Εμφανίστηκε η ομάδα του Αταμάν

O κυνικός θα πει ότι για μία φιλόδοξη ομάδα το 4-1 των τελευταίων 30 ημερών θα ήταν εκ των ων ουκ άνευ, ένα «πρέπει» με κεφαλαία όλα τα γράμματα, αλλά είναι χρήσιμο να θυμηθούμε το σημείο αφετηρίας αυτού του Παναθηναϊκού. Στις 20 Οκτωβρίου οι «πράσινοι» ηττήθηκαν εντός έδρας δι’ αυτοχειρίας από τη νερόβραστη Μακάμπι, μετρούσαν τρεις ήττες σε τέσσερις αγώνες, έβλεπαν και ξανάβλεπαν τις πλάτες του «αιώνιοι εχθρού», έμοιαζαν καταδικασμένοι να ξαναζήσουν τη μέρα της μαρμότας.

Ουσιαστικά, η θρυαλλίδα που έφερε την έκρηξη ήταν η νίκη επί του Ολυμπιακού στο Φάληρο στο πλαίσιο της εγχώριας Basket League: ένα αποτέλεσμα από εκείνα που αλλάζουν την ψυχοσύνθεση, την ατμόσφαιρα, τον ορίζοντα. Ο Παναθηναϊκός πηγαίνει καλά στην Ευρώπη επειδή πηγαίνει θαυμάσια στην Ελλάδα. Αριθμητικά, το συνολικό 17-4 (εξαιρώ το ασήμαντο Super Cup) πλησιάζει τα όρια του ιδανικού. Ακόμα ήταν που λέγαμε ότι οφείλει να ψηλαφίσει τον τύπον των ήλων και να κατεβάσει τον πήχη πριν περάσει από κάτω;

Το ματς με τη Βαλένθια, που κάνει φέτος περισσότερο θόρυβο απ’ όσο αναλογεί στο ταλέντο της, κρίθηκε από την ομοβροντία τριπόντων στο πρώτο ημίχρονο, απέναντι σε μία άμυνα σκληρή και κωλοπετσωμένη. Δεν είναι μόνο ότι ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με 9/13 τρίποντα, είναι και ότι τα έβαλαν πολλοί διαφορετικοί παίκτες: βασικοί, αναπληρωματικοί, ζεστοί, κρύοι, οι πάντες όλοι. Μέχρι και ο Λευτέρης Μαντζούκας μπουμπούνισε 3/3, την ίδια ώρα που βασανιζόταν στην άμυνα από τον Όζιελε (ή όπως αλλιώς προφέρεται).

Οι Ισπανοί προσπάθησαν να απαντήσουν με τετραγωνισμένο μπάσκετ του προπονητή, αλλά το modus operandi της δεν μπορεί να τη φέρει στους 90 πόντους, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός (ίπταται και) προσγειώνεται σχεδόν κάθε εβδομάδα. Το +18 έγινε +22 όταν άρχισε να λειτουργεί αποδοτικά ο άξονας Σλούκα-Λεσόρ και πλέον οι «πράσινοι» μπορούσαν να ζήσουν και χωρίς τρίποντο. Ακόμα και όταν η Βαλένθια κατέβασε τη διαφορά σε μονοψήφιο νούμερο (75-66), το χάσμα παραήταν φαρδύ για να το περάσει κανείς με ένα σάλτο.

Ο Παναθηναϊκός παίζει πλέον το όμορφο μπάσκετ του Αταμάν, με πολλούς καλούς combo περιφερειακούς παίκτες (εκτελεστές και δημιουργούς ταυτόχρονα), γρήγορη εκτέλεση, ταχύτητα και σβελτάδα. Και αφήνει στο παρκέ σφραγίδα υπεροχής, ιδίως όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ομάδες που αναδίδουν αύρα Eurocup. Τα κέφια του Κώστα Σλούκα έδωσαν από νωρίς τον τόνο του παιχνιδιού, αλλά σε πιο δύσκολες στιγμές οι «πράσινοι» είναι τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ!

Πού ξανακούστηκε ένας γκαρντ που παίζει με τη μπάλα στα χέρια να τελειώνει τρίτο σερί ευρωπαϊκό ματς χωρίς να κάνει ένα, έστω, λάθος; Βραδιά των Ευχαριστιών που είναι απόψε στην πατρίδα του Τζέριαν Γκραντ, ο Παναθηναϊκός οφείλει να ευχαριστήσει όποιον είχε την έμπνευση να φέρει αυτόν τον παίκτη στο ΟΑΚΑ μέσα στην παραζάλη των πανάκριβων και χρυσοποίκιλτων μεταγραφών.

Τις επόμενες δύο εβδομάδας, ο Παναθηναϊκός καλείται να εκστρατεύσει στο λημέρι του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και, αμέσως μετά, στο παλιό σπίτι του Αταμάν. Xωρίς προσθήκες, καταπώς φαίνεται, παρά το κραυγαλέο κενό στη θέση των φόργουορντ. Εάν μπορέσει να πετύχει ένα, έστω, διπλό σε αυτές τις επικίνδυνες αποστολές, θα αποκτήσει το δικαίωμα να εγείρει φιλοδοξίες, αυτές που λέγαμε στο ξεκίνημα του κειμένου.

Σε μία Euroleague γενικευμένης μετριότητας, όπου δυσκολεύεσαι να βρεις πάνω από 1-2 πραγματικά καλές ομάδες, και με σύστημα διεξαγωγής που στέλνει στην post-season όχι 8 αλλά 10 μνηστήρες, το πεδίον δόξης είναι λαμπρόν για τους τολμηρούς και για όσους έχουν δυναμική και ρέντα. Ο Παναθηναϊκός που στις 23 Νοεμβρίου προελαύνει δεν είναι ο ίδιος Παναθηναϊκός της παρέλασης του Οκτώβρη.

«Το κλειδί της προόδου της ομάδας είναι ο Ντίνος Μήτογλου, που έλειψε από τους πρώτους αγώνες της σεζόν», είπε ευθαρσώς ο Εργκίν Αταμάν, μιλώντας -σπάνιο για προπονητές- με ονόματα και διευθύνσεις. Μήπως έχει άδικο; Ο Έλληνας φόργουορντ κρατάει αβοήθητος το φρούριο στη θέση «4» παίζοντας σχεδόν 35 λεπτά σε κάθε ματς και αφήνει αγωνιστικό ίχνος που με κάνει να υποψιάζομαι ότι θα ψηφιστεί κορυφαίο «τεσσάρι» της σεζόν. Πώς είπατε; Ναι, ξέρω, η Μανίλα.

Ανοίγω παρένθεση μια και η κουβέντα πήγε στην Εθνική ομάδα. Συγχωρήστε με κοιτάζω στην άκρη του πάγκου και γίνομαι δυσάρεστος στους θυροφιλάθλους, αλλά η απραξία παικτών όπως ο Μωραΐτης, ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης και κατά δεύτερο λόγο ο Μαντζούκας, μελών της 18άδας ή και της 12άδας (ο πρώτος) της Εθνικής Ανδρών στην περυσινή της εκδοχή, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από την πορεία του Παναθηναϊκού στην Euroleague.

Τώρα που ο Γιάνναρος επικύρωσε ευθέως με τις δηλώσεις του τη συμμετοχή του στο Προολυμπιακό τουρνουά («θα προσπαθήσουμε να προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες»), το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνει στην Αθήνα, η γαλάζια πανστρατιά εν όψει Παρισιού θα πρέπει σιγά σιγά να περάσει σε πρώτο πλάνο ή τουλάχιστον να βρίσκεται διαρκώς στο φόντο. Συνεχίστε τώρα αυτό που κάνατε, και αγνοήστε τον γραφικό.