Εμφανίστηκε ο ελάχιστος εαυτός του

To είπε ο ποιητής από την περασμένη εβδομάδα κιόλας, πριν ακόμη ακουστεί ο χτύπος της μπάλας στο -καθαγιασμένο για τα πράσινα λάβαρα- Μπερσί: «Δεν με αναγνωρίζετε, γιατί έλειπα καιρό». Έλειπε καιρό πολύ, αυτός ο Παναθηναϊκός ο ανερμάτιστος, ο ευάλωτος, ο αργοκίνητος, ο ανήμπορος να πετάξει νύχια απέναντι σε αντίπαλο πεινασμένο και διψασμένο.

Το έμπειρο μάτι τον εντόπισε βεβαίως τον ελάχιστο εαυτό του πρωταθλητή Ευρώπης και το περασμένο Σάββατο στην Πυλαία, αλλά εκεί ο αυτόματος πιλότος ήταν αρκετός για να οδηγήσει το σκάφος μακριά από τα κενά αέρος. Η Παρί μπορεί να διαθέτει ταλέντο συγκρίσιμο με αυτό του ΠΑΟΚ, αλλά υπερτερεί αισθητά σε αθλητικότητα, σβελτάδα, κορμιά, μπρίο.

Στο ίδιο γήπεδο όπου η Εθνική τους ομάδα -με Λεσόρ- κατέκτησε προ διμήνου Ολυμπιακό μετάλλιο, μπροστά στα μάτια πολυάριθμων Γάλλων Ολυμπιονικών που έφεραν μαζί τους το κοκκαλάκι της νυχτερίδας από τις παλαίστρες και τα ταπί, τα φτωχόπαιδα της Παρί έριξαν το πρώτο πυροτέχνημα της χρονιάς και έριξαν νοκ-άουτ τον πρωταθλητή Ευρώπης, το παρθενικό σκαλπ για τους ίδιους.

Ποιος περίμενε αλήθεια, ότι στις 15 Οκτωβρίου μοναδική ομάδα με ρεκόρ 3-0 θα ήταν ο Ερυθρός Αστέρας; Οι κουρασμένοι και οι κορεσμένοι παραπατάνε ο ένας μετά τον άλλον και η σεζόν παίρνει παράξενες ανάσες. Ή μήπως είναι πάντοτε έτσι; Δεν την αναγνωρίζουμε, γιατί έλειπε καιρό.

Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε στην Πόλη του Φωτός με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά. Κοίταζε στον ορίζοντα και, αντί να αντικρύζει την Αψίδα του Θριάμβου, έβλεπε πλάτες. Προσπαθούσε να ξεκολλήσει από το έδαφος και ένιωθε να τρέχει πάνω σε κινούμενη άμμο. Μετά το 7-9 του πέμπτου λεπτού δεν προηγήθηκε ούτε μία φορά. Όταν έφερε το παιχνίδι στα μέτρα του, στο 47-44 και ξανά στο 73-68, οι παίκτες του έμοιαζαν με συγκρουόμενα αυτοκινητάκια.

Σύμφωνοι, μικρό το κακό αν μιλάμε για την οικονομία της σεζόν, αλλά η εικόνα των πρώτων εβδομάδων θα πρέπει να θεωρηθεί ανησυχητική: ρεκόρ 2-1 με πρόγραμμα που προδιέθετε για ξερό 3-0, ένας χαμένος τελικός στα χέρια του «αιώνιου εχθρού», στείρο και άγονο μπάσκετ, χαμηλή βαθμολογία στο διαγώνισμα της χημείας, πολλά λόγια και πολύ λιγότερες πράξεις.

Θυμάστε που έγραφα για «τα τρόπαια της αμετροέπειας»; Ο Παναθηναϊκός δίνει την εντύπωση ομάδας που βιάζεται να κατακτήσει τα πάντα με λόγια και με όσο το δυνατόν λιγότερο ιδρώτα. Δεν είναι φυσικά εύκολο να ξεπεραστεί το χανγκόβερ από τον διπλό θρίαμβο της περυσινής σεζόν. Στις κρύες νύχτες του Οκτώβρη, όμως, οι νίκες του Μαΐου και του Ιουνίου δεν προσφέρουν πόντους. Αυτή η ήττα μπορεί να αποτελέσει καμπανάκι, ιδίως αν ντουμπλαριστεί το βράδυ της Πέμπτης απέναντι στο θύμα του βερολινέζικου τελικού στη Μαδρίτη.

Ο Παναθηναϊκός περιμένει τον Κώστα Σλούκα, αλλά εκείνος αργεί να ξαναβρεί τον προ τραυματισμού εαυτό του. Περιμένει επίσης τον Μήτογλου, που έχει ξεμείνει στο Μπερσί των Ολυμπιακών Αγώνων. Τον Όσμαν, που ανάβει βεγγαλικά, αλλά δεν παύει να παίζει μπάσκετ ΝΒΑ με κορμί Αυγούστου. Και άλλους, πολλούς. Ο Ματίας Λεσόρ δεν ήθελε να αποχαιρετήσει μουτρωμένος τα πατριωτάκια του, ωστόσο απόψε ένιωθε αίφνης μόνος όσο πέρυσι μέσα στις ρακέτες.

Πέρα από τις μουντζούρες του ατομικού ελέγχου, έλειψε η παροιμιώδης σιγουριά που οι «πράσινοι» φορούσαν στη στολή σαν χρυσή γιρλάντα, το θράσος των χιλίων καρδιναλίων που λέγαμε τις προάλλες. Και η αίσθηση ότι υπάρχει στέρεο σχέδιο και ότι, μην ανησυχείτε παιδιά, «η ομάδα ξέρει τι κάνει».

Ο αποψινός αγώνας παίχτηκε επί 40 λεπτά στον ρυθμό των Γάλλων και κρίθηκε εκεί όπου αυτοί υπερέχουν: στις μάχες των αιθέρων και στο ανοιχτό γήπεδο. Η Παρί ανανέωσε 17 από τις -όχι πολλές- χαμένες επιθέσεις της και διόρθωσε τις ανορθογραφίες, ενώ τα περισσότερα από τα 15 λάθη των «πρασίνων» ήταν φτηνά και έγιναν στη σέντρα.

Οι επιθέσεις των παικτών του Αταμάν μετά το 73-68 θύμιζαν μπαταριές στα τυφλά. Η μπάλα μετά βίας έβρισκε στη στεφάνη και πάντως δεν έπεφτε στο διχτάκι. Τα 5:15 της απόλυτης αφλογιστίας ξανάφεραν τους Γάλλους σε θέση ισχύος και δρομολόγησαν σερί 7-0 στην τελική ευθεία του αγώνα. Εκεί όπου η μία ομάδα έτρεχε και η άλλη τρέκλιζε.