Βήμα ταχύ παρά τα σκουντουφλήματα

Το πλατύ χαμόγελο του Εργκίν Αταμάν στο τέλος του αγώνα φανέρωνε πολύ περισσότερα από τα λόγια του. «Χαίρομαι που γιόρτασε τις 200 νίκες καριέρας με ένα πραγματικά καλό παιχνίδι», είπε. «Όχι σαν το προχθεσινό»! Ο Παναθηναϊκός της Τετάρτης έμοιαζε με αμάξι γέρικο στην ανηφοριά, αλλά ο Παναθηναϊκός της Παρασκευής νίκησε με τρόπο πειστικό τον 2ο της βαθμολογίας, έπαιξε μπάσκετ που έλεγε στον αντίπαλο ότι ματαιοπονεί, είχε πολλούς πρωταγωνιστές, έκανε το κοινό του να ανυπομονεί για την επόμενη παράσταση.

Το φινάλε της 9ης αγωνιστικής βρίσκει τους «πράσινους» στρογγυλοκαθισμένους στο πρώτο μισό της βαθμολογίας με μόλις τέσσερις πλάτες στον ορίζοντά τους και με μία νίκη-πετράδι επί του «αιώνιου εχθρού» στο εγχώριο πρωτάθλημα. Σύμφωνοι, θα μπορούσε και καλύτερα, αφού έχασε δύο ευρωπαϊκά ντέρμπι εντός έδρας στην παράταση, δύο ήττες που μπορεί να κοστίσουν στην οικονομία της χρονιάς.

Το τέλος του μήνα, όμως, μπορεί να τον βρει στο 6-4 με τέσσερις συνεχόμενες νίκες και με βήμα ταχύ παρά τα παραπατήματα. Δεν είναι και μικρός ο σεφτές, για μια ομάδα που χθες προχθές φαινόταν έτοιμη να σωριαστεί στο παρκέ…

Ο Εργκίν Αταμάν μπορεί να μην έχει μπλοκάκι ξέχειλο από συστήματα, αλλά δεν είναι κανένας χτεσινός. Η σκέψη του να προβιβάσει τον Κέντρικ Ναν στην αρχική πεντάδα βοήθησε πολύ τον Αμερικανό και η σκληρή απόφασή του να εξοστρακίσει τον ίδιο Ναν στον πάγκο στα μέσα της γ’ περιόδου -τον Ναν που ομολόγησε ότι ακόμη υποφέρει απο τζετ λαγκ- βοήθησε πολύ την ομάδα.

Στην τελική ευθεία του αγώνα, ο Παναθηναϊκός δεν χρειαζόταν τις ατομικές πρωτοβουλίες του Ναν, αλλά το δοκιμασμένο περιφερειακό ροτέισιον των προηγούμενων αγώνων: αρκετό Σλούκα, αρκετούτσικο Βιλδόσα, άφθονο Γκραντ και οπωσδήποτε Γκριγκόνις στο «3».

Ο αόρατος στο πρώτο μέρος Αργεντινός πέτυχε τους 10 πόντους που κράτησαν όρθιο τον Παναθηναϊκό στη δύσκολη γ’ περίοδο (όταν το σκορ έγινε 59-63), ο Κώστας Σλούκας παρέλαβε τη μπακέτα του μαέστρου και την κράτησε με σιγουριά, ενώ ο πληθωρικός Γκραντ έγραψε ένα ακόμη στατιστικό αριστούργημα, με αφετηρία τη βροντερή τάπα σε λέι-απ του Σμιθ στο 52-54 του 25ου λεπτού: 7 πόντοι, 7 ασίστ, 5 κλεψίματα, 0 λάθη σε 31 λεπτά. Το τελευταίο λάθος του αλεξιπτωτιστή από το Eurocup Αμερικανού χρονολογείται περί την πλειστόκαινο εποχή!

Ο Γκριγκόνις, τέλος, ήταν αυτός που έδωσε ξεκούραστος την ώθηση για την τελική αντεπίθεση, με ένα έμμεσο τρίποντο και μία ασίστ στον ασυγκράτητο Ντίνο Μήτογλου: 67-67 από 62-67 ώσπου να πεις «Λιέ-του-βα». Άλλη λύση στα φόργουορντ εκτός από τους δύο προαναφερθέντες ο Παναθηναϊκός δεν έχει μέχρι να επιστρέψουν οι Παπαπέτρου και Χουάντσο, αλλά το φρούριο παραμένει τεθωρακισμένο.

Όταν στέρεψαν τα ταχυδακτυλουργικά τρίποντα του Μάρκο Μπελινέλι, η Βίρτους παραδόθηκε, αφού ο υπέροχος Σενγκέλια χώνεψε πολύ λιγότερα απ’ όσα έφαγε: 17 ο Γεωργιανός, 24 ο Μήτογλου. «Πρόκειται για τον κορυφαίο πάουερ φόργουορντ της διοργάνωσης», υποκλίθηκε ο Λούκα Μπάνκι στον Έλληνα άσο. Προσωπικά θυμάμαι τη Μανίλα και θρηνώ γοερά. Πού θα έφτανε η Εθνική μας αν δεν έχανε τον καλύτερο ψηλό της δύο μέρες πριν το πρώτο τζάμπολ;

Ο Παναθηναϊκός έχει βρει καλή ισορροπία αν και παραείναι οπισθοβαρείς: πολύ περισσότεροι περιφερειακοί απ’ όσους χρειάζεται, πολύ λιγότεροι παίκτες ρακέτας. Το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται για να είναι ανταγωνιστικός οπουδήποτε αυτές τις περίεργες μέρες του Νοέμβρη ένας ένας σέντερ ικανός να δώσει οντότητα πάνω στη μπογιά.

Ο κάπως κρύος Μπαλτσερόφσκι τελείωνε φάσεις από τα πικ-εντ-ρολ του Γκραντ και του Βιλδόσα όσο ο Αταμάν αναζητούσε τον πραγματικό Λεσόρ στον πάγκο, αλλά η άνοδος του Γάλλου στην δ’ περίοδο ήταν -όπως και προχθές- ο Χ factor του παιχνιδιού. Απέναντι σε αντιπάλους φορτωμένους με φάουλ και κατάκοπος, ο Λεσόρ τίναξε στα ύψη τον δείκτη της ενέργειας και πέτυχε 7 πόντους από θέση φουνταριστού στο σερί 20-3 που έκρινε τον αγώνα, με καλή επίδοση και στα μετόπισθεν.

Με πέντε διακριθέντες στο παρκέ και με τον έκτο παίκτη αλύγιστο στο πλευρό του, ο Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτε πια να φοβηθεί απέναντι στους σχεδόν παλαίμαχους Χάκετ και Ντάνστον. Το 62-67 έγινε 90-76 σε ένα σκάρτο δεκάλεπτο λες και ήταν ο αλησμόνητος ημιτελικός του 2002 στη Μπολόνια και το σουαρέ στο ΟΑΚΑ ολοκληρώθηκε με παλαμάκια και υποσχέσεις. Τι κρίμα που δεν μπόρεσαν οι "πράσινοι" να εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο το ηλιόλουστο πρόγραμμα των πρώτων 9-10 αγωνιστικών…