Το παιχνίδι των σκιών

Aπτόητοι από τις οδυνηρές απώλειες Ελλήνων και …σχεδόν Ελλήνων παικτών (Καλάθη, Παπαπέτρου, Νέντοβιτς, Μήτογλου, Θ. Αντετοκούνμπο κ.α.) που μετέτρεψαν τον Παναθηναϊκό από ομαδάρα πλέι-οφ σε ομαδούλα της 15ης θέσης, οι παντογνώστες της εξέδρας, του καναπέ και των social media έβαλαν στο στόχαστρο τον Γιώργο Παπαγιάννη από τις πρώτες εβδομάδες της σεζόν.

Εάν τα social media είχαν πιο δυνατή φωνή, ο αρχηγός των «πρασίνων» θα βρισκόταν σήμερα κάπου ανάμεσα στον Προμηθέα, τη Μανρέσα, την αμερικανική G-League και τα Μέγαρα όπου μεγάλωσε. Μπορεί και στους Μιλγουόκι Μπακς! Ο δε Παναθηναϊκός θα έπαιζε αποκλειστικά με λεγεωνάριους, από αυτούς που τέσσερις μήνες πασχίζουν για το επόμενο συμβόλαιό τους και άλλους τέσσερις χασμουριούνται.

Εάν σας θυμίζει κάτι η παραπάνω σκιαγραφία, είναι επειδή ταιριάζει απόλυτα σε αρκετούς από τους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα του φέτος, πέρυσι, πρόπερσι, τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. Ναι, και σε ορισμένους από τους προπονητές.

Ο Παπαγιάννης είναι ο πρώτος που παραδέχεται ότι η φετινή σεζόν τον βρήκε σε πτώση μετά την περυσινή εκτόξευση, αλλά έχει ισχυρά ελαφρυντικά, τα οποία προς τιμήν του ουδέποτε επικαλέστηκε. Ο σοβαρός μυικός τραυματισμός που υπέστη τον Ιούλιο τον άφησε σχεδόν δύο μήνες εκτός προπονήσεων, του στέρησε την καλοκαιρινή προετοιμασία, τον έριξε αγύμναστο στη φωτιά ενός Ευρωμπάσκετ και του δημιούργησε αδυναμία σε κινήσεις πολύ σημαντικές για το ρεπερτόριο ενός σέντερ, όπως τα άλματα και οι συγκρούσεις στο ποστ.

Παράλληλα, η όποια διοίκηση του Παναθηναϊκού παρέδωσε το πηδάλιο της ομάδας σε έναν προπονητή που βρισκόταν εκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός πραγματικότητας και εκτός εποχής. Την εποχή του Ντέγιαν Ράντονιτς, ο Παπαγιάννης ανεβοκατέβαινε στο γήπεδο όπως το παλιό πράσινο λεωφορείο Σύνταγμα-Πειραιάς, χωρίς να αγγίζει ποτέ τη μπάλα και χωρίς να επιβραβεύεται από συμπαίκτες και προπονητή για την προσπάθεια που κατέβαλε -συνήθως αβοήθητος- στα μετόπισθεν, ένα γιγάντιο εκκρεμές ανάμεσα στην περιφέρεια και τη ρακέτα.

Ήταν καλός ο Παπαγιάννης στο πρώτο τετράμηνο της σεζόν; Αναμφισβήτητα όχι. Του άξιζε να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος; Σε καμία περίπτωση. Αυτό που χρειαζόταν, και που χρειάζεται ακόμη, είναι εμπιστοσύνη, ισορροπία, ηθικό. Και ένα σύστημα ικανό να αξιοποιήσει τα ουχί ευκαταφρόνητα προσόντα του και να κρύψει τις ουκ ολίγες αδυναμίες του.

Ο Χρήστος Σερέλης δεν είναι Πιτίνο, αλλά δεν είναι και Ράντονιτς. Δεν πρόκειται δα να κλειδώσει κάποιον παίκτη στα αποδυτήρια επειδή έτσι απαιτούν οι φωστήρες του Twitter. Ο δε Πιτίνο μπορεί να έγινε Μίδας στο Σεντ Τζονς, αλλά παραμένει νοερά κάτοικος ΟΑΚΑ, εγκατεστημένος ανάμεσα στα αυτιά του Γιώργου Παπαγιάννη, σαν φωνή συμπαράστασης στα δύσκολα.

Ο Αμερικανός σταρ της προπονητικής, που πίστεψε τον Παπαγιάννη όσο λίγοι, ασφαλώς θα χοροπηδήσει από τη χαρά του, μόλις αντικρύσει την αποψινή στατιστική του ψηλού: και 11 ριμπάουντ και 3 τάπες και 100% στα σουτ και 3 τρίποντα και και 24 πόντοι και 40 PIR, μια σειρά από προσωπικά ρεκόρ (ή …σχεδόν), μόλις σε 28 λεπτά συμμετοχής.

«Όλα είναι μέσα στο μυαλό», σχολίασε σιβυλλικά ο ίδιος ο παίκτης μετά τον αποψινό αγώνα. Μπορεί να μην είναι σέντερ των 24 πόντων στις βραδιές ρουτίνας, ούτε όμως του αρμόζει να παίρνει μηδέν σουτ και μηδέν μπάλες. Οι 11 ασίστ του Πάρις Λι οφείλονται στον παραλήπτη που τελείωσε δύσκολες φάσεις όσο οφείλονται και στον καπάτσο αποστολέα.

Όταν το όνομα του Παπαγιάννη έγινε ιαχή από την κερκίδα, ήταν σαν να έστριψε στον ίσιο δρόμο ο Παναθηναϊκός, αφήνοντας πίσω του μία σκοτεινή γωνία. Ευτυχώς για την ομάδα, αυτοί οι λίγοι που πηγαίνουν στο ΟΑΚΑ ακόμα και στα δύσκολα καταλαβαίνουν το μπάσκετ και τους ανέμους του γηπέδου πολύ καλύτερα από τους περαστικούς που μπερδεύουν τον Παπαγιάννη με τον Κουρμπέλη και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον Χρήστο Σερέλη από τον Τάκη Μπινιάρη. Που μοιάζουνε, σαν δυό στάλες βροχής.

Ναι, ξέρω, διαβάζω τα χείλη σας. «Δεν είναι, παρά ένα ματς». «Η Μπάγερν είναι για τα μπάζα και δεν έχει σέντερ της προκοπής». «Στα δύσκολα θα τον δούμε τον Παπαγιάννη».«Χάσαμε από την ΑΕΚ και από τον ΠΑΟΚ».

Ωστόσο, οι μέσοι όροι του Παπαγιάννη τον τελευταίο μήνα είναι 16 πόντοι και 7 ριμπάουντ και ο Παναθηναϊκός ξαναβρήκε τον αρχηγό του, όπως ξαναβρήκε τον μέχρι προ τινός παροπλισμένο Μάριους Γκριγκόνις, αλλά και τον Λευτέρη Μαντζούκα, που πλέον πατάει παρκέ όσο και ο ακριβοπληρωμένος Ντέρικ Ουίλιαμς.

Οι παίκτες που τράβηξαν το κουπί στους μήνες του Ράντονιτς μοιάζουν κουρασμένοι, άλλοι παραμένουν τραυματίες με απροσδιόριστη ημερομηνία επιστροφής, ο Μπέικον ψάχνει (και του ψάχνουν) τον ρόλο που του ταιριάζει καλύτερα για να μην είναι επιζήμιος, οι καλομαθημένοι οπαδοί θα θεωρήσουν ντροπιαστικό το σερί των εγχώριων ηττών. Ωστόσο ο Παναθηναϊκός μετράει 3 νίκες στα τελευταία 4 ευρωπαϊκά παιχνίδια, ενώ στο ίδιο διάστημα έφερε στο αμήν τον Ολυμπιακό (σε ματς πρωταθλήματος) και απείλησε τη Μπαρτσελόνα.

Την Παρασκευή, στο Φάληρο, θα κληθεί να μείνει όρθιος (ακόμα και αν αυτό μεταφραστεί σε αξιοπρεπή ήττα), ώστε να μπει στην τελική ευθεία της σεζόν με την ουρά σηκωμένη ψηλά. Για μια ομάδα που εθίστηκε στην ήττα, στην απώλεια, στην παρακμή και στην εγκατάλειψη, ακόμα και ο σπόρος της αισιοδοξίας και της αξιοπρέπειας θα είναι μια κάποια πρόοδος.