Μία σπονδή στον θεό Άρη

Bγαίνει ο Παναθηναϊκός στην αρένα με το μαύρο του γυαλί και με τις σαγιονάρες του και, τι να δει; Υπήρχε και αντίπαλος στο παρκέ! Πέντε μέρες μετά την παρέλαση υπό τας φιλύρας του Βερολίνου, όπου κέρδισε ακόμα και η Βιλερμπάν, η αντίπαλη ρακέτα δεν ήταν πια αφύλακτη διάβαση και κάθε καλάθι έμπαινε με ιδρώτα και αίμα, αντί για βασιλικό πολτό.

Για καλή του τύχη, είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για την αναμέτρηση με τη Ζαλγκίρις, όχι στη Γερμανία, αλλά στο Αλεξάνδρειο. Οι μώλωπες της Κυριακής τον βοήθησαν να εμφανιστεί με σκληρό πετσί απέναντι στους Λιθουανούς και να αντέξει στα κορ-α-κορ των τελευταίων λεπτών. Το αποψινό ματς κερδήθηκε με δυναμικές άμυνες, με επιθετικά ριμπάουντ, με το «έτσι θέλουμε».

Και φυσικά με τη βοήθεια της κερκίδας. Στα εύκολα, στα δύσκολα και στα πολύ δύσκολα των ετών που προηγήθηκαν, το ΟΑΚΑ υπήρξε και παραμένει ιδανικός σύμμαχος και συχνά δεκανίκι του «τριφυλλιού». Εάν αυτή η σχέση καρποφορήσει και τις επόμενες ημέρες, ο Παναθηναϊκός μπορεί να χτίσει σερί τριών εντός έδρας νικών, τεσσάρων συνολικά, και να πατήσει γερά στο πάνω μισό της κατάταξης πριν πάει να επισκεφτεί το νυν σπίτι του Ομπράντοβιτς και το πρώην του Αταμάν.

Το γυμνό μάτι θα θυμηθεί τα τρίποντα του Ντίνου Μήτογλου ή το σπουδαίο καλάθι του Κώστα Σλούκα στο 65-64 ή εκείνο το εκκωφαντικό κάρφωμα του Λεσόρ, αλλά το γυμνό μάτι χρειάζεται γυαλιά μυωπίας για να διαβάσει σωστά το ματς. Ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε ποτέ ρυθμό, αλλά βάσισε την κυριαρχία του στην αμυντική προσήλωση απέναντι στον Κίναν Έβανς, στο κυνήγι των κρίσιμων ριμπάουντ, στις τρεις άμυνες που έφεραν ισάριθμα κλεψίματα στα τελευταία 62 δευτερόλεπτα: Λεσόρ, Σλούκας, Γκριγκόνις.

Οι Λιθουανοί είχαν μία τελευταία ευκαιρία μετά την άστοχη βολή του Σλούκα 13’’ πριν τη λήξη (ενώ είχαν προηγηθεί 5/5 εύστοχες), αλλά ο Έβανς βρήκε μπροστά του μόνο νύχια και δόντια. Το αγωνιστικό ήθος του αποψινού Παναθηναϊκού το συμβολίζει ο Τζέριαν Γκραντ, ο οποίος «κατάπιε» όχι μόνο τον φορμαρισμένο και στριφνό Έβανς, αλλά και τον …Ναν και όλους τους υπόλοιπους μνηστήρες της θέσης του.

Ο Αμερικανός τελείωσε το ματς με 10 πόντους, 5 ασίστ, 4 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα και 0 λάθη, με μοναδικό ψεγάδι την μπερδεμένη άμυνά του στη φάση με το τρίποντο του Μάνεκ (71-71 στα 14’’). Ποιος φανταζόταν ότι σε αυτή την ομάδα με τις ηχηρές μεταγραφές και τους ακριβοπληρωμένους γκαρντ ο Γκραντ -αλεξιπτωτιστής από το Eurocup- θα ήταν ο αναντικατάστατος του Νοεμβρίου;

Ο Σλούκας και ο Βιλδόσα ουσιαστικά μοιράζονται μία θέση, οι Γκάι, Μωραΐτης, Καλαϊτζάκης έχουν εξαφανιστεί, τον δε Κέντρικ Ναν ο Αταμάν θα τον αντάλλασσε ευχαρίστως με έναν «tweener» φόργουορντ στο στυλ π.χ. του Παπανικολάου. Όταν έχεις επενδύσει μισό καράβι δολάρια, είναι εξωφρενικό να έχεις ξεμείνει με ένα μονάκριβο «τεσσάρι» και με κανένα «τριάρι».

Απόψε ο Ντίνος Μήτογλου έμεινε στο παρκέ 38 λεπτά και έσκασε από την κούραση όταν χρειάστηκε να κυνηγήσει τον Σμιτς, ενώ ο Γκριγκόνις έπαιξε εκών άκων 35 λεπτά ως «τριάρι». Για τους τρεις σέντερ, που δεν μπορούν να παίξουν τίποτε άλλο πέρα από σέντερ, ας μην ανοίξουμε συζήτηση καλύτερα. Τουλάχιστον ο δυναμικός Λεσόρ πρόσφερε ενέργεια και αμυντικό ένστικτο και έδωσε κάποιες λύσεις, δίπλα στα 7 λάθη και στα εύκολα φάουλ.

«Χτίζουμε κάτι καλό εδώ», είπε ο Μήτογλου μετά τη νίκη. Δίπλα του ο Σλούκας μιλούσε για την πορεία προς το μέλλον, τη διαδικασία, το «προτσές» που λέγαμε παλιά στις θεωρητικές συζητήσεις της Αριστεράς. Τώρα που ο Παναθηναϊκός έστριψε την πρώτη τυφλή γωνία και άφησε πίσω του τις δύο οδυνηρές ήττες από Ολυμπιακό και Μακάμπι (στο ΟΑΚΑ, στην παράταση), η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι οι «πράσινοι» μπαίνουν με πιο σταθερό βήμα και πιο αισιόδοξο βλέμμα στον μαραθώνιο που τους περιμένει.

Απέναντι στη Ζαλγκίρις, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός αλλά κέρδισε: σαφώς προτιμότερο σενάριο από μία ήττα μετά πολλών επαίνων. Τα προβλήματα που έχει να λύσει είναι ουκ ολίγα, αλλά οι νίκες γλείφουν τις πληγές και καμουφλάρουν τα κενά. Υποψιάζομαι, πάντως, ότι η επόμενη κίνηση θα γίνει όχι στο παρκέ, αλλά στο παζάρι.

Η περιφερειακή γραμμή φορτώθηκε με πολύ περισσότερους παίκτες από αυτούς που χρειάζονται, ενώ από το «3» και πέρα υπάρχει ερημιά, ιδίως όταν κανείς ζυγίσει τους παίκτες του πάγκου. Οι βαθμολογίες της 15ης Νοεμβρίου, όπου ο Παναθηναϊκός φιγουράρει ψηλότερα από τον «αιώνιο αντίπαλο» εντός των τειχών και στο ίδιο ευρωπαϊκό σκαλοπάτι μαζί του (ακροβατώντας στη γραμμή της οχτάδας με ρεκόρ 4-4) μπορεί να λένε κάποια ψεματάκια αλλά δεν παύουν να τροφοδοτούν τις φιλοδοξίες.