Η ανατομία μίας πτώσης

Bάζεις κάτω τα ονόματα και το σκορ (68-77), μετράς τους απόντες, προσθέτεις στο κοκτέιλ τον χαμηλό βαθμό ετοιμότητας και φτάνεις σε ένα συμπέρασμα που ακούγεται σκληρό: ο Ολυμπιακός υπέστη απόψε μία ήττα εντός προγράμματος, απέναντι σε αντίπαλο που έφτασε στον Πειραιά πλήρης, φορτσάτος και με τα πανιά φουσκωμένα. Τα χαμόγελα των Ισπανών στο τέλος παρέπεμπαν μάλλον σε βραδιά πλέι-οφ, παρά σε 2η αγωνιστική.

Είναι όμως η δική του σειρά να χρησιμοποιήσει το κλισέ που συχνά οι οπαδοί χλευάζουν: αυτή ήταν μία ήττα που μοιάζει πολύ με νίκη. Καμία αποδεκατισμένη ομάδα δεν «δικαιούται» να έχει την πάνοπλη Μπαρτσελόνα ξαπλωμένη στο καναβάτσο τέσσερα λεπτά πριν το φινάλε. Με γεμάτο ρεζερβουάρ, με παρόντες τους αποψινούς απόντες, με υγιείς και προπονημένους τους τραυματίες και απροπόνητους, ο Ολυμπιακός δεν θα είναι σαν την ταλαιπωρημένη ομάδα που με το τζάμπολ κιόλας μοιάζει σαν να έχει παίξει 35 λεπτά.

Στη λυπητερή της βραδιάς, ο Ολυμπιακός κέρδισε περισσότερα από όσα έχασε, παρ’ όλο που έφυγε από το κατάμεστο ΣΕΦ με άδεια χέρια. «Δεν είχαμε βάθος στον πάγκο, γι' αυτό και ήμασταν κουρασμένοι», ομολόγησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, κουρασμένος νομίζω και ο ίδιος από τις αλχημείες και με το μυαλό του στυμμένο σαν λεμονόκουπα. Οι νίκες επί του Παναθηναϊκού είναι λίπασμα ανεκτίμητης αξίας τώρα που έπιασε βροχή.

Το κοινό χειροκρότησε γενναιόδωρα και ο Ολυμπιακός ξέρει πια ότι δεν έχει χάσει πολύ έδαφος σε σχέση με τον περυσινό του εαυτό.
Το πρώτο δεκαπεντάλεπτο έμοιαζε με την ανατομία μίας πτώσης, αλλά χωρίς τον Χρυσό Φοίνικα. Τα περισσότερα σουτ των «ερυθρολεύκων» γίνονταν μπροστά σε δάσος από χέρια, την ίδια ώρα που οι Καταλανοί ξεμάκραιναν με σουτ προπόνησης.

Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε μόλις 8:51 για να μαζέψει διαφορά 15 πόντων, αλλά στην οικονομία του αγώνα πλήρωσε ακριβά την αιμορραγία του πρώτου ημιχρόνου. «Ξεκίνησα με 3 στα 3 και μετά όλα μου φαίνονταν πιο εύκολα», είπε ο Άλεξ Αμπρίνες, που στο φινάλε έγινε δήμιος με τα τρίποντά του. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και ο ρεμπέτης Λαπροβίτολα, αλλά και ο Γιοκουμπάιτις και όλοι όσοι έβαλαν το χεράκι τους για να γράψει το κοντέρ 15/26 τρίποντα.

Οι παίκτες του Μπαρτζώκα, πάλι, ξόδεψαν άφθονο καύσιμο για να βγάλουν από την εξίσωση τους ψηλούς της Μπάρτσα (ιδίως τον Βίλι Ερνανγκόμεθ) και για να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Όταν ο αγώνας έφτασε στην τελική ευθεία του, το ταμπλό έγραφε 66-59, ο κόσμος στις κερκίδες χόρευε, αλλά ο βιονικός Γουόκαπ δεν είχε δύναμη ούτε για να σηκώσει τα χέρια του. Πόσο μάλλον για να δώσει τη χαριστική βολή.

Το ίδιο ίσχυε για τον Μιλουτίνοφ (που πάντως βοηθήθηκε από την επιστροφή του Φαλ), για τον Παπανικολάου, για τον Πίτερς, για τον Λαρεντζάκη, ακόμα και για τον Κάνααν, ο οποίος έχασε τελείως τα λογικά του εκεί που όλα του πήγαιναν δεξιά. Τα τρία απανωτά φάουλ και οι δύο χαμένες άμυνες του Αμερικανού μετά το προσπέρασμα -που ήταν δικό του έργο- βοήθησαν τη Μπαρτσελόνα να πάρει ανάσα.

Μετά το επιθετικό κρεσέντο του Τόμας Γουόκαπ που έφερε το σκορ στο 66-59, ο Ολυμπιακός έμεινε τέσσερα λεπτά άσφαιρος και δέχθηκε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση 13 αναπάντητους πόντους. Όπως αποδείχθηκε και στη Μανίλα, οι ομάδες του Γουόκαπ είναι καλύτερες όταν ο Αμερικανοέλληνας δημιουργεί με καθαρό μυαλό και αμύνεται με γεμάτα πνευμόνια. Όταν τελειώνει αγώνες με 15 σουτ, μόλις 2 ασίστ και 5 λάθη (που νομίζω ότι στην πραγματικότητα ήταν 7), κάτι πηγαίνει λάθος στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Κοντολογίς, ο Ολυμπιακός σκουντούφλησε αλλά δεν γκρεμοτσακίστηκε. Ωστόσο, αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που δεν λύνεται εύκολα. Οι 6-7 παίκτες που έχουν τραβήξει το κουπί μοιάζουν ήδη καταπονημένοι -αφού έχουν, οι περισσότεροι, και Μουντομπάσκετ στα πόδια τους- και τα περιθώρια για ρεπό είναι ελάχιστα. Ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα, που συνήθως είναι αστειότερο κι από καλαμπούρι, ο Μπαρτζώκας υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει τους βασικούς μέχρι εξόντωσης προκειμένου να ξορκίσει τους δαίμονες του Αλεξάνδρειου.

Ο Γουόκαπ και ο Μιλουτίνοφ χρειάζονται δέκα μέρες ηλιοθεραπείας σε κάποια τροπική αμμουδιά, αλλά ο βαρύς χειμώνας είναι εδώ και στην ατζέντα της ερχόμενης εβδομάδας εμφανίζονται βαρομετρικά χαμηλά, με τη μορφή του Μεσίνα και του Ομπράντοβιτς. Ο φετινός Ολυμπιακός μπορεί να αποδειχθεί ισάξιος με τον περυσινό και εξίσου ανταγωνιστικός, αλλά ελλείψει Βεζένκοβ και Σλούκα ιδρώνει περισσότερο για κάθε κατοχή, για κάθε τρίποντο και για κάθε ασίστ.

Με τον ΜακΚίσικ παροπλισμένο για 1-2 μήνες, ο δείκτης της αθλητικότητας και της εκρηκτικότητας πέφτει χαμηλά, ενώ οι αυτοματισμοί μειώνονται και η χημεία χρειάζεται φρεσκάρισμα. Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, με το σκορ στο 34-40, ο Μπαρτζώκας παραπονέθηκε για «άμυνα χαμηλής έντασης» και για «επίθεση freelance», περισσότερο αυτοσχεδιασμό παρά γεωμετρία δηλαδή.

Ακολούθησε ένα λαμπρό δεκαπεντάλεπτο, με συνολικό σερί 46-24 και δαγκάνες στα μετόπισθεν, αλλά και με βαρύ τίμημα. Ας μη ξεχνάμε, όμως, ποιοι βρίσκονταν στην απέναντι πλευρά του παρκέ. Απαλλαγμένη από τα δεσμά του Σάρας (εκτός ίσως του Βίλι, που μοιάζει ύποπτα με «παίκτη Σάρας»), η Μπαρτσελόνα ξανάγινε ισπανική ομάδα και μοιάζει ικανή να τρέξει τον μαραθώνιο με περίσσια γκάζια. Δεν θα την κερδίσουν πολλοί αντίπαλοι κρατώντας τρεις πολύτιμους παίκτες στα «πιτς».