημοσιεύματα. «Να τιμήσετε την υπογραφή σας», ήταν η στερεότυπη απάντησή του. Κάποτε ο Ερυθρός Αστέρας προσπαθούσε να τον εξωθήσει σε παραίτηση με άσβερκους και φουσκωτούς, Σέρβοι συνάδελφοι τα λένε αυτά και όχι εγώ, αλλά ο Ράντονιτς δεν μάσησε. Ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε εκών άκων να αναδιπλωθεί και να του πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος από όσα προβλέπονταν στο συμβόλαιό του.

Και ο …Ποτζέκο; Φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός τον ήθελε όχι για συνεργασία μακράς πνοής, αλλά για το Final-8, κάτι σαν ηλεκτροσόκ για να αναστηθεί προσωρινά η ημιθανής ομάδα. Ίσως να το ξανακούσουμε το όνομα του Ιταλού τους ερχόμενους μήνες, ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι παρά μία ακόμη μπαταριά στα τυφλά. Δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι ο Ποτζέκο θα γίνει στον Παναθηναϊκό κάτι παραπάνω από επόμενος Κάτας, Ιβάνοβιτς, Τζόρτζεβιτς ή Ράντονιτς. Δεν γράφω «νέος Πρίφτης», γιατί είναι πάγια πεποίθησή μου ότι αυτή η ομάδα χρειάζεται κωλοπετσωμένο Έλληνα προπονητή (από τους ουκ ολίγους διαθέσιμους), καθώς και ισχυρό ελληνικό κορμό για να ορθοποδήσει. Και διαρκή ψήφο εμπιστοσύνης, εννοείται.

Το όνομα του Πάμπλο Λάσο ακούγεται στα πέριξ της πράσινης Ιερουσαλήμ εδώ και μήνες, από τότε που ο Ισπανός εξοστρακίστηκε ανεξήγητα και σκαιότατα από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το μόνο που έχω να γράψω αυτή τη στιγμή, είναι ότι ο Λάσο θα ζητήσει εγγυήσεις που ο σημερινός Παναθηναϊκός αδυνατεί να παράσχει: πολυετές χρονοδιάγραμμα, αστρονομικό προϋπολογισμό, συμβόλαιο που δεν σπάει με τίποτε, αποδυτήρια με στεγανά, επιτελείο της δικής του έγκρισης. Με όποιον ακριβώς θα τα διαπραγματευτεί όλα αυτά τα κοσμογονικά;

Ακόμα και αν στο τραπέζι του πέσουν όλα τα ανωτέρω, μπορεί, μολαταύτα, να αρνηθεί, αφού θα τον θέλουν και άλλες ομάδες, με πολύ πιο στέρεα θεμέλια, διοικητική σταθερότητα, αγωνιστικές φιλοδοξίες, πρωτοκλασάτους παίκτες, καλύτερο όνομα στην πιάτσα των μανατζαραίων, και έδρα πολύ πιο κοντά στο σπίτι του. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι πια ο Παναθηναϊκός του 2011 με τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και τα σιδερένια αποδυτήρια, δεν είναι καν ο Παναθηναϊκός του 2016 που μπορούσε να προσφέρει κάποιες εγγυήσεις ευημερίας στον Τσάβι Πασκουάλ.

Στα μάτια των οπαδών, ο Παναθηναϊκός παραμένει το υπερηχητικό των έξι αστεριών, αλλά για τον έξω κόσμο ο Παναθηναϊκός είναι το μαγαζί που έδιωξε τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη, τον Πασκουάλ και τον Ιβάνοβιτς, τον Τζόρτζεβιτς και τον Κάτας, τώρα και τον Ράντονιτς. Και που δεν είχε τη δυνατότητα να κρατήσει τον Καλάθη, τον Παπαπέτρου, τον Τζέιμς, τον Μήτογλου, τον Νέντοβιτς. Η ομάδα, που κάθε Φεβρουάριο βάζει μπουρλότο στα ντουβάρια και ξαναχτίζει φτου κι απ’ την αρχή πάνω στην καμένη γη. Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω.