Ποιος (δεν) φοβάται τη Φενέρ;

Το γέρικο μυαλό μου δεν με βοηθάει πολύ, αλλά νομίζω ότι το κατόρθωμα του Ολυμπιακού είναι μοναδικό στην ιστορία του ελληνικού/ευρωπαϊκού μπάσκετ: καμία από τις ομάδες μας δεν κατόρθωσε στο παρελθόν να τερματίσει πρώτη και καλύτερη στην κανονική περίοδο ή με το καλύτερο ρεκόρ στα χέρια της. Ούτε ο κραταιός Παναθηναϊκός την εποχή της αυτοκρατορίας του, ούτε ο τρις πρωταθλητής Ολυμπιακός, ούτε καν ο Άρης και ο ΠΑΟΚ του παλιού, καλού για τους ίδιους καιρούς.

Οι «ερυθρόλευκοι» του Πειραιά εξαργύρωσαν τη χημεία που έφτιαξαν από πέρυσι κιόλας και σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους, με κορωνίδα τα τέσσερα διπλά στην Ισπανία, αλλά και (σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο) το 2-0 επί του Παναθηναϊκού.

Εάν τα «Όσκαρ» της χρονιάς μοιράζονταν στα μέσα του Απρίλη, θα στολίζονταν, σχεδόν όλα, με κόκκινη κορδέλα: ο Σάσα Βεζένκοβ MVP και πρώτος σκόρερ, ο Τόμας Ουόκαπ και ο Κώστας Παπανικολάου μαζί του στην κορυφαία πεντάδα, o Γιώργος Μπαρτζώκας (πάλι) καλύτερος προπονητής, ο Ουόκαπ αμυντικός της χρονιάς με ρεκόρ στα κλεψίματα, ο Σλούκας με τον Λαρεντζάκη για τα βραβεία του πάγκου και πάει παινεύοντας. Και …ανανεώνοντας, για να μη ξεχνιόμαστε.

Επειδή όμως κάποιος φαεινός εγκέφαλος μετέτρεψε το μπάσκετ σε παιχνίδι πλέι-οφ, δεν μετράει προς το παρόν απολύτως τίποτε από όσα διαβάσετε στην προηγούμενη παράγραφο. Σημασία έχει μόνο αυτό που δήλωσε ο μπαρουτοκαπνισμένος κάπτεν Κώστας Παπανικολάου: «Μία κακή βραδιά το Μάιο μπορεί να καταστρέψει όλη τη σεζόν». Μία κακή βραδιά στο Φάληρο εννοούσε, εκεί που κέρδισαν φέτος ομάδες από το κάτω ράφι όπως ο Ερυθρός Αστέρας και η Βαλένθια.

Ο «Παπ» δεν έπεσε με αλεξίπτωτο στη «γηραιά ήπειρο». Γνωρίζει καλά, το θυμάται και από την περυσινή περιπέτεια με τη Μονακό, ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να κερδίσει οποιοσδήποτε στο Τελ Αβίβ ή στην Κωνσταντινούπολη ή στη Βιτόρια, με το φορτίο ενός 1-1 να κρέμεται σαν πέτρα από το λαιμό του αρχικού φαβορί.

Ο κανόνας ισχύει ακόμα και για το Κάουνας, την πόλη του final-4 αν το ξεχάσατε, αλλά νομίζω ότι τη Ζαλγκίρις δεν τη φοβάται ο Ολυμπιακός, και άλλωστε χρειάζεται τη βοήθεια του ...Παναθηναϊκού για να διασταυρωθεί μαζί της. Τα σενάρια είναι τρία και θα τα βρείτε σε άλλη στήλη, ωστόσο οι υπολογισμοί μου θέλουν πιθανότερο αντίπαλο των Πειραιωτών στα πλέι-οφ είναι η πλούσια και φιλόδοξη Φενέρμπαχτσε, του Ιτούδη, του Καλάθη, του Γκούντουριτς, του Ουίλμπεκιν, του Μπιέλιτσα, του Μότλεϊ, του Ντόρσεϊ, του Μπούκερ, του Χέις-Ντέιβις. Τι είδους έπαθλο είναι αυτό για τον 1ο της τελικής βαθμολογίας, μωρέ; Δώρο είναι αυτό ή άδωρο;

Ο Ολυμπιακός, πάντως, έκανε το σωστό. Κυνήγησε τη νίκη με όλες τις δυνάμεις που διαθέτει μέσα Απριλίου, χωρίς να νοιάζεται για όσα γίνονταν πίσω του και χωρίς να κουράζει το μυαλουδάκι του με σενάρια. Το κέρδος του, από τον αγώνα με τη Βασκόνια, δεν είναι μικρό. Κατ’ αρχήν, το 2-0 επί των Βάσκων (που απόψε τα έπαιζαν όλα για όλα αλλά πέτυχαν μια τρύπα στο αλμυρό νερό του Σαρωνικού) φέρνει ψυχολογικό προβάδισμα και αίσθηση ανωτερότητας εν όψει πιθανής αναμέτρησης με τους ίδιους στα πλέι-οφ. Αυτό θα συμβεί εάν -διόλου απίθανο- η Ζαλγκίρις σκοντάψει στο Μόναχο.

Ο Ολυμπιακός ξαναβρήκε απόψε τον καλό Κώστα Σλούκα, που έγραψε 15 πόντους και 6 ασίστ σε 25 λεπτά. Έμαθε ότι μπορεί να κερδίσει ένα δύσκολο ματς με πενιχρή, σχεδόν μηδενική συνεισφορά από τους βασικούς γκαρντ στο σκοράρισμα: Ουόκαπ 0, Κάνααν 3. Ανακάλυψε ότι δεν είναι απαραίτητα καταδικαστικό ένα 7-16 στα λάθη, ακόμα και αν απέναντι βρίσκεται μία κλασσική ομάδα ρυθμού.

Πάνω απ’ όλα, ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο υγιής και χωρίς απώλειες, την ίδια ώρα που πιθανοί αντίπαλοί του χειμάζονται από τραυματισμούς. Ο αναντικατάστατος Λορέντζο Μπράουν αποχώρησε υποβασταζόμενος λίγα λεπτά πριν ολοκληρωθεί η παράταση στον αγώνα της Μακάμπι με τη Ρεάλ. Τα παιδιά του Όντεντ Κάτας, πάντως, τα κατάφεραν και χωρίς αυτόν. Και ετοιμάζονται για ζαριές στα καζίνο του Μόντε Κάρλο.

Ειρήσθω εν παρόδω, και επιτρέψτε μου να την πάω λίγο παραπέρα τη βαλίτσα, ότι η πρωτιά του Ολυμπιακού τον κρατάει μακριά από τα μεγαθήρια της Ισπανίας και τοποθετεί τις Ρεάλ, Μπάρτσα σε τροχιά σύγκρουσης -όπως πέρυσι- στον ημιτελικό του φάιναλ-φορ. Ο δε Ολυμπιακός θα παίξει με μία από τις Μονακό, Μακάμπι. Αλλά ας μη βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο, γιατί απειλεί να μας τσαλαπατήσει.

Η αίσθησή μου από το αποψινό ματς είναι ότι ο Ολυμπιακός ξεπερνάει σιγά σιγά το φούσκωμα προηγούμενων εβδομάδων και ξαναβρίσκει τη φρεσκάδα του. Τα πλέι-οφ αρχίζουν σε 12 μέρες και οι προβολείς στο Φάληρο θα παραμείνουν αναμμένοι, αφού οι πρώτοι δύο αγώνες θα διεξαχθούν στο ΣΕΦ (όπου το νικηφόρο σερί έφτασε τους 9 αγώνες).

«Fo’, fo’, fo’», προστάζει το θρυλικό σύνθημα του Μόουζες Μαλόουν από το 1983: four, four, four. Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται ούτε «σκούπες» ούτε 12 νίκες για να ζήσει το όνειρό του. «Three plus two», είναι το δικό του σλόγκαν: τρία συν δύο. Πέντε ροζ φύλλα για να ντύσει στα κόκκινα ένα καταπράσινο γήπεδο και να γιορτάσει με μακροβούτια στον ποταμό Νεμούνας. Για τον Ολυμπιακό, που εδώ και έξι μήνες κάνει παρέλαση στα ευρωπαϊκά γήπεδα, η σεζόν αρχίζει μόλις τώρα.