Ένας Λευτέρης, μα ποιος Λευτέρης

Σαράντα λεπτά προβάδισμα, δύο βαθμοί στο σακούλι (78-71), μίνιμουμ καρδιοχτύπια, καμία απώλεια, ουδέν πρόβλημα: τι άλλο να ζητήσει ο Παναθηναϊκός σε ένα ραντεβού της 2ης αγωνιστικής απέναντι στην ομάδα που, λόγω Λάσο, οι περισσότεροι ψήφισαν ως «ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς»;

Αλλά η εύκολη ανάγνωση δεν είναι απαραίτητα η σωστή. Η νίκη επί της Μπάγερν δίνει χρόνο στους «πρασίνους» που αφοσιώνονται μέρα-νύχτα σε φροντιστήρια χημείας, αλλά η εικόνα και η αύρα της ομάδας δεν είναι και τόσο ενθαρρυντική. Ήταν στιγμές που θύμιζαν περισσότερο 2022 παρά 2024: μάλλον τη θλιβερή διετία που προηγήθηκε παρά το όραμα για ολική επαναφορά με το οποίο έπεφταν για ύπνο οι οπαδοί του τις νύχτες του καλοκαιριού.

«Τουλάχιστον γλιτώσαμε το οχτάωρο στο γυμναστήριο», είπε ο Ματίας Λεσόρ με το πλατύ χαμόγελο της Καραϊβικής στα χείλη του. Για να είμαστε τίμιοι, μόλις μερικά εκατοστά του μέτρου κράτησαν τον Παναθηναϊκό μακριά από το 2-0 που θα είχε ανεβάσει τους πάντες σε πράσινα σύννεφα στο ξεκίνημα της Euroleague.

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη, ο Εργκίν Αταμάν έμοιαζε ανακουφισμένος, αλλά όχι χαρούμενος. «Δεκατέσσερα λάθη για δώδεκα ασίστ; Δεν είναι το δικό μου μπάσκετ αυτό που είδατε», ομολόγησε, μπροστά στο μικρόφωνο της Nova. «Ο αντίπαλος κέρδισε 14 επιθετικά ριμπάουντ και από αυτά πέτυχε 24 πόντους». Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια: με τέτοια απόδοση, ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να νικήσει αντιπάλους από το πάνω ράφι, όπως η ελληνοπρεπής Φενέρ που τον περιμένει την Τρίτη στην Κωνσταντινούπολη.

Υπάρχουν, βέβαια, αστερίσκοι και ελαφρυντικά στο αποψινό σκηνικό. Δίχως τον Κώστα Σλούκα, η δημιουργία είναι είδος εν ανεπαρκεία και το σκοράρισμα βασίζεται περισσότερο σε ατομικές πρωτοβουλίες και μπούκες. Με τον Ντίνο Μήτογλου παροπλισμένο, ο Λεσόρ αφήνει τα νώτα του ανυπεράσπιστα όταν ξεμυτίζει παραέξω και το αμυντικό ριμπάουντ γίνεται πρόβλημα απέναντι σε δυναμικούς ψηλούς όπως ο Μπούκερ.

Ο Παπαπέτρου δεν είναι ακόμη έτοιμος για να παραλάβει με σταθερό χέρι τα 27-28 λεπτά που του αναλογούν, ενώ ο Κάιλ Γκάι μοιάζει με άσφαιρο λαθρεπιβάτη και ο Βιλδόσα δίνει μόνο στιγμές. Τα 34 λεπτά του Τζέριαν Γκραντ, που μοιάζει καμωμένος μάλλον για τέταρτος παρά για δεύτερος γκαρντ, δεν είναι καλό σημάδι. Ένεκα και των απουσιών, ο Χουάντσο δεν έχει βρει ακόμη τον ρόλο του.

Σύμφωνοι, οι νίκες και μόνο οι νίκες μετράνε, αλλά ο Οκτώβριος είναι πιο Οκτώβριος απ’ όσο θα ήθελε ο Αταμάν και το μπάσκετ που είδαμε απόψε στο ΟΑΚΑ έκανε τα μάτια να ματώνουν. Σίγουρα δεν ήταν μπάσκετ δύο προπονητών που μοιράστηκαν τέσσερα δαχτυλίδια και έναν ευρωπαϊκό τελικό μόλις πριν από 17 μήνες.

Ο Πάμπλο Λάσο θύμισε το καταστροφικό ξεκίνημα της ομάδας του. «Χάναμε με 10-0 στο πρώτο τρίλεπτο, σε ένα ματς που κρίθηκε στους 7 πόντους. Ο Παναθηναϊκός μας καλωσόρισε στην Euroleague». Ουσιαστικά, τη διαφορά την έκανε η έδρα, ο παντοτινός σύμμαχος του «τριφυλλιού». Και ας ήταν μισοάδειες και μισοπαγωμένες οι εξέδρες, ένεκα του τιμάριθμου και της γκρίνιας για τις τιμές των εισιτηρίων.

Ο Ισπανός αντιμετώπισε τον αγώνα σαν ματς προετοιμασίας και άφησε στην πεντάδα τον αρνητικό Κάρσεν Έντουαρντς πολύ περισσότερο απ’ όσο δικαιολογούσε η σημερινή απόδοση του Αμερικανού και πολύ περισσότερο απ’ όσο δικαιολογούσε ο αρχικός οίστρος του Μπολμαρό. Με τον νεαρό Αργεντινό ανενεργό στον πάγκο και με τον Έντουαρντς λιθοβόλο στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός ένιωθε σαν να έπαιζε εναντίον τεσσάρων. Όπως θα έλεγε εκείνος που έφυγε πριν από ακριβώς 10 χρόνια: «Μα, είναι για να γελάει κανείς».

Όταν ο Αταμάν βρήκε, επιτέλους, ένα σταθερό χέρι στην περιφέρεια, αυτό του Λευτέρη Μαντζούκα, κατόρθωσε να ξεφύγει και να ξεφορτωθεί τους Γερμανούς. Οι «τορπίλες» του νεαρού ήρθαν και οι τρεις σε καίρια σημεία, με την ανάσα των Γερμανών στον σβέρκο του: στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου (37-30, από ασίστ του Βιλδόσα σε play 4 δευτερολέπτων), στο 56-52 και στο 64-59. Ειδικά το τελευταίο έμοιαζε σαν νικητήριο, αφού ένα λεπτό αργότερα η διαφορά έφτασε στους 13 πόντους.

Ο Μαντζούκας έχει πολύ δρόμο ακόμη για να γίνει παίκτης πρώτης γραμμής, αλλά τα τρίποντά του από τις γωνίες θύμισαν σε εμάς τους παλαιότερους έναν άλλο Λευτέρη. Κρίμα που δεν είναι πια εδώ ο Γιάννης Ιωαννίδης για να σας πει ονόματα και διευθύνσεις.